عبدالرحمن علی الجفری: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'جدایی طلب' به 'جدایی‌طلب'
جز (جایگزینی متن - 'خونریزی' به 'خون‌ریزی')
جز (جایگزینی متن - 'جدایی طلب' به 'جدایی‌طلب')
خط ۳۴: خط ۳۴:
در سال 1965 دو گروه ناسیونالیست رقیب، جبهه آزادیبخش یمن جنوبی و جبهه آزادیبخش ملی، برای مبارزه برای کنترل کشور به تروریسم روی آوردند. عبدالرحمن در مبارزه علیه اتحادیه عربستان جنوبی مورد حمایت بریتانیا شرکت کرد. در مواجهه با خشونت غیرقابل کنترل، نیروهای بریتانیا عقب‌نشینی کردند و حکومت اتحادیه فروپاشید. عناصر جبهه آزادیبخش ملی پس از حذف رقیب خود، جبهه آزادی یمن جنوبی اشغالی، به سرعت کنترل خود را به دست گرفتند. عبدالرحمن مجبور شد با همکارانش از وطن خود مهاجرت کند. در سال 1968، پس از محاصره نهایی سلطنتی صنعا، اکثر رهبران مخالف آشتی کردند و به میهن خود بازگشتند.
در سال 1965 دو گروه ناسیونالیست رقیب، جبهه آزادیبخش یمن جنوبی و جبهه آزادیبخش ملی، برای مبارزه برای کنترل کشور به تروریسم روی آوردند. عبدالرحمن در مبارزه علیه اتحادیه عربستان جنوبی مورد حمایت بریتانیا شرکت کرد. در مواجهه با خشونت غیرقابل کنترل، نیروهای بریتانیا عقب‌نشینی کردند و حکومت اتحادیه فروپاشید. عناصر جبهه آزادیبخش ملی پس از حذف رقیب خود، جبهه آزادی یمن جنوبی اشغالی، به سرعت کنترل خود را به دست گرفتند. عبدالرحمن مجبور شد با همکارانش از وطن خود مهاجرت کند. در سال 1968، پس از محاصره نهایی سلطنتی صنعا، اکثر رهبران مخالف آشتی کردند و به میهن خود بازگشتند.


در سال 1970، عبدالرحمن در جنبش وحدت ملی تازه تأسیس در صنعا شرکت کرد. ائتلاف وحدت ملی شامل لیگ، جبهه آزادیبخش، جبهه آزادسازی جنوب یمن اشغالی و جدایی طلبان از جبهه آزادیبخش ملی بود.
در سال 1970، عبدالرحمن در جنبش وحدت ملی تازه تأسیس در صنعا شرکت کرد. ائتلاف وحدت ملی شامل لیگ، جبهه آزادیبخش، جبهه آزادسازی جنوب یمن اشغالی و جدایی‌طلبان از جبهه آزادیبخش ملی بود.


عبدالرحمن پس از اتمام تحصیلات خود در لندن، به عنوان مدیر کل برای تعدادی از شرکت‌های سرمایه‌گذاری در منطقه خلیج فارس مشغول به کار شد. در نوامبر 1986 در هفتمین کنفرانس عمومی به عنوان رئیس حزب انتخاب شد. او در سال 1992 توسط هشتمین کنفرانس عمومی در صنعا به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد و رئیس کمیته مقدماتی کنفرانس ملی بود.
عبدالرحمن پس از اتمام تحصیلات خود در لندن، به عنوان مدیر کل برای تعدادی از شرکت‌های سرمایه‌گذاری در منطقه خلیج فارس مشغول به کار شد. در نوامبر 1986 در هفتمین کنفرانس عمومی به عنوان رئیس حزب انتخاب شد. او در سال 1992 توسط هشتمین کنفرانس عمومی در صنعا به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد و رئیس کمیته مقدماتی کنفرانس ملی بود.
خط ۴۶: خط ۴۶:


=== جنگ داخلی ===
=== جنگ داخلی ===
رهبران جنوب با حمایت [[عربستان سعودی|سعودی]]<nowiki/>ها اعلام جدایی کردند و جمهوری دموکراتیک [[یمن]] را در 21 می 1994 تأسیس کردند، اما توسط جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته نشد. اگرچه جنوبی‌ها انگیزه‌های خاص خود را برای جنگ داشتند، رهبران شمالی مدت‌ها مدعی بودند که سعودی‌ها از آرمان جنوبی به عنوان راهی برای پیشبرد اختلافات مرزی خود با جمهوری یمن حمایت می‌کنند. حامیان علی ناصر محمد که کمک زیادی به عملیات نظامی علیه جدایی طلبان می‌کردند در 7 ژوئیه 1994 در عدن دستگیر شدند. مقاومت به سرعت فروپاشید و هزاران تن از رهبران جنوبی و نظامی تبعید شدند.
رهبران جنوب با حمایت [[عربستان سعودی|سعودی]]<nowiki/>ها اعلام جدایی کردند و جمهوری دموکراتیک [[یمن]] را در 21 می 1994 تأسیس کردند، اما توسط جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته نشد. اگرچه جنوبی‌ها انگیزه‌های خاص خود را برای جنگ داشتند، رهبران شمالی مدت‌ها مدعی بودند که سعودی‌ها از آرمان جنوبی به عنوان راهی برای پیشبرد اختلافات مرزی خود با جمهوری یمن حمایت می‌کنند. حامیان علی ناصر محمد که کمک زیادی به عملیات نظامی علیه جدایی‌طلبان می‌کردند در 7 ژوئیه 1994 در عدن دستگیر شدند. مقاومت به سرعت فروپاشید و هزاران تن از رهبران جنوبی و نظامی تبعید شدند.


زمانی که جنگ در عدن شروع شد، عبدالرحمن در کنار دوستش عمرالغاوی بود. او به سرعت از طرف جبهه ملی مخالف را در 9 می 1994 خواستار پایان دادن به جنگ شد. او در دولت جمهوری دموکراتیک یمن به عنوان معاون رئیس شورای ریاست شرکت کرد تا به جنگ پایان دهد و یمن را بر مبنایی صحیح متحد کند که به دستیابی به ثبات و امنیت مطابق با سندی که از آن برخوردار است و وحدت توده‌های یمن و همه نیروهای سیاسی و اجتماعی کمک کند. در میان رهبران اصلی، عبدالرحمن آخرین نفری بود که در 7 ژوئیه 1994 عدن را برای جلوگیری از خون‌ریزی و نجات یمن از نابودی ترک کرد.
زمانی که جنگ در عدن شروع شد، عبدالرحمن در کنار دوستش عمرالغاوی بود. او به سرعت از طرف جبهه ملی مخالف را در 9 می 1994 خواستار پایان دادن به جنگ شد. او در دولت جمهوری دموکراتیک یمن به عنوان معاون رئیس شورای ریاست شرکت کرد تا به جنگ پایان دهد و یمن را بر مبنایی صحیح متحد کند که به دستیابی به ثبات و امنیت مطابق با سندی که از آن برخوردار است و وحدت توده‌های یمن و همه نیروهای سیاسی و اجتماعی کمک کند. در میان رهبران اصلی، عبدالرحمن آخرین نفری بود که در 7 ژوئیه 1994 عدن را برای جلوگیری از خون‌ریزی و نجات یمن از نابودی ترک کرد.


پس از شکست در جنگ، رهبران جبهه مخالف به تعدادی از کشورهای عربی گریختند و عبدالرحمن در تبعید زندگی کرد. جبهه ملی اپوزیسیون در لندن مستقر بود، جایی که با وجود عقب‌نشینی از موضع جدایی طلبانه خود، کمپین تبلیغاتی را علیه دولت صنعا به‌راه انداختند. در ژانویه 1995، عبدالرحمن به عنوان رئیس جبهه ملی مخالف انتخاب شد.
پس از شکست در جنگ، رهبران جبهه مخالف به تعدادی از کشورهای عربی گریختند و عبدالرحمن در تبعید زندگی کرد. جبهه ملی اپوزیسیون در لندن مستقر بود، جایی که با وجود عقب‌نشینی از موضع جدایی‌طلبانه خود، کمپین تبلیغاتی را علیه دولت صنعا به‌راه انداختند. در ژانویه 1995، عبدالرحمن به عنوان رئیس جبهه ملی مخالف انتخاب شد.


=== زندگی پس از جنگ داخلی ===
=== زندگی پس از جنگ داخلی ===
در اکتبر سال 1997 عبدالرحمن در یک کنفرانس حقوق بشر که از سوی شرکت چتم‌ هاوس در دانشگاه اکستر لندن برگزار شد، با موضوع یمن سخنرانی کرد که منتشر شده است.
در اکتبر سال 1997 عبدالرحمن در یک کنفرانس حقوق بشر که از سوی شرکت چتم‌ هاوس در دانشگاه اکستر لندن برگزار شد، با موضوع یمن سخنرانی کرد که منتشر شده است.


در سال 1998 رهبران جدایی طلب در غیاب خود به جرم خیانت محاکمه شدند. پنج نفر به اعدام محکوم شدند، اما عبدالرحمن به 10 سال حبس تعلیقی محکوم شد و احتمال بازگشت او باز ماند.
در سال 1998 رهبران جدایی‌طلب در غیاب خود به جرم خیانت محاکمه شدند. پنج نفر به اعدام محکوم شدند، اما عبدالرحمن به 10 سال حبس تعلیقی محکوم شد و احتمال بازگشت او باز ماند.


عبدالرحمن نیز مانند اتحادیه ابناء الیمان تصمیم گرفت خشونت را کنار بگذارد و برای حل مسائل سیاسی و اجتماعی به گفت و گو و اعتدال اعتقاد داشته باشد. ایمان و تسامح او با آیه قرآنی "ادْعُ إِلَى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ" و"وَلَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ". مطابق بود.
عبدالرحمن نیز مانند اتحادیه ابناء الیمان تصمیم گرفت خشونت را کنار بگذارد و برای حل مسائل سیاسی و اجتماعی به گفت و گو و اعتدال اعتقاد داشته باشد. ایمان و تسامح او با آیه قرآنی "ادْعُ إِلَى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ" و"وَلَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ". مطابق بود.
Writers، confirmed، مدیران
۸۷٬۸۱۰

ویرایش