نیکاراگوئه: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">[[پرونده:Nicaragoa2001-mm.jpg ‏|جایگزین=|بندانگشتی|نیکاراگوئه]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

|زبان

| data-type="authorfatherName" |اسپانیایی

|-

|پایتخت

| data-type="authorbirthDate" | ماناگوآ  

|-

| data-type="authorbirthDate" |۶۹ درصد از جمعیت آن مستیزو «دورگه سرخ‌پوست و سفیدپوست»، ۱۷ درصد سفیدپوست، ۵ درصد سرخ‌پوست و ۹ درصد سیاه‌پوست هستند.

|دین ها

| data-type="authorbirthDate" |مسیحی ۷۳٫۰ ٪

بی‌دین ۲۱٫۳ ٪ یهودی ۲٫۱ ٪ [[مسلمان]] ۰٫۸ ٪

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در تاریخ کشور نیکاراگوئه یک فضای ماجراجویانه رویت شده است که می‌تواند طرح و نقشه ملی درستی را شکل دهد مشخص است که حمایت‌های صاحبان صنایع آمریکایی در این راستا ارزشمند بوده است حکومت محافظه کارانه ای در کشور نیکاراگوئه جریان دارد که به مدت سه دهه مشخص قطعیت علمی را شکل داده است. وضعیت طرح و نقشه علمی در این کشور وابسته به جریان های موقعیتی است.<br>

 

 

دوره های علمی و پژوهشی در این کشور وابسته به تاریخ است به طوری که ژنرال در این کشور بر اساس امضای پیمان های دو سویه دسته بندی شده است. این کشور اختلاف نظر برای حکومت های مختلف را شکل داده است و مشخص است که در جریان های حکومتی چنین موضوعی دسته بندی شده است. شورش لیبرالی ضد حکومت در کشور نیکاراگوئه در سال‌های اخیر به قدرت رسیده است و مشخص است که سواحل دوره‌ای در این کشور مداخله های دقیق و طولانی را فراهم ساخته است. شورش های بین المللی در کشور نیکاراگوئه دسته مشخصی دارد.<br>

اگر به فرهنگ کشور نیکاراگوئه دقت شود در واقع سنت‌های اسپانیایی و سرخپوستی بومی به صورت دقیق آمیخته شده است و جامعه ای بنیادی را شکل داده است به طوری که در فرهنگ زنده این کشور قدیمی ترین نشانه‌های سکونت بشر رویت می‌شود. اینطور که مشخص است مردم این کشور علاقه زیادی به تندیس های تاریخی دارند و سعی کرده‌اند که از جدیدترین شرایط در این راستا استفاده نمایند.

 

 

 

ساختار سیاسی در کشور نیکاراگوئه به صورت جمهوری دموکراتیک پارلمانی است به طوری که رئیس جمهور در این کشور هم رئیس دولت و هم ریاست کشور را بر عهده دارد. رئیس جمهور در این کشور با رأی مردم و برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود و به طور کلی رأی مردم در جریان های سیاسی کشور نیکاراگوئه بسیار نقش دارد. <br>

در این کشور دولت و مجلس ملی مسئول قانونگذاری بوده و البته که قوه قضاییه مستقل از آن عمل می‌کند. مشخص است که مجلس ملی در کشور نیکاراگوئه دارای 92 کرسی است و 90 نماینده از آن نیز توسط رأی مردم از روی فهرست کاندیدای پیشنهادی ارزیابی می‌شوند. این گروه نیز برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شوند. یک کرسی از مجلس از سوی رئیس جمهور پیشین و یک کرسی از آن نیز در انتخاب ریاست جمهوری دوره‌های گذشته شکل می‌گیرد. <br>

 

 

در این کشور دولت و مجلس ملی مسئول قانونگذاری بوده و البته که قوه قضاییه مستقل از آن عمل می‌کند. مشخص است که مجلس ملی در کشور نیکاراگوئه دارای 92 کرسی است و 90 نماینده از آن نیز توسط رأی مردم از روی فهرست کاندیدای پیشنهادی ارزیابی می‌شوند. این گروه نیز برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شوند. <br>

یک کرسی از مجلس از سوی رئیس جمهور پیشین و یک کرسی از آن نیز در انتخاب ریاست جمهوری دوره‌های گذشته شکل می‌گیرد. وضعیت سیاسی در کشور نیکاراگوئه در سال‌های اخیر تغییراتی داشته است و مشخص است که سیاست بخش مهمی از جریان های اقتصادی و مالی را شکل می‌دهد. در مسیر سیاسی این کشور هر شخص این امکان را دارد که بتواند جریان های اقتصادی و مالی را دسته بندی نماید. <br>

 

۹۰٪ از مردم نیکاراگوئه در لولندز اقیانوس آرام و هایلندز داخلی همجوار ساکن هستند. ۵۴٪ جمعیت این کشور شهرنشین هستند. برآوردها نشان می‌دهد که حدود ۸۰۰ هزار نفر از نیکاراگوئه خارج از این کشور و عمدتاً در ایالات متحده و کاستاریکا زندگی می‌کنند و در حرفه‌هایی که نیاز به مهارت کمتری دارد، مشغول به کار هستند.

مستیزوها و زامبوهای نیکاراگوئه‌ای که رنگ پوست آن‌ها سیاه است و بومی منطقه به شمار می‌روند و افرادی که با نژاد اروپایی یا چند نژادی اروپایی هستند، رویهم رفته ۸۶٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند؛ به گونه‌ای که ۸۰٪ جمعیت کشور را مستیزوها و زامبوها تشکیل داده و ۶٪ آن را افرادی با نژاد اروپایی که بیشتر اسپانیایی، آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی هستند، شامل می‌شوند.

حدود ۹٪ جمعیت نیکاراگوئه را سیاهپوستان یا آفریقایی–نیکاراگوئه‌ای‌ها تشکیل می‌دهند که بیشتر آن‌ها در ساحل کارائیب یا اقیانوس آتلانتیک که دارای جمعیت پراکنده‌ای است، زندگی می‌کنند. جمعیت سیاه‌پوست عمدتاً دارای اصلیت آنتیلی هستند و اخلاف کارگرانی هستند که طبق تعهدات و قراردادهایی اغلب از جامائیکا و هائیتی و در زمانی که نیکاراگوئه تحت‌الحمایه انگلیس بود، به این کشور آورده شده بودند. پس از پاناما، نیکاراگوئه بیشترین جمعیت سیاهپوستان را در میان کشورهای آمریکای مرکزی دارد. همچنین، تعداد کمتری از گاریفوناها که مردمی با نژاد مختلط کاریبی، آنگلولن، کانگولیس و آراواک هستند، در این کشور زندگی می‌کنند.

۵٪ باقی‌مانده متشکل از افراد تک نژادی ساکنان بومی کشور است. جمعیت نیکاراگوئه در دوران قبل از کلمبیا شامل مردم نیکارائو ناهوآت زبان از ناحیه غرب بود و نام این کشور نیز از آن‌ها گرفته شده‌است و همچنین شش گروه نژادی دیگر، از جمله میسکیتوها، رماها، و مردم سومو که در سواحل کارائیب ساکن بودند. در حالیکه از مردم اصیل نیکارائو فقط تعداد اندکی مانده‌است، اما قضیه مردم کارائیب کاملاً متفاوت است. در سال‌های میانی دهه ۹۰ و قرن ۲۰، دولت استان زلایا را به چند قسمت تقسیم کرد، که نیمه شرقی کشور به دو منطقه خودمختار تقسیم شد و در داخل نظام جمهوری به آفریقایی‌های بومی منطقه حق خودمختاری محدود اعطا شد.

تایوانی‌ها و هان چینی‌ها در نیکاراگوئه تقریباً ۸۰۰۰ نفر بودند. اقلیتها به زبان اسپانیایی تکلم می‌کنند و با این حال زبان‌های مورد استفاده اجداد خود را نیز حفظ کرده‌اند.  

 

 

 

باوجود باندها و شورشیان مسلح سابق و فعلی، نیکاراگوئه کمترین آمار قتل را در میان کشورهای آمریکای مرکزی دارد. در واقع، نیکاراگوئه جزء کشورهایی است که کمترین نرخ قتل را روی زمین دارند. نکته ی جالبی که وجود دارد این است که نیکاراگوئه جمعیت زندانیان بسیار کمی‌دارد و ارتش آن هم بسیار کوچک است. با وجود اینکه کمتر از۳۰ سال از جنگ داخلی آن می‌گذرد، به نظر نمی‌ رسد جنایتکاران زیادی داشته باشد. برای مقایسه نگاهی به کشورهای همسایه آن بیندازید. کاستاریکا یک مقصد گردشگری پرطرفدار است با این حال نرخ جرم و جنایت و قتل در آن تقریبا بالاست.<br>

سایر مذاهب ۹/۱٪ بوده و میزان افراد غیر مذهبی نیز ۵/۸٪ بوده‌است.<br>

مهاجرت مسلمانان در اواخر قرن نوزدهم در نیکاراگوئه با تعداد متوسط ​​اتفاق افتاد. اکثریت جمعیت مهاجر فلسطینی مسلمان بودند. مهاجرت یکی از بزرگترین امواج مهاجرت به آمریکای مرکزی بود. البته تعداد دقیق فلسطینیان در دسترس نیست .

 

این موج اولیه مهاجران به سرعت ریشه های اسلامی خود را از دست داده و در میان مردم محلی ترکیب شدند ، که اغلب با تصویب میراث مسیحی به دلیل ازدواج و فشارهای دولت بود. در نقاط مختلف طی سالهای 1890 تا 1940 نیکاراگوئه و بسیاری دیگر از کشورهای آمریکای لاتین قوانینی وضع کردند و یا دستوراتی صادر کردند که ورود اعراب را محدود می کند ، اقامت اعراب را که در حال حاضر در کشور حضور دارند ممنوع و گسترش را محدود می کند. فعالیتهای تجاری خود. در دهه 1960 تحصیلات بهتری دیده می شد ، اما گرایش به اسلام نسبت به اولی بیش نبود. این گروه تحت تأثیر دو واقعه مهم در نیکاراگوئه قرار گرفتند: زلزله 1972 نیکاراگوئه و انقلاب نیکاراگوئه در سال 1979. آخرین و کوچکترین گروه مهاجران در اوایل دهه 1990 بود. بسیاری از اینها مهاجرانی بودند که به نیکاراگوئه بازمی گشتند و از آن زمان پس از قرار گرفتن در معرض قرار گرفتن در آمریکای شمالی یا فلسطین ، از میراث مسلمان خود آگاهی بیشتری یافته بودند. این مهاجران همچنین دارای هویت اسلامی قویتری نسبت به گروه‌های قبلی بوده و امکان بیداری اسلامی توسط جامعه را فراهم می آورند.

تا سال 2000 تخمین زده شد که 500 خانواده عرب فلسطینی و فرزندان فلسطینی در نیکاراگوئه زندگی می‌کنند.