طاریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۲: خط ۲:


=اعقتادات=
=اعقتادات=
طاریه معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و روح انسان در وجودشان متناسخ شده است، زیرا [[خداوند]] فرموده‏ است:«وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا طائِرٍ یَطِیرُ بِجَناحَیْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثالُکُمْ ...» سوره انعام، آیه 38 یعنی و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند، مگر آنکه آن‌ها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 325</ref> <ref>حسنی رازی سید مرتضی، تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی، تهران، سال 1313 شمسی، ص 88 و 90
طاریه معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و [[روح]] انسان در وجودشان حلول کرده است، زیرا [[خداوند]] فرموده‏ است: {{متن قرآن|وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ|سوره = انعام|آیه = 38}}؛ و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند، مگر آنکه آنها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم، ص 325.</ref> ،<ref>حسنی رازی سید مرتضی؛ تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی؛ تهران، سال 1313 شمسی؛ ص 88 و 90.
</ref>
</ref>.


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۴۲

طاریه‏ از اصحاب تناسخ‌اند.

اعقتادات

طاریه معتقدند که مرغان نیز امتی مانند آدمیان‌اند و روح انسان در وجودشان حلول کرده است، زیرا خداوند فرموده‏ است: Ra bracket.png وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ [انعام–38] La bracket.png؛ و هیچ جنبنده‏‌ای در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏‌ای که با دو بال خود پرواز می‌‏کند، مگر آنکه آنها [نیز] گروه‌هایی مانند شما هستند[۱] ،[۲].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم، ص 325.
  2. حسنی رازی سید مرتضی؛ تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، به اهتمام عباس اقبال آشتیانی؛ تهران، سال 1313 شمسی؛ ص 88 و 90.