جبر و اختیار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=جبر و اختیار در لغت و اصطلاح= | =جبر و اختیار در لغت و اصطلاح= | ||
جبر و اختیار از جمله واژگانی است که نیازی به تفسیر و تحلیل ندارد و ذهن بدون هیچ تاملی و صرفا از راه ارتکاز معنای آن را می فهمد. علاوه، چنین واژه هایی حتی معنای کنایی را نیز تحمل نمی کند. | جبر و اختیار در لغت و اصطلاح | ||
جبر و اختیار از جمله واژگانی است که نیازی به تفسیر و تحلیل ندارد و ذهن بدون هیچ تاملی و صرفا از راه ارتکاز معنای آن را می فهمد. علاوه، چنین واژه هایی حتی معنای کنایی را نیز تحمل نمی کند. مثلا اولین تداعی از کلمه جبر وادار کردن یا وادار شدن فاعل به فعلی است که مورد رضایتش نباشد، بلکه آن فعل با اکراه انجام شود. | |||
و اما تفحص در باره کلمه جبر این نتیجه را می دهد که این واژه از لغات اضداد به معنای مقابل است و با حفظ معنای ارتکازی اش، کاربرد های متفاوتی دارد. علاوه؛ این واژه در منابع دیگر(قرآن، فقه، حقوق، فلسفه، کلام و...) تعریف خاص خود را دارد با این حال، در جستجوی منابع لغوی، به این نکته می رسیم که در معنای جبر، نوعی اکراه شدید یا مضاعف وجود دارد. مثلا این که شخص را با اجبار و اکراه وادار به انجام عملی کنی که مطابق با میل او نیست. البته جبر به معنای سر نوشت از قبل تعیین شده نیز می آید به طوری که شخص هیچ اختیاری در تغییر حال خود ندارد تا آن را به نفع خود عوض کند، در نتیجه خود را مسئول هیچ فعلی نمی داند. علاوه، اختیار نیز چون جبر (با حفظ معنای ارتکازی اش) دارای معانی متفاوت اما هم سو است. این واژه نیز در هر علمی مطابق با معنای خودش به کار می رود. مثلا اختیار در فقه مقابل اضطرار است و در حقوق معنایی مقابل اکراه و در فلسفه و کلام معنایی مقابل اجبار دارد، ولی مقصود این پژوهش معنا شناسی جبر و اختیار در حوزه کلام است که در ادامه بررسی خواهد شد. | و اما تفحص در باره کلمه جبر این نتیجه را می دهد که این واژه از لغات اضداد به معنای مقابل است و با حفظ معنای ارتکازی اش، کاربرد های متفاوتی دارد. علاوه؛ این واژه در منابع دیگر(قرآن، فقه، حقوق، فلسفه، کلام و...) تعریف خاص خود را دارد با این حال، در جستجوی منابع لغوی، به این نکته می رسیم که در معنای جبر، نوعی اکراه شدید یا مضاعف وجود دارد. مثلا این که شخص را با اجبار و اکراه وادار به انجام عملی کنی که مطابق با میل او نیست. البته جبر به معنای سر نوشت از قبل تعیین شده نیز می آید به طوری که شخص هیچ اختیاری در تغییر حال خود ندارد تا آن را به نفع خود عوض کند، در نتیجه خود را مسئول هیچ فعلی نمی داند. علاوه، اختیار نیز چون جبر (با حفظ معنای ارتکازی اش) دارای معانی متفاوت اما هم سو است. این واژه نیز در هر علمی مطابق با معنای خودش به کار می رود. مثلا اختیار در فقه مقابل اضطرار است و در حقوق معنایی مقابل اکراه و در فلسفه و کلام معنایی مقابل اجبار دارد، ولی مقصود این پژوهش معنا شناسی جبر و اختیار در حوزه کلام است که در ادامه بررسی خواهد شد. | ||
نوشته اند: جبر در لغت به معنای اکراه و اجبار است. ابن منظور یکی از معانی جبر را به معنای اجبار و اکراه بر امری دانسته و نوشته است: «و جَبَرَ الرجلَ على الأَمر يَجْبُرُه جَبْراً و جُبُوراً و أَجْبَرَه: أَكرهه» هم چنین در منابع اهل سنت آورده اند:«الجَبْر هو أن تَجْبُر إنسانا على ما لا يريد و تُكْرِهه» | نوشته اند: جبر در لغت به معنای اکراه و اجبار است. ابن منظور یکی از معانی جبر را به معنای اجبار و اکراه بر امری دانسته و نوشته است: «و جَبَرَ الرجلَ على الأَمر يَجْبُرُه جَبْراً و جُبُوراً و أَجْبَرَه: أَكرهه» . ابن منظور، لسان العرب،ج 4، ص 116 | ||
علاوه بر مطالب فوق، در باره تفویض اصطلاحی و تقسیم آن مطالب دیگری نیز بیان شده است. نوشته اند: تفویض در اصطلاح دارای دو معنا است.1.معنای اول تفویض به معنای واگذاری امور به خدا است به این معنا که شخص تمام امور زندگانی اش را به خدای متعال می سپرد که البته این نوع تفویض می تواند مرتبه ای از مراتب عرفانی بندگان مخلص خدا باشد و شامل منازل سه گانه عبودیت یعنی توکل، تفویض و تسلیم می شود.«فهي مقامات ثلاث من مقامات العبوديه التوكل، ثم التفويض و هو أدق من التوكل ثم التسليم و هو أدق منهما.» یعنی عبودیت دارای سه مقام است.اول توکل دوم تفویض که دقیق تر از توکل است، سوم تسلیم که از تفویض و توکل دقیق تر است. مومن آل فرعون بعد از انجام رسالت خویش نسبت به آل فرعون، امور خویش را به خدای متعال تفویض و این آیه را قرائت کرد«وافوّض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد. غافر(40) 44 » من امور خود را به خداوند واگذار می‌کنم. به درستی که او از احوال بندگان خود آگاه است.2.معنای دوم تفویض به معنای واگذاری امور به انسان است. تفویض به این معنا که به دو قسم تشریعی و تکوینی تقسیم می شود. بنا بر این، مقصود از تفویض در محل بحث، قسم دوم و به معنای کلامی آن است که در مباحثات مربوط به جبر و اختیار به کار می رود. به همین دلیل در تفسیر تفویض این موضوع لحاظ خواهد شد. | |||
هم چنین در منابع اهل سنت آورده اند:«الجَبْر هو أن تَجْبُر إنسانا على ما لا يريد و تُكْرِهه».فراهیدی خلیل بن احمد، کتاب العین،ج 6، ص 115 | |||
بر یعنی مجبور کردن انسان بر انجام فعلی که مطابق اراده اش نیست و بر انجامش اکراه دارد. و نیز آورده اند: «الجبر فی اللغه، جبره علی الامر و اجبره: قهره و اکرهه علی الاتیان به»عسکری سید مرتضی، دراسة حول الجبر والتفويض والقضاء والقدر، ص5 | |||
یعنی جبر در لغت به معنای اکراه و اجبار همراه با غلبه بر انجام کاری است و در اصطلاح به معنای اجبار خدای متعال نسبت به تمام افعال(اعم از خیر و شر) می باشد. «الجبر في الإصطلاح إجبارُ الله عز وجل عبادَه على ما يفعلون، خيراً كان أو شراً، حسناً كان أو قبيحاً، دون أنْ يكون للعبد إرادة واختيارُ الرفض والامتناع» عسکری سید مرتضی، دراسة حول الجبر والتفويض والقضاء والقدر، ص5 | |||
یعنی جبر در اصطلاح، اجبار خدای متعال نسبت به بندگانش در آن چه انجام می دهند می باشد (چه آن فعل نیکو باشد یا زشت، فرقی ندارد) بدون آن که عبد اراده و اختیاری نسبت به ترک و امتناع از انجام فعل داشته باشد. در دیگر منابع نیز جبر این گونه تفسیر شده است: « الجبر عند أهل الكلام يستعمل كثيرا بمعنى إسناد فعل العبد إلى اللّه سبحانه، و هو خلاف القدر، و هو إسناد فعل العبد إليه لا إلى اللّه تعالى. فالجبر إفراط في تفويض الأمر إلى اللّه تعالى بحيث يصير العبد بمنزلة الجماد لا إرادة له و لا اختيار. و القدر تفريط في ذلك بحيث يصير العبد خالقا لأفعاله بالاستقلال، و كلاهما باطلان عند أهل الحق و هم أهل السّنة و الجماعه.» | |||
تهانوی محمد بن علی بن محمد، كشاف اصطلاحات الفنون، ج1، ص 549 | |||
یعنی جبر نزد اهل کلام بیشتر به معنای اسناد افعال عباد به خدای متعال و نوعی زیاده روی در واگذار کردن امور بنده به خدای متعال است آن گونه که عبد همانند جماد فرض می شود که هیچ گونه اختیار و اراده ای از خود ندارد و قدر به معنای تفریط واگذاری امور عبد به خدای متعال است گویا که عبد مستقلا خالق افعال خویش است. و نیز نوشته اند:«الجبر و هو اسناد فعل العبد الى اللّه» .جرجانی میر سید شریف، التعریفات، ص 33 | |||
جبر یعنی اسناد فعل بنده به خدا. اما تفویض ( اختیار) در لغت به معنای واگذار کردن امور جهت تصرف کردن در چیزی است. در مصادر لغت نوشته شده است: «والتفويض (فوّض) الأمر إليه جعل له التصرف فيه. » | |||
سعدی ابو حبیب، القاموس الفقهی لغه و اصطلاحا، ص 290 | |||
تفویض یعنی در اختیار قرار دادن امر یا کار به کسی برای تصرف کردن. علاوه نوشته اند: و«التَّفْويض رد الأمر إلى الغير» | |||
سعدی ابو حبیب، القاموس الفقهی لغه و اصطلاحا، ص 290 | |||
تفویض ارجاع امر به غیر است. هم چنین نوشته اند: تفویض به معنای تسلیم امور و حاکم کردن او بر آن امور و یا سپردن امری به شخصی دیگر است:« فَوَّضَ إليه الأمرَ أى ردَّه إليه.» جوهری، صحاح اللغه، جلد سوم، ص 1099 | |||
و «فوَّضَ إليه أمرَه، إذا ردَّه» ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، جلد چهارم، ص 460 | |||
و «فَوَّضَأَمْرَهُ إِلَيْهِ تَفْوِيضاً سَلَّمَ أَمْرَهُ إِلَيْه» فیومی احمد بن محمد، مصباح المنیر، ص 483 | |||
معنای هر سه جمله در این جمله خلاصه می شود که مقصود از تفویض، سپردن کار به شخص دیگر است. یعنی او را در انجام کار صاحب اختیار قرار داده است.هم چنین آورده اند: «و الاختيار الاصطفاء، كذلك التَّخَيُّر» | |||
ابن منظور، لسان العرب، ج4، ص 267 | |||
اختیار یعنی بر گزیدن و تخیر نیز به همان معنا است. و در معنای اصطلاحی اختیار (به معنای تفویض) نوشته اند:« الاختيار بمعنى التفويض بمعنى أنه ليس للّه سبحانه أي صنع في فعل العبد... فهو مستقل في فعله و في إيجاده و تأثيره حفظا لعدله سبحانه.» سبحانی جعفر، الإلهيات علی هدی الکتاب و السنه و العقل، ج2، ص257 | |||
اختیار به معنای تفویض است، به این معنا که خدای متعال در افعال بنده اش دخالت نمی کند، بلکه او در انجام افعال مستقل است، زیرا که عدالت خدا به غیر از این ثابت نمی شود. و در جای دیگر نوشته اند: «(التفویض)هو أنّ اللَّه تعالى فوّض أفعال العباد إليهم يفعلون ما يشاءون على وجه الاستقلال دون أن يكون للَّه سلطان على أفعالهم» | |||
عسکری سید مرتضی، الجبر و التفويض و القضاء و القدر، ص6 | |||
تفویض یعنی این که خدای متعال افعال عباد را به خودشان واگذار کرده است که آن چه می خواهند مستقلا و بدون هر گونه سلطنت و دخالتی از طرف خدای متعال انجام دهند. | |||
علاوه بر مطالب فوق، در باره تفویض اصطلاحی و تقسیم آن مطالب دیگری نیز بیان شده است. نوشته اند: تفویض در اصطلاح دارای دو معنا است.1.معنای اول تفویض به معنای واگذاری امور به خدا است به این معنا که شخص تمام امور زندگانی اش را به خدای متعال می سپرد که البته این نوع تفویض می تواند مرتبه ای از مراتب عرفانی بندگان مخلص خدا باشد و شامل منازل سه گانه عبودیت یعنی توکل، تفویض و تسلیم می شود.«فهي مقامات ثلاث من مقامات العبوديه التوكل، ثم التفويض و هو أدق من التوكل ثم التسليم و هو أدق منهما.» | |||
طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد 17، ص 334 | |||
یعنی عبودیت دارای سه مقام است.اول توکل دوم تفویض که دقیق تر از توکل است، سوم تسلیم که از تفویض و توکل دقیق تر است. مومن آل فرعون بعد از انجام رسالت خویش نسبت به آل فرعون، امور خویش را به خدای متعال تفویض و این آیه را قرائت کرد«وافوّض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد. غافر(40) 44 » من امور خود را به خداوند واگذار می‌کنم. به درستی که او از احوال بندگان خود آگاه است.2.معنای دوم تفویض به معنای واگذاری امور به انسان است. تفویض به این معنا که به دو قسم تشریعی و تکوینی تقسیم می شود. بنا بر این، مقصود از تفویض در محل بحث، قسم دوم و به معنای کلامی آن است که در مباحثات مربوط به جبر و اختیار به کار می رود. به همین دلیل در تفسیر تفویض این موضوع لحاظ خواهد شد. | |||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۱۰
جبر و اختیار در لغت و اصطلاح
جبر و اختیار در لغت و اصطلاح جبر و اختیار از جمله واژگانی است که نیازی به تفسیر و تحلیل ندارد و ذهن بدون هیچ تاملی و صرفا از راه ارتکاز معنای آن را می فهمد. علاوه، چنین واژه هایی حتی معنای کنایی را نیز تحمل نمی کند. مثلا اولین تداعی از کلمه جبر وادار کردن یا وادار شدن فاعل به فعلی است که مورد رضایتش نباشد، بلکه آن فعل با اکراه انجام شود. و اما تفحص در باره کلمه جبر این نتیجه را می دهد که این واژه از لغات اضداد به معنای مقابل است و با حفظ معنای ارتکازی اش، کاربرد های متفاوتی دارد. علاوه؛ این واژه در منابع دیگر(قرآن، فقه، حقوق، فلسفه، کلام و...) تعریف خاص خود را دارد با این حال، در جستجوی منابع لغوی، به این نکته می رسیم که در معنای جبر، نوعی اکراه شدید یا مضاعف وجود دارد. مثلا این که شخص را با اجبار و اکراه وادار به انجام عملی کنی که مطابق با میل او نیست. البته جبر به معنای سر نوشت از قبل تعیین شده نیز می آید به طوری که شخص هیچ اختیاری در تغییر حال خود ندارد تا آن را به نفع خود عوض کند، در نتیجه خود را مسئول هیچ فعلی نمی داند. علاوه، اختیار نیز چون جبر (با حفظ معنای ارتکازی اش) دارای معانی متفاوت اما هم سو است. این واژه نیز در هر علمی مطابق با معنای خودش به کار می رود. مثلا اختیار در فقه مقابل اضطرار است و در حقوق معنایی مقابل اکراه و در فلسفه و کلام معنایی مقابل اجبار دارد، ولی مقصود این پژوهش معنا شناسی جبر و اختیار در حوزه کلام است که در ادامه بررسی خواهد شد. نوشته اند: جبر در لغت به معنای اکراه و اجبار است. ابن منظور یکی از معانی جبر را به معنای اجبار و اکراه بر امری دانسته و نوشته است: «و جَبَرَ الرجلَ على الأَمر يَجْبُرُه جَبْراً و جُبُوراً و أَجْبَرَه: أَكرهه» . ابن منظور، لسان العرب،ج 4، ص 116
هم چنین در منابع اهل سنت آورده اند:«الجَبْر هو أن تَجْبُر إنسانا على ما لا يريد و تُكْرِهه».فراهیدی خلیل بن احمد، کتاب العین،ج 6، ص 115
بر یعنی مجبور کردن انسان بر انجام فعلی که مطابق اراده اش نیست و بر انجامش اکراه دارد. و نیز آورده اند: «الجبر فی اللغه، جبره علی الامر و اجبره: قهره و اکرهه علی الاتیان به»عسکری سید مرتضی، دراسة حول الجبر والتفويض والقضاء والقدر، ص5 یعنی جبر در لغت به معنای اکراه و اجبار همراه با غلبه بر انجام کاری است و در اصطلاح به معنای اجبار خدای متعال نسبت به تمام افعال(اعم از خیر و شر) می باشد. «الجبر في الإصطلاح إجبارُ الله عز وجل عبادَه على ما يفعلون، خيراً كان أو شراً، حسناً كان أو قبيحاً، دون أنْ يكون للعبد إرادة واختيارُ الرفض والامتناع» عسکری سید مرتضی، دراسة حول الجبر والتفويض والقضاء والقدر، ص5
یعنی جبر در اصطلاح، اجبار خدای متعال نسبت به بندگانش در آن چه انجام می دهند می باشد (چه آن فعل نیکو باشد یا زشت، فرقی ندارد) بدون آن که عبد اراده و اختیاری نسبت به ترک و امتناع از انجام فعل داشته باشد. در دیگر منابع نیز جبر این گونه تفسیر شده است: « الجبر عند أهل الكلام يستعمل كثيرا بمعنى إسناد فعل العبد إلى اللّه سبحانه، و هو خلاف القدر، و هو إسناد فعل العبد إليه لا إلى اللّه تعالى. فالجبر إفراط في تفويض الأمر إلى اللّه تعالى بحيث يصير العبد بمنزلة الجماد لا إرادة له و لا اختيار. و القدر تفريط في ذلك بحيث يصير العبد خالقا لأفعاله بالاستقلال، و كلاهما باطلان عند أهل الحق و هم أهل السّنة و الجماعه.»
تهانوی محمد بن علی بن محمد، كشاف اصطلاحات الفنون، ج1، ص 549 یعنی جبر نزد اهل کلام بیشتر به معنای اسناد افعال عباد به خدای متعال و نوعی زیاده روی در واگذار کردن امور بنده به خدای متعال است آن گونه که عبد همانند جماد فرض می شود که هیچ گونه اختیار و اراده ای از خود ندارد و قدر به معنای تفریط واگذاری امور عبد به خدای متعال است گویا که عبد مستقلا خالق افعال خویش است. و نیز نوشته اند:«الجبر و هو اسناد فعل العبد الى اللّه» .جرجانی میر سید شریف، التعریفات، ص 33 جبر یعنی اسناد فعل بنده به خدا. اما تفویض ( اختیار) در لغت به معنای واگذار کردن امور جهت تصرف کردن در چیزی است. در مصادر لغت نوشته شده است: «والتفويض (فوّض) الأمر إليه جعل له التصرف فيه. » سعدی ابو حبیب، القاموس الفقهی لغه و اصطلاحا، ص 290
تفویض یعنی در اختیار قرار دادن امر یا کار به کسی برای تصرف کردن. علاوه نوشته اند: و«التَّفْويض رد الأمر إلى الغير»
سعدی ابو حبیب، القاموس الفقهی لغه و اصطلاحا، ص 290
تفویض ارجاع امر به غیر است. هم چنین نوشته اند: تفویض به معنای تسلیم امور و حاکم کردن او بر آن امور و یا سپردن امری به شخصی دیگر است:« فَوَّضَ إليه الأمرَ أى ردَّه إليه.» جوهری، صحاح اللغه، جلد سوم، ص 1099
و «فوَّضَ إليه أمرَه، إذا ردَّه» ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، جلد چهارم، ص 460 و «فَوَّضَأَمْرَهُ إِلَيْهِ تَفْوِيضاً سَلَّمَ أَمْرَهُ إِلَيْه» فیومی احمد بن محمد، مصباح المنیر، ص 483 معنای هر سه جمله در این جمله خلاصه می شود که مقصود از تفویض، سپردن کار به شخص دیگر است. یعنی او را در انجام کار صاحب اختیار قرار داده است.هم چنین آورده اند: «و الاختيار الاصطفاء، كذلك التَّخَيُّر»
ابن منظور، لسان العرب، ج4، ص 267
اختیار یعنی بر گزیدن و تخیر نیز به همان معنا است. و در معنای اصطلاحی اختیار (به معنای تفویض) نوشته اند:« الاختيار بمعنى التفويض بمعنى أنه ليس للّه سبحانه أي صنع في فعل العبد... فهو مستقل في فعله و في إيجاده و تأثيره حفظا لعدله سبحانه.» سبحانی جعفر، الإلهيات علی هدی الکتاب و السنه و العقل، ج2، ص257 اختیار به معنای تفویض است، به این معنا که خدای متعال در افعال بنده اش دخالت نمی کند، بلکه او در انجام افعال مستقل است، زیرا که عدالت خدا به غیر از این ثابت نمی شود. و در جای دیگر نوشته اند: «(التفویض)هو أنّ اللَّه تعالى فوّض أفعال العباد إليهم يفعلون ما يشاءون على وجه الاستقلال دون أن يكون للَّه سلطان على أفعالهم» عسکری سید مرتضی، الجبر و التفويض و القضاء و القدر، ص6 تفویض یعنی این که خدای متعال افعال عباد را به خودشان واگذار کرده است که آن چه می خواهند مستقلا و بدون هر گونه سلطنت و دخالتی از طرف خدای متعال انجام دهند. علاوه بر مطالب فوق، در باره تفویض اصطلاحی و تقسیم آن مطالب دیگری نیز بیان شده است. نوشته اند: تفویض در اصطلاح دارای دو معنا است.1.معنای اول تفویض به معنای واگذاری امور به خدا است به این معنا که شخص تمام امور زندگانی اش را به خدای متعال می سپرد که البته این نوع تفویض می تواند مرتبه ای از مراتب عرفانی بندگان مخلص خدا باشد و شامل منازل سه گانه عبودیت یعنی توکل، تفویض و تسلیم می شود.«فهي مقامات ثلاث من مقامات العبوديه التوكل، ثم التفويض و هو أدق من التوكل ثم التسليم و هو أدق منهما.» طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد 17، ص 334 یعنی عبودیت دارای سه مقام است.اول توکل دوم تفویض که دقیق تر از توکل است، سوم تسلیم که از تفویض و توکل دقیق تر است. مومن آل فرعون بعد از انجام رسالت خویش نسبت به آل فرعون، امور خویش را به خدای متعال تفویض و این آیه را قرائت کرد«وافوّض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد. غافر(40) 44 » من امور خود را به خداوند واگذار می‌کنم. به درستی که او از احوال بندگان خود آگاه است.2.معنای دوم تفویض به معنای واگذاری امور به انسان است. تفویض به این معنا که به دو قسم تشریعی و تکوینی تقسیم می شود. بنا بر این، مقصود از تفویض در محل بحث، قسم دوم و به معنای کلامی آن است که در مباحثات مربوط به جبر و اختیار به کار می رود. به همین دلیل در تفسیر تفویض این موضوع لحاظ خواهد شد.