طاریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''طاریه‏''' از اصحاب [[تناسخ]]<nowiki/>‌اند و معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و روح انسان در ایشان متناسخ شده است. زیرا [[خداوند]] فرموده‏ است: «وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا طائِرٍ یَطِیرُ بِجَناحَیْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثالُکُمْ ...» سوره انعام آیه 38 یعنی و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند مگر آنکه آنها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 325</ref> <ref>حسنی رازی سید مرتضی، تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی، تهران، سال 1313 شمسی، ص 88 و 90
'''طاریه‏''' از اصحاب [[تناسخ]]<nowiki/>‌اند.
 
=اعقتادات=
طاریه معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و روح انسان در وجودشان متناسخ شده است، زیرا [[خداوند]] فرموده‏ است:«وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا طائِرٍ یَطِیرُ بِجَناحَیْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثالُکُمْ ...» سوره انعام، آیه 38 یعنی و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند، مگر آنکه آن‌ها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 325</ref> <ref>حسنی رازی سید مرتضی، تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی، تهران، سال 1313 شمسی، ص 88 و 90
</ref>
</ref>



نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۸

طاریه‏ از اصحاب تناسخ‌اند.

اعقتادات

طاریه معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و روح انسان در وجودشان متناسخ شده است، زیرا خداوند فرموده‏ است:«وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا طائِرٍ یَطِیرُ بِجَناحَیْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثالُکُمْ ...» سوره انعام، آیه 38 یعنی و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند، مگر آنکه آن‌ها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند.[۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 325
  2. حسنی رازی سید مرتضی، تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی، تهران، سال 1313 شمسی، ص 88 و 90