کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۸

۳۶۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۶ فوریهٔ ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

Hoosinrasooli

confirmed، مدیران

۳۷٬۰۰۱

ویرایش

@@ خط ۳۶: / خط ۳۶: @@
 | تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
 | نام = احمد بن محمد بن صقر صائغ
-| نام‌های دیگر =
+| نام‌های دیگر = معدل
 | سال تولد =
 | تاریخ تولد =
@@ خط ۴۳: / خط ۴۳: @@
 | تاریخ درگذشت =
 | محل درگذشت =
-| استادان =
+| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |عیسی بن محمد علوی |محمد بن جعفر زعفرانی |محمد بن ایوب |محمد بن عباس بن بسام |موسی بن اسحاق قاضی }}
-| شاگردان =
+| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |محمد بن علی بن بابویه قمی
 | دین =
 | مذهب =
@@ خط ۵۱: / خط ۵۱: @@
 | وبگاه =
 }}
-احمد بن محمد بن صقر صائغ، (000 – حدود 347ق) ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی. در باره ولادت و وفات او گزارشی در منابع نیامده است. «شیخ صدوق»(م381ق) كه در فاصله سال‏های 339 تا 347هجری توسط «ركن الدوله بویهی»(م366ق) به ری دعوت شده بود، احادیث متعددی از او نقل كرده و از او با عنوان «شیخ لأهل ری»(استاد پیری از ری) یاد می‏كند. بنابراین می‏توان وفات او را تقریباً در اواسط سده چهارم در نظر گرفت. از لقب «صائغ» بر می‏آید كه خود او یا پدرش صنعت‏گر بوده و در ریخته‏گری و قالب‏ریزی اشیاء مهارت داشته است. وی اصالتاً ایرانی است اما در اینكه اهل كجا و از چه خانواده‏ای برخاسته است چیزی دانسته نیست. همین‏قدر می‏دانیم كه وی مدت زیادی در ری مسكن داشت و حیات علمی خود را در این شهر به سر آورده و احتمالاً در همین‏جا نیز دار فانی را وداع گفت. وی در علوم حدیث به مقام استادی رسید و چنانكه از تعابیر شیخ صدوق بر می‏آید وی از شیوخ و بزرگان ری به شمار می‏آمده است و چون در نقل حدیث راستگو بود، لقب «عدل» یا «معدل» گرفت. از معاصران او در ری «ابن جراده بردعی»(م348ق)، «یعقوب بن یوسف بن یعقوب» و «احمد بن حسن قطان» هستند. همچنین بسیاری از اساتید و شاگردان او در قم و ری اقامت داشتند. از جمله اساتید او «عیسی بن محمد علوی»، «محمد بن جعفر زعفرانی»، «محمد بن ایوب»، «محمد بن عباس بن بسام» و «موسی بن اسحاق قاضی» هستند. از شاگردان او تنها «محمد بن علی بن بابویه قمی»(م381ق) را می‏شناسیم كه در شناساندن او به آیندگان نقش اساسی داشته است. در باره اعتقاد او هر چند صاحبنظران سخنی به میان نیاورده‏اند، ولی نباید نسبت به تشیع او تردید كرد زیرا وی روایت‏گر احادیثی در فضیلت اهل‏بیت(ع) و ناقل برخی از خطبه‏های نهج‏البلاغه است. وی همچنین روایتی در مذمت خلیفه ثانی دارد كه در كتاب كمال‏الدین ابن‏بابویه آمده است، چنانكه در تفسیر آیه: «و كل شئ أحصیناه فی إمام مبین» حدیثی آورده است كه رسول اكرم(ص) «امام مبین» را به علی بن ابیطالب(ع) تفسیر فرموده است. این مطلب، با توجه به اینكه تفسیر پیامبر در برابر پاسخ‏های نادرست ابوبكر و عمر بود كه «امام مبین» را به تورات، انجیل و قرآن تفسیر كرده بودند، شیعی‏بودن وی را بیشتر آشكار می‏سازد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است، به همین دلیل نام او در فهرست نجاشی ذكر نگشته است.
+احمد بن محمد بن صقر صائغ، (000 – حدود 347 ق) ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی. در باره ولادت و وفات او گزارشی در منابع نیامده است. «شیخ صدوق»(م381ق) كه در فاصله سال‏‌های 339 تا 347هجری توسط «ركن الدوله بویهی»(م366ق) به ری دعوت شده بود، احادیث متعددی از او نقل كرده و از او با عنوان «شیخ لأهل ری»(استاد پیری از ری) یاد می‏كند. بنابراین می‏توان وفات او را تقریباً در اواسط سده چهارم در نظر گرفت. از لقب «صائغ» بر می‌‏آید كه خود او یا پدرش صنعت‏‌گر بوده و در ریخته‏‌گری و قالب‏‌ریزی اشیاء مهارت داشته است. وی اصالتاً ایرانی است اما در اینكه اهل كجا و از چه خانواده‏ای برخاسته است چیزی دانسته نیست. همین‏‌قدر می‌‏دانیم كه وی مدت زیادی در ری مسكن داشت و حیات علمی خود را در این شهر به سر آورده و احتمالاً در همین‏ جا نیز دار فانی را وداع گفت. وی در علوم حدیث به مقام استادی رسید و چنان‌كه از تعابیر شیخ صدوق بر می‌‏آید وی از شیوخ و بزرگان ری به شمار می‌‏آمده است و چون در نقل حدیث راست‌گو بود، لقب «عدل» یا «معدل» گرفت. از معاصران او در ری «ابن جراده بردعی»(م348ق)، «یعقوب بن یوسف بن یعقوب» و «احمد بن حسن قطان» هستند. همچنین بسیاری از اساتید و شاگردان او در قم و ری اقامت داشتند. از جمله اساتید او «عیسی بن محمد علوی»، «محمد بن جعفر زعفرانی»، «محمد بن ایوب»، «محمد بن عباس بن بسام» و «موسی بن اسحاق قاضی» هستند. از شاگردان او تنها «محمد بن علی بن بابویه قمی»(م381ق) را می‌‏شناسیم كه در شناساندن او به آیندگان نقش اساسی داشته است. در باره اعتقاد او هر چند صاحب نظران سخنی به میان نیاورده‌‏اند، ولی نباید نسبت به تشیع او تردید كرد زیرا وی روایت‏‌گر احادیثی در فضیلت اهل‏‌بیت(ع) و ناقل برخی از خطبه‌‏های نهج‏‌البلاغه است. وی همچنین روایتی در مذمت خلیفه ثانی دارد كه در كتاب كمال‏الدین ابن‏بابویه آمده است، چنانكه در تفسیر آیه: «و كل شئ أحصیناه فی إمام مبین» حدیثی آورده است كه رسول اكرم (ص) «امام مبین» را به علی بن ابیطالب (ع) تفسیر فرموده است. این مطلب، با توجه به اینكه تفسیر پیامبر در برابر پاسخ‏های نادرست ابوبكر و عمر بود كه «امام مبین» را به تورات، انجیل و قرآن تفسیر كرده بودند، شیعی‏بودن وی را بیشتر آشكار می‏سازد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است، به همین دلیل نام او در فهرست نجاشی ذكر نگشته است.
-منابع: (الخصال، ص191 حدیث264، وص429 حدیث8؛ الامالی، شیخ صدوق، ص446 حدیث597؛ التوحید، شیخ صدوق، ص44؛ كمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج1ص61؛ معانی الاخبار، باب معنی امام مبین، ص95؛ الفوائد الرجالیه، ج3ص293؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص48)
+== منابع ==
+# الخصال، ص191 حدیث264، وص429 حدیث8؛
+# الامالی، شیخ صدوق، ص446 حدیث597؛
+# التوحید، شیخ صدوق، ص44؛
+# كمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج1ص61؛
+# معانی الاخبار، باب معنی امام مبین، ص95؛ الفوائد الرجالیه، ج3ص293؛
+# طبقات اعلام الشیعه، ج1ص48.
 {{جعبه اطلاعات شخصیت