۴٬۹۳۳
ویرایش
جز
تمیزکاری
جز (جایگزینی متن - ' آمیز ' به 'آمیز ') |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
=ولادت= | =ولادت= | ||
روز پانزدهم [[جمادی الاولی]] سال 1230 ه . ق، تازه دو ساعت از طلوع آفتاب گذشته بود که خورشیدی دیگر، در افق [[شیراز]] درخشید و «محمدحسن» نام گرفت. | روز پانزدهم [[جمادی الاولی]] سال 1230 ه. ق، تازه دو ساعت از طلوع آفتاب گذشته بود که خورشیدی دیگر، در افق [[شیراز]] درخشید و «محمدحسن» نام گرفت. | ||
محمدحسن، در همان کودکی، سایه پرمهر پدر بزرگوارش میرزا محمود را که از دانشمندان دینی | محمدحسن، در همان کودکی، سایه پرمهر پدر بزرگوارش میرزا محمود را که از دانشمندان دینی بود، از دست داد و تحت تربیت دایی خود، سیدحسین موسوی، مشهور به «مجدالاشراف»، که او نیز از دانشمندان دینی بود، قرار گرفت. | ||
=تحصیلات= | =تحصیلات= | ||
هوش سرشار میرزای شیرازی از همان آغاز زندگی، دایی ارجمندش را برآن داشت تا در تربیتش، کوشش بیشتری کند. میرزا محمدحسن در چهارسالگی پای به [[مکتب خانه]] نهاد و پس از به پایان رساندن درس‌های آغازین، در شش سالگی، وارد حوزه علمیه شد. حافظه قوی این کودک، اساتید او رابه شگفتی واداشته بود. وی در دوران نوجوانی، کتاب مهم و فقهی [[شرح لمعه]] را در حوزه علمیه شیراز تدریس می کرد. سرانجام میرزای بزرگ، به سفارش استادش، شیخ محمد تقی، در سن 18 سالگی برای ادامه تحصیل، به سوی [[اصفهان]] بار سفر بست و در مدرسه | هوش سرشار میرزای شیرازی از همان آغاز زندگی، دایی ارجمندش را برآن داشت تا در تربیتش، کوشش بیشتری کند. میرزا محمدحسن در چهارسالگی پای به [[مکتب خانه]] نهاد و پس از به پایان رساندن درس‌های آغازین، در شش سالگی، وارد حوزه علمیه شد. حافظه قوی این کودک، اساتید او رابه شگفتی واداشته بود. وی در دوران نوجوانی، کتاب مهم و فقهی [[شرح لمعه]] را در حوزه علمیه شیراز تدریس می کرد. سرانجام میرزای بزرگ، به سفارش استادش، شیخ محمد تقی، در سن 18 سالگی برای ادامه تحصیل، به سوی [[اصفهان]] بار سفر بست و در مدرسه صدر، حجره ای گرفت و از محضر استادانی چون [[شیخ محمدتقی اصفهانی]] صاحب [[حاشیه بر معالم]] ،[[سیدحسن مدرس]] و [[حاج محمدابراهیم کلباسی]] بهره برد و از خرمن علم ودانش آن بزرگواران، خوشه ها چید. | ||
=استادان میرزا در [[کربلا]] و [[نجف]]= | =استادان میرزا در [[کربلا]] و [[نجف]]= | ||
میرزای شیرازی پس از ده سال تعلیم و تعلم در حوزه اصفهان، آهنگ سفر به [[عتبات عالیات]] کرد و در سال 1259ه . ق، وارد کربلا و سپس نجف شد. او می‌رفت تا در کنار مرقد مطهر [[امیرمؤمنان (ع)]] و سرور و سالار شهیدان، [[اباعبداللّه الحسین (ع)]] ، نایافته های خود را بیابد و غرق دریای دانش و معنویت آن نورهای پاک گردد. میرزای بزرگ، در این مسیر، از یاری استادان بزرگ و سرشناس حوزه علمیه نجف و کربلا همچون صاحب جواهر، آیت اللّه سید ابراهیم قزوینی، [[آیت اللّه شیخ حسن کاشف الغطا]] و نیز شیخ اعظم، آیت اللّه العظمی شیخ مرتضی انصاری رحمهم | میرزای شیرازی پس از ده سال تعلیم و تعلم در حوزه اصفهان، آهنگ سفر به [[عتبات عالیات]] کرد و در سال 1259ه. ق، وارد کربلا و سپس نجف شد. او می‌رفت تا در کنار مرقد مطهر [[امیرمؤمنان (ع)]] و سرور و سالار شهیدان، [[اباعبداللّه الحسین (ع)]]، نایافته های خود را بیابد و غرق دریای دانش و معنویت آن نورهای پاک گردد. میرزای بزرگ، در این مسیر، از یاری استادان بزرگ و سرشناس حوزه علمیه نجف و کربلا همچون صاحب جواهر، آیت اللّه سید ابراهیم قزوینی، [[آیت اللّه شیخ حسن کاشف الغطا]] و نیز شیخ اعظم، آیت اللّه العظمی شیخ مرتضی انصاری رحمهم الله، بهره های فراوان برد. | ||
=میرزای شیرازی و شیخ مرتضی انصاری= | =میرزای شیرازی و شیخ مرتضی انصاری= | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
=مرجعیت دینی= | =مرجعیت دینی= | ||
چون شاهین بلند پرواز آسمان فقاهت و فقیه یگانه، شیخ مرتضی انصاری رحمه الله به دیار دیگر پرگشود و آفتاب درخشان زندگی اش در افق سال 1281 ه . ق افول کرد، مردم، جهت تعیین تکلیف مسأله تقلید، پیوسته به شاگردان شیخ مراجعه می کردند. همین امر سبب شد تا بهترین شاگردان شیخ، گرد هم آیند و چاره جویی کنند که پس از مشاوره، همگی بر مقدم بودن میرزای شیرازی اتفاق کردند. | چون شاهین بلند پرواز آسمان فقاهت و فقیه یگانه، شیخ مرتضی انصاری رحمه الله به دیار دیگر پرگشود و آفتاب درخشان زندگی اش در افق سال 1281 ه. ق افول کرد، مردم، جهت تعیین تکلیف مسأله تقلید، پیوسته به شاگردان شیخ مراجعه می کردند. همین امر سبب شد تا بهترین شاگردان شیخ، گرد هم آیند و چاره جویی کنند که پس از مشاوره، همگی بر مقدم بودن میرزای شیرازی اتفاق کردند. | ||
زمانی که میرزای بزرگ، این مسؤولیت خطیر را پذیرفت، در حالی که می گریست، قسم یاد کرد: «هیچ گاه فکر نمی کردم که روزی مرجع دینی مردم بوده و به این امر عظیم دچار شوم و بار سنگین مرجعیت را به دوش کشم». | زمانی که میرزای بزرگ، این مسؤولیت خطیر را پذیرفت، در حالی که می گریست، قسم یاد کرد: «هیچ گاه فکر نمی کردم که روزی مرجع دینی مردم بوده و به این امر عظیم دچار شوم و بار سنگین مرجعیت را به دوش کشم». | ||
| خط ۹۶: | خط ۹۶: | ||
=خنثی کردن فتنه مذهبی= | =خنثی کردن فتنه مذهبی= | ||
در [[حرم عسکریین]] علیهما السلام | در [[حرم عسکریین]] علیهما السلام تزئینات و اصلاحاتی صورت گرفت بازار بزرگی توسط ایشان ساخته شد. حسینیه‌ای جهت برگزاری مراسم عزاداری [[امام حسین علیه السلام]] به همت ایشان بنا شد. برای بسیاری از مجاورین سامرا خانه ساخت. فقرای بسیاری از [[اهل تسنن]] را انفاق نمود و زندگی آن ها را به جریان انداخت در سال ۱۳۱۱ هـ. ق فتنه‌ای میان اهالی سامرا و مجاورین برانگیخته شد که به تهدید مجاورین از جانب اهالی انجامید. | ||
آتش فتنه از سوی عده‌ای از جاسوس ها و دسیسه چینان که خواهان جنگ میان مسلمین و ایجاد آشوب و تفرقه بین برادران [[شیعه]] و [[سنی]] بودند، برپا شد. میرزا با کفایت و تدبیر خویش آتش فتنه را خاموش ساخت و امور مردم به مجرای طبیعی خود بازگشت داد. در اجرای این مهم اجازه دخالت به هیچ کس، حتی کنسول [[انگلستان]] و والی [[عثمانی]] [[بغداد]] نداد و به آن ها پیغام داد: مساله بزودی اصلاح خواهد شد و این حادثه کوچکتر از آن است که نیاز به مداخله ماموران حکومتی باشد. | آتش فتنه از سوی عده‌ای از جاسوس ها و دسیسه چینان که خواهان جنگ میان مسلمین و ایجاد آشوب و تفرقه بین برادران [[شیعه]] و [[سنی]] بودند، برپا شد. میرزا با کفایت و تدبیر خویش آتش فتنه را خاموش ساخت و امور مردم به مجرای طبیعی خود بازگشت داد. در اجرای این مهم اجازه دخالت به هیچ کس، حتی کنسول [[انگلستان]] و والی [[عثمانی]] [[بغداد]] نداد و به آن ها پیغام داد: مساله بزودی اصلاح خواهد شد و این حادثه کوچکتر از آن است که نیاز به مداخله ماموران حکومتی باشد. | ||
| خط ۱۰۸: | خط ۱۰۸: | ||
=رحلت= | =رحلت= | ||
در شب چهارشنبه، بیست و چهارم [[شعبان]] 1312 ه . ق، یکی دیگر از ستارگان آسمان فقاهت در خاموشی فرو رفت و تیرگی شب را دو چندان ساخت. افول این ستاره، انفجاری در دل ها پدید آورد که کوچک ترین نمودش، جاری شدن سیلاب اشک ها بود و به سر و سینه زدن دوست داران. آیت اللّه سیدمیرزا محمدحسن حسینی شیرازی، میرزای بزرگ، او که 82سال از عمر گرانمایه اش را به پرتو افکنی در میان مسلمانان و به ویژه، شیعیان سپری کرده بود، آن شب بعد از [[نماز عشا]]، دار فانی را وداع گفت و جان به جان آفرین تسلیم نمود. آن بزرگمرد را پس از [[غسل]] و نماز، در جوار حرم نوارنی وملکوتی [[امیرالمؤمنین علی (ع)]] در [[نجف اشرف]] به خاک سپردند. روحش شاد. | در شب چهارشنبه، بیست و چهارم [[شعبان]] 1312 ه. ق، یکی دیگر از ستارگان آسمان فقاهت در خاموشی فرو رفت و تیرگی شب را دو چندان ساخت. افول این ستاره، انفجاری در دل ها پدید آورد که کوچک ترین نمودش، جاری شدن سیلاب اشک ها بود و به سر و سینه زدن دوست داران. آیت اللّه سیدمیرزا محمدحسن حسینی شیرازی، میرزای بزرگ، او که 82سال از عمر گرانمایه اش را به پرتو افکنی در میان مسلمانان و به ویژه، شیعیان سپری کرده بود، آن شب بعد از [[نماز عشا]]، دار فانی را وداع گفت و جان به جان آفرین تسلیم نمود. آن بزرگمرد را پس از [[غسل]] و نماز، در جوار حرم نوارنی وملکوتی [[امیرالمؤمنین علی (ع)]] در [[نجف اشرف]] به خاک سپردند. روحش شاد. | ||
=منبع= | =منبع= | ||