ابوتراب نخشبی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵{{پانویس|1}}↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
جز (تمیزکاری) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo">[[پرونده:ابوتراب نخشبی.jpg|جایگزین= حسن بصری|بندانگشتی| ]] | <div class="wikiInfo">[[پرونده:ابوتراب نخشبی.jpg|جایگزین= حسن بصری|بندانگشتی|]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
=نظرات بزرگان= | =نظرات بزرگان= | ||
==ابوعبدالرحمن سلمی== | == ابوعبدالرحمن سلمی == | ||
سلمی درباره نخشبی چنین می‌گوید: او از بزرگان مشایخ تصوف در [[خراسان]] بود که به علم، جوانمردی، توکل به [[خدا]]، زهد و ورع مشهور بوده است. | سلمی درباره نخشبی چنین می‌گوید: او از بزرگان مشایخ تصوف در [[خراسان]] بود که به علم، جوانمردی، توکل به [[خدا]]، زهد و ورع مشهور بوده است. | ||
==شمس الدین ذهبی== | == شمس الدین ذهبی == | ||
ذهبی در مورد از عبارات مهمی همچون الإمام القدوة و شیخ الطائفة استفاده کرده است. | ذهبی در مورد از عبارات مهمی همچون الإمام القدوة و شیخ الطائفة استفاده کرده است. | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
[[رده: صوفیه]] | [[رده:صوفیه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۰۴
أبوتراب عسکر بن حصین النخشبی از علمای اهل سنت و از شیوخ برجسته تصوف در قرن سوم هجری قمری بود.
نظرات بزرگان
ابوعبدالرحمن سلمی
سلمی درباره نخشبی چنین می‌گوید: او از بزرگان مشایخ تصوف در خراسان بود که به علم، جوانمردی، توکل به خدا، زهد و ورع مشهور بوده است.
شمس الدین ذهبی
ذهبی در مورد از عبارات مهمی همچون الإمام القدوة و شیخ الطائفة استفاده کرده است.
زادگاه
او در شهر نخشب که از نواحی بلخ بوده و به نام "نسف" هم خوانده می‌شده است متولد شده است و بدین جهت به او نخشبی گفته می‌شود.
وفات
وی در مسیر زیارتی بیت الله الحرام به سال 245 هجری قمری درگذشت.
معاصرین
یکی از مشهورترین معاصرین و هم نشینان وی را أبا حاتم العطار البصری و حاتم اصم بلخی نام برده‌اند. او همچنین احمد بن حنبل را در بغداد ملاقات کرده است [۱].
اساتید
او در درس اساتید زیادی تلمذ نموده است که از آن میان می‌توان به نعیم بن حماد و محمد بن عبدالله بن نمیر اشاره کرد.
شاگردان
او شاگردان فراوانی داشته که از مهمترین آنان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
الفتح بن شخرف، أبوبکر بن أبی عاصم، عبدالله بن أحمد بن حنبل، یوسف بن الحسین الرازی و أبوعبدالله أحمد بن الجلاء.
گفتارها
شریف‌ترین دلها قلبی است که به نور معرفت خدا زنده است.
از او درباره اوصاف عارف پرسیده شد و او گفت: عارف کسی که نه تنها از چیزی ناراحت نمی‌شود بلکه همه چیز به وسیله او پاک می‌شود.
اگر بنده در اعمال خود صادق و مخلص باشد، قبل از شروع کار شیرینی آن را می‌چشد[۲].