محمد المقرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (تمیزکاری) |
جز (جایگزینی متن - ' ذلت بار' به ' ذلت‌بار') |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
=شرکت در انقلاب= | =شرکت در انقلاب= | ||
المقرانی در مارس ۱۸۷۱ استعفای خودش را به مقامات فرانسوی تقدیم و به انقلاب علیه اشغال [[فرانسه]] پیوست. او و برادرش و گروه او از کسانی بودند که مرگ را بر زندگی | المقرانی در مارس ۱۸۷۱ استعفای خودش را به مقامات فرانسوی تقدیم و به انقلاب علیه اشغال [[فرانسه]] پیوست. او و برادرش و گروه او از کسانی بودند که مرگ را بر زندگی ذلت‌بار ترجیح داده و مقاومت علیه اشغالگر را تا به آخر ادامه دادند. | ||
= | =سرانجام برادر مقرانی= | ||
برادر او که رهبری این انقلاب را بر عهده داشت سرانجام در ۲۰ ژانویه ۱۸۷۲ در نزدیکی قصرالرویسال شمال شرقی ورقله در منطقه جنوب از سوی مقامات فرانسوی بازداشت شد و به این ترتیب شعله انقلاب در آن زمان خاموش گشت. | برادر او که رهبری این انقلاب را بر عهده داشت سرانجام در ۲۰ ژانویه ۱۸۷۲ در نزدیکی قصرالرویسال شمال شرقی ورقله در منطقه جنوب از سوی مقامات فرانسوی بازداشت شد و به این ترتیب شعله انقلاب در آن زمان خاموش گشت. | ||
= | =سرانجام انقلاب الجزایر= | ||
این انقلاب که تقریباً یک سال به طول انجامید و پایه‌های استعمار [[فرانسه]] در [[الجزایر]] را به لرزه درآورد و در آن نزدیک به ۱۰۰ هزار نفر از مردم [[الجزایر]] از سوی ارتش اشغالگر کشته شدند و زمین‌های مردم از سوی استعمارگران مصادره و در اختیار اروپاییانی که به [[الجزایر]] کوچ کرده بودند قرار گرفت. هزاران تن از الجزایریانی که در این انقلاب شرکت کرده بودند به کالدونی جدید تبعید شدند و خانواده المقرانی نیز تحت تعقیب قرار گرفتند. بر اثر این وقایع خونین و قانونی که در سال ۱۸۸۱ به تصویب رسید، مهاجرت الجزایری‌ها به خارج بویژه [[سوریه]] افزایش یافت. | این انقلاب که تقریباً یک سال به طول انجامید و پایه‌های استعمار [[فرانسه]] در [[الجزایر]] را به لرزه درآورد و در آن نزدیک به ۱۰۰ هزار نفر از مردم [[الجزایر]] از سوی ارتش اشغالگر کشته شدند و زمین‌های مردم از سوی استعمارگران مصادره و در اختیار اروپاییانی که به [[الجزایر]] کوچ کرده بودند قرار گرفت. هزاران تن از الجزایریانی که در این انقلاب شرکت کرده بودند به کالدونی جدید تبعید شدند و خانواده المقرانی نیز تحت تعقیب قرار گرفتند. بر اثر این وقایع خونین و قانونی که در سال ۱۸۸۱ به تصویب رسید، مهاجرت الجزایری‌ها به خارج بویژه [[سوریه]] افزایش یافت. | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
محمد المقرانی در ۵ ماه می ۱۸۷۱ بر اثر شلیک از سوی ارتش اشغالگر کشته شد و در بنی عباس نزدیکی شهر بجایه به خاک سپرده شد. در روایتی دیگر گفته شده که هنگامی که در حال نماز بوده از سوی خدمتکار خودش به قتل رسیده است. | محمد المقرانی در ۵ ماه می ۱۸۷۱ بر اثر شلیک از سوی ارتش اشغالگر کشته شد و در بنی عباس نزدیکی شهر بجایه به خاک سپرده شد. در روایتی دیگر گفته شده که هنگامی که در حال نماز بوده از سوی خدمتکار خودش به قتل رسیده است. | ||
[[رده:شخصیت‌ها]] | |||
[ | [[رده:الجزایر]] | ||
[[رده: | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۴۸
| نام | |
|---|---|
| زاده | ۱۸۱۵م |
| شناخته شده | قیام علیه اشغال فرانسه |
| درگذشت | ۵ مه ۱۸۷۱ |
| محل دفن | بنی عباس نزدیکی شهر بجایه |
محمد المقرانی (عربی: محمد المقرانی؛ زاده: ۱۸۱۵ – درگذشته: ۵ مه ۱۸۷۱) یکی از رهبران انقلاب‌های مردمی الجزایر در قرن ۱۹ میلادی در جنگ فرانسه با الجزایر در سال ۱۸۳۰ است. محمد المقرانی فرزند احمد المقرانی یکی از حکام منطقه مجانه است که بعد از وفات پدر جانشین او گردید و مقامات فرانسوی به او لقب پاشاآغا که امتیازات کمتری نسبت به پدرش داشت دادند.
شرکت در انقلاب
المقرانی در مارس ۱۸۷۱ استعفای خودش را به مقامات فرانسوی تقدیم و به انقلاب علیه اشغال فرانسه پیوست. او و برادرش و گروه او از کسانی بودند که مرگ را بر زندگی ذلت‌بار ترجیح داده و مقاومت علیه اشغالگر را تا به آخر ادامه دادند.
سرانجام برادر مقرانی
برادر او که رهبری این انقلاب را بر عهده داشت سرانجام در ۲۰ ژانویه ۱۸۷۲ در نزدیکی قصرالرویسال شمال شرقی ورقله در منطقه جنوب از سوی مقامات فرانسوی بازداشت شد و به این ترتیب شعله انقلاب در آن زمان خاموش گشت.
سرانجام انقلاب الجزایر
این انقلاب که تقریباً یک سال به طول انجامید و پایه‌های استعمار فرانسه در الجزایر را به لرزه درآورد و در آن نزدیک به ۱۰۰ هزار نفر از مردم الجزایر از سوی ارتش اشغالگر کشته شدند و زمین‌های مردم از سوی استعمارگران مصادره و در اختیار اروپاییانی که به الجزایر کوچ کرده بودند قرار گرفت. هزاران تن از الجزایریانی که در این انقلاب شرکت کرده بودند به کالدونی جدید تبعید شدند و خانواده المقرانی نیز تحت تعقیب قرار گرفتند. بر اثر این وقایع خونین و قانونی که در سال ۱۸۸۱ به تصویب رسید، مهاجرت الجزایری‌ها به خارج بویژه سوریه افزایش یافت.
درگذشت
محمد المقرانی در ۵ ماه می ۱۸۷۱ بر اثر شلیک از سوی ارتش اشغالگر کشته شد و در بنی عباس نزدیکی شهر بجایه به خاک سپرده شد. در روایتی دیگر گفته شده که هنگامی که در حال نماز بوده از سوی خدمتکار خودش به قتل رسیده است.