عبدالله بن عیسی معتقد بود که کودکان، دیوانگان و چارپایان وقتی از دنیا بروند درد و عذابی متوجه آنان نمیشود و علاوه این خصوصیت را نیز دارند که در روز [[قیامت]] ثواب هم ببرند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 331 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>ر. ک. الفرق و التواریخ، نسخه خطى آستان قدس رضوی.</ref>
عبداللهبن عیسیمعتقد بود که کودکان، دیوانگان و چارپایان وقتی از دنیا بروند درد و عذابی متوجه آنان نمیشود و علاوه این مزیّت را نیز دارند که در روز [[قیامت]] ثواب هم ببرند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 331 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>ر. ک. الفرق و التواریخ، نسخه خطى آستان قدس رضوی.</ref>
== پانویس ==
== پانویس ==
نسخهٔ ۱۳ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۱:۰۸
عبدلیه پیروان عبداللّهبنعیسی بودند.
عقاید
عبداللهبن عیسیمعتقد بود که کودکان، دیوانگان و چارپایان وقتی از دنیا بروند درد و عذابی متوجه آنان نمیشود و علاوه این مزیّت را نیز دارند که در روز قیامت ثواب هم ببرند.[۱][۲]
پانویس
↑مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 331 با ویرایش و اصلاح عبارات.