۸۷٬۱۹۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
در [[روایات]] درباره شان نزول سوره انسان آمده است که امیرمومنان [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیه‌السلام)]] و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه (سلام الله علیه)]] و [[فضه]] برای شفای بیماری [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن (علیه‌السلام)]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین (علیه‌السلام)]] به پیشنهاد [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر(صلی الله علیه)]] نذر [[روزه]] کردند<ref>تفسیر کبیر، فخر رازی، ج 10، ص 746، مجمع البیان، ج 9 و 10، ص 611؛ انوار التنزیل، بیضاوی، ج 4، ص 674؛ الکشاف، زمخشری، ج 4، ص 670</ref>. | در [[روایات]] درباره شان نزول سوره انسان آمده است که امیرمومنان [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیه‌السلام)]] و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه (سلام الله علیه)]] و [[فضه]] برای شفای بیماری [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن (علیه‌السلام)]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین (علیه‌السلام)]] به پیشنهاد [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر(صلی الله علیه)]] نذر [[روزه]] کردند<ref>تفسیر کبیر، فخر رازی، ج 10، ص 746، مجمع البیان، ج 9 و 10، ص 611؛ انوار التنزیل، بیضاوی، ج 4، ص 674؛ الکشاف، زمخشری، ج 4، ص 670</ref>. | ||
[[جعفر بن محمد ( | [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق(علیه‌السلام)]] در روایتی که در شان نزول همین آیه «یوفون بالنذر» از آن حضرت صادر شده، فرموده است: هنگامی که امام حسن (علیه‌السلام) و امام حسین (علیه‌السلام) مریض بودند، روزی پیامبر خدا (صلی الله علیه) به ملاقات آنها آمد و به علی (علیه‌السلام) فرمود: خوب است جهت سلامتی فرزندانت نذر نمایی. علی (علیه‌السلام) فرمود: من نذر می‌کنم، چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند روزه بدارم. سپس فاطمه (سلام الله علیه) و همچنین فضه که کنیز آنها بود، همین نذر را تکرار نمودند و خدای متعال لباس عافیت را به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه گرفتند<ref>میزان الحکمه، ج 10، ص 48</ref>. با توجه به این روایت می‌توان دریافت که روزه گرفتن پس از بهبودی بوده است و امام حسن (علیه‌السلام) و امام حسین (علیه‌السلام) نیز روزه گرفتند که داستان اطعام ایشان به فقیر و مسکین و اسیر در [[سوره انسان]] بیان شده است. | ||
== تعریف نذر == | == تعریف نذر == | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
== صیغه نذر == | == صیغه نذر == | ||
صیغۀ نذر این چنین است: «للّه علیّ هکذا»، و منظور از هکذا آن است که: «آنچه را مى‌خواهد که نذر کند بعد از «للّه علیّ» بگوید<ref>بهبهانی کرمانشاهی، آقا محمد علی، مقامع الفضل، ج 1، ص 346، مؤسسه علامه مجدد وحید بهبهانی، قم، چاپ اول، 1421ق.</ref>. مثلاً بگوید: «ان شفى اللّه مریضى فللّه على صوم یوم»؛ یعنى اگر [[خداوند]] مریض مرا [[شفا]] بدهد یک روز، [[روزه]] بر گردن و عهده من باشد<ref>اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، ص 172، مؤسسه و انتشارات فراهانی، تهران، چاپ اول، 1400ق.</ref>. | صیغۀ نذر این چنین است: «للّه علیّ هکذا»، و منظور از هکذا آن است که: «آنچه را مى‌خواهد که نذر کند بعد از «للّه علیّ» بگوید<ref>بهبهانی کرمانشاهی، آقا محمد علی، مقامع الفضل، ج 1، ص 346، مؤسسه علامه مجدد وحید بهبهانی، قم، چاپ اول، 1421ق.</ref>. مثلاً بگوید: «ان شفى اللّه مریضى فللّه على صوم یوم»؛ یعنى اگر [[خدا|خداوند]] مریض مرا [[شفا]] بدهد یک روز، [[روزه]] بر گردن و عهده من باشد<ref>اصفهانی (مجلسی اول)، محمد تقی، یک دوره فقه کامل فارسی، ص 172، مؤسسه و انتشارات فراهانی، تهران، چاپ اول، 1400ق.</ref>. | ||
گفتنی است؛ لازم نیست صیغه نذر به عربى خوانده شود، بلکه به فارسی هم کفایت می‌کند، پس اگر گفته شود: «چنانچه مریض من خوب شود، براى خدا بر من است که ده تومان به فقیر بدهم یا یک روز روزه بگیرم»، نذر، صحیح است. البته باید «براى خدا»<ref>یا هر لفظی که در زبان‌های غیر فارسی معنای «لله» را برساند.</ref> به زبان گفته شود و قصد آن در دل کافى نیست<ref> فاضل لنکرانى، محمد، رساله توضیح المسائل، ص 483، قم، چاپ صد و چهاردهم، 1426 ق.</ref>. | گفتنی است؛ لازم نیست صیغه نذر به عربى خوانده شود، بلکه به فارسی هم کفایت می‌کند، پس اگر گفته شود: «چنانچه مریض من خوب شود، براى خدا بر من است که ده تومان به فقیر بدهم یا یک روز روزه بگیرم»، نذر، صحیح است. البته باید «براى خدا»<ref>یا هر لفظی که در زبان‌های غیر فارسی معنای «لله» را برساند.</ref> به زبان گفته شود و قصد آن در دل کافى نیست<ref> فاضل لنکرانى، محمد، رساله توضیح المسائل، ص 483، قم، چاپ صد و چهاردهم، 1426 ق.</ref>. | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
== شرایط متعلق نذر == | == شرایط متعلق نذر == | ||
# متعلق نذر یا باید از چیزهای باشد که نیاز به [[قصد قربت]] داشته باشد؛ یعنی [[واجب]] یا [[مستحب]] باشد. و یا امر مباحی<ref>البته برخی از این مباحات به جهت برتری که دارند مستحب شمرده می‌شوند اما نیاز به قصد قربت ندارند؛ مانند خوردن آب برای رفع عطش جهت انجام نماز.</ref> باشد که دارای رجحان و برتری در دین یا دنیا باشد. بنابر‌این، امر حرام یا حتی مکروه نمی‌تواند متعلق نذر قرار گیرد<ref> الروضة البهیة، ج 3، ص 41 - 43.</ref>. | # متعلق نذر یا باید از چیزهای باشد که نیاز به [[قصد قربت]] داشته باشد؛ یعنی [[واجب]] یا [[مستحب]] باشد. و یا امر مباحی<ref>البته برخی از این مباحات به جهت برتری که دارند مستحب شمرده می‌شوند اما نیاز به قصد قربت ندارند؛ مانند خوردن آب برای رفع عطش جهت انجام [[نماز]].</ref> باشد که دارای رجحان و برتری در دین یا دنیا باشد. بنابر‌این، امر حرام یا حتی مکروه نمی‌تواند متعلق نذر قرار گیرد<ref> الروضة البهیة، ج 3، ص 41 - 43.</ref>. | ||
# مقصود و مورد اراده باشد. | # مقصود و مورد اراده باشد. | ||
# تحت قدرت نذر کننده باشد؛ یعنی متعلق نذر به گونه‌ای باشد که بر حسب عادت و معمول، نذر کننده بتواند هنگام رسیدن وقتش آن‌را انجام دهد، هر چند اگر زمان انعقاد نذر قدرت بر انجامش نداشته باشد<ref> إرشاد الأذهان إلى أحکام الإیمان، ج 2، ص 90.</ref>. | # تحت قدرت نذر کننده باشد؛ یعنی متعلق نذر به گونه‌ای باشد که بر حسب عادت و معمول، نذر کننده بتواند هنگام رسیدن وقتش آن‌را انجام دهد، هر چند اگر زمان انعقاد نذر قدرت بر انجامش نداشته باشد<ref> إرشاد الأذهان إلى أحکام الإیمان، ج 2، ص 90.</ref>. | ||
پس در مورد سؤال مطرح شده باید گفت: «نذر در زمان قبل از بلوغ منعقد نمی‌شود و صحیح نیست؛ چون یکی از شرایط صحت و انعقاد نذر، بالغ بودن نذر کننده است». | پس در مورد سؤال مطرح شده باید گفت: «نذر در زمان قبل از بلوغ منعقد نمی‌شود و صحیح نیست؛ چون یکی از شرایط صحت و انعقاد نذر، بالغ بودن نذر کننده است». | ||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[واجب]] | |||
* [[توسل]] | |||
* [[حرام]] | |||
* [[حلال]] | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||