شفا: تفاوت میان نسخه‌ها

در نگاه دینی و فلسفه الهی، در صورتی که قلب این شخص خوب شود، او بیمارتر شده است زیرا بیماری از جسم او رخت بربسته و به روح وی منتقل شده است و بیماری روح، قابل مقایسه با بیماری جسم نیست. بیماری از یک لایه ظاهری زدوده شده و به یک لایه عمیق‌­تر سرایت کرده است. انتقال بیماری به این لایه مساوی است با دور شدن شخص از سعادت ابدی. شفا یافتن زمانی صدق می­‌کند که همه ابعاد وجودی انسان در مسیر سعادت قرار بگیرد. اگر واقعا سلامت قلب با سلامت روح در تعارض باشد، نمی‌­توان بهبودی قلب را شفا نامید.

برخی دیگر نیز به این خاطر که می­‌دیدند افراد به حرم­‌های مطهر مراجعه می‌­کنند و خوب نمی­‌شوند، می­‌گفتند که منظور از دارالشفاء، شفای روحی است نه شفای جسمی. لکن گفته شد که درمان نشدن برخی از بیماری­‌های زوار، با شفابخشی حقیقی هیچ تنافی ندارد. در ثانی وقتی به روایات نگاه می‌­کنیم، روایات کاملا و به صورت شفاف از شفایی صحبت می‌­کنند که شامل شفا ظاهری نیز می­‌شود و مردم را برای همین بیماری­‌های جسمی به زیارت و توسل و تربت [[حضرت سیدالشهداء]] ارجاع می‌­دهند و نمی‌شود این روایات را صرفا ناظر به شفا باطنی دانست.