نفیسیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نفیسیه‏''' طرفداران [[امامت]] محمّد فرزند [[امام هادی|امام علی النقی (ع)]] بودند. این فرقه در ادامه و صرفا با اتکاء به نصّ صریح شخصی به نام نفیس که غلام امام دهم بود، بعد از محمد به امامت جعفر بن علی بعد اقتدا کرده و منکر امامت امام یازدهم شدند.  

نفیسیه معتقد بودند که ابوجعفر محمد بن علی که در زمان حیات پدرش درگذشت امام بود و جایز نیست امامی که امامتش ثابت شده بر کسی جز امام اشارت کند، ولی چون هنگام مردن محمد فرا رسید بر آن شد که برای جانشینی خود کسی را پیدا کند تا امامت را به پدرش بسپارد و شایسته نبود که امامت را به پدرش بسپارد و او را جانشین خود کند، زیرا امامت وی از طرف پدر و جدش تثبیت شده بود و جایز نبود با وجود پدرش امام علی النقی (ع)، امر و نهی کند و کسی را برگزیند که با او در امر و نهی شریک باشد زیرا امامت بر وی پس از درگذشت پدرش ثابت می‏ گشت. ناچار راز امامت را با غلامی به نام نفیس که فردی باخرد و امین و خدمتگزار او بود در میان گذاشت و

کتاب‌ها و دانش‌ها و افزار جنگ و آنچه را از روا و ناروا امت اسلام نیازمند بود به وی سپرد و به او وصیت کرد که هرگاه مرگ پدرش فرا رسد همه آنچه را که گفته به برادرش جعفر (کذاب) بسپارد. جز پدرش کسی از این راز آگاه نشد و این کار به آن جهت بود که به وی تهمتی نزنند و آن راز پوشیده بماند. چون ابو جعفر محمد درگذشت اهل خانه و کسانی که به ابو‌محمد حسن العسکری (ع) گرایشی داشتند، آگاه شده راز او را دریافتند و از روی حسد به نفیس دشنام دادند و قصد آزارش را کردند.

نفیس از این موضوع یعنی بطلان امر امامت ترسید و جعفر را طلبید و وصیت محمد را با وی در میان گذاشت و از امامت به او بازگفت و آنچه را که از کتاب‌ها و سلاح محمد بن علی بود بدو سپرده بود به وی بازدارد. آنان گفتند که امر انتقال امامت در [[امامان شيعه|امامان شیعه]] سابقه دارد زیرا زمانی که [[حسين بن على (ع)|حسین بن علی (ع)]] به سوی [[كوفه|کوفه]] رهسپار شد، کتاب‌ها و وصیت و سلاح و چیزهای دیگرش را به ام سلمه (زن پیغمبر (ص)) سپرد و به او سفارش کرد که وقتی به مدینه بازگردد، آنها را به حضرت [[على بن الحسين(ع)|علی بن الحسین(ع)]] تحویل دهد و چون علی بن الحسین (ع) از شام بازگشت ام سلمه امانت را به وی تحویل داد و امامت حضرت زین‌العابدین(ع) تثبیت شد و این جا نیز عین همین واقعه برای جعفر روی داد و «نفیس» مأمور شد که وصیت برادرش محمد را به وی بسپارد. این گروه امامت امام عسکری را باور نداشتند و می‌گفتند که پدرش وی را امام نکرده و وصیت خود را نسبت به محمد تغییر نداده است و بدین جهت جعفر را امام دانستند و درباره او به گفتگو پرداختند.