حبیبیه (شاذلیه): تفاوت میان نسخهها
Wikivahdat (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '== پانویس == ↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
Wikivahdat (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '.↵</div>' به '.') |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{پانویس رنگی}} | {{پانویس رنگی}} | ||
'''حبیبیه''' یکی از سلاسل [[صوفیه]] است که از سلسله [[شاذلیه]] منشعب شدند. | '''حبیبیه''' یکی از سلاسل [[صوفیه]] است که از سلسله [[شاذلیه]] منشعب شدند. | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
پیروان این [[طریقت صوفیه]] بیشتر در [[شمال آفریقا]] به ویژه کشورهایی چون [[مراکش]]، [[مصر]]، [[سوریه]]، [[لیبی]] و [[سودان]] حضور دارند. | پیروان این [[طریقت صوفیه]] بیشتر در [[شمال آفریقا]] به ویژه کشورهایی چون [[مراکش]]، [[مصر]]، [[سوریه]]، [[لیبی]] و [[سودان]] حضور دارند. |
نسخهٔ ۱۹ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۳۳
حبیبیه یکی از سلاسل صوفیه است که از سلسله شاذلیه منشعب شدند.
تاریخچه
پیروان این طریقت صوفیه بیشتر در شمال آفریقا به ویژه کشورهایی چون مراکش، مصر، سوریه، لیبی و سودان حضور دارند.
اعتقادات
این فرقه معتقدند که وقتی بنده به درجه ی معرفت رسید و دوست خدا شد و از دوستی دیگران بُرید، قلم تکلیف از او برداشته شده و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها میشود و پس از آن، مقید بودن بر شرع و احکام شرعی بر او حرام میگردد. زیرا «حبیب»، نمیتواند با وجود تکلیف، موجب آزار حبیب نمیشود. آیا نمیدانید که خداوند بندگانش را در بهشت به عبادت و نماز و روزه تکلیف نمیکند، زیرا دوست بر دوست و یار بر یار وارد و تکلیف از ایشان برداشته میشود. [۱] [۲] [۳]
اصول پنجگانه حبیبیه
این فرقه رعایت پنج اصل 1. خوف ظاهری و باطنی2. پیروی از سنت 3. عدم اعتنا به خلق 4. تسلیم و رضا 5. توکل در شادی و محنت را از پایههای اعتقادی خود میشمرند. [۴] [۵] که البته فقط ظاهر این شعارها حفظ و به هیچ کدام عمل نمیشود.
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 149 با ویرایش و اصلاح عبارات
- ↑ ابو محمد عثمان بن عبدالله بن الحسن العراقی، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 69
- ↑ مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 578
- ↑ زرین کوب عبدالحسین، ارزش میراث صوفیه، ص 98 به بعد
- ↑ معصوم علی شاه نعمتاللهی شیرازی، طرائق الحقایق، ج 3.