ابراهیم برکات الخیرات

الگو:جعبه اطلاعات اشخاص شیخ ابراهیم برکات الخیرات بن عیسی بن شیبل بن خیرات (۱۹۲۰-۱۹۸۷) یکی از برجسته‌ترین علمای اهل سنت و جماعت در حوران جمهوری عربی سوریه در استان درعا و از مشهورترین علمای منطقه فارات و مفتی منطقه ازرع از سال ۱۹۷۰ میلادی است.

تولد و خانواده

در سال ۱۹۲۰ میلادی در شهر الحراک در استان درعا به دنیا آمد. او در منطقه حوران در خانواده‌ای ساده بزرگ شد که پدرش در شهر الحراک به عنوان کشاورز در آنجا کار می‌کرد. او شش برادر و سه خواهر داشت و در سال ۱۹۳۱ زمانی که ۱۱ ساله بود برای تحصیل علم آنجا را ترک کرد.

تحصیلات

شیخ ابراهیم در زادگاهش الحراک تحصیلات ابتدایی را گذراند و برای ادامه تحصیلات آنجا را به مقصد دمشق ترک کرد تا به انجمن الغراء که در سال ۱۹۳۱ که توسط شیخ علی الدقر تأسیس شد بپیوندد. این مجموعه در جذب تعداد زیادی از فرزندان حوران برای فراگیری علم در آنجا سهیم بود و شیخ ابراهیم در آنجا به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و ۹ سال را در مدرسه مقدماتی و متوسطه گذراند و تا سال ۱۹۴۰ به یادگیری و تدریس در مساجد اطراف دمشق ادامه داد.

اساتید

از جمله اساتید بارز او عبارتند از:

• شیخ علی الدقر؛
• شیخ احمد البصراوی؛
• شیخ نایف العباس؛
• شیخ احمد عبدالغنی الدقر.

فعالیت تبلیغی

• پس از اتمام تحصیل علوم اسلامی در مدرسه الغراء به تدریس دینی در مدارس شهر دمشق مکلف شد و به مدت دو سال ادامه داد و در سال 1942 میلادی به شهر القنیطره منتقل شد.
• او به مدت دو سال به تدریس علوم اسلامی در القنیطره پرداخت و در سال 1944 میلادی تا سال 1961 میلادی به شهرستان ازرع در استان درعا منتقل شد. توابع شهر ازرع در حدود ۷۰ روستا وجود داشت که در این روستاها موعظه و راهنمایی به او واگذار می‌شد و او اغلب پیاده به روستاهای نزدیک می رفت. همچنین او مسئول تدریس معارف اسلامی در مدارس شهر ازرع بود.
• او در سال 1961 میلادی به درعا نقل مکان کرد و به مدت یک سال در آنجا تدریس، موعظه و مربی‌گری کرد.
• او در سال 1962 میلادی به شهر ازرع بازگشت و تا یک سال در آنجا به موعظه و راهنمایی ادامه داد.
• او در سال 1963 میلادی به شهر الصنمین نقل مکان کرد و به مدت دو سال مأمور تدریس معارف اسلامی در مدارس آن شهر شد.
• او در سال 1965 میلادی به شهر ازرع بازگشت و تا سال 1970 میلادی به تدریس در آنجا ادامه داد.
• او در سال 1970 میلادی پس از شیخ کریم راجح به مقام افتاء منصوب شد و تا زمان مرگش در سال 1987 میلادی در این جایگاه باقی ماند.

تالیفات

او در دوران تدریس وفتوا در شهر ازرع، سه جلد در احوال شخصی و فقه بر جای گذاشت که بیشتر در مسائل ارث و علم الفرائض (واجبات) است که قضات در دادگاه‌های شریعت در استان درعا به او سپرده بودند و در آنجا به تخصص در علم ارث معروف بود.

موضع‌گیری‌های اجتماعی او

او به عنوان سدی غیرقابل نفوذ در برابر منکرات به ویژه مبارزه با گسترش الکل در منطقه حوران شناخته می‌شد. همچنین نقش عمده‌ای در جلوگیری از سیگار کشیدن در مراسم‌های اندوه و عزا داشت. او جسور بود و از سرزنش نمی‌ترسید.

فرزندان

او دو همسر داشت و از آنها پنج پسر و دو دختر داشت.

وفات

وی در صبح روز جمعه 29 صفر 1408 هجری قمری مصادف با 23 اکتبر 1987 میلادی درگذشت.