اساس القیاس (کتاب): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
| تصویر = کتاب اساس القیاس.jpg | | تصویر = کتاب اساس القیاس.jpg | ||
| نام = أساس القیاس | | نام = أساس القیاس | ||
| پدیدآوران = ابوحامد غزالی | | پدیدآوران = [[ابوحامد غزالی]] | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| زبان اصلی = عربی | | زبان اصلی = [[زبان عربی|عربی]] | ||
| ترجمه = | | ترجمه = | ||
| سال نشر = 1993 م | | سال نشر = 1993 م | ||
| ناشر = مکتبة العبیکان | | ناشر = مکتبة العبیکان | ||
| تعداد صفحه = 220 | | تعداد صفحه = 220 | ||
| موضوع = اصول فقه | | موضوع = [[اصول فقه]] | ||
| شابک = | | شابک = | ||
}} | }} |
نسخهٔ ۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۴
اساس القیاس | |
---|---|
نام | أساس القیاس |
پدیدآوران | ابوحامد غزالی |
زبان اصلی | عربی |
سال نشر | 1993 م |
ناشر | مکتبة العبیکان |
تعداد صفحه | 220 |
موضوع | اصول فقه |
کتاب أساس القیاس نوشتهٔ غزالی طوسی (متوفی 505 ق) است که در علم اصول فقه به رشته تحریر درآمده است.
صحت کتاب
محققین بر صحت انتساب کتاب به غزالی اتفاق نظر دارند، زیرا البداوی آن را در کتاب «آثار غزالی» آورده است. محقق مشهد العلاف نیز با او موافق بود.[۱] محققین در مورد نام کتاب نیز اتفاق نظر داشتند، چنانکه خود غزالی در کتاب «المستصفی» به آن اشاره کرده و میگوید: «ما در کتاب أساس القیاس به تفصیل این مطلب را توضیح دادهایم. به احتمال زیاد غزالی این کتاب را در اواخر عمر خود در حدود سال 500 هجری قمری نوشته است [۲].
نسخه خطی
محققان تنها یک نسخه خطی از این کتاب را یافتند که در خزانهٔ بشیر آقا واقع در کتابخانه سلیمانیه در استانبول قرار دارد. بروکلمان مستشرق در کتاب «تاریخ الأدب العربی» به این دست نوشته اشاره نکرده است بلکه بوئیگ یسوعی و رمضان ششن در کتاب «نوادر المخطوطات العربیة» از آن یاد کردهاند.
چاپ
این کتاب با تحقیق از فهد بن محمد السدان در ریاض به تاریخ 1413 ق / 1993 م چاپ شده است و در کتابخانه العبیکان موجود است[۳].
پانویس
- ↑ العلاف، مشهد. "کُتُب الإمام الغزالی الثَّابت مِنها والمنحول". موقع الإمام الغزالی.
- ↑ بدوی، عبدالرحمن (1977). مؤلفات الغزالی (PDF) (الطبعة الثانیة). الکویت: وکالة المطبوعات. ص 214.
- ↑ غزالی، أبوحامد (1413 هـ / 1993 م). فهد بن محمد السدحان (المحرر). أساس القیاس (الطبعة الأولی). الریاض: مکتبة العبیکان. ص 36.