خصوصی گرایی و جهانی گرایی (کتاب)

شیخ طاها علوانی، در کتاب خصوصی گرایی و جهانی گرایی در اندیشه اسلامی معاصر، مسائل مربوط به کثرت‌‌‌گرایی و تنوع‌‌‌گرایی، خصوصی‌‌‌گرایی و جهانی‌‌‌گرایی، دوگانۀ من و دیگری، و دیگریِ خودی (یا مشابه) و دیگریِ متفاوت را با دیدگاهی فقهی بررسی می‌‌‌کند. در عمق این دیدگاه نگرش روش‌‌‌شناسانه و معرفت‌‌‌شناسانۀ وی به‌‌‌وضوح نمایان است.
ازاین‌‌‌رو این مباحث را می‌‌‌توان بررسی‌‌‌های روش‌‌‌شناسانه، معرفت‌‌‌شناسانه و فقهی دربارۀ خصوصی‌‌‌گرایی و جهانی‌‌‌گرایی دانست. ممکن است ما مشابه این کوشش را در میراث فقهی خود نیز ببینیم، اما با این تفاوت که آنچه در این میراث یافته‌‌‌ایم ازیکدستیِ روش‌‌‌شناسانه و معرفت‌‌‌شناسانه بی‌‌‌بهره است. کتاب حاضر سه ویژگی مهم دارد: نخست، نگرش انتقادی به فقه سنتی؛ دوم، تحلیل اثر عوامل تاریخی گوناگون در شکل‌‌‌گیری آن؛ سوم، تبیین کوتاهیِ فقه در ایفای نقشی که در این روزگار بر عهده دارد.

نام کتاب	خصوصی گرایی و جهانی گرایی در اندیشه اسلامی معاصر
نویسنده	طاها جابر العلوانی
ترجمه	سید محمد حسین میر فخرائی
موضوع	علوم مذهبی
سال نشر	1396 هجری شمسی
ناشر	ترجمان
نوبت چاپ	اول
قطع	وزیری
تعداد صفحات	296 صفحه
تیراژ	1000 نسخه

درباره کتاب

اندیشه اسلام در اندک زمانی توانست از دوگانه «ویژه و شخصی» و «عمومی و جهانی» عبور کند. این اندیشه عناصر معرفتی بسیاری را که از تمدن های یونانی، فارسی و هندی بر جای مانده بود در خود گنجاند و آن را در محیط ویژه خود بومی ساخت و در هم آمیخت. اندیشه اسلامی همچنین ادیان، فرهنگ ها و سنت های گوناگون را در جغرافیای بشری و فرهنگ گسترده آن روز جهان اسلام، از اندلس تا چین در خود گنجاند.
از این رو تاریخ هیچ گاه به یاد ندارد که مسلمانان دست به نابودی و ریشه کنی فرهنگ ملت هایی زده باشند که به اسلام پیوسته اند. آن ملت ها نیز در سیاق میراث فرهنگی خود اسلام را می نمایاندند به طوری که گویی اسلام به سرعت به یکی از مولفه های مهم شخصیت فرهنگی آنان بدل شده بود.
انسان شناسی فرهنگی تاریخی این ملت ها خود گواه مدعاست. در این کتاب می توانیم از پایه های روشی و مفاهیم کلیدی مربوط به مساله خصوصی گرایی و جهانی گرایی آگاهی یابیم.

هدف نویسنده

شیخ طاها علوانی، در این کتاب مسائل مربوط به کثرت گرایی و تنوع گرایی، خصوصی گرایی و جهانی گرایی، دوگانه من و دیگری و دیگری خودی (یا مشابه) و دیگری متفاوت را با دیدگاهی فقهی برسی می کند. در عمق این دیدگاه نگرش روش شناسانه و معرفت شناسانه وی به وضوح نمایان است.
از این رو این مباحث را می توان بررسی های روش شناسانه، معرفت شناسانه و فقهی درباره خصوصی گرایی و جهانی گرایی دانست. ممکن است ما مشابه این کوشش را در میراث فقهی خود نیز ببینیم، اما با این تفاوت که آنچه در این میراث یافته ایم از یکدستی روش شناسانه و معرفت شناسانه بی بهره است.