حضرت داود: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] نیز حضرت داوود (علیه‌السلام) را از نسل، حضرت یعقوب (علیه‌السلام)، حضرت اسحاق (علیه‌السلام) و حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) اعلام می‌کند، آن‌جا که می‌فرماید: {{متن قرآن |«وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ کُلاًّ هَدَیْنا وَ نُوحاً هَدَیْنا مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ وَ أَیُّوبَ وَ یُوسُفَ وَ مُوسی‏ وَ هارُونَ وَ کَذلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ |سوره = انعام |آیه = 84 }}؛ و اسحاق و یعقوب را به او (ابراهیم) بخشیدیم و هر دو را هدایت کردیم و نوح را پیش از آن هدایت نمودیم و از فرزندان او، داوود و [[حضرت سلیمان]] و ایّوب و یوسف و موسی و [[هارون]] را(هدایت کردیم) این‌گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم.

{{متن قرآن |«ذَا الْأَیْدِ(صاحب قدرت)»، «اَوّاب(بسیار توبه‌کننده) |سوره = صاد |آیه = 17»}}، دارای قدرت «فَصل الخِطاب» یا فیصله‌دادن<ref>صاد، 20</ref>، «خلیفة الله(جانشین خدا)»،<ref>صاد، 26</ref> «نِعْمَ الْعَبْد (بهترین بنده)»، «مَلِک (پادشاه)»، «حکیم»، «عالم<ref> یعقوبی، احمد بن أبی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج 1، ص 51، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا</ref>».

بر اساس صریح آیه 55 سوره اسراء، کتاب آسمانی حضرت داوود (علیه‌السلام)، «زبور» نام دارد: {{متن قرآن|«وَ آتَینا داوود زَبُوراً |سوره =اسرا |آیه =55 »}}.

مقام خلافت الهی: {{متن قرآن |«یا داوُدُ إِنَّا جَعَلْناکَ خَلیفَةً فِی الْأَرْض» |سوره = صاد |آیه = 26}}؛  ای داود، ما تو را خلیفه روی زمین گردانیدیم.

مسخر کردن کوه‌ها: {{متن قرآن |«إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ یُسَبِّحْنَ بِالْعَشِیِّ وَ الْإِشْراقِ» |سوره = صاد |آیه = 18}}؛  ما کوه‌‏ها را رام کردیم و کوه‏ها هر شام‌گاه و بامدادان با او تسبیح می‌کردند.

رام کردن پرندگان: {{متن قرآن|«وَ الطَّیْرَ مَحْشُورَةً کُلٌّ لَهُ أَوَّاب» |سوره = صاد |آیه = 19}}؛  و پرندگان بر او گرد می‏آمدند، همه فرمانبر او بودند

نرم شدن آهن در دست داوود: {{متن قرآن|«وَ أَلَنَّا لَهُ الْحَدیدَ» |سوره = سبأ |آیه = 10}}؛  و آهن را برایش نرم کردیم.

کشتن جالوت: {{متن قرآن|«... وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوت» |سوره = بقره |آیه = 251}}؛  و داوود جالوت را کشت.

بزرگ خاندان «آل داوود» و مؤسس سلسله‌ای جدید: {{متن قرآن|«اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْراً وَ قَلیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُور» |سوره = سبأ |آیه = 13 }}؛ ای خاندان داوود سپاس‌گزاری کنید، که اندکی از بندگان من شکر گزارند.

داشتن صبر و شکیبایی در راه هدایت مردم: {{متن قرآن|«اصْبِرْ عَلی‏ ما یَقُولُونَ وَ اذْکُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَیْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ» |سوره = صاد |آیه = 17}}؛ بر آنچه می‌گویند صبر کن و به یاد‌آور بنده ما داوود را که نیرومند بود و بسیار به خدا رجوع داشت.

ساده‌زیستی و ارتزاق از دست‌رنج: {{متن قرآن|«فَلَقَدْ کَانَ یَعْمَلُ سَفَائِفَ الْخُوصِ بِیَدِه... ‏»}}<ref> سید رضی، محمد بن حسین، نهج‌البلاغه، محقق، صبحی صالح، ص 227، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق</ref> او با دست خود از لیف خرما زنبیل می‌بافت، و به هم‌نشینانش می‌‏گفت: کدام یک از شما مرا در فروختن اینها یاری می‌‏دهد؟ و از قیمت آن زنبیل قرصی نان جوین تهیه می‌کرد و می‌‏خورد.