حواریین

حواریین‏ در اصطلاح دینی و علمای رجال جماعتی از اصحاب خاص امامان علیهم السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است.

وجه تسمیه

تعریف زیر مربوط به یاران خاص حضرت عیسی ‌علیه‌السلام است و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد. «حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفید سبوس گرفته است. نانی که چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد را حواری گویند و به مناسبت همین معنا یار برگزیده و خالص در محبت خویش را نیز «حواری» گویند. از امام رضا ‌علیه‌السلام در وجه تسمیه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانیده بودند.

مصادیق

کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از حضرت موسی بن جعفر (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا می‌‏کند که کجایند حواریین محمد بن عبدالله (ص) که به عهد آن حضرت در‌گذشتند و اصلا نقض پیمان نکردند، پس سلمان و مقداد و ابوذر بر‌می‏‌خیزند بار دوم مانند همان ندا درباره حضرت علی (ع) می‌‏رسد. پس محمد بن ابی بکر و میثم تمار و اویس قرنی و عمرو بن حمق خزاعی بر می‌خیزند. سپس همان ندا درباره حضرت امام حسن مجتبی (ع) می‌‏رسد پس سفیان بن ابی لیلی و حذیفه بن اسید غفاری برمی‌خیزند. دیگر بار همان ندا درباره حسین بن علی (ع) می‏‌رسد در این ندا، حواریین آن حضرت یعنی تمام شهدای کربلا بر‌می‌خیزند. در ندای حواریین، حضرت علی بن حسین (ع)، جبیر بن مطعم و یحیی بن ام الطویل و ابو خالد کابلی و سعید بن مسیب بر‌می‌خیزند. حواریین حضرت باقر (ع)، عبدالله بن‏ شریک عامری و زرارة بن اعین و برید بن معاویه و محمد بن مسلم و لیث بن بختری هستند که با ندای منادی برمی‌خیزند. در ندای حواریین حضرت امام جعفر صادق (ع)، عبدالله بن شریک عامری و عبدالله بن ابی یعفور و عامر بن عبدالله بن خداعه و حجر بن زائده و حمران بن اعین برمی‌خیزند. سپس حواریین سایر ائمه فرا خوانده می‌شوند. این اشخاص در روز قیامت و صحرای محشر اول سابقین و اول مقربین هستند.