ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">پرونده:ابن-خلدون.jpg<br> {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | !نا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
|- | |- | ||
|} | |} | ||
</div><br> '''ابن خلدون''' | </div><br> '''ابن خلدون''' فیلسوف، تاریخ دان و معرفت شناس برجسته جهان اسلام که در [[تونس]]، شهر [[فاس]] در [[دانشگاه قرویین]] تدریس می کردند.<br> | ||
مطلب ذیل درباره زندگی نامه و آثار و عقاید این شخصیت برجسته جهان اسلام می باشد. | مطلب ذیل درباره زندگی نامه و آثار و عقاید این شخصیت برجسته جهان اسلام می باشد. | ||
== شخصیت شناسی == | |||
'''ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی''' معروف به '''ابن خلدون''' در سال ۷۳۲ هجری قمری/ ۱۳۳۲ میلادی در [[تونس]] متولد شد. خانوادهٔ او از اعراب جنوبی [[عربستان]] بودند که پس از پیروزی مسلمانان بر مردم '''اسپانیا''' وارد این شهر شدند و تا زمانی که بین آنها و مسیحیان اختلافی پیش آمد در این شهر بودند و پس از آن به سمت [[تونس]] حرکت کردند و در آنجا ساکن شدند.<br> | |||
در دوران کودکی '''ابن خلدون''' ، بزرگان دینی که از اسپانیا به [[تونس]] سفر میکردند در خانهٔ آنها توقف میکردند و همین امر باعث شد ابن خلدون از کودکی و به وسیلهٔ این افراد قرآن، فقه، تصوف، اخلاق، کلام، مردمشناسی، جامعهشناسی، نجوم، اقتصاد، تاریخ، هندسه، جبر، حساب، لغت، فلاحت، طلسمات، شعر، آداب و تعلیم، منطق، ریاضی، فلسفه، سیاست، منشیگری و کارهای مربوط به حکومت را بیاموزد.<br> | |||
ابن خلدون کتاب [[العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر]] را نوشت. این کتاب مقدمهای بسیار معروف دارد و در آن به خوبی میتوان دانش و چند بعدی بودن ابن خلدون را مشاهده کرد.<br> | |||
او به رویکرد انتقادی و تحلیلی بسیار اهمیت میداد، نکتهای که مورخان پیش از وی در نظر نمیگرفتند. او در مقدمهٔ خود گفتههایش را به طرق مختلف اثبات کرده و گاهی منابعی که استفاده کرده را نیز مورد انتقاد قرار دادهاست.<br> | |||
'''ابن خلدون''' علم عمران را بنیان نهادعلمی که ما امروزه به آن '''جامعهشناسی''' میگوییم و برای شناخت و بررسی اخبار تاریخی مورد استفاده قرار میگیرد و در واقع علم اصول تاریخ است ابن خلدون در سال ۸۰۸ هجری قمری/ ۱۴۰۶ میلادی در سن ۷۳ سالگی در [[قاهره]] فوت کرد. | |||
== زندگی نامه == | |||
'''ابن خلدون''' از کودکی، قرآن، فقه، تصوف، اخلاق، کلام، مردمشناسی، جامعهشناسی، نجوم، اقتصاد، تاریخ، هندسه، جبر، حساب، لغت، فلاحت، طلسمات، شعر، آداب و تعلیم، منطق، ریاضی، فلسفه ماوراء طبیعی و سیاست را آموخت.وی همچنین منشیگری و کارهای مربوط به حکومت رانیزآموخت.<br> | |||
[[محمد بن ابراهیم الآبیلی]]، یکی از بزرگان عصر خود بود که '''ابن خلدون''' حدود ۵ سال نزد او به تحصیل پرداخت. آبیلی فردی بود که ابن خلدون را با آثار ابن رشد، ابن سینا و آثار جدید فلسفی قلمرو اسلامی آشنا ساخت. اولین اثر او مربوط به سال ۱۳۵۱ م است و اندیشههای فلسفی وی در روششناسی این اثر به خوبی مشخص شدهاست.<br> | |||
او کتابی با عنوان «[[العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر]]» نوشته که یک '''مقدمه''' دارد و این مقدمه مربوط به کتابهای تاریخیاش است؛ چند بعدی بودن و عمق دانش ابن خلدون در این مقدمه مشخص میشود. او فعالیتهای سیاسی خودش را از دربار حاکم '''مرینی'''، '''ابوعنیان''' شروع کرد و در ۱۳۵۷ م به جرم توطئه علیه حاکم '''ابوعنیان''' دستگیر و زندانی شد.<br> | |||
مدتی بعد ابن خلدون در توطئهای که پسر عموی ابوعنیان ترتیب دادهبود شرکت کرد؛اما موفق نشد مقام درخوری کسب کند. وی در سال ۱۳۶۲ م به قرناطه رفت. چرا که از اوضاع فرهنگی بهتری برخوردار بود؛ اما متأسفانه در این شهر تحت فشار مسیحیان شمال قرار گرفت.<br> | |||
در این زمان '''لسانالدین بن خطیب''' که وزیرِ حاکم شهر بود، نظرش به ابن خلدون جلب شد و مورخان این وزیر را علت موفقیت ابن خلدون میدانند. در سال ۱۳۶۴ م بود که نزد پادشاهان کاستیل و لئون رفت تا دوستی مابین حکمرانان اسپانیا و قرناطه را ایجاد کند.<br> | |||
'''ابن خلدون''' در این زمان از نفوذ خود و عقاید سیاسیاش استفاده کرد و اندرزهایی به پادشاه جوان داد؛ ابن خطیب که از این کار به خشم آمدهبود، ابن خلدون را مجبور ساخت قرناطه را ترک کند.<br> | |||
ابن خلدون در سال ۱۳۶۵ م نزد شاهزاده ابوعبدالله، دوست حفصی خود رفت و در طول یک سالی که او حکومت را در دست داشت سعی کرد حکومت دوست خود را استوار کند و پایداری بخشد؛ اما رفتارهای نسنجیده و نامعقول ابوعبدالله و حاکمان شهرهای اطراف، از جمله کنستانتین و تلمسن باعث شد فعالیتهای ابن خلدون تماماً بیاثر جلوه کند.<br> | |||
ابن خلدون بیشتر عمر خود را در باسکره در حال آموزش و پژوهش گذراند. وی در سال (۱۳۷۳–۱۳۷۵ م) بود که کتابی در مورد تصوف نوشت، او پیشنهاد و درخواست حاکمان را مبنی بر ایجاد صلح میان چادرنشینها، قبایل و سرزمینهای مختلف را رد میکرد و ترجیح میداد به آموزش بپردازد.<br> | |||
وی در سال ۱۳۷۴ م به کوشک ابن سلامه رفت و به مدت ۴ سال در آنجا زندگی کرد.<br> | |||
ابن خلدون باقی مانده عمرش را نیز صرف کارهای سیاسی در اسپانیا کرد؛ و این چنین به بسیاری از سندها و مدارک رسمی دسترسی پیدا کرد. او در ۸۰۸ ه.ق/ ۱۴۰۶ م در سن ۷۳ سالگی در قاهره فوت کرد. |
نسخهٔ ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۲۱
نام | عبدالرحمن |
---|---|
کنیه | ابن خلدون |
پدر | محمد |
محل تولد | تونس |
تاریخ تولد | رمضان 732 هجری قمری |
وفات | رمضان 808 هجری قمری |
آثار | لعبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر |
تدریس | تونس دانشگاه قرویین |
ابن خلدون فیلسوف، تاریخ دان و معرفت شناس برجسته جهان اسلام که در تونس، شهر فاس در دانشگاه قرویین تدریس می کردند.
مطلب ذیل درباره زندگی نامه و آثار و عقاید این شخصیت برجسته جهان اسلام می باشد.
شخصیت شناسی
ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حضرمی معروف به ابن خلدون در سال ۷۳۲ هجری قمری/ ۱۳۳۲ میلادی در تونس متولد شد. خانوادهٔ او از اعراب جنوبی عربستان بودند که پس از پیروزی مسلمانان بر مردم اسپانیا وارد این شهر شدند و تا زمانی که بین آنها و مسیحیان اختلافی پیش آمد در این شهر بودند و پس از آن به سمت تونس حرکت کردند و در آنجا ساکن شدند.
در دوران کودکی ابن خلدون ، بزرگان دینی که از اسپانیا به تونس سفر میکردند در خانهٔ آنها توقف میکردند و همین امر باعث شد ابن خلدون از کودکی و به وسیلهٔ این افراد قرآن، فقه، تصوف، اخلاق، کلام، مردمشناسی، جامعهشناسی، نجوم، اقتصاد، تاریخ، هندسه، جبر، حساب، لغت، فلاحت، طلسمات، شعر، آداب و تعلیم، منطق، ریاضی، فلسفه، سیاست، منشیگری و کارهای مربوط به حکومت را بیاموزد.
ابن خلدون کتاب العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر را نوشت. این کتاب مقدمهای بسیار معروف دارد و در آن به خوبی میتوان دانش و چند بعدی بودن ابن خلدون را مشاهده کرد.
او به رویکرد انتقادی و تحلیلی بسیار اهمیت میداد، نکتهای که مورخان پیش از وی در نظر نمیگرفتند. او در مقدمهٔ خود گفتههایش را به طرق مختلف اثبات کرده و گاهی منابعی که استفاده کرده را نیز مورد انتقاد قرار دادهاست.
ابن خلدون علم عمران را بنیان نهادعلمی که ما امروزه به آن جامعهشناسی میگوییم و برای شناخت و بررسی اخبار تاریخی مورد استفاده قرار میگیرد و در واقع علم اصول تاریخ است ابن خلدون در سال ۸۰۸ هجری قمری/ ۱۴۰۶ میلادی در سن ۷۳ سالگی در قاهره فوت کرد.
زندگی نامه
ابن خلدون از کودکی، قرآن، فقه، تصوف، اخلاق، کلام، مردمشناسی، جامعهشناسی، نجوم، اقتصاد، تاریخ، هندسه، جبر، حساب، لغت، فلاحت، طلسمات، شعر، آداب و تعلیم، منطق، ریاضی، فلسفه ماوراء طبیعی و سیاست را آموخت.وی همچنین منشیگری و کارهای مربوط به حکومت رانیزآموخت.
محمد بن ابراهیم الآبیلی، یکی از بزرگان عصر خود بود که ابن خلدون حدود ۵ سال نزد او به تحصیل پرداخت. آبیلی فردی بود که ابن خلدون را با آثار ابن رشد، ابن سینا و آثار جدید فلسفی قلمرو اسلامی آشنا ساخت. اولین اثر او مربوط به سال ۱۳۵۱ م است و اندیشههای فلسفی وی در روششناسی این اثر به خوبی مشخص شدهاست.
او کتابی با عنوان «العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر» نوشته که یک مقدمه دارد و این مقدمه مربوط به کتابهای تاریخیاش است؛ چند بعدی بودن و عمق دانش ابن خلدون در این مقدمه مشخص میشود. او فعالیتهای سیاسی خودش را از دربار حاکم مرینی، ابوعنیان شروع کرد و در ۱۳۵۷ م به جرم توطئه علیه حاکم ابوعنیان دستگیر و زندانی شد.
مدتی بعد ابن خلدون در توطئهای که پسر عموی ابوعنیان ترتیب دادهبود شرکت کرد؛اما موفق نشد مقام درخوری کسب کند. وی در سال ۱۳۶۲ م به قرناطه رفت. چرا که از اوضاع فرهنگی بهتری برخوردار بود؛ اما متأسفانه در این شهر تحت فشار مسیحیان شمال قرار گرفت.
در این زمان لسانالدین بن خطیب که وزیرِ حاکم شهر بود، نظرش به ابن خلدون جلب شد و مورخان این وزیر را علت موفقیت ابن خلدون میدانند. در سال ۱۳۶۴ م بود که نزد پادشاهان کاستیل و لئون رفت تا دوستی مابین حکمرانان اسپانیا و قرناطه را ایجاد کند.
ابن خلدون در این زمان از نفوذ خود و عقاید سیاسیاش استفاده کرد و اندرزهایی به پادشاه جوان داد؛ ابن خطیب که از این کار به خشم آمدهبود، ابن خلدون را مجبور ساخت قرناطه را ترک کند.
ابن خلدون در سال ۱۳۶۵ م نزد شاهزاده ابوعبدالله، دوست حفصی خود رفت و در طول یک سالی که او حکومت را در دست داشت سعی کرد حکومت دوست خود را استوار کند و پایداری بخشد؛ اما رفتارهای نسنجیده و نامعقول ابوعبدالله و حاکمان شهرهای اطراف، از جمله کنستانتین و تلمسن باعث شد فعالیتهای ابن خلدون تماماً بیاثر جلوه کند.
ابن خلدون بیشتر عمر خود را در باسکره در حال آموزش و پژوهش گذراند. وی در سال (۱۳۷۳–۱۳۷۵ م) بود که کتابی در مورد تصوف نوشت، او پیشنهاد و درخواست حاکمان را مبنی بر ایجاد صلح میان چادرنشینها، قبایل و سرزمینهای مختلف را رد میکرد و ترجیح میداد به آموزش بپردازد.
وی در سال ۱۳۷۴ م به کوشک ابن سلامه رفت و به مدت ۴ سال در آنجا زندگی کرد.
ابن خلدون باقی مانده عمرش را نیز صرف کارهای سیاسی در اسپانیا کرد؛ و این چنین به بسیاری از سندها و مدارک رسمی دسترسی پیدا کرد. او در ۸۰۸ ه.ق/ ۱۴۰۶ م در سن ۷۳ سالگی در قاهره فوت کرد.