محمد مامون شناوی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">جایگزین= الشناوی|بندانگشتی| شیخ الشناوی {| class...» ایجاد کرد) |
Wikivahdat (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' های ' به 'های ') |
||
| (۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
!محمد مأمون | !محمد مأمون الشناوی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
|شیخ محمد مأمون | |شیخ محمد مأمون الشناوی | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''محمد مامون بن احمد الشناوی''' (1878 - 1950 م) | '''محمد مامون بن احمد الشناوی''' (1878 - 1950 م) سی و هفتمین شیخ الازهر بود. وی برای تحکیم روابط بین [[الازهر]] و [[جهان اسلام]] تلاش کرد و نمایندگان علمی فراوانی را به اقصی نقاط جهان اسلام فرستاد. نشر اعتقاد صحیح اسلامی، تبلیغ اصول و قوانین اسلام و [[تقریب|تقریب بین مذاهب]] و طوایف از دغدغه‌های او بود. و در زمان ریاست وی پنج دانشکده جدید افتتاح شد. یکی از مهمترین اقدامات عملی او تلاش برای از بین بردن فحشا که به وسیله استعمار در [[مصر]] رسمیت یافته بود<ref>[http://www.owlapps.net/owlapps_apps/articles?id=474046&lang=ar محمد مأمون الشناوی]</ref>. | ||
=تولد و تحصیل= | =تولد و تحصیل= | ||
وی در یازدهم شعبان 1295 هجری قمری مطابق با 10 آگوست 1878 میلادی در الزرقا به دنیا آمد. پدرش | وی در یازدهم شعبان 1295 هجری قمری مطابق با 10 آگوست 1878 میلادی در الزرقا به دنیا آمد. پدرش شیخ احمد الشناوی دانشمند مشهور باتقوا و درستکار و عالم دینی بود. وی یکی از چهره‌های مشهور در شهر‌های سنبلاوین و زرقا بود. | ||
شیخ محمد مامون الشیناوی در نزد پدرش بزرگ شد. وی [[قرآن کریم]] را | شیخ محمد مامون الشیناوی در نزد پدرش بزرگ شد. وی [[قرآن کریم]] را شروع به حفظ کردن نمود و آن را در دوازده سالگی به پایان رسانید، سپس پدرش او را به [[الازهر]] فرستاد، و در آنجا تحت مراقبت برادر بزرگترش شیخ سید الشیناوی که سالها قبل از شروع به تحصیل در الازهر کرده بود و او بعدها به ریاست دادگاه عالی شرع رسید. شیخ محمد مامون مورد تحسین اساتید معروف خود از جمله [[شیخ محمد عبده]] و محمد ابوالفضل الجیزاوی قرار گرفت. وی در سال 1906 میلادی گواهی بین‌المللی را از جامع الازهر دریافت کرد<ref>[https://www.aljazeera.net/blogs/2021/4/29/%D8%A7%D9%84%D8%A5%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%84%D8%A3%D9%83%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85%D8%A9-%D9%85%D8%A3%D9%85%D9%88%D9%86 الإمام الأکبر مأمون الشناوی.. أول عمداء کلیة الشریعة]</ref>. | ||
=مناصب= | =مناصب= | ||
وی پس از | وی پس از فارغ‌التحصیلی شروع به تدریس در دانشگاه اسکندریه کرد و در سال 1917 به عنوان قاضی شرع انتخاب شد. وی پس از صدور قانون ساماندهی الازهر در سال 1930 میلادی به شهرت رسید. سپس وی به عنوان رئیس دانشکده شریعت، سپس عضو گروه علمای کبار الازهر در سال 1934 انتخاب شد و به نمایندگی الازهر در کمیته فتوا در سال 1944 منصوب شد. | ||
=ریاست الازهر= | =ریاست الازهر= | ||
وقتی شیخ مصطفی عبدالرازق از دنیا | وقتی شیخ مصطفی عبدالرازق از دنیا رفت، عصر یکشنبه دوم ربیع الاول سال 1367 هجری قمری مطابق با 13 ژانویه 1948 میلادی با انتصاب شیخ محمد مامون الشناوی به عنوان شیخ الازهر ریاست آن را رسما بر عهده گرفت. شیخ الشناوی به دنبال افزایش کیفیت و کمیت تحصیل در الازهر بود. بنابراین برای گسترش موسسات الازهر در سراسر مصر تلاش کرد و در زمان ریاست وی پنج موسسه بزرگ تأسیس شد: موسسات منصوره، مینیا، منوف، سمنود و جرجا که همه این موسسات جزو موسسسات نظامی بودند. و او با وزارت معارف به توافق رسید که دین اسلامی را یک موضوع اساسی در مدارس دولتی قرار دهد که توسط فارغ‌التحصیلان الازهر تدریس شود<ref>[https://www.dar-alifta.org/ar/ViewScientist.aspx?ID=61&LangID=1 دار الافتاء مصر]</ref>. | ||
از دیگر | از دیگر فعالیت‌های او در زمان ریاست بر الازهر گسترش فعالیت‌های بین‌المللی الازهر بود که در این راستا نوابغ را برای آموختن زبان انگلیسی به [[انگلیس]] فرستاد تا آنها را به کشورهای اسلامی که انگلیسی صحبت می‌کنند بفرستد. همچنین سهمیه بورسیه الازهر را گسترش داد و امکانات سکونت و تحصیل را برای ایشان تسهیل نمود<ref>[https://www.almasryalyoum.com/news/details/2236561 «زی النهارده».. محمد مأمون الشناوی شیخًا للأزهر 18 ینایر 1948]</ref>. | ||
=آثار= | =آثار= | ||
به دلیل اشتغالات فراوان محمد مامون نتوانست کتابی را تالیف نماید اما چند ده مقاله در موضوعات مختلف از او بر جای مانده است که توسط شاگرد وی محمد عبدالمنعم خوافجی در کتابی تحت عنوان الإسلام | به دلیل اشتغالات فراوان محمد مامون نتوانست کتابی را تالیف نماید اما چند ده مقاله در موضوعات مختلف از او بر جای مانده است که توسط شاگرد وی محمد عبدالمنعم خوافجی در کتابی تحت عنوان الإسلام و مبادئه الخالدة به شکلی متمایز و مناسب جمع‌آوری شده است <ref>[https://www.dar-alifta.org/ar/ViewScientist.aspx?ID=61&LangID=1 دار الافتاء مصر]</ref>. | ||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
محمد مامون الشناوی صبح روز | محمد مامون الشناوی صبح روز یکشنبه، 21 ذی القعده، 1369 هجری قمری، مطابق با 3 سپتامبر 1950 م دار فانی را وداع گفت. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:شخصیت‌های مصر]] | ||
[[رده: عالمان الازهر]] | [[رده:عالمان الازهر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۷
محمد مامون بن احمد الشناوی (1878 - 1950 م) سی و هفتمین شیخ الازهر بود. وی برای تحکیم روابط بین الازهر و جهان اسلام تلاش کرد و نمایندگان علمی فراوانی را به اقصی نقاط جهان اسلام فرستاد. نشر اعتقاد صحیح اسلامی، تبلیغ اصول و قوانین اسلام و تقریب بین مذاهب و طوایف از دغدغه‌های او بود. و در زمان ریاست وی پنج دانشکده جدید افتتاح شد. یکی از مهمترین اقدامات عملی او تلاش برای از بین بردن فحشا که به وسیله استعمار در مصر رسمیت یافته بود[۱].
تولد و تحصیل
وی در یازدهم شعبان 1295 هجری قمری مطابق با 10 آگوست 1878 میلادی در الزرقا به دنیا آمد. پدرش شیخ احمد الشناوی دانشمند مشهور باتقوا و درستکار و عالم دینی بود. وی یکی از چهره‌های مشهور در شهر‌های سنبلاوین و زرقا بود.
شیخ محمد مامون الشیناوی در نزد پدرش بزرگ شد. وی قرآن کریم را شروع به حفظ کردن نمود و آن را در دوازده سالگی به پایان رسانید، سپس پدرش او را به الازهر فرستاد، و در آنجا تحت مراقبت برادر بزرگترش شیخ سید الشیناوی که سالها قبل از شروع به تحصیل در الازهر کرده بود و او بعدها به ریاست دادگاه عالی شرع رسید. شیخ محمد مامون مورد تحسین اساتید معروف خود از جمله شیخ محمد عبده و محمد ابوالفضل الجیزاوی قرار گرفت. وی در سال 1906 میلادی گواهی بین‌المللی را از جامع الازهر دریافت کرد[۲].
مناصب
وی پس از فارغ‌التحصیلی شروع به تدریس در دانشگاه اسکندریه کرد و در سال 1917 به عنوان قاضی شرع انتخاب شد. وی پس از صدور قانون ساماندهی الازهر در سال 1930 میلادی به شهرت رسید. سپس وی به عنوان رئیس دانشکده شریعت، سپس عضو گروه علمای کبار الازهر در سال 1934 انتخاب شد و به نمایندگی الازهر در کمیته فتوا در سال 1944 منصوب شد.
ریاست الازهر
وقتی شیخ مصطفی عبدالرازق از دنیا رفت، عصر یکشنبه دوم ربیع الاول سال 1367 هجری قمری مطابق با 13 ژانویه 1948 میلادی با انتصاب شیخ محمد مامون الشناوی به عنوان شیخ الازهر ریاست آن را رسما بر عهده گرفت. شیخ الشناوی به دنبال افزایش کیفیت و کمیت تحصیل در الازهر بود. بنابراین برای گسترش موسسات الازهر در سراسر مصر تلاش کرد و در زمان ریاست وی پنج موسسه بزرگ تأسیس شد: موسسات منصوره، مینیا، منوف، سمنود و جرجا که همه این موسسات جزو موسسسات نظامی بودند. و او با وزارت معارف به توافق رسید که دین اسلامی را یک موضوع اساسی در مدارس دولتی قرار دهد که توسط فارغ‌التحصیلان الازهر تدریس شود[۳].
از دیگر فعالیت‌های او در زمان ریاست بر الازهر گسترش فعالیت‌های بین‌المللی الازهر بود که در این راستا نوابغ را برای آموختن زبان انگلیسی به انگلیس فرستاد تا آنها را به کشورهای اسلامی که انگلیسی صحبت می‌کنند بفرستد. همچنین سهمیه بورسیه الازهر را گسترش داد و امکانات سکونت و تحصیل را برای ایشان تسهیل نمود[۴].
آثار
به دلیل اشتغالات فراوان محمد مامون نتوانست کتابی را تالیف نماید اما چند ده مقاله در موضوعات مختلف از او بر جای مانده است که توسط شاگرد وی محمد عبدالمنعم خوافجی در کتابی تحت عنوان الإسلام و مبادئه الخالدة به شکلی متمایز و مناسب جمع‌آوری شده است [۵].
درگذشت
محمد مامون الشناوی صبح روز یکشنبه، 21 ذی القعده، 1369 هجری قمری، مطابق با 3 سپتامبر 1950 م دار فانی را وداع گفت.