confirmed، مدیران
۳۶٬۱۹۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
'''هُبوط''' خروج حضرت [[حضرت آدم|آدم]] و [[حوا]] از [[بهشت]] و سکونت آنها در زمین است. هبوط در [[قرآن]] و [[ادیان آسمانی]] مطرح شده است. | '''هُبوط''' خروج حضرت [[حضرت آدم|آدم]] و [[حوا]] از [[بهشت]] و سکونت آنها در زمین است. هبوط در [[قرآن]] و [[ادیان آسمانی]] مطرح شده است. | ||
=واژهشناسی هبوط= | == واژهشناسی هبوط == | ||
[[ابن فارس]] میگوید: «هبوط کلمهای است که دلالت بر فرود آمدن میکند.» <ref>ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۶، ص۳۰</ref> | [[ابن فارس]] میگوید: «هبوط کلمهای است که دلالت بر فرود آمدن میکند.» <ref>ابن فارس، معجم مقائیس اللغة، ج۶، ص۳۰</ref> | ||
=معنای هبوط آدم(ع) از بهشت= | == معنای هبوط آدم(ع) از بهشت == | ||
<big>هبوط</big> به معنای پایین آمدن از بلندی(نزول) و ضد صعود(بالا رفتن) است. و گاهی به معنای [[حلول]] در مکان نیز استعمال میشود. | <big>هبوط</big> به معنای پایین آمدن از بلندی(نزول) و ضد صعود(بالا رفتن) است. و گاهی به معنای [[حلول]] در مکان نیز استعمال میشود. | ||
خط ۴۶: | خط ۴۴: | ||
بحث از هبوط آدم(ع) و معنای این هبوط در مرحلهی نخست به این نکته بستگی دارد که بهشتی را که [[حضرت آدم]] در آن سکونت داشت چگونه معنا کنیم، آیا این یک بهشت دنیایی بود(زمینی یا [[برزخی]])، یا آخرتی؟ آنچه مسلم است این است که [[بهشت خلد]] نبوده است، بر این اساس هبوط، هبوط مقامی است. | بحث از هبوط آدم(ع) و معنای این هبوط در مرحلهی نخست به این نکته بستگی دارد که بهشتی را که [[حضرت آدم]] در آن سکونت داشت چگونه معنا کنیم، آیا این یک بهشت دنیایی بود(زمینی یا [[برزخی]])، یا آخرتی؟ آنچه مسلم است این است که [[بهشت خلد]] نبوده است، بر این اساس هبوط، هبوط مقامی است. | ||
=نظریات مفسران در مورد هبوط | == نظریات مفسران در مورد هبوط == | ||
=== طبرسی === | |||
[[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] میفرماید: هبوط و [[نزول]] و وقوع مثل هم هستند (به یک معنا هستند) که عبارت است از: حرکت از بلندی به سوی پایین... و گاهی هبوط به معنای(حلول در مکان) استعمال میشود مثل آیهی شریفه که میفرماید: «اهبطوا مصراً»؛ یعنی وارد شهر شوید. <ref>البته اخراج آدم و حوا از بهشت و هبوطشان(نزولشان) در زمین جنبهی عقوبت نداشت؛ زیرا دلیل داریم که انبیای الهی در هیچ حالی مرتکب عمل قبیح نمیشوند و کسی که عقوبت را بر پیامبران جایز بداند، در حق آنها جفا کرده و بزرگترین [[تهمت]] ناروا را به خداوند متعال وارد ساخته است... همانا خداوند آدم را از بهشت خارج کرد به دلیل اینکه با تناول از میوهی شجرهی ممنوعه، مصلحت تغییر کرد و حکمت و تدبیر االهی اقتضا نمود که او را به زمین بیاورد و به تکالیف و سختیهای دنیا مبتلا سازد. مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 197</ref> | [[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] میفرماید: هبوط و [[نزول]] و وقوع مثل هم هستند (به یک معنا هستند) که عبارت است از: حرکت از بلندی به سوی پایین... و گاهی هبوط به معنای(حلول در مکان) استعمال میشود مثل آیهی شریفه که میفرماید: «اهبطوا مصراً»؛ یعنی وارد شهر شوید. <ref>البته اخراج آدم و حوا از بهشت و هبوطشان(نزولشان) در زمین جنبهی عقوبت نداشت؛ زیرا دلیل داریم که انبیای الهی در هیچ حالی مرتکب عمل قبیح نمیشوند و کسی که عقوبت را بر پیامبران جایز بداند، در حق آنها جفا کرده و بزرگترین [[تهمت]] ناروا را به خداوند متعال وارد ساخته است... همانا خداوند آدم را از بهشت خارج کرد به دلیل اینکه با تناول از میوهی شجرهی ممنوعه، مصلحت تغییر کرد و حکمت و تدبیر االهی اقتضا نمود که او را به زمین بیاورد و به تکالیف و سختیهای دنیا مبتلا سازد. مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 197</ref> | ||
== علامه طباطبائی == | === علامه طباطبائی === | ||
[[علامه طباطبائی]] در این زمینه میفرماید: هبوط به معنای خروج از بهشت و استقرار در زمین و ورود به زندگی پر مشقت دنیا است». ظاهر آیه، «قلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدو و لکم فی الارض مستقر و متاع الی حین»، و آیهی بعد از آن «قال فیها تحیون و فیها تموتون و منها تخرجون»، این است که نحوهی حیات بعد از هبوط با حیات قبل از هبوط(زندگی در بهشت) فرق دارد. این زندگی همراه با مشقت و سختی است، اما زندگی در بهشت یک زندگی آسمانی بوده که در آن گرسنگی و تشنگی و سختی نبود. | [[علامه طباطبائی]] در این زمینه میفرماید: هبوط به معنای خروج از بهشت و استقرار در زمین و ورود به زندگی پر مشقت دنیا است». ظاهر آیه، «قلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدو و لکم فی الارض مستقر و متاع الی حین»، و آیهی بعد از آن «قال فیها تحیون و فیها تموتون و منها تخرجون»، این است که نحوهی حیات بعد از هبوط با حیات قبل از هبوط(زندگی در بهشت) فرق دارد. این زندگی همراه با مشقت و سختی است، اما زندگی در بهشت یک زندگی آسمانی بوده که در آن گرسنگی و تشنگی و سختی نبود. | ||
خط ۷۶: | خط ۷۲: | ||
در توضیح کلام [[المیزان فی تفسیر القرآن]] باید گفت: نهی از نزدیک شدن به درخت مخصوص(الشجرة) یک نهی ارشادی بود، مانند اینکه طبیب به مریض میگوید: اگر این غذا را بخوری به فلان بیماری مبتلا خواهی شد. در اینجا هم خداوند فرمود به این درخت نزدیک نشو و از میوهی آن نخور؛ زیرا اگر از میوهی این درخت بخوری، نتیجهاش خروج از بهشت است. از این کلام علامه طباطبائی به خوبیمعنا و مراد از از هبوط و علت آن روشن میشود. | در توضیح کلام [[المیزان فی تفسیر القرآن]] باید گفت: نهی از نزدیک شدن به درخت مخصوص(الشجرة) یک نهی ارشادی بود، مانند اینکه طبیب به مریض میگوید: اگر این غذا را بخوری به فلان بیماری مبتلا خواهی شد. در اینجا هم خداوند فرمود به این درخت نزدیک نشو و از میوهی آن نخور؛ زیرا اگر از میوهی این درخت بخوری، نتیجهاش خروج از بهشت است. از این کلام علامه طباطبائی به خوبیمعنا و مراد از از هبوط و علت آن روشن میشود. | ||
== آیت جوادی آملی == | === آیت جوادی آملی === | ||
[[آیت جوادی آملی]] با پذیرش بهشت برزخی به عنوان مسکن آدم و حوا، میگوید: حضرت آدم از نشئهی فرا طبیعت به محدودهی طبیعت منتقل شد و چنین انتقالی همان تنزل وجودی و مکانتی است. - مانند تنزل قرآن از نزد خدای سبحان برای هدایت مردم- نه تنزل بدنی و مکانی. علاوه بر این این هبوط چون همراه با [[توبه]] و اجتباء حضرت آدم بود، از آن به هبوط ولایت و خلافت یاد میشود. <ref> جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج 3، ص 383، قم، مرکز نشر اسراء</ref> | [[آیت جوادی آملی]] با پذیرش بهشت برزخی به عنوان مسکن آدم و حوا، میگوید: حضرت آدم از نشئهی فرا طبیعت به محدودهی طبیعت منتقل شد و چنین انتقالی همان تنزل وجودی و مکانتی است. - مانند تنزل قرآن از نزد خدای سبحان برای هدایت مردم- نه تنزل بدنی و مکانی. علاوه بر این این هبوط چون همراه با [[توبه]] و اجتباء حضرت آدم بود، از آن به هبوط ولایت و خلافت یاد میشود. <ref> جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج 3، ص 383، قم، مرکز نشر اسراء</ref> | ||
هبوط [[ابلیس]] سقوط از منزلت بود، ولی هبوط آدم با حفظ کرامت در زمین بود؛ یعنی استقرار در زمین مشترک بین آدم و ابلیس بود، اما ابلیس با فقد درجهی پیشین وارد زمین شد و آدم با حفظ مرتبت قبلی در زمین مستقر شد. <ref> جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج 3،ص 374 و408 و466، قم، مرکز نشر اسراء</ref> | هبوط [[ابلیس]] سقوط از منزلت بود، ولی هبوط آدم با حفظ کرامت در زمین بود؛ یعنی استقرار در زمین مشترک بین آدم و ابلیس بود، اما ابلیس با فقد درجهی پیشین وارد زمین شد و آدم با حفظ مرتبت قبلی در زمین مستقر شد. <ref> جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج 3،ص 374 و408 و466، قم، مرکز نشر اسراء</ref> | ||
=انواع هبوط شیطان= | == انواع هبوط شیطان == | ||
# هبوطی از جایگاه و منزلت فرشتگان که پس از استکبار از سجده ی برای آدم حاصل شد و لازمه ی آن هبوط از بهشت به عنوان منزلت و شان رفیع بود و آیه ی «قال فاهبط منها فما یکون لک ان تتکبر فیها فاخرج انک من الصاغرین». به اشاره دارد. <ref>طه، 117</ref> | |||
# هبوطی از بهشت به عنوان یک مسکن موقت که برای اغوای آدم و حوا به آن راه پیدا کرده بود و این هبوط پس از اغوای آدم و حوا و به همراه آن دو بزگوار تحقق یافت. <ref> تفسیر تسنیم، ج3، ص371-375</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == |