پاول فقیریه

پاول فقیریه‏ فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله هندوستان ظهور کرده است. پیروان این فرقه خود را مسلمان دانسته و فرقه شان را فرقه ناجیه می‌شمارند. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.

خاستگاه

این فرقه در ایالت بنگاله هندوستان که امروزه به آن بنگلادش می‌گویند به وجود آمده است.

جمعیت

پیروان پاول فقیریه در حدود نیم میلیون نفر می‌باشد که خود را از مسلمانان و فرقه ناجیه می‌شمرند.

اعتقادات عجیب

معتقدند قرآن در زمانی که به اتمام رسیده است چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورات عالی درباره سیر و سلوک و امامت حضرت علی (ع) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (ع) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. هم چنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است. پاول فقیریه معتقدند که مواهب طبیعت که به انسان داده شده است، چهار چیز است: بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و پرستش می‌‏کنند و آن را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند. بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏ صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود شب» می‌خوانند. در شب مذکور زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند، و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شد جمع می‌کنند، در میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعام مقدسی می‌‏خورند.در میان این طایفه عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند.