نامه ای به مرزبانان (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'پاسخ ها' به 'پاسخ‌ها') |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo">[[پرونده:کتاب رسالة اهل الثغر.jpg|جایگزین=کتاب کتاب رسالة اهل الثغر|بندانگشتی|کتاب رسالة اهل الثغر]] | <div class="wikiInfo">[[پرونده:کتاب رسالة اهل الثغر.jpg|جایگزین=کتاب کتاب رسالة اهل الثغر|بندانگشتی|کتاب رسالة اهل الثغر]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |نام | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |نام | ||
!نام | !نام نویسنده | ||
| | |أبی الحسن الأشعری | ||
|- | |- | ||
|موضوع | |موضوع | ||
| | |أحکام الجهاد فى الإسلام | ||
|- | |- | ||
|زبان کتاب | |زبان کتاب | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''رسالة إلى أهل الثغر''' توسط [[ابوالحسن اشعری]] نوشته شده و در آن | '''رسالة إلى أهل الثغر''' توسط [[ابوالحسن اشعری]] نوشته شده و در آن پاسخ‌هایی به [[اهل الثغر]] در باب الباب (شهری در کنار دریای طبرستان) داده شده است. او درباره عقاید [[اهل حق]] در مبدأ دین و آنچه جد امت بر آن بوده است و اشعری اصل را با کتاب «أطراف الحجاج» دلیل بر صحت آن ذکر کرده است. اشاره به ضلالت کسى که از حق اختاف کرده و در بدعت‌ها زیاده روی کرده است، سپس بابی که در آن، آنچه را که اهل سلف از اصول دین بر آن توافق کرده‌اند را ذکر کرده است که با دلیل بر آن استناد کرده‌اند و پنجاه و یک اجماع را ذکر کرده است. ابوالحسن اشعری گفت: " این اصول که پیشینیان به دنبال آن بوده واحکام آن مطابق [[کتاب]] و [[سنت]] با آنها و جانشین صالح آنها را در فضائل خود را به دنبال.....» گفته شد که این نامه را نمی‌توان به امام اشعری نسبت داد و به شاگردش [[ابوعبدالله بن مجاهد الطایی]] (متوفی 370 ه. ق) تعلق دارد. | ||
=عنوان کتاب= | =عنوان کتاب= | ||
امام اشعری برای رساله‌ای | امام اشعری برای رساله‌ای که به آن شهرت یافته عنوانی قرار نداده است و [[ابن عساکر]] آن را وابستگی به محل ارسال می‌داند و در آن می‌گوید: «جوابی به سؤالاتی است که به اهل الثغر در توضیح آنچه از او درباره عقاید اهل حق پرسیدند نوشته.» | ||
=منابع= | =منابع= | ||
*مرکز مطالعات و تحقیقات اعتقادی ابی الحسن اشعری. | * مرکز مطالعات و تحقیقات اعتقادی ابی الحسن اشعری. | ||
*رساله‌ای به اهل الثغر»، ص: ۲۰۵. | * رساله‌ای به اهل الثغر»، ص: ۲۰۵. | ||
*رساله‌ای به اهل عرش» ابوالحسن اشعری، تصحیح: عبدالله شاکر الجنیدی، ط: 1381، کتابخانه علم و الحکم، مدینه، ص: 311. | * رساله‌ای به اهل عرش» ابوالحسن اشعری، تصحیح: عبدالله شاکر الجنیدی، ط: 1381، کتابخانه علم و الحکم، مدینه، ص: 311. | ||
*شرح الکذب الجعل» ابن عساکر، تصحیح: احمد حجازی السقا، ط: 1، 1995م، دارالجیل - بیروت، ص: 137. | * شرح الکذب الجعل» ابن عساکر، تصحیح: احمد حجازی السقا، ط: 1، 1995م، دارالجیل - بیروت، ص: 137. | ||
[[رده: | [[رده:کتاب‌ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۰
| نام نویسنده | أبی الحسن الأشعری |
|---|---|
| موضوع | أحکام الجهاد فى الإسلام |
| زبان کتاب | عربى |
| تعداد صفحات | 367 |
رسالة إلى أهل الثغر توسط ابوالحسن اشعری نوشته شده و در آن پاسخ‌هایی به اهل الثغر در باب الباب (شهری در کنار دریای طبرستان) داده شده است. او درباره عقاید اهل حق در مبدأ دین و آنچه جد امت بر آن بوده است و اشعری اصل را با کتاب «أطراف الحجاج» دلیل بر صحت آن ذکر کرده است. اشاره به ضلالت کسى که از حق اختاف کرده و در بدعت‌ها زیاده روی کرده است، سپس بابی که در آن، آنچه را که اهل سلف از اصول دین بر آن توافق کرده‌اند را ذکر کرده است که با دلیل بر آن استناد کرده‌اند و پنجاه و یک اجماع را ذکر کرده است. ابوالحسن اشعری گفت: " این اصول که پیشینیان به دنبال آن بوده واحکام آن مطابق کتاب و سنت با آنها و جانشین صالح آنها را در فضائل خود را به دنبال.....» گفته شد که این نامه را نمی‌توان به امام اشعری نسبت داد و به شاگردش ابوعبدالله بن مجاهد الطایی (متوفی 370 ه. ق) تعلق دارد.
عنوان کتاب
امام اشعری برای رساله‌ای که به آن شهرت یافته عنوانی قرار نداده است و ابن عساکر آن را وابستگی به محل ارسال می‌داند و در آن می‌گوید: «جوابی به سؤالاتی است که به اهل الثغر در توضیح آنچه از او درباره عقاید اهل حق پرسیدند نوشته.»
منابع
- مرکز مطالعات و تحقیقات اعتقادی ابی الحسن اشعری.
- رساله‌ای به اهل الثغر»، ص: ۲۰۵.
- رساله‌ای به اهل عرش» ابوالحسن اشعری، تصحیح: عبدالله شاکر الجنیدی، ط: 1381، کتابخانه علم و الحکم، مدینه، ص: 311.
- شرح الکذب الجعل» ابن عساکر، تصحیح: احمد حجازی السقا، ط: 1، 1995م، دارالجیل - بیروت، ص: 137.