سوره جمعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره جمعه''' شصت و دومین سوره و از [[سوره‌های مدنی]] است که در جزء بیست و هشتم [[قرآن]] قرار دارد. این سوره به سبب بیان حکم [[نماز جمعه]]، جمعه نامیده شده است. [[خداوند]] در این [[سوره]] به اهمیت نماز جمعه می‌پردازد و به [[مسلمانان]] دستور می‌دهد هنگام برپایی نماز جمعه از خرید و فروش دوری کنند. [[آیه]] پنجم درباره حمل‌کنندگان [[تورات]] و آیه نهم این سوره در بیان حکم نماز جمعه از آیات مشهور این سوره است. در فضیلت تلاوت این سوره آمده است اگر کسی این سوره را در هر شب جمعه بخواند، کفاره گناهان بین دو جمعهٔ او خواهد بود.  

* تعلیم و تربیت هدف اساسی بعثت پیامبر؛

* نماز جمعه، عبادتی سیاسی و اجتماعی و آگاهی بخش؛

* عملکرد نامطلوب یهود<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص: 23.</ref>.

«سوره جمعه»؛ اسم جمعه از آیه نهم این سوره گرفته شده و اهمیت و عظمت [[نماز جمعه]] را بیان می‌کند<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص25.</ref>.  

* سوره جمعه صدوهشتاد کلمه دارد<ref>همان.</ref>.(لازم به ذکر است اقوال در تعداد کلمات سوره‌های قرآن مختلف است)

* سوره جمعه هفتصدوبیست حرف دارد<ref>همان.</ref>.(لازم به ذکر است اقوال در تعداد حروف سوره‌های قرآن مختلف است)

سوره جمعه در حقیقت بر دو محور اصلی اساسی دور می‌زند: نخست توجه به [[توحيد|توحید]] و صفات خدا و هدف از [[بعثت]] پیامبر [[اسلام]] و مساله [[معاد]] و دیگری برنامه سازنده نماز جمعه و بعضی از خصوصیات این عبادت بزرگ.

ولی با نظر دیگر محتوای این سوره را در چند بخش می‌توان خلاصه کرد.

# تسبیح عمومی موجودات؛

# هدف بعثت پیامبر اسلام از نظر تعلیم و تربیت؛

# هشدار به مؤمنان که از اصول آئین حق منحرف نشوند آن گونه که [[يهود|یهود]] منحرف شدند؛  

# اشاره ای به قانون عمومی مرگ که دریچه ای است به سوی عالم بقاء؛

# دستور مؤکد برای انجام فریضه نماز جمعه و تعطیل کسب و کار برای شرکت در آن<ref>تفسير نمونه، ج 24، ص101</ref>.

[[ابى‌بن‌كعب|ابی‌بن‌کعب]] از پیامبر روایت نموده که فرمودند: «کسی که سوره جمعه را قرائت کند به عدد افرادی که به نماز جمعه آمده و به عدد آن کسانی که شرکت نکرده‌اند به او داده خواهد شد».

[[منصوربن‌حازم]] از [[حضرت صادق]] روایت کرده که فرمودند: «بر هر مؤمنی از شیعیان ما لازم است که در شب جمعه سوره جمعه و سوره «سبح اسم ربک» را قرائت کند و در نماز ظهر جمعه سوره جمعه و [[سوره منافقين|سوره منافقین]] را بخواند، پس وقتی که این کار را کرد مثل آن است که عمل [[رسول خدا]] را انجام داده و [[ثواب]] و جزاء او بر خدا، [[بهشت]] است»<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 25، ص3.</ref>.

# سوره جمعه در مدینه بر پیامبر اسلام نازل شده است<ref>همان.</ref>.

# تاریخ نزول سوره جمعه در ما بین [[صلح حديبيه|صلح حدیبیه]] و [[جنگ تبوك|جنگ تبوک]] است و بعد از [[سوره تحريم|سوره تحریم]] (و به قولی صف) نازل شده است<ref>حجة التفاسير و بلاغ الإكسير، مقدمه اول، ص28.</ref>.

فضای نزول سوره جمعه تشویق و ترغیب به نماز جمعه است. ترک صفوف نماز جمعه به خاطر رسیدن کاروانی تجاری می‌توانست برای مسلمانان گران تمام بشود و عذابی دردناک بر آنان نازل کند اما خداوند متعال فقط به هشدار و نصیحت در این مرحله قناعت می‌کند و با نزول سوره جمعه مسلمانان را متوجه تسبیح کائنات نسبت به خداوند و نعمت وجود پیامبر اسلام می‌نماید.

سوره جمعه از [[سور مفصلات]] می‌باشد<ref>التمهید في علوم القرآن، ج1، ص313.</ref> [[ابن قتیبه]] می‌گوید: ... مفصلات سوره‌های کوچکی هستند که بعد از [[سور مثانی]] آمده‌اند اینکه چرا این سوره‌ها را مفصل نامیده‌اند به خاطر کوتاه بودن آنها و اینکه بسیار به واسطه بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ از یکدیگر جدا شده‌اند<ref>جامع البيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 34.</ref>.

روایتی است که از [[رسول خدا]] نقل شده که فرمود: خداوند هفت سوره طوال را به جای [[تورات]] و [[سوره هاى مئين|سوره‌های مئین]] را به جای [[انجيل|انجیل]] و سوره‌های مثانی را به جای زبور به من داد و پروردگارم مرا با دادن سوره‌های مفصل فزونی بخشید<ref>همان.</ref>.

در سوره جمعه فرمان نماز جمعه برای مسلمانان صادر شده است<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص25.</ref>.

مخصوصا تاکید زیادی روی این مطلب شده که سوره" جمعه" و" منافقین" را در نماز جمعه بخوانند و در بعضی از این روایات آمده که حتی الامکان آن را ترک نکنند<ref> نور الثقلين" جلد 5 صفحه 321.</ref> و با این که عدول از [[سوره توحيد|سوره توحید]] و" قُلْ یا أَیُّهَا الْکافِرُونَ " به سوره‌های دیگر در قرائت [[نماز]] جائز نیست این مساله در خصوص نماز جمعه استثنا شده است و عدول از آنها به سوره" جمعه" و" منافقین" جایز بلکه [[مستحب]] شمرده است.

و این‌ها همه نشانه اهمیت فوق العاده این سوره [[قرآن مجيد|قرآن مجید]] است<ref>تفسير نمونه، ج 24، ص: 102</ref>.