افزودن پیوند

    آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌وحدت
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۴۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="references" style="margin: 0px 0px 10px 0px; max-height: 300px; overflow: auto; padding: 3px; font-size:95%; background: #FFA500; line-height:1.4em; padding-bottom: 7px;"><noinclude>
    [[پرونده:Ambox clock.svg|60px|بندانگشتی|راست]]
    <br>
    '''''نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است. '''''<br>
    '''یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید. '''
    <br>
    ''آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ''{{#time:H:i، j F Y|{{REVISIONTIMESTAMP}}}}؛</small>
    <noinclude>
    </div>
    <div class="wikiInfo">
    <div class="wikiInfo">
    [[پرونده:Jeld5.jpg|بندانگشتی|فصلنامه اندیشه تقریب شماره 5]]
    [[پرونده:Jeld5.jpg|بندانگشتی|فصلنامه اندیشه تقریب شماره 5]]
    خط ۳۷: خط ۲۵:
    |}
    |}
    </div>
    </div>
    {{پانویس رنگی}}
    '''آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی''' عنوان مقاله‌ای از بخش سرزمین‌های جهان اسلام [[اندیشه تقریب (فصلنامه)|فصلنامه اندیشه تقریب]] در شماره پنجم می‌باشد که به قلم دکترعزّالدین رضانژاد امیردهی<ref>دانشیار جامعة المصطفی العالمیة</ref> و به اهتمام [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] تدوین و منتشر شده است. این مقاله در فصل زمستان سال 1384 منتشر شده است.</div>
    '''هم زیستی مذهبی''' عنوان مقاله‌ای از بخش سرزمین‌های جهان اسلام [[اندیشه تقریب (فصلنامه)|فصلنامه اندیشه تقریب]] در شماره پنجم می‌باشد که به قلم دکترعزّالدین رضانژاد امیردهی<ref>دانشیار جامعة المصطفی العالمیة</ref> و به اهتمام [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]] تدوین و منتشر شده است. این مقاله در فصل زمستان سال 1384 منتشر شده است.</div>
     
    =چکیده=
    == چکیده ==
    آلبانى یگانه کشور مسلمان اروپایى است که بیش از هفتاد درصد از جمعیت آن را مسلمانان تشکیل مى‌دهند. با برخوردارى از موقعیت جغرافیایى، اقتصادى و سیاسى ویژه، مورد توجه قدرت‌هاى گوناگون استعمارى و کشورهاى بزرگ بوده است. سابقه تاریخى تشکیل جمعیت در آن به بیش از چهار هزار سال مى‌گذرد که اقوام و نژادهاى مختلف در شبه جزیره بالکان کنار یک دیگر به خوبى زندگى مى‌کرده، و با هم روابط حسنه‌اى داشته‌اند. وجود اتحاد ملّى در آلبانى، مایه آن شد که دین اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر بین مردم رواج داشته باشد و از این طریق، اختلاف‌هاى شدیدى پدید نیامد؛ اما در قرون اخیر، به سبب روى کار آمدن حزب کمونیست آلبانى، اسلام از مذهب رسمى بودن کشور آلبانى حذف شد؛ البته اکثر مردم با آداب و رسوم اسلامى زندگى مى‌کنند و به تشکیلات مذهبى پایبندند. از سوى دیگر تحوّلات فرهنگى و تأثیر و تأثرهاى صورت گرفته، گرچه در زندگى فرهنگى و اجتماعى مردم اثر داشته، روابط عاطفى و روانى مردم با یک دیگر همچنان باقى است. این مقاله در صدد است به اختصار برخى از ویژگى‌هاى کشور آلبانى را بازگوید تا گوشه‌اى از فعّالیت‌هاى مسلمانان را در مناطق اروپایى نشان دهد.
    آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی است که بیش از هفتاد درصد از جمعیت آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند. با برخورداری از موقعیت جغرافیایی، اقتصادی و سیاسی ویژه، مورد توجه قدرت‌های گوناگون استعماری و کشورهای بزرگ بوده است. سابقه تاریخی تشکیل جمعیت در آن به بیش از چهار هزار سال می‌گذرد که اقوام و نژادهای مختلف در شبه جزیره بالکان کنار یک دیگر به خوبی زندگی می‌کرده، و با هم روابط حسنه‌ای داشته‌اند. وجود اتحاد ملّی در آلبانی، مایه آن شد که دین اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر بین مردم رواج داشته باشد و از این طریق، اختلاف‌های شدیدی پدید نیامد؛ اما در قرون اخیر، به سبب روی کار آمدن حزب کمونیست آلبانی، اسلام از مذهب رسمی بودن کشور آلبانی حذف شد؛ البته اکثر مردم با آداب و رسوم اسلامی زندگی می‌کنند و به تشکیلات مذهبی پایبندند. از سوی دیگر تحوّلات فرهنگی و تأثیر و تأثرهای صورت گرفته، گرچه در زندگی فرهنگی و اجتماعی مردم اثر داشته، روابط عاطفی و روانی مردم با یک دیگر همچنان باقی است. این مقاله در صدد است به اختصار برخی از ویژگی‌های کشور آلبانی را بازگوید تا گوشه‌ای از فعّالیت‌های مسلمانان را در مناطق اروپایی نشان دهد.<br>
    =. موقعیت جغرافیایى=
     
    جمهورى آلبانى<ref>آلبانى از ریشه کلمه آلبوس (Albus) به معناى سفید است. آلبانى به سرزمین کوه هاى سفید شهرت یافته، و نام محلى کشور، شکیپنى یا شکیپرى و نام بین الملل آن آلبانى است.</ref> با 28748 کیلومتر مربع مساحت برابر با 111000 میل مربع، صدوچهلمین کشور جهان و کوچک‌‌ترین کشور بالکان است که در جنوب غربىِ غرب شبه جزیره بالکان<ref>شبه جزیره بالکان 000/505 کیلومتر مربع مساحت دارد. بیشترین طول آن از مغرب به مشرق 1260کیلومتر و بیشترین عرض آن از شمال به جنوب 950کیلومتر است.از مغرب به دریاى آدریاتیک و دریاى یونان و از مشرق به دریاى سیاه و دریاى مرمره و بوسفور و داردانل و دریاى اژه محدود مى‌شود. بلغارستان، یوگوسلاوى (سابق)، آلبانى، یونان، نواحى جنوب رومانى، مناطق غربى ترکیه و بخش کوچکى از ناحیه شمالِ شرقىِ ایتالیا در شبه جزیره بالکانواقع شده‌اند.</ref> کنار دریاى آدریاتیک (Adriatic) قرار گرفته است. این کشور از شمال و شرق به جمهورى صربستان (کوزوو و مونته نگرو) و مقدونیه، از جنوب به یونان، و از غرب به دریاى آدریاتیک، و با ساحلى حدود 420 کیلومتر و دریاى آیونى (Ionian Seas) (بخشى از دریاى مدیترانه) و تنگه اوترانتو ( Strait ofOtranto) محدود مى‌شود.
    == موقعیت جغرافیایی ==
    =2. شهرهاى مهم=
    [[آلبانی|جمهوری آلبانی]]<ref>آلبانی از ریشه کلمه آلبوس (Albus) به معنای سفید است. آلبانی به سرزمین کوه‌های سفید شهرت یافته، و نام محلی کشور، شکیپنی یا شکیپری و نام بین الملل آن آلبانی است.</ref> با 28748 کیلومتر مربع مساحت برابر با 111000 میل مربع، صدوچهلمین کشور جهان و کوچک‌‌ترین کشور بالکان است که در جنوب غربیِ غرب شبه جزیره بالکان<ref>شبه جزیره بالکان 000/505 کیلومتر مربع مساحت دارد. بیشترین طول آن از مغرب به مشرق 1260کیلومتر و بیشترین عرض آن از شمال به جنوب 950کیلومتر است. از مغرب به دریای آدریاتیک و دریای یونان و از مشرق به دریای سیاه و دریای مرمره و بوسفور و داردانل و دریای اژه محدود می‌شود. بلغارستان، یوگوسلاوی (سابق)، آلبانی، یونان، نواحی جنوب رومانی، مناطق غربی ترکیه و بخش کوچکی از ناحیه شمالِ شرقیِ ایتالیا در شبه جزیره بالکانواقع شده‌اند.</ref> کنار دریای آدریاتیک (Adriatic) قرار گرفته است. این کشور از شمال و شرق به جمهوری صربستان (کوزوو و مونته نگرو) و مقدونیه، از جنوب به یونان، و از غرب به دریای آدریاتیک و با ساحلی حدود 420 کیلومتر و دریای آیونی (Ionian Seas) (بخشی از دریای مدیترانه) و تنگه اوترانتو (Strait ofOtranto) محدود می‌شود.
    پایتخت آلبانى تیرانا است که تقریباً در مرکز کشور واقع شده. مساحت این شهر 1238 کیلومتر مربع است. تیرانا که در دامنه «کوه دایتى» واقع شده، در سال 1614 از سوى سلیمان بارگینى فئودال محلى بنیان گذاشته شد. در سال 1920 کنگره لوشینا این شهر را پایتخت آلبانى تعیین کرد. در تابستان، هواى این شهر گرم و آفتابى، و در پاییز معتدل است. در اطراف شهر دریاچه‌هاى مصنوعى وجود دارند که زیباترین آن پشت دانشگاه مرکزى قرار دارد. میدان معروف اسکندربیگ و همچنین مسجد بسیار قدیم و تاریخى ادهم بیگ که در سال 1789 ساخته شده است، در مرکز شهر واقع شده‌اند. گفتنى است که موزه مردم شناسى، موزه تمدن، گالرى هنرهاى زیبا، و موزه علوم طبیعى، مهم ترین مراکز دیدنى پایتخت آلبانى هستند.
     
    براساس آمار سرشمارى سال 1988 جمعیت شهر تیرانا بالغ در 363 هزار نفر است. دیگر شهرهاى پرجمعیت آلبانى به شرح ذیل هستند:
    == شهرهای مهم ==
    پایتخت آلبانی تیرانا است که تقریباً در مرکز کشور واقع شده. مساحت این شهر 1238 کیلومتر مربع است. تیرانا که در دامنه «کوه دایتی» واقع شده، در سال 1614 از سوی سلیمان بارگینی فئودال محلی بنیان گذاشته شد. در سال 1920 کنگره لوشینا این شهر را پایتخت آلبانی تعیین کرد. در تابستان، هوای این شهر گرم و آفتابی، و در پاییز معتدل است. در اطراف شهر دریاچه‌های مصنوعی وجود دارند که زیباترین آن پشت دانشگاه مرکزی قرار دارد. میدان معروف اسکندربیگ و همچنین مسجد بسیار قدیم و تاریخی ادهم بیگ که در سال 1789 ساخته شده است، در مرکز شهر واقع شده‌اند. گفتنی است که موزه مردم‌شناسی، موزه تمدن، گالری هنرهای زیبا، و موزه علوم طبیعی، مهم‌ترین مراکز دیدنی پایتخت آلبانی هستند.<br>
    براساس آمار سرشماری سال 1988 جمعیت شهر تیرانا بالغ در 363 هزار نفر است. دیگر شهرهای پرجمعیت آلبانی به شرح ذیل هستند:<br>
    {| class="wikitable"
    {| class="wikitable"
    |-
    |-
    ! شهر !! جمعیت !! وسعت
    !شهر!!جمعیت!!وسعت
    |-
    |-
    | دروس || 242500 || 847
    |دروس||242500||847
    |-
    |-
    | فیری || 239700 || 1175
    |فیری||239700||1175
    |-
    |-
    | آلباسا || 238600 || 1481
    |آلباسا||238600||1481
    |-
    |-
    | اشکودرا || 233000 || 2528
    |اشکودرا||233000||2528
    |-
    |-
    | کورچا || 213200 || 2181
    |کورچا||213200||2181
    |-
    |-
    | فلوره || 174000 || 1609
    |فلوره||174000||1609
    |}
    |}
    شهرهاى فیبر به لحاظ نفت و گاز، پگرارس و لیبراژد به لحاظ نیکل، آهن، شهر برات به لحاظ صنایع نساجى و شهر کورچا به لحاظ کارخانه قند و شکر، جزو با اهمیت ترین شهرهاى صنعتى آلبانى هستند.
    شهرهای فیبر به لحاظ نفت و گاز، پگرارس و لیبراژد به لحاظ نیکل، آهن، شهر برات به لحاظ صنایع نساجی و شهر کورچا به لحاظ کارخانه قند و شکر، جزو با اهمیت‌ترین شهرهای صنعتی آلبانی هستند.<br>
    شهرهاى بایرام، سورى، کوکس، اشکوذر، پیشکوپى، کرویا، دروس، الباسان، پاگرادس، کورچا، قیبر، ولورا، جیرو کاستر و ساراندارا به لحاظ سیاحتى اهمیت دارند.
    شهرهای بایرام، سوری، کوکس، اشکوذر، پیشکوپی، کرویا، دروس، الباسان، پاگرادس، کورچا، قیبر، ولورا، جیرو کاستر و ساراندارا به لحاظ سیاحتی اهمیت دارند.
    =3. سابقه تاریخى تشکیل جمعیت=
     
    مردم آلبانى از قدیم ترین نژادهاى شبه جزیره بالکان هستند. مطالعات و بررسى‌هاى متخصصان تاریخ نشان مى‌دهد که این مردم حدود دو هزار سال قبل از میلاد تحت عنوان قبیله ایلیرین (Illyrian) در شبه جزیره بالکان مستقر شده‌اند (کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهورى توده‌اى سوسیالیستى آلبانى، اداره دوم سیاسى، 1360، ص 2). ایلیریایى‌ها، از گروه‌هاى متعلق به قبایل هند و اروپایى بودند و در هزاره دوم قبل از میلاد براى اقامت از حوزه دانوب به منطقه بالکان آمدند. آثار به دست آمده از تمدن این قوم، به پیش از برنز مربوط مى‌شود. ایلیریایى‌ها یگانه مردم غیریونانى منطقه هستند که تا امروز از نظر نژادى به صورتى نسبتاً خالص باقى مانده‌اند (موسوى بجنورى، 1367 ش، ج 1، ص 580و581).
     
    نژاد ایلیرى در بعضى از بخش‌هاى شبه جزیره آپنتن و آسیاى صغیر اسکان دارند. آن‌ها در وقایع سیاسى مهمى که در روزگار باستان در بخش مدیترانه رخ داد، نقش مؤثرى داشتند. جنگ‌هاى متوالى، قبایل ایلیرى را واداشت تا با یک دیگر متحد شوند و مهم ترین آن، اتحادیه تاولانتس یا ایلیرى‌ها بود که در قرن پنجم قبل از میلاد آنان را به ایالت قدرتمندى تبدیل کرد. رشد سریع قدرت پادشاهى ایلیرى‌ها توجه ایالت‌هاى یونانى و رومى را به خود جلب کرد. رم قصد داشت دریاى آدریاتیک را تحت کنترل خود داشته باشد؛ بنابراین، جنگ رومى‌ها با ایلیرى‌ها در سال 229 قبل از میلاد آغاز شد و در سال 176 قبل از میلاد با پیروزى رومى‌ها پایان پذیرفت و ایلیرى‌ها به مدت پنج و نیم قرن در محاصره رومى‌ها قرار گرفتند (مرورى اجمالى بر تاریخ سیاسى آلبانى، جهاد سازندگى آلبانى، مترجم على اصغر کلباسى، 1373).
    == سابقه تاریخی تشکیل جمعیت ==
    مردم آلبانی از قدیم‌ترین نژادهای شبه جزیره بالکان هستند. مطالعات و بررسی‌های متخصصان تاریخ نشان می‌دهد که این مردم حدود دو هزار سال قبل از میلاد تحت عنوان قبیله ایلیرین (Illyrian) در شبه جزیره بالکان مستقر شده‌اند. کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهوری توده‌ای سوسیالیستی آلبانی، اداره دوم سیاسی، 1360، ص 2). ایلیریایی‌ها، از گروه‌های متعلق به قبایل هند و اروپایی بودند و در هزاره دوم قبل از میلاد برای اقامت از حوزه دانوب به منطقه بالکان آمدند. آثار به دست آمده از تمدن این قوم، به پیش از برنز مربوط می‌شود. ایلیریایی‌ها یگانه مردم غیریونانی منطقه هستند که تا امروز از نظر نژادی به صورتی نسبتاً خالص باقی مانده‌اند.<ref>موسوی بجنوری، 1367 ش، ج 1، ص 580و581.</ref><br>
    نژاد ایلیری در بعضی از بخش‌های شبه جزیره آپنتن و آسیای صغیر اسکان دارند. آنها در وقایع سیاسی مهمی که در روزگار باستان در بخش مدیترانه رخ داد، نقش مؤثری داشتند. جنگ‌های متوالی، قبایل ایلیری را واداشت تا با یک دیگر متحد شوند و مهم‌ترین آن، اتحادیه تاولانتس یا ایلیری‌ها بود که در قرن پنجم قبل از میلاد آنان را به ایالت قدرتمندی تبدیل کرد. رشد سریع قدرت پادشاهی ایلیری‌ها توجه ایالت‌های یونانی و رومی را به خود جلب کرد. رم قصد داشت دریای آدریاتیک را تحت کنترل خود داشته باشد؛ بنابراین، جنگ رومی‌ها با ایلیری‌ها در سال 229 قبل از میلاد آغاز شد و در سال 176 قبل از میلاد با پیروزی رومی‌ها پایان پذیرفت و ایلیری‌ها به مدت پنج و نیم قرن در محاصره رومی‌ها قرار گرفتند.<ref>مروری اجمالی بر تاریخ سیاسی آلبانی، جهاد سازندگی آلبانی، مترجم علی اصغر کلباسی، 1373.</ref><br>
     
    == اقوام و نژادها و روابط آنها ==
    مردم آلبانی از قدیم‌ترین اقوام و نژادهای شبه جزیره بالکان، بیش از 96 درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. سایر قومیت‌ها متشکل از اقوام یونانی، مقدونی، صربی و کروات هستند که فقط پنج درصد باقی مانده جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. از کل جمعیت کشور آلبانی تعداد یونانی‌ها 58758 نفر، مقدونی‌ها 4697 نفر و نیز تعداد بلغاری، رومانیایی، صرب‌ها و کروات‌ها 100 نفر هستند.<ref>کتاب سال (Year Book) 1994، ص 106.</ref>
     
    == زبان و خط ==
    زبان مردم آلبانی، آلبانیایی است که از شاخه‌های هند ـ اروپایی (Indo _ Earopean) شمرده می‌شود و با دیگر زبان‌های رایج در منطقه بالکان تفاوت دارد. زبان آلبانیایی تحت تأثیر زبان‌های دیگر مانند بالکان یونانی، لاتین، ایتالیایی، اسلاو و طی پنج قرن اخیر ترکی و فارسی قرار گرفته است. لهجه‌های اصلی آلبانی جهه(Gegh) و توسک (Tosk) است. در بخش شمالی رودخانه اشکومبینی (Shkumbini) لهجه جهه و در مناطق جنوبی کشور، لهجه توسک رواج دارد. در سال 1908 به دنبال تعویض الفبای آلبانیایی از عربی به لاتین در کنگره مانستار (Manastir)، لهجه توسک برای کل کشور آلبانی برگزیده شد. زبان آلبانی دارای 36 حرف است که 7 حرف آن صدادار است.<ref>آلبانی، همان؛ رویوران، ص26.</ref><br>
     
    == اهمّیت جغرافیایی آلبانی ==
    واقع شدن آلبانی در منتها الیه جنوبی قاره اروپا و نیز در همسایگی با کشور ایتالیا و داشتن سواحلی طولانی و عریض کنار دریای آدریاتیک بر اهمیت ژئوپلتیک این کشور افزوده است. آلبانی به لحاظ همین موقعیت حساس جغرافیایی در زمان رژیم کمونیستی، حساسیت ویژه‌ای نزد کشورهای اروپای غربی و آمریکا و ناتو داشت. آلبانی به لحاظ برقراری روابط سیاسی و نظامی نزدیک با اتحاد جماهیر شوروی پیشین در دهه پنجاه، و چین در دهه شصت به پایگاه اردوگاه شرق تبدیل شد. پس از فروپاشی کمونیسم در شوروی پیشین، اروپای شرقی و در آلبانی، از موقعیت استراتژیک این کشور کاسته نشد و بر عکس با شروع بحران بالکان و جنگ در بوسنی هرزگوین براهمیت ژئوپلتیک آلبانی به سبب هم مرز بودن با یوگسلاوی پیشین افزوده شد. شبه جزیره بالکان، که آلبانی نیز شامل آن می‌شود، از طریق خاک آلبانی به مهم‌ترین دریای منطقه یعنی دریای آدریاتیک متصل می‌شود. موقعیت جغرافیایی می‌تواند در برقراری راه ارتباطی و توسعه مناسبات بازرگانی و تجاری بین کشورهای حوزه بالکان ایفای نقش کند. این امر خود بر اهمیت راهبردی کشور آلبانی می‌افزاید.
    عضویت آلبانی در پیمان ورشو در سال 1955 توانست دامنه نفوذ اتحاد شوروی پیشین را تا دریای آدریاتیک و در محدوده همسایگی یکی از اعضا و پایگاه مهم‌پیمان ناتو یعنی ایتالیا گسترش دهد. همکاری‌های مشترک دو کشور آلبانی - شوروی در ابعاد گوناگون سیاسی ـ نظامی متأثر از عنصر جغرافیایی مؤثر بر سیاست خارجی بود. خروج آلبانی از پیمان ورشو و نزدیکی روابط پکن - تیرانا، خود مؤید اهمیت جغرافیایی آلبانی نزد رهبران پکن بود که چینی‌ها کوشیدند با توجه به اختلاف‌های عقیدتی با روسیه، جای آنها را در آلبانی پر کنند.<br>
     
    == اهمّیت سیاسی ـ اقتصادی آلبانی ==
    حزب کمونیست آلبانی که از سال 1948 میلادی «حزب کار آلبانی» خوانده شد، از اواخر دهه 1950 هر چه بیشتر به اتحاد شوروی نزدیک شده بود؛ اما این نزدیکی دیری نپایید؛ چه این که انور خوجه از حدود 1960 در کشمکش‌های احزاب کمونیست دو کشور شوروی و چین با سیاست خروشچف به مخالفت برخاست و در گردهمایی بخارست در 1960 و پس از آن در کنفرانس 1960 مسکو، از حزب کمونیست چین حمایت کرد و بدین ترتیب، روابط دو کشور آلبانی و اتحاد شوروی به تیرگی گرایید و از 1961 به طور کامل قطع شد. حکومت آلبانی، به پیروی از انقلاب فرهنگی چین، در 1967 تمام مساجد و کلیساها را بست و 1968 این کشور به جهت اعتراض به ورود نیروهای نظامی پیمان ورشو به چکسلواکی، از پیمان خارج شد.<ref>ر. ک: دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص582.</ref><br>
    آنچه بر اهمیت جغرافیای سیاسی آلبانی می‌افزود، تلاش قدرت‌های بزرگ جهانی برای نزدیکی بیشتر با این کشور به منظور حضور در سواحل طولانی دریای آدریاتیک بود. این موقعیت جغرافیای سیاسی آلبانی همچنان توانست جایگاه خود را حفظ کند؛ به طوری که پس از آغاز بحران بالکان در سال 1992 و اعلان استقلال بوسنی - هرزگوین و آغاز جنگ در این کشور بر اهمیت و حساسیت نقش آلبانی در تحولات منطقه‌ای بالکان افزود. در حال حاضر، آمریکا به منظور کنترل اوضاع و ایفای نقش بیشتر در تحولات بوسنی - هرزگوین، بهترین مناسبات سیاسی نظامی با تیرانا را برقرار کرده است. درباره عوامل جغرافیایی و تأثیر آن بر موقعیت جغرافیای سیاسی کشور باید گفت که آلبانی به دلیل داشتن آب و هوای مدیترانه‌ای در سراسر کشور دارای بارندگی مستمر و منابع آبی فراوان است.<br>
    میزان بارش کافی در این کشور سبب شد تا این کشور از نظر تأمین مواد غذایی و کشاورزی به حد خودکفایی برسد؛ گرچه به لحاظ سلطه چندین ساله رژیم کمونیستی بر این کشور، سرمایه‌گذاری خارجی در بخش‌های گوناگون کشاورزی، دامپروری رشد قابل ملاحظه‌ای نداشت؛ اما به لحاظ بارندگی‌های مداوم از حیث جنگل داری دارای موقعیت خوبی برای صادرات انواع مختلف چوب بوده است. چندین رود بزرگ نظیر رودهای درینی، ماتی و ایزی که برخی از آنها به دریای آدریاتیک می‌ریزند، این کشور را به لحاظ منابع آبی ممتاز ساخته است. آلبانی دارای منابع عظیم کرومیت، زغال سنگ و مس است و بدین لحاظ آلبانی سومین کشور تولید کننده کرومیت در جهان به شمار می‌آید. کرومیت یکی از منابع مهم تأمین درآمد ارزی کشور است. پس از کرومیت، زغال سنگ و مس و نیکل به ترتیب مهم‌ترین منبع درآمد ارزی کشور به شمار می‌روند. نفت که تا قبل از سال 1990 کلیه نیازهای داخلی را تأمین می‌کرد، اکنون به علت ورود هزاران وسیله نقلیه جدید کفایت مصرف داخلی را ندارد و دولت به خرید فراورده‌های نفتی از خارج مجبور است. دسترس مستقیم آلبانی به آب‌های آزاد و بهره‌برداری از معادن و منابع زیردریایی خود می‌تواند بر کاهش واردات کالاهای مصرفی داخلی که اخیراً واردات آن افزایش یافته است، مؤثر واقع شود.
     
    == تاریخچه رشد هر یک از ادیان و مذاهب ==
    قبل از هر توضیحی باید یادآور شد که اتحاد ملی در آلبانی پیوسته در طول زمان مانع از برخوردهای ناشی از اختلاف‌های مذهبی بوده است؛ از این رو، اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر میان مردم رواج داشته است.
     
    === اسلام در آلبانی ===
    از قرن هفتم تا شانزده میلادی کشورهای اسلامی نه تنها کشورهایی بودند که تمدن باستانی همچون بابلی، مصری، چینی، یونانی و رومی را به اروپا انتقال دادند بلکه با رشد بی سابقه‌ای در زمینه‌های اندیشه فلسفی، علمی، تحقیقی و فرهنگی، جهان را رهبری کردند.<br>
    انتشار اسلام در آلبانی بدون هیچ گونه تحمیل خارجی صورت گرفته و به تدریج، فراوان و از سوی مردم پذیرفته شده است.<br>
    آلبانی چون سایر کشورهای اسلامی حدود پانصد سال در چارچوب امپراتوری عثمانی به سر برد. ترکان عثمانی در دوره استیلای خود، بسیاری از مردم سرزمین‌های آسیایی را به بالکان انتقال دادند؛ از جمله در زمان مقاومت اسکندر بیگ، گروه‌های ترکمن که از آسیای صغیر آمده بودند، در بخش‌هایی از آلبانی استقرار یافتند که ضمن اختلاط با جمعیت آلبانیایی، پایه اولیه جمعیت مسلمان این کشور را بنا نهادند.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.</ref><br>
    حکومت عثمانی از طریق مبلغان اسلامی خواسته است مردم را به مسائل مذهبی وابسته کند و بدین ترتیب، نفوذ فرهنگ و آداب و سنن اسلامی به این قسمت از اروپا منتقل شد. همگام با نفوذ فرهنگ اسلامی، بسیاری از لغات عربی و فارسی و ترکی وارد زبان آلبانی شدند و بسیاری از آداب و رسوم آنان با کشورهای اسلامی مشترک شد.<br>
    دوران نفوذ اسلام در آلبانی به سال 1382 میلادی یعنی آغاز تسلط عثمانی‌ها بر این کشور باز می‌گردد. در آن زمان اسلام به سرعت در این کشور پیشروی کرد و طولی نکشید که بیش از سه چهارم مردم آلبانی مسلط شدند. فعالیت مذهبی در آلبانی با آغاز جنگ جهانی دوم و روی کار آمدن حکومت کمونیستی ممنوع، و اختناق مذهبی و حذف چهره‌های شاخص اسلامی آغاز شد. بسیاری از آثار اسلامی و مساجد و تکایا که قدمت چندین ساله داشتند، یا ویران شدند و یا به دلیل عدم اجازه مرمت، رو به اضمحلال گذاشتند. این جریان تا زمان نابودی کمونیسم جهانی که فروپاشی نظام استالینیستی آلبانی را نیز به دنبال داشت، ادامه یافت.<ref>روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مرداد ماه سال 1373.</ref><br>
    امروزه فرهنگ مسلمانان در موسیقی، معماری، شیوه لباس پوشیدن و آشپزی بر آلبانیایی‌ها اثر گذاشته است. تا قبل از سال 1967 میلادی، اسلام مذهب رسمی کشور آلبانی بود. از 1967 دولت آلبانی به طور رسمی خود را دولتی غیرمذهبی اعلام کرد. در همین سال تمام مسجدها و کلیساها بسته، و هر گونه فعالیت علمی مذهبی موقوف شد. بر اساس حدسیات، در آن زمان، در آلبانی 2/1 میلیون مسلمان و 000/200 نفر مسیحی ارتدکس و 000/100 نفر مسیحی کاتولیک زندگی می‌کردند.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.</ref> در بیشتر شهرها و روستاها مناره‌ها و گلدسته‌های مساجد به چشم می‌خورد؛ اما در زمان حکومت کمونیست‌ها به ویژه از سال 1967 با تغییر قانون اساسی هیچ مذهبی به رسمیت شناخته نشد و انتخاب اسامی اسلامی برای مردم ممنوع شد. کلیه مساجد، یا از بین رفته یا تحت عنوان مراکز علمی فرهنگی قرار گرفتند. بر اساس اعلام رسمی تا زمان انقلاب فرهنگی انور خوجه دیکتاتور کمونیست، آلبانی دارای یک هزار و پانصد مسجد و یک هزار تکیه مربوط به بکتاشی‌های شیعه بود. در خلال انقلاب فرهنگی کمونیست‌ها، این بناهای مذهبی یا نابود و یا به خانه فرهنگ و غیره تبدیل شدند. از زمان کمونیست‌ها فقط یک مسجد آن هم به صورت بنای فرهنگی و قدیم حفظ شده است.<br>
    بکتاشی‌ها که به ظاهر همراه سپاه سلطان مراد دوم و سلطان بایزید برای تبلیغ اسلام میان ترکان ساکن این کشور و نیز آلبانیایی‌ها به این سرزمین رفته بودند، در گسترش اسلام در آلبانی بی تأثیر نبوده‌اند.<br>
    بکتاشی‌ها در آلبانی اکثریت مسلمانان را تشکیل می‌دهند و شیعه دوازده امامی و پیرو فرقه حاجی ولی هستند. بکتاش یک ایرانی از اهالی نیشابور بوده و انور خوجه خود بکتاشی بود.<ref>روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مردادماه 1373)</ref> <br>
    پس از سرنگونی رژیم مارکسیستی و به قدرت رسیدن نیروهای دمکراتیک، بار دیگر فضای سرزمین آلبانی برای فعالیت مذهبی مسلمانان و مسیحیان کشور مساعد شد. در این میان کشورهای گوناگون اسلامی کوشیدند با گروه‌های مختلف اسلامی این کشور رابطه برقرار سازند. مفتی‌های الازهر نخستین مبلغانی بودند که وارد آلبانی شدند. سعودی‌ها نیز طبق معمول برای احداث مساجد جدید یا تعمیر مساجد قدیم حمایت مالی کردند. کویتی‌ها وعده کمک مالی در احیای مساجد را دادند. نقش و اقدام ترکیه در این خصوص قابل ملاحظه است. ترکیه که خود را همواره حامی مسلمانان بالکان می‌داند، توجه خود را به شدت معطوف مسائل سیاسی دو کشور کرد و تا آن جا پیش رفت که پیمان اتحاد نظامی با آلبانی را امضا کرد. <br>
    بر اساس واپسین آمار، هفتاد درصد مردم آلبانی مسلمانانند و حدود 20 درصد از جمعیت، ارتدکس و بقیه کاتولیک رومی هستند؛ بنابر‌این، آلبانی یگانه کشور اروپایی است که اکثریت جمعیت آن مسلمان و غیرمسیحی است. به رغم سیطره چند دهه رژیم دیکتاتوری کمونیستی، رسوم اسلامی بین مردم آلبانی حفظ شده است.<ref>آلبانی، همان، ص 12؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.</ref><br>
     
    === کاتولیک ===
    تعداد پیروان حضرت مسیح(علیه‌السلام) در آلبانی سی درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. ده درصد مسیحیان کاتولیک هستند که در شمال این کشور مستقر هستند. در عهد ایلیری‌ها، سرزمین‌های آلبانی (شامل آلبانی جدید و بخش‌هایی از یوگسلاوی پیشین و یونان) برای مدت طولانی زیر نفوذ امپراتوری روم شرقی بود. امپراتوری روم شرقی فقط در شهرها و جلگه‌ها، به ویژه در جنوب کشور تأثیر داشت. در خلال تاخت و تازهای اسلاوها در اوایل قرون وسطا، بخشی از ایلیری‌ها که تحت نفوذ و تأثیر روم شرقی بودند، با افراد تازه‌وارد اختلاط کردند و تغییرات قومی بزرگی را باعث شدند. در قرن نهم و دهم سرزمین آلبانی در نخستین امپراتوری بلغارستان ادغام شد؛ اما طولی نکشید که رومی‌ها این سرزمین را پس از سال 1018 از امپراتوری بلغار جدا کردند. بنای برخی از کلیساهای روستایی و صومعه‌ها و ساختمان‌های سلطنتی از دوره دوم حکومت رومی‌های شرقی که سلطه آنها با قدری وقفه تا اواسط قرن چهاردهم ادامه داشت، تاکنون حفظ شده است. قسمت شمالی آلبانی که در قرون وسطا اکثریت جمعیت آن کاتولیک بودند، به لحاظ سیاسی تحت سلطه [[صربستان]] قرار داشت. پس از فتح ایلیریا به وسیله رومی‌ها، حکومتی کوچک به نام آرین با شهر افسانه‌ای «آلبانوپولیس» به صورت پایتخت آن در قرن‌های دوازده و سیزدهم ظاهر شد.<br>
    آلبانیایی‌ها به عمد در قرون وسطا از مذهب ارتدوکس به مذهب کاتولیک روی آوردند. اختلاف بین کاتولیک‌های شمالی که به لهجه «جهه» صحبت می‌کردند و ارتدوکس‌های جنوبی که به زبان «توسک» تکلم می‌کردند، تا زمان سلطه عثمانی ادامه داشت. روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مرداد ماه 1373). بعد از سرنگونی رژیم کمونیستی در آلبانی و آزادی فعالیت‌های مذهبی، کلیساهای کاتولیک واتیکان برای احیای مسیحیت در این کشور به اقدام‌های گسترده‌ای دست زدند. کلیسای «جرج مقدس» که مانند سایر کلیساهای دیگر از سال 1967 تعطیل شده بود، بازگشایی شد.<br>
    پس از نوامبر 1990 تعداد پنج هزار نفر کاتولیک در «اشکودرا» (شمال آلبانی) فعالیت دینی خود را با حضور در مراسم گوناگون نشان دادند. در سپتامبر 1991 واتیکان روابط دیپلماتیک خود را با آلبانی از سرگرفت. ترویج مذهب کاتولیک به سبب کمبود کشیش چون گذشته متوقف بود؛ اما از اواسط سال 1993، تعداد 65 کشیش فعالیت خود را در آلبانی آغاز کردند. اقدام‌های گسترده‌ای از سوی [[واتیکان]] برای سفر پاپ به آلبانی صورت گرفت و رهبر کاتولیک‌های جهان در سال 1993 از آلبانی دیدن کرد. پاپ جان پل دوم در این بازدید رسمی، از شهر تیرانا و اشکودرا دیدن کرد. چهار اسقف به منظور بازسازی یک کلیسای قدیم در آلبانی از سوی پاپ مأمور شدند در این کشور بمانند. پاپ در شهر اشکودرا کلنگ زیارتگاه قدیم مسیحی که عثمانی‌ها و بعد کمونیست‌ها آن را خراب کرده بودند، بر زمین زد. در حال حاضر در شهرهای اشکودرا و بندر دروس اسقف اعظم فعالیت دارند. <br>
    کاتولیک‌ها در جهت فعالیت و سرمایه‌گذاری گسترده در آلبانی به چاپ و ارسال هزاران کتاب مذهبی مسیحی به زبان آلبانیایی، اعزام تعدادی کشیش و خواهر روحانی و ایجاد حوزه‌هایی برای تربیت کشیش در کشوری که اقلیت ناچیز مسیحی دارد، اقدام کردند. <br>
    واتیکان از همان ابتدای فروپاشی نظام کمونیستی در آلبانی و با شناخت از تفاوت وضعیت فرهنگی آلبانی با دیگر کشورهای اروپایی شرقی به ویژه با توجه به نفوذ فرهنگ و تمدن ایتالیا تلاش خود را برای احیای مسیحیت آغاز کرد. <br>
     
    === ارتدوکس ===
    ارتدوکس‌ها بیست درصد از جمعیت آلبانی را تشکیل می‌دهند. آنها به طور عمده ارتدوکس‌های یونانی اند که به علت هم مرز بودن با یونان در جنوب این کشور سکونت دارند.
    در سال 1924 مردم آلبانی یک کشیش ارتدوکس به نام فان استفان نولی را در جایگاه رئیس‌جمهوری کشور برگزیدند. وی پس از شش ماه حکومت، به وسیله ارتدوکس دیگر به نام نیکلا پاشیچ از قدرت خلع شد.<br>
    پس از تحولات اخیر آلبانی، نخستین حرکت از سوی رهبران کلیسای ارتدوکس یونان برای تبلیغ مسیحیت به وسیله شخص اسقف اعظم و رهبر دینی ارتدوکس‌ها در استانبول صورت گرفت. وی نماینده و مبلّغ تام الاختیار خود را برای رهبری اقلیت بین 2 تا 5 درصد مردم یونانی زبان آلبانی عازم این کشور کرد. نماینده اسقف اعظم که سالیان سال وظیفه تبلیغ و ارشاد ارتدوکس‌ها را در آفریقا به عهده داشت، در انجام وظایف خود فوق‌العاده دارای تجربه و مهارت لازم بود و آنچنان در سازماندهی ارتدوکس‌ها کوشید که باعث نگرانی حزب حاکم این کشور شد. وی سرانجام پس از دو سال با تیرگی روابط سیاسی یونان، آلبانی، از این کشور اخراج شد. در سال 1992 حداقل تعداد 10 کلیسای ارتدوکس موفق شدند مراسم مذهبی خود را در 10 شهر برقرار سازند. در این جهت کلیسای «میرویلیس» و «تاناس مقدس» در مرکز شهر بازگشایی شدند. گفتنی است که کلیسای ارتدوکس استانبول، اسقف اعظم را برای آلبانی برمی گزیند.<ref>آلبانی، همان، ص 13 ـ 15.</ref><br>
     
    == نفوذ ادیان در اوضاع سیاسی و فرهنگی جامعه ==
    گرچه 70 درصد جامعه آلبانی را مسلمانان و 30 درصد آن را مسیحیان تشکیل می‌دهند، ادیان در اوضاع سیاسی و گرایش‌های کلی دولت، چنان که باید و شاید ایفای نقش نمی‌کند.<br>
    رهبران حاکم آلبانی می‌کوشند با تفکیک دین از سیاست، هدایت و رهبری کشور را در اختیار داشته باشند. گرچه آقای سالی بریشا رئیس‌جمهوری کنونی آلبانی مسلمان و از فرقه بکتاشیه، و نخست‌وزیر وی آقای الکساندر مکسی مسیحی ارتدوکس و آقای آلفرد سریچی وزیر خارجه مسیحی کاتولیک هستند، این گزینش نمی‌تواند حکایت از نفوذ ادیان در سیاست کشور داشته باشد؛ بلکه این شکل گیری کابینه آلبانی می‌تواند به منظور برخورداری از توانمندی افراد در جهت منافع ملی و کمرنگ کردن نفوذ بالقوه مسلمانان در صحنه سیاسی در قبال حساسیت‌های غرب باشد. این حرکت خود، مبین تلاش پنهان گروه‌های مسیحی است که در سطح گسترده‌ای به فعالیت‌های مذهبی دست زده‌اند. <br>
     
    === سیاست مذهبی حکومت ===
    قبل از سال 1967 میلادی، اسلام مذهب رسمی کشور آلبانی بود. انور خوجه رهبر حزب کمونیست آلبانی با اتخاذ سیاست ضد مذهبی و تصویب قانون اساسی جدید در سال 1967 فعالیت‌های دینی و مذهبی در این کشور را ممنوع کرد. <br>
    طبق ماده 37 قانون اساسی سال 1967، آلبانی هیچ مذهبی را به رسمیت نمی‌شناخت واز تبلیغات ملحدانه حمایت می‌کرد؛ بدین سبب، کلیه پیروان ادیان هیچ گونه حقی برای برپایی مراسم مذهبی نداشتند. کمونیست‌ها کتاب‌های مذهبی و دینی را از بین می‌بردند. زمان سلطه کمونیست‌ها خواندن قرآن در سراسر کشور ممنوع بود. <br>
    از سال 1990 در پی تحولات سیاسی اجتماعی در آلبانی و برقراری آزادی نسبی سیاسی - مذهبی، دولت تیرانا کوشید از حضور گروه‌های مذهبی گوناگون مسلمان و مسیحی در امر بازسازی و توسعه اقتصادی آلبانی بهره‌مند شوند؛ پس موضع دولت آلبانی را باید جدا از این تحلیل کرد. آنچه این کشور به دشت به آن نیاز دارد، کمک‌های اقتصادی و مالی است که رهبران این کشور در صحنه سیاست خارجی در جستوجوی کسب منابع مالی برای تأمین این نیازها هستند.<br>
    آقای سالی بریشا رئیس‌جمهوری آلبانی با آگاهی و شناخت از عدم تمایل افکار عمومی داخلی و نیز مخالفت احزاب و گروه‌های سیاسی، به طور رسمی کشورش را به جرگه کشورهای اسلامی و به عضویت سازمان کنفرانس اسلامی درآورد. این اقدام دولت آلبانی به منظور کسب حمایت سیاسی از کشورهای اسلامی در زمینه بحران کوزوو و نیز جذب دلارهای نفتی کشورهای اسلامی بهویژه کشورهای عربی حوزه خلیج فارس برای بازسازی کشورش صورت گرفت؛ اما موفق نشد به کلیه اهداف اقتصادی اش دست یابد. برای اطلاع بیشتر و نیز اهداف به عضویت در آمدن آلبانی، به سازمان کنفرانس اسلامی، <ref>ر. ک: «آخرین تحوّلات آلبانی»، وزارت امور خارجه، مهرماه سال 1371.</ref><br>
    دولت آلبانی، عضویت در سازمان کنفرانس اسلامی را کامیابی سیاسی تلقّی کرد. مقام‌های دولت آلبانی معتقدند که عضویت در سازمان کنفرانس اسلامی نه تنها در تأمین مالی طرح‌های صنعتی کشور از طریق بانک توسعه اسلامی را فراهم آورد، بلکه حمایت سیاسی سازمان در قبال موضوع اقلیت آلبانی تبار در کوزوو را به دنبال خواهد داشت. تصمیم دولت آلبانی در عضویت سازمان کنفرانس اسلامی نه تنها اقدام راهبردی در جهت وضعیت بد اقتصادی کشور تعبیر می‌شود، بلکه خود مانور جغرافیای سیاسی در افزایش حمایت بین‌المللی موضع آلبانی در صورت رویارویی‌های بیشتر در یوگسلاوی پیشین است.<br>
    عضویت آلبانی در سازمان کنفرانس اسلامی به عکس‌العمل‌های گوناگونی از سوی احزاب مخالف دولت انجامید. احزاب مخالف معتقدند: آلبانی متعلق به اروپا است و با عضویت در سازمان اسلامی، روند اروپایی شدن کشور و نیز الحاق به سازمان‌های اروپایی با مشکلات فراوانی مواجه خواهد شد. از این طریق آنها عدم موافقت شدید خود را با فرصت‌های راهبردی و سیاسی دولت بیان داشتند.<ref>Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45.</ref><br>
     
    == روابط پیروان ادیان و مذاهب مختلف با یک دیگر ==
    در آلبانی، مسلمانان و مسیحیان روابط نزدیکی با هم دارند. در گذشته روابط آنان چنان خوب و مستحکم بود که مسیحیان نیز برای احترام به مسلمانان در ماه مبارک رمضان روزه می‌گرفتند. <br>
    باید اذعان داشت که همزیستی میان پیروان مذاهب گوناگون در آلبانی خوب و عالی بود. ویژگی عمومی مردم، فقدان تعصب‌های مذهبی و نیز عدم وجود شرایطی برای دامن زدن به اختلاف‌های مذهبی، خود در بقای نوعی همزیستی بین ادیان مؤثر واقع افتاد. سالی بریشا رئیس‌جمهوری آلبانی درباره روابط مسلمانان و مسیحیان گفته است: «امروزه بسیاری از مسلمانان در این کشور آشکارا توجهات خود را به خدمات کلیساهای کاتولیک معطوف داشته‌اند؛ زیرا آنان را با تمدن غرب که آنها می‌کوشند بخشی از آن باشند معاشر می‌سازد؛ اما این روند می‌تواند سریعاً تغییر کند. آلبانی تحرک صمیمانه تر به سوی جهان اسلام، وزارت امور خارجه، ص 4)؛ ولی پس از تحولات اخیر به ویژه بعد از فروپاشی نظام کمونیستی در آلبانی وضعیتی فراهم آمد که به طور عمده جو مناسب همزیستی ادیان گوناگون را خدشه وارد کرد. به همین دلیل روابط خود ادیان متحمل تغییرات ملحوظی شد که در درازمدت می‌تواند آثار نامطلوبی بر جای گذارد.
     
    == آداب و سنن مذهب و میزان پایبندی مردم به آن ==
    زمان رژیم انور خوجه، تمسک به آیین‌های مذهبی و دینی خلاف قانون اساسی و منافع ملی کشور تعبیر می‌شد. دولت با تغییر قانون اساسی در سال 1967 و بستن و تخریب کلیه مساجد و کلیساها، اقدام‌های گسترده‌ای در ترویج افکار غیر مذهبی و ملحدانه برای تزلزل در پایبندی مذهبی مردم آغاز کرد. بسیاری از رهبران مذهبی تحت فشار دستگاه دولتی قرار گرفتند و تعدادی نیز زندانی شدند. این وضع جدید، آثار نامطلوبی بر میزان پایبندی مردم به ویژه جوانان به آداب و سنن مذهبی گذاشت. پس از فروپاشی کمونیسم، تحرک و فعالیت نویی به منظور بازگشت به اصل خویشتن آغاز شد. اکنون این حرکت که مورد حمایت رهبران سنتی و مذهبی آلبانی قرار دارد، مراحل بسیار مهم و حساس خود را می‌پیماید؛ زیرا در این فضای جدید، کوشش‌هایی برای جذب جوانان به فرهنگ‌های غیربومی و غربی شدت بیشتری به خود گرفت. <br>
    اقدام‌های گسترده و برنامه‌ریزی شده از سوی ارگان‌ها و سازمان‌های مذهبی غربی برای دور نگه داشتن جوانان مردم این کشور به آداب و سنن اصیل، عملاً زمینه‌های بروز جنگ فرهنگی را فراهم آورده است. تردیدی وجود ندارد که عالمان و روحانیان مسلمان که حتی بیش از بیست سال از عمر خود را در زندان‌های رژیم کمونیستی گذراندند در حال حاضر بیش از دیگران در حفظ و پایبندی به ارزش‌های اسلامی و سنتی خود اصرار جدی دارند. بین مذاهب و ادیان مختلف در آلبانی، اهل تسنن آلبانی در تدوین و رعایت آداب و سنن مذهبی گوی سبقت را از دیگران ربودند.
     
    == تشکیلات مذهبی ==
    هفتاد درصد (و به قولی هفتادوپنج درصد).<ref>آلبانی، دیار فراموش شده، همان، ص 87؛ احمد حامد، 2002م، ص 117.</ref> جمعیت آلبانی مسلمانان هستند. مسلمانان آلبانی شامل سه گروه اهل تسنن، بکتاشی‌ها و علوی‌هایند. در این میان حدود 55 درصد از مسلمانان آلبانی را حنفی‌ها و 45 درصد آنها را فرقه‌های گوناگون صوفیه تشکیل می‌دهند. <br>گرچه اکثر فرقه‌های صوفیه احکام فقهی خود را بر اساس فقه حنفی انجام می‌دهند، از جهت اعتقادات مذهبی، با دیگر مسلمانان آلبانی تفاوت فراوان دارند. این فرقه‌ها خود را شیعه و وابسته به اهل بیت(علیهم‌السلام) می‌دانند و برای امامان اطهار(علیهم‌السلام)علاقه و احترام ویژه‌ای قائل هستند. همان، ص 87). این فرقه‌ها قبل از استیلای کمونیست‌های افراطی در آلبانی، فعالیت گسترده‌ای داشتند. قدمت تکایا و خانقاه‌های فراوان بکتاشیه دلیل روشنی بر این مدعا است. فرقه‌ها و تشکیلات مذهبی آلبانی به شرح ذیل خلاصه می‌شوند.<ref>نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، 1370، ص 11.</ref><br>


    =4. اقوام و نژادها و روابط آن‌ها=
    === بکتاشیه ===
    مردم آلبانى از قدیم ترین اقوام و نژادهاى شبه جزیره بالکان، بیش از 96 درصد جمعیت کشور را تشکیل مى‌دهند. سایر قومیت‌ها متشکل از اقوام یونانى، مقدونى، صربى و کروات هستند که فقط پنج درصد باقى مانده جمعیت کشور را تشکیل مى‌دهند. از کل جمعیت کشور آلبانى تعداد یونانى‌ها 58758 نفر، مقدونى‌ها 4697 نفر و نیز تعداد بلغارى، رومانیایى، صرب‌ها و کروات‌ها 100 نفر هستند (کتاب سال (Year Book) 1994، ص 106).
    این فرقه پیرو شخصی به نام «حاج بکتاش»<ref>نام اصلی حاج بکتاش سید محمد رضوی است و از سادات رضوی محسوب می‌شود. نسبت وی به امام هشتم(علیه‌السلام)می‌رسد. وی پس از مهاجرت به ترکیه در دربار اورخان، دومین فرمانروای عثمانی منزلت خاصی یافت. وی گرچه اظهار تسنن می‌کرد، قلباً به تشیع متمایل بود. (دائرة المعارف تشیع، ج 2، بخش بکتاشیه).</ref> پیشوای طریقه‌های مذهبی و تصوفی هستند. طریقه بکتاشیه در قرن 16 میلادی در آناتولی یعنی آسیای صغیر رواج فراوان یافت. <br>
    در سال 1922 زمان جنگ ضدمذهبی در ترکیه، فردی به نام سالی نیازدهده آلبانیایی که رهبری این فرقه را به عهده داشت، به آلبانی گریخت و از آن زمان این فرقه در آلبانی نیز گسترش یافت. (غالب) طرفداران این فرقه به رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دوازده امام(علیهم‌السلام) شیعیان معتقد بوده، به ظهور حضرت مهدی ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ ایمان دارند. مراسم نذری دادن در روز عاشورا و اعلان تمایل قلبی به اهل بیت(علیهم‌السلام) به صورت آشکار و ... از جمله مراسم مذهبی آنها است؛ اما به علت مجاورت در سرزمین‌های مسیحی، اعتقاد باطلی از جمله حلّیت شرب خمر و برگزاری مراسم عشای ربانی که از برخی باورهای مسیحی متأثر است، بین آنها رواج دارد. با این وصف، یکی از رهبران بکتاشیه در جلسه‌ای اظهار داشت: «بر خلاف تهمت‌هایی که به ما می‌زنند، ما مسلمانیم و قرآن را کاملا قبول داریم. پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را پیامبر خود و ائمه اثناعشر(علیهم‌السلام) را امامان و پیشوایان خود می‌دانیم و چون بنی‌امیه را قبول نداریم و ... به ما علوی می‌گویند و گمان می‌کنند ما علی(علیه‌السلام) را از پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) برتر می‌دانیم، در صورتی که چنین نیست».<ref>آلبانی، دیار فراموش شده، همان، ص89و90.</ref><br>
    اکنون بکتاشیه‌ها مهم‌ترین و با نفوذترین تشکیلات دینی در آلبانی شمرده می‌شوند. بکتاشی‌ها بین تحصیلکرده‌ها، مقام‌های دولتی و رهبران سیاسی و عموم مردم جایگاه خاصی دارند. مراسم ویژه بکتاشی در روز عاشورا از تلویزیون آلبانی پخش می‌شود که به طور عمده رئیس‌جمهوری و مقام‌های عالی‌رتبه در آن شرکت می‌کنند. <br>
    قبل از نفوذ بکتاشی‌ها در آلبانی، نیمی از مسلمانان آلبانی علوی بودند. علوی‌ها در این کشور به فرقه‌هایی اطلاق می‌شود که به لحاظ فقهی سنی باشند؛ ولی در سیر و سلوک خود را پیرو حضرت علی(علیه‌السلام) بدانند. گفته می‌شود که اکثر این فرقه‌ها دوازده امام شیعیان را قبول دارند و به آنان احترام می‌گذارند. علوی‌ها در آلبانی به فرقه‌های مختلف خلوتیه، قادریه، رفاعیه، سعیدیه، نقشبندیه، تیجانیه اطلاق می‌گردد که هر یک از آنان به طور خلاصه به شرح ذیل بیان می‌شود.


    =5. زبان و خط=
    === خلوتیه ===
    زبان مردم آلبانى، آلبانیایى است که از شاخه‌هاى هند ـ اروپایى (Indo _ Earopean) شمرده مى‌شود و با دیگر زبان‌هاى رایج در منطقه بالکان تفاوت دارد. زبان آلبانیایى تحت تأثیر زبان‌هاى دیگر مانند بالکان یونانى، لاتین، ایتالیایى، اسلاو و طى پنج قرن اخیر ترکى و فارسى قرار گرفته است. لهجه‌هاى اصلى آلبانى جهه(Gegh) و توسک (Tosk) است. در بخش شمالى رودخانه اشکومبینى (Shkumbini) لهجه جهه و در مناطق جنوبى کشور، لهجه توسک رواج دارد. در سال 1908 به دنبال تعویض الفباى آلبانیایى از عربى به لاتین در کنگره مانستار (Manastir)، لهجه توسک براى کل کشور آلبانى برگزیده شد. زبان آلبانى داراى 36 حرف است که 7 حرف آن صدادار است (آلبانى، همان؛ رویوران، ص26).
    این فرقه بعد از بکتاشیه بیشترین سابقه و طرفدار را در آلبانی دارد. رهبر فعلی این فرقه شخصی تحصیل کرده و برای پیروان خود قابل احترام است.<br>
    این فرقه به طور مستقیم خود را به حسن بصری منصوب می‌کنند و عقیده دارند که فرقه‌های دیگر، شاخه‌ای از این فرقه هستند. این فرقه در حال حاضر خود را دوازدهمین نسل از اجداد خود می‌دانند و معتقدند که از شیخ حسن راضی منشعب شده‌اند. رهبری این فرقه، سایر فرقه‌ها مانند سعدی، حیاتی، ملاحی و رفاعی را زیرنظر خود می‌داند. پیروان این فرقه معتقدند که حضرت علی(علیه‌السلام) رهبر روحی و معنوی حسن بصری است. حسن بصری در سال 110 قمری، عبدالقادر گیلانی در سال 540قمری، سید احمد رفاعی در سال 580 قمری، سعدالدین جباوی و سرانجام بکتاشی مأمور به هدایت و رهبری مردم شدند؛ بدین جهت، این فرقه بر سایر فرقه‌ها سبقت دارد و در حقیقت اساس و مبلغ همه فرقه‌ها است.


    =6. اهمّیت جغرافیایى آلبانى=
    === قادریه ===
    واقع شدن آلبانى در منتها الیه جنوبى قاره اروپا و نیز در همسایگى با کشور ایتالیا و داشتن سواحلى طولانى و عریض کنار دریاى آدریاتیک بر اهمیت ژئوپلتیک این کشور افزوده است. آلبانى به لحاظ همین موقعیت حساس جغرافیایى در زمان رژیم کمونیستى، حساسیت ویژه‌اى نزد کشورهاى اروپاى غربى و امریکا و ناتو داشت. آلبانى به لحاظ برقرارى روابط سیاسى و نظامى نزدیک با اتحاد جماهیر شوروى پیشین در دهه پنجاه، و چین در دهه شصت به پایگاه اردوگاه شرق تبدیل شد. پس از فروپاشى کمونیسم در شوروى پیشین، اروپاى شرقى و در آلبانى، از موقعیت استراتژیک این کشور کاسته نشد و بر عکس با شروع بحران بالکان و جنگ در بوسنى هرزگوین براهمیت ژئوپلتیک آلبانى به سبب هم مرز بودن با یوگسلاوى پیشین افزوده شد. شبه جزیره بالکان، که آلبانى نیز شامل آن مى‌شود، از طریق خاک آلبانى به مهم ترین دریاى منطقه یعنى دریاى آدریاتیک متصل مى‌شود. موقعیت جغرافیایى مى‌تواند در برقرارى راه ارتباطى و توسعه مناسبات بازرگانى و تجارى بین کشورهاى حوزه بالکان ایفاى نقش کند. این امر خود بر اهمیت راهبردى کشور آلبانى مى‌افزاید.
    این فرقه بعد از فرقه خلوتیه نفوذ بسیاری دارد. رهبر آن فردی به نام دکتر بوجار خراسانی است که در حال حاضر طبابت می‌کند. وی معتقد است اجدادش چهار قرن پیش، از ایران به آلبانی هجرت کردند. این فرقه پیش تر ده تکیه در تیرانا بنا کرد که زمان کمونیست‌ها نابود شدند. اکنون فقط یک تکیه از این فرقه در مرکز شهر تیرانا باقی مانده است. پیروان این فرقه علاقه وافری به ایران دارند و خواستار گسترش روابط دو جانبه ایران و آلبانی هستند.
    عضویت آلبانى در پیمان ورشو در سال 1955 توانست دامنه نفوذ اتحاد شوروى پیشین را تا دریاى آدریاتیک و در محدوده همسایگى یکى از اعضا و پایگاه مهم پیمان ناتو یعنى ایتالیا گسترش دهد. همکارى‌هاى مشترک دو کشور آلبانى - شوروى در ابعاد گوناگون سیاسى ـ نظامى متأثر از عنصر جغرافیایى مؤثر بر سیاست خارجى بود. خروج آلبانى از پیمان ورشو و نزدیکى روابط پکن - تیرانا، خود مؤید اهمیت جغرافیایى آلبانى نزد رهبران پکن بود که چینى‌ها کوشیدند با توجه به اختلاف‌هاى عقیدتى با روسیه، جاى آن‌ها را در آلبانى پر کنند.


    =7. اهمّیت سیاسى ـ اقتصادى آلبانى=
    === رفاعیه ===
    حزب کمونیست آلبانى که از سال 1948 میلادى «حزب کار آلبانى» خوانده شد، از اواخر دهه 1950 هر چه بیشتر به اتحاد شوروى نزدیک شده بود؛ اما این نزدیکى دیرى نپایید؛ چه این که انور خوجه از حدود 1960 در کشمکش‌هاى احزاب کمونیست دو کشور شوروى و چین با سیاست خروشچف به مخالفت برخاست و در گردهمایى بخارست در 1960 و پس از آن در کنفرانس 1960 مسکو، از حزب کمونیست چین حمایت کرد و بدین ترتیب، روابط دو کشور آلبانى و اتحاد شوروى به تیرگى گرایید و از 1961 به طور کامل قطع شد. حکومت آلبانى، به پیروى از انقلاب فرهنگى چین، در 1967 تمام مساجد و کلیساها را بست و 1968 این کشور به جهت اعتراض به ورود نیروهاى نظامى پیمان ورشو به چکسلواکى، از پیمان خارج شد (ر.ک: دائرة المعارف بزرگ اسلامى، همان، ج 1، ص582).
    این فرقه از طرفداران احمد رفاعی هستند. فرقه رفاعیه دراویش هستند که به خود کارد می‌زنند. بعد از فرقه قادریه، این فرقه طرفداران بسیاری در آلبانی دارد. رهبر این فرقه مذهبی، شخصی به نام حاج رمضان لیمانی است.
    آنچه بر اهمیت جغرافیاى سیاسى آلبانى مى‌افزود، تلاش قدرت‌هاى بزرگ جهانى براى نزدیکى بیشتر با این کشور به منظور حضور در سواحل طولانى دریاى آدریاتیک بود. این موقعیت جغرافیاى سیاسى آلبانى همچنان توانست جایگاه خود را حفظ کند؛ به طورى که پس از آغاز بحران بالکان در سال 1992 و اعلان استقلال بوسنى - هرزگوین و آغاز جنگ در این کشور بر اهمیت و حساسیت نقش آلبانى در تحولات منطقه‌اى بالکان افزود. در حال حاضر، امریکا به منظور کنترل اوضاع و ایفاى نقش بیشتر در تحولات بوسنى - هرزگوین، بهترین مناسبات سیاسى نظامى با تیرانا را برقرار کرده است. درباره عوامل جغرافیایى و تأثیر آن بر موقعیت جغرافیاى سیاسى کشور باید گفت که آلبانى به دلیل داشتن آب و هواى مدیترانه‌اى در سراسر کشور داراى بارندگى مستمر و منابع آبى فراوان است.
    میزان بارش کافى در این کشور سبب شد تا این کشور از نظر تأمین مواد غذایى و کشاورزى به حد خودکفایى برسد؛ گرچه به لحاظ سلطه چندین ساله رژیم کمونیستى بر این کشور، سرمایه گذارى خارجى در بخش‌هاى گوناگون کشاورزى، دامپرورى رشد قابل ملاحظه‌اى نداشت؛ اما به لحاظ بارندگى‌هاى مداوم از حیث جنگل دارى داراى موقعیت خوبى براى صادرات انواع مختلف چوب بوده است. چندین رود بزرگ نظیر رودهاى درینى، ماتى و ایزى که برخى از آن‌ها به دریاى آدریاتیک مى‌ریزند، این کشور را به لحاظ منابع آبى ممتاز ساخته است. آلبانى داراى منابع عظیم کرومیت، زغال سنگ و مس است و بدین لحاظ آلبانى سومین کشور تولید کننده کرومیت در جهان به شمار مى‌آید. کرومیت یکى از منابع مهم تأمین درآمد ارزى کشور است. پس از کرومیت، زغال سنگ و مس و نیکل به ترتیب مهم ترین منبع درآمد ارزى کشور به شمار مى‌روند. نفت که تا قبل از سال 1990 کلیه نیازهاى داخلى را تأمین مى‌کرد، اکنون به علت ورود هزاران وسیله نقلیه جدید کفایت مصرف داخلى را ندارد و دولت به خرید فراورده‌هاى نفتى از خارج مجبور است. دسترس مستقیم آلبانى به آب‌هاى آزاد و بهره بردارى از معادن و منابع زیردریایى خود مى‌تواند بر کاهش واردات کالاهاى مصرفى داخلى که اخیراً واردات آن افزایش یافته است، مؤثر واقع شود.
    =8. تاریخچه رشد هر یک از ادیان و مذاهب=
    قبل از هر توضیحى باید یادآور شد که اتحاد ملى در آلبانى پیوسته در طول زمان مانع از برخوردهاى ناشى از اختلاف‌هاى مذهبى بوده است؛ از این رو، اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر میان مردم رواج داشته است.
    ==1ـ8. اسلام در آلبانى==
    از قرن هفتم تا شانزده میلادى کشورهاى اسلامى نه تنها کشورهایى بودند که تمدن باستانى همچون بابلى، مصرى، چینى، یونانى و رومى را به اروپا انتقال دادند بلکه با رشد بى سابقه‌اى در زمینه‌هاى اندیشه فلسفى، علمى، تحقیقى و فرهنگى، جهان را رهبرى کردند.
    انتشار اسلام در آلبانى بدون هیچ گونه تحمیل خارجى صورت گرفته و به تدریج، فراوان و از سوى مردم پذیرفته شده است.
    آلبانى چون سایر کشورهاى اسلامى حدود پانصد سال در چارچوب امپراتورى عثمانى به سر برد. ترکان عثمانى در دوره استیلاى خود، بسیارى از مردم سرزمین‌هاى آسیایى را به بالکان انتقال دادند؛ از جمله در زمان مقاومت اسکندر بیگ، گروه‌هاى ترکمن که از آسیاى صغیر آمده بودند، در بخش‌هایى از آلبانى استقرار یافتند که ضمن اختلاط با جمعیت آلبانیایى، پایه اولیه جمعیت مسلمان این کشور را بنا نهادند (دائرة المعارف بزرگ اسلامى، همان، ج 1، ص 583).
    حکومت عثمانى از طریق مبلغان اسلامى خواسته است مردم را به مسائل مذهبى وابسته کند و بدین ترتیب، نفوذ فرهنگ و آداب و سنن اسلامى به این قسمت از اروپا منتقل شد. همگام با نفوذ فرهنگ اسلامى، بسیارى از لغات عربى و فارسى و ترکى وارد زبان آلبانى شدند و بسیارى از آداب و رسوم آنان با کشورهاى اسلامى مشترک شد.
    دوران نفوذ اسلام در آلبانى به سال 1382 میلادى یعنى آغاز تسلط عثمانى‌ها بر این کشور باز مى‌گردد. در آن زمان اسلام به سرعت در این کشور پیشروى کرد و طولى نکشید که بیش از سه چهارم مردم آلبانى مسلط شدند. فعالیت مذهبى در آلبانى با آغاز جنگ جهانى دوم و روى کار آمدن حکومت کمونیستى ممنوع، و اختناق مذهبى و حذف چهره‌هاى شاخص اسلامى آغاز شد. بسیارى از آثار اسلامى و مساجد و تکایا که قدمت چندین ساله داشتند، یا ویران شدند و یا به دلیل عدم اجازه مرمت، رو به اضمحلال گذاشتند. این جریان تا زمان نابودى کمونیسم جهانى که فروپاشى نظام استالینیستى آلبانى را نیز به دنبال داشت، ادامه یافت (روزنامه جمهورى اسلامى - بیست و پنجم مرداد ماه سال 1373).
    امروزه فرهنگ مسلمانان در موسیقى، معمارى، شیوه لباس پوشیدن و آشپزى بر آلبانیایى‌ها اثر گذاشته است. تا قبل از سال 1967 میلادى، اسلام مذهب رسمى کشور آلبانى بود. از 1967 دولت آلبانى به طور رسمى خود را دولتى غیرمذهبى اعلام کرد. در همین سال تمام مسجدها و کلیساها بسته، و هر گونه فعالیت علمى مذهبى موقوف شد. بر اساس حدسیات، در آن زمان، در آلبانى 2/1 میلیون مسلمان و 000/200 نفر مسیحى ارتدکس و 000/100 نفر مسیحى کاتولیک زندگى مى‌کردند (دائرة المعارف بزرگ اسلامى، همان، ج 1، ص 583). در بیشتر شهرها و روستاها مناره‌ها و گلدسته‌هاى مساجد به چشم مى‌خورد؛ اما در زمان حکومت کمونیست‌ها به ویژه از سال 1967 با تغییر قانون اساسى هیچ مذهبى به رسمیت شناخته نشد و انتخاب اسامى اسلامى براى مردم ممنوع شد. کلیه مساجد، یا از بین رفته یا تحت عنوان مراکز علمى فرهنگى قرار گرفتند. بر اساس اعلام رسمى تا زمان انقلاب فرهنگى انور خوجه دیکتاتور کمونیست، آلبانى داراى یک هزار و پانصد مسجد و یک هزار تکیه مربوط به بکتاشى‌هاى شیعه بود. در خلال انقلاب فرهنگى کمونیست‌ها، این بناهاى مذهبى یا نابود و یا به خانه فرهنگ و غیره تبدیل شدند. از زمان کمونیست‌ها فقط یک مسجد آن هم به صورت بناى فرهنگى و قدیم حفظ شده است.
    بکتاشى‌ها که به ظاهر همراه سپاه سلطان مراد دوم و سلطان بایزید براى تبلیغ اسلام میان ترکان ساکن این کشور و نیز آلبانیایى‌ها به این سرزمین رفته بودند، در گسترش اسلام در آلبانى بى تأثیر نبوده‌اند.
    بکتاشى‌ها در آلبانى اکثریت مسلمانان را تشکیل مى‌دهند و شیعه دوازده امامى و پیرو فرقه حاجى ولى هستند. بکتاش یک ایرانى از اهالى نیشابور بوده و انور خوجه خود بکتاشى بود (روزنامه جمهورى اسلامى - بیست و پنجم مردادماه 1373).
    پس از سرنگونى رژیم مارکسیستى و به قدرت رسیدن نیروهاى دمکراتیک، بار دیگر فضاى سرزمین آلبانى براى فعالیت مذهبى مسلمانان و مسیحیان کشور مساعد شد. در این میان کشورهاى گوناگون اسلامى کوشیدند با گروه‌هاى مختلف اسلامى این کشور رابطه برقرار سازند. مفتى‌هاى الازهر نخستین مبلغانى بودند که وارد آلبانى شدند. سعودى‌ها نیز طبق معمول براى احداث مساجد جدید یا تعمیر مساجد قدیم حمایت مالى کردند. کویتى‌ها وعده کمک مالى در احیاى مساجد را دادند. نقش و اقدام ترکیه در این خصوص قابل ملاحظه است. ترکیه که خود را همواره حامى مسلمانان بالکان مى‌داند، توجه خود را به شدت معطوف مسائل سیاسى دو کشور کرد و تا آن جا پیش رفت که پیمان اتحاد نظامى با آلبانى را امضا کرد.
    بر اساس واپسین آمار، هفتاد درصد مردم آلبانى مسلمانانند و حدود 20 درصد از جمعیت، ارتدکس و بقیه کاتولیک رومى هستند؛ بنابر این، آلبانى یگانه کشور اروپایى است که اکثریت جمعیت آن مسلمان و غیرمسیحى است. به رغم سیطره چند دهه رژیم دیکتاتورى کمونیستى، رسوم اسلامى بین مردم آلبانى حفظ شده است (آلبانى، همان، ص 12؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامى، همان، ج 1، ص 583).


    ==2ـ8. کاتولیک==
    === نقشبندیه و خلوتیه ===
    تعداد پیروان حضرت مسیح(علیه السلام) در آلبانى سى درصد جمعیت را تشکیل مى‌دهند. ده درصد مسیحیان کاتولیک هستند که در شمال این کشور مستقر هستند. در عهد ایلیرى‌ها، سرزمین‌هاى آلبانى (شامل آلبانى جدید و بخش‌هایى از یوگسلاوى پیشین و یونان) براى مدت طولانى زیر نفوذ امپراتورى روم شرقى بود. امپراتورى روم شرقى فقط در شهرها و جلگه‌ها، به ویژه در جنوب کشور تأثیر داشت. در خلال تاخت و تازهاى اسلاوها در اوایل قرون وسطا، بخشى از ایلیرى‌ها که تحت نفوذ و تأثیر روم شرقى بودند، با افراد تازه وارد اختلاط کردند و تغییرات قومى بزرگى را باعث شدند. در قرن نهم و دهم سرزمین آلبانى در نخستین امپراتورى بلغارستان ادغام شد؛ اما طولى نکشید که رومى‌ها این سرزمین را پس از سال 1018 از امپراتورى بلغار جدا کردند. بناى برخى از کلیساهاى روستایى و صومعه‌ها و ساختمان‌هاى سلطنتى از دوره دوم حکومت رومى‌هاى شرقى که سلطه آن‌ها با قدرى وقفه تا اواسط قرن چهاردهم ادامه داشت، تاکنون حفظ شده است. قسمت شمالى آلبانى که در قرون وسطا اکثریت جمعیت آن کاتولیک بودند، به لحاظ سیاسى تحت سلطه صربستان قرار داشت. پس از فتح ایلیریا به وسیله رومى‌ها، حکومتى کوچک به نام آرین با شهر افسانه‌اى «آلبانوپولیس» به صورت پایتخت آن در قرن‌هاى دوازده و سیزدهم ظاهر شد.
    این فرقه چون فرقه سعیدیه تحت پوشش خلوتیه فعالیت دارد. در حال حاضر در جامعه آلبانی به لحاظ سیطره بکتاشیه، فرقه‌های علوی بسیار ضعیف شدند؛ به طوری که فقط نامی از آنها باقی مانده است. باید اذعان داشت که امروزه تمسک به اسلام و آداب و سنن مذهبی هم بکتاشیه و هم علوی‌ها بسیار ضعیف شده است. پس از تحولات اخیر و ایجاد فضای مناسب، هر یک از مذاهب می‌کوشد به ترویج مذهب خود بپردازد. در این میان وهابی‌ها در آلبانی در تبلیغات خود ضد شیعیان، علوی‌ها را خارج از اسلام می‌دانند. وهابی‌ها در مشوه ساختن چهره تشیع و جمهوری اسلامی ایران حتی آیین و آداب و سنن علوی‌ها را به آیین تشیع نسبت می‌دهند.
    آلبانیایى‌ها به عمد در قرون وسطا از مذهب ارتدوکس به مذهب کاتولیک روى آوردند. اختلاف بین کاتولیک‌هاى شمالى که به لهجه «جهه» صحبت مى‌کردند و ارتدوکس‌هاى جنوبى که به زبان «توسک» تکلم مى‌کردند، تا زمان سلطه عثمانى ادامه داشت (روزنامه جمهورى اسلامى - بیست و پنجم مرداد ماه 1373). بعد از سرنگونى رژیم کمونیستى در آلبانى و آزادى فعالیت‌هاى مذهبى، کلیساهاى کاتولیک واتیکان براى احیاى مسیحیت در این کشور به اقدام‌هاى گسترده‌اى دست زدند. کلیساى «جرج مقدس» که مانند سایر کلیساهاى دیگر از سال 1967 تعطیل شده بود، بازگشایى شد.
    پس از نوامبر 1990 تعداد پنج هزار نفر کاتولیک در «اشکودرا» (شمال آلبانى) فعالیت دینى خود را با حضور در مراسم گوناگون نشان دادند. در سپتامبر 1991 واتیکان روابط دیپلماتیک خود را با آلبانى از سرگرفت. ترویج مذهب کاتولیک به سبب کمبود کشیش چون گذشته متوقف بود؛ اما از اواسط سال 1993، تعداد 65 کشیش فعالیت خود را در آلبانى آغاز کردند. اقدام‌هاى گسترده‌اى از سوى واتیکان براى سفر پاپ به آلبانى صورت گرفت و رهبر کاتولیک‌هاى جهان در سال 1993 از آلبانى دیدن کرد. پاپ جان پل دوم در این بازدید رسمى، از شهر تیرانا و اشکودرا دیدن کرد. چهار اسقف به منظور بازسازى یک کلیساى قدیم در آلبانى از سوى پاپ مأمور شدند در این کشور بمانند. پاپ در شهر اشکودرا کلنگ زیارتگاه قدیم مسیحى که عثمانى‌ها و بعد کمونیست‌ها آن را خراب کرده بودند، بر زمین زد. در حال حاضر در شهرهاى اشکودرا و بندر دروس اسقف اعظم فعالیت دارند.
    کاتولیک‌ها در جهت فعالیت و سرمایه گذارى گسترده در آلبانى به چاپ و ارسال هزاران کتاب مذهبى مسیحى به زبان آلبانیایى، اعزام تعدادى کشیش و خواهر روحانى و ایجاد حوزه‌هایى براى تربیت کشیش در کشورى که اقلیت ناچیز مسیحى دارد، اقدام کردند.
    واتیکان از همان ابتداى فروپاشى نظام کمونیستى در آلبانى و با شناخت از تفاوت وضعیت فرهنگى آلبانى با دیگر کشورهاى اروپایى شرقى به ویژه با توجه به نفوذ فرهنگ و تمدن ایتالیا تلاش خود را براى احیاى مسیحیت آغاز کرد.  


    ==3ـ8. ارتدوکس==
    == حوزه‌های دینی و رهبران مذهبی ==
    ارتدوکس‌ها بیست درصد از جمعیت آلبانى را تشکیل مى‌دهند. آن‌ها به طور عمده ارتدوکس‌هاى یونانى اند که به علت هم مرز بودن با یونان در جنوب این کشور سکونت دارند.
    حوزه‌های دینی به صورت معمول کشورهای اسلامی در آلبانی وجود ندارد؛ اما طرفداران فرقه‌های مختلف دراویش در تکایای خود به انجام فرایض مذهبی می‌پردازند. این کشور فاقد حوزه‌های دینی است. قبل از انقلاب فرهنگی انور خوجه، بیش از 1500 تکیه مربوط به شیعیان بکتاشیه در آلبانی وجود داشت که همه آنها نابود شدند.
    در سال 1924 مردم آلبانى یک کشیش ارتدوکس به نام فان استفان نولى را در جایگاه رئیس جمهورى کشور برگزیدند. وى پس از شش ماه حکومت، به وسیله ارتدوکس دیگر به نام نیکلا پاشیچ از قدرت خلع شد.
    پس از تحولات اخیر آلبانى، نخستین حرکت از سوى رهبران کلیساى ارتدوکس یونان براى تبلیغ مسیحیت به وسیله شخص اسقف اعظم و رهبر دینى ارتدوکس‌ها در استانبول صورت گرفت. وى نماینده و مبلّغ تام الاختیار خود را براى رهبرى اقلیت بین 2 تا 5 درصد مردم یونانى زبان آلبانى عازم این کشور کرد. نماینده اسقف اعظم که سالیان سال وظیفه تبلیغ و ارشاد ارتدوکس‌ها را در افریقا به عهده داشت، در انجام وظایف خود فوق العاده داراى تجربه و مهارت لازم بود و آنچنان در سازماندهى ارتدوکس‌ها کوشید که باعث نگرانى حزب حاکم این کشور شد. وى سرانجام پس از دو سال با تیرگى روابط سیاسى یونان، آلبانى، از این کشور اخراج شد. در سال 1992 حداقل تعداد 10 کلیساى ارتدوکس موفق شدند مراسم مذهبى خود را در 10 شهر برقرار سازند. در این جهت کلیساى «میرویلیس» و «تاناس مقدس» در مرکز شهر بازگشایى شدند. گفتنى است که کلیساى ارتدوکس استانبول، اسقف اعظم را براى آلبانى برمى گزیند (آلبانى، همان، ص 13 ـ 15).
    =9. نفوذ ادیان در اوضاع سیاسى و فرهنگى جامعه=
    گرچه 70 درصد جامعه آلبانى را مسلمانان و 30 درصد آن را مسیحیان تشکیل مى‌دهند، ادیان در اوضاع سیاسى و گرایش‌هاى کلى دولت، چنان که باید و شاید ایفاى نقش نمى کند. رهبران حاکم آلبانى مى‌کوشند با تفکیک دین از سیاست، هدایت و رهبرى کشور را در اختیار داشته باشند. گرچه آقاى سالى بریشا رئیس جمهورى کنونى آلبانى مسلمان و از فرقه بکتاشیه، و نخست وزیر وى آقاى الکساندر مکسى مسیحى ارتدوکس و آقاى آلفرد سریچى وزیر خارجه مسیحى کاتولیک هستند، این گزینش نمى تواند حکایت از نفوذ ادیان در سیاست کشور داشته باشد؛ بلکه این شکل گیرى کابینه آلبانى مى‌تواند به منظور برخوردارى از توانمندى افراد در جهت منافع ملى و کمرنگ کردن نفوذ بالقوه مسلمانان در صحنه سیاسى در قبال حساسیت‌هاى غرب باشد. این حرکت خود، مبین تلاش پنهان گروه‌هاى مسیحى است که در سطح گسترده‌اى به فعالیت‌هاى مذهبى دست زده‌اند.  


    =10. سیاست مذهبى حکومت=
    == روند تأثیر تبلیغ و ترویج مذاهب ==
    قبل از سال 1967 میلادى، اسلام مذهب رسمى کشور آلبانى بود. انور خوجه رهبر حزب کمونیست آلبانى با اتخاذ سیاست ضد مذهبى و تصویب قانون اساسى جدید در سال 1967 فعالیت‌هاى دینى و مذهبى در این کشور را ممنوع کرد.
    درباره تبلیغات مذهبی و تأثیر آن بر جامعه باید گفت: آلبانی به رغم داشتن 70 درصد جمعیت مسلمان به لحاظ این که بیش از پنج دهه تحت سلطه تبلیغات غیرمذهبی و ملحدانه کمونیستی قرار داشت، در واقع فاقد معلومات درست از آیین اسلام است. اکنون دولت آلبانی فضای بهتری را برای آزادی بیان و مذهب و ادیان فراهم کرده؛ اما خط و مشی حاکمیت تبلیغ جدایی دین از سیاست است؛ آنچه امروز در جوامع اروپایی مطرح می‌شود.<br>
    طبق ماده 37 قانون اساسى سال 1967، آلبانى هیچ مذهبى را به رسمیت نمى شناخت واز تبلیغات ملحدانه حمایت مى‌کرد؛ بدین سبب، کلیه پیروان ادیان هیچ گونه حقى براى برپایى مراسم مذهبى نداشتند. کمونیست‌ها کتاب‌هاى مذهبى و دینى را از بین مى‌بردند. زمان سلطه کمونیست‌ها خواندن قرآن در سراسر کشور ممنوع بود.
    در حال حاضر به علت مشکلات اقتصادی و فقر، مسلمانان آلبانی تحت تبلیغات منسجم و گسترده فرهنگ بیگانه قرار دارند. واتیکان نظر به رقابت قومی و نزدیکی و همجواری اش با آلبانی می‌کوشد قشرهای گوناگون به ویژه جوان این کشور را به خود جذب کند. واتیکان با هزینه‌های سنگین مشغول فعالیت و آموزش است. دولت آلبانی خود هیچ برنامه مدونی برای حمایت یا ممانعت ظاهری از رشد آگاهی‌های مذهبی مردم ندارد؛ اما به طور اصولی از اشاعه فرهنگ غالب مردم که مسلمان هستند، حمایت و جانب‌داری نمی‌کند.<ref>آلبانی، همان، ص 18 ـ 22.</ref><br>
    از سال 1990 در پى تحولات سیاسى اجتماعى در آلبانى و برقرارى آزادى نسبى سیاسى - مذهبى، دولت تیرانا کوشید از حضور گروه‌هاى مذهبى گوناگون مسلمان و مسیحى در امر بازسازى و توسعه اقتصادى آلبانى بهره مند شوند؛ پس موضع دولت آلبانى را باید جدا از این تحلیل کرد. آنچه این کشور به دشت به آن نیاز دارد، کمک‌هاى اقتصادى و مالى است که رهبران این کشور در صحنه سیاست خارجى در جستوجوى کسب منابع مالى براى تأمین این نیازها هستند.
    آقاى سالى بریشا رئیس جمهورى آلبانى با آگاهى و شناخت از عدم تمایل افکار عمومى داخلى و نیز مخالفت احزاب و گروه‌هاى سیاسى، به طور رسمى کشورش را به جرگه کشورهاى اسلامى و به عضویت سازمان کنفرانس اسلامى درآورد. این اقدام دولت آلبانى به منظور کسب حمایت سیاسى از کشورهاى اسلامى در زمینه بحران کوزوو و نیز جذب دلارهاى نفتى کشورهاى اسلامى بهویژه کشورهاى عربى حوزه خلیج فارس براى بازسازى کشورش صورت گرفت؛ اما موفق نشد به کلیه اهداف اقتصادى اش دست یابد (براى اطلاع بیشتر و نیز اهداف به عضویت در آمدن آلبانى، به سازمان کنفرانس اسلامى، ر.ک: «آخرین تحوّلات آلبانى»، وزارت امور خارجه، مهرماه سال 1371).
    دولت آلبانى، عضویت در سازمان کنفرانس اسلامى را کامیابى سیاسى تلقّى کرد. مقام‌هاى دولت آلبانى معتقدند که عضویت در سازمان کنفرانس اسلامى نه تنها در تأمین مالى طرح‌هاى صنعتى کشور از طریق بانک توسعه اسلامى را فراهم آورد، بلکه حمایت سیاسى سازمان در قبال موضوع اقلیت آلبانى تبار در کوزوو را به دنبال خواهد داشت. تصمیم دولت آلبانى در عضویت سازمان کنفرانس اسلامى نه تنها اقدام راهبردى در جهت وضعیت بد اقتصادى کشور تعبیر مى‌شود، بلکه خود مانور جغرافیاى سیاسى در افزایش حمایت بین المللى موضع آلبانى در صورت رویارویى‌هاى بیشتر در یوگسلاوى پیشین است.
    عضویت آلبانى در سازمان کنفرانس اسلامى به عکس العمل‌هاى گوناگونى از سوى احزاب مخالف دولت انجامید. احزاب مخالف معتقدند: آلبانى متعلق به اروپا است و با عضویت در سازمان اسلامى، روند اروپایى شدن کشور و نیز الحاق به سازمان‌هاى اروپایى با مشکلات فراوانى مواجه خواهد شد. از این طریق آن‌ها عدم موافقت شدید خود را با فرصت‌هاى راهبردى و سیاسى دولت بیان داشتند (Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45).
    =11. روابط پیروان ادیان و مذاهب مختلف با یک دیگر=
    در آلبانى، مسلمانان و مسیحیان روابط نزدیکى با هم دارند. در گذشته روابط آنان چنان خوب و مستحکم بود که مسیحیان نیز براى احترام به مسلمانان در ماه مبارک رمضان روزه مى‌گرفتند.
    باید اذعان داشت که همزیستى میان پیروان مذاهب گوناگون در آلبانى خوب و عالى بود. ویژگى عمومى مردم، فقدان تعصب‌هاى مذهبى و نیز عدم وجود شرایطى براى دامن زدن به اختلاف‌هاى مذهبى، خود در بقاى نوعى همزیستى بین ادیان مؤثر واقع افتاد. سالى بریشا رئیس جمهورى آلبانى درباره روابط مسلمانان و مسیحیان گفته است: «امروزه بسیارى از مسلمانان در این کشور آشکارا توجهات خود را به خدمات کلیساهاى کاتولیک معطوف داشته‌اند؛ زیرا آنان را با تمدن غرب که آن‌ها مى‌کوشند بخشى از آن باشند معاشر مى‌سازد؛ اما این روند مى‌تواند سریعاً تغییر کند (آلبانى تحرک صمیمانه تر به سوى جهان اسلام، وزارت امور خارجه، ص 4)؛ ولى پس از تحولات اخیر به ویژه بعد از فروپاشى نظام کمونیستى در آلبانى وضعیتى فراهم آمد که به طور عمده جو مناسب همزیستى ادیان گوناگون را خدشه وارد کرد. به همین دلیل روابط خود ادیان متحمل تغییرات ملحوظى شد که در درازمدت مى‌تواند آثار نامطلوبى بر جاى گذارد.
    =12. آداب و سنن مذهب و میزان پایبندى مردم به آن=
    زمان رژیم انور خوجه، تمسک به آیین‌هاى مذهبى و دینى خلاف قانون اساسى و منافع ملى کشور تعبیر مى‌شد. دولت با تغییر قانون اساسى در سال 1967 و بستن و تخریب کلیه مساجد و کلیساها، اقدام‌هاى گسترده‌اى در ترویج افکار غیر مذهبى و ملحدانه براى تزلزل در پایبندى مذهبى مردم آغاز کرد. بسیارى از رهبران مذهبى تحت فشار دستگاه دولتى قرار گرفتند و تعدادى نیز زندانى شدند. این وضع جدید، آثار نامطلوبى بر میزان پایبندى مردم به ویژه جوانان به آداب و سنن مذهبى گذاشت. پس از فروپاشى کمونیسم، تحرک و فعالیت نویى به منظور بازگشت به اصل خویشتن آغاز شد. اکنون این حرکت که مورد حمایت رهبران سنتى و مذهبى آلبانى قرار دارد، مراحل بسیار مهم و حساس خود را مى‌پیماید؛ زیرا در این فضاى جدید، کوشش‌هایى براى جذب جوانان به فرهنگ‌هاى غیربومى و غربى شدت بیشترى به خود گرفت.
    اقدام‌هاى گسترده و برنامه ریزى شده از سوى ارگان‌ها و سازمان‌هاى مذهبى غربى براى دور نگه داشتن جوانان مردم این کشور به آداب و سنن اصیل، عملاً زمینه‌هاى بروز جنگ فرهنگى را فراهم آورده است. تردیدى وجود ندارد که عالمان و روحانیان مسلمان که حتى بیش از بیست سال از عمر خود را در زندان‌هاى رژیم کمونیستى گذراندند در حال حاضر بیش از دیگران در حفظ و پایبندى به ارزش‌هاى اسلامى و سنتى خود اصرار جدى دارند. بین مذاهب و ادیان مختلف در آلبانى، اهل تسنن آلبانى در تدوین و رعایت آداب و سنن مذهبى گوى سبقت را از دیگران ربودند.  


    =13. تشکیلات مذهبى=
    == سیر تحولات فرهنگی ==
    هفتاد درصد (و به قولى هفتادوپنج درصد) (آلبانى، دیار فراموش شده، همان، ص 87؛ احمد حامد، 2002م، ص 117) جمعیت آلبانى مسلمانان هستند. مسلمانان آلبانى شامل سه گروه اهل تسنن، بکتاشى‌ها و علوى‌هایند. در این میان حدود 55 درصد از مسلمانان آلبانى را حنفى‌ها و 45 درصد آن‌ها را فرقه‌هاى گوناگون صوفیه تشکیل مى‌دهند. گرچه اکثر فرقه‌هاى صوفیه احکام فقهى خود را بر اساس فقه حنفى انجام مى‌دهند، از جهت اعتقادات مذهبى، با دیگر مسلمانان آلبانى تفاوت فراوان دارند. این فرقه‌ها خود را شیعه و وابسته به اهل بیت(علیهم السلام) مى‌دانند و براى امامان اطهار(علیهم السلام)علاقه و احترام ویژه‌اى قائل هستند (همان، ص 87). این فرقه‌ها قبل از استیلاى کمونیست‌هاى افراطى در آلبانى، فعالیت گسترده‌اى داشتند. قدمت تکایا و خانقاه‌هاى فراوان بکتاشیه دلیل روشنى بر این مدعا است. فرقه‌ها و تشکیلات مذهبى آلبانى به شرح ذیل خلاصه مى‌شوند (نگاهى به آلبانى، وزارت امور خارجه، 1370، ص 11).
    آثار به جای مانده از دوران روم شرقی و سبک معماری دالماسیای لاتین و همچنین دیوارهای ویران شده با ابهت شهرها و کتیبه‌های سنگی روی قبرها که قدمت آنها به دوران ایلیری‌ها می‌رسد، به حضور فرهنگ باشکوه و تزیینی آلبانی در قرون وسطا گواهی می‌دهد.<br>
    ==1ـ13. بکتاشیه==
    در عهده ایلیری‌ها سرزمین آلبانی برای مدت طولانی زیر نفوذ امپراتوری روم شرقی قرار داشت. بدین لحاظ به نظر می‌رسد که آنها فقط در شهرها و جلگه‌ها به ویژه در جنوب کشور تأثیر گذاشتند. در خلال تاخت و تازهای اوایل قرون وسطای اسلاوها، بخشی از ایلیری‌ها که تحت نفوذ روم شرقی بودند، با افراد تازه‌وارد اختلاط کردند و تغییرات قوی بزرگی را باعث شدند. بناهای برخی از کلیساهای روستایی و صومعه‌ها و ساختمان‌های سلطنتی از دوران حکومت رومی‌های شرقی که سلطه آنها با قدری وقفه تا اواسط قرن چهاردهم میلادی ادامه داشت، مبین حضور فرهنگ روم شرقی در آلبانی است.<ref>نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد1373.</ref>
    این فرقه پیرو شخصى به نام «حاج بکتاش»  پیشواى طریقه‌هاى مذهبى و تصوفى هستند. طریقه بکتاشیه در قرن 16 میلادى در آناتولى یعنى آسیاى صغیر رواج فراوان یافت.  
    ساختار فرهنگی آلبانی با ورود عثمانی‌ها به این کشور به هویت اسلامی تغییر شکل داد. آثار باقیمانده از عثمانی‌ها در سراسر این کشور نظیر مساجد، مراکز فرهنگی ـ تاریخی پل‌ها و ساختمان‌ها همگی مؤید قدمت قوی و طولانی فرهنگ اسلامی در این کشور است.<br>
    در سال 1922 زمان جنگ ضدمذهبى در ترکیه، فردى به نام سالى نیازدهده آلبانیایى که رهبرى این فرقه را به عهده داشت، به آلبانى گریخت و از آن زمان این فرقه در آلبانى نیز گسترش یافت. (غالب) طرفداران این فرقه به رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) و دوازده امام(علیهم السلام) شیعیان معتقد بوده، به ظهور حضرت مهدى ـ عجل الله تعالى فرجه الشریف ـ ایمان دارند. مراسم نذرى دادن در روز عاشورا و اعلان تمایل قلبى به اهل بیت(علیهم السلام) به صورت آشکار و ... از جمله مراسم مذهبى آن‌ها است؛ اما به علت مجاورت در سرزمین‌هاى مسیحى، اعتقاد باطلى از جمله حلّیت شرب خمر و برگزارى مراسم عشاى ربانى که از برخى باورهاى مسیحى متأثر است، بین آن‌ها رواج دارد. با این وصف، یکى از رهبران بکتاشیه در جلسه‌اى اظهار داشت: «بر خلاف تهمت‌هایى که به ما مى‌زنند، ما مسلمانیم و قرآن را کاملا قبول داریم. پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را پیامبر خود و ائمه اثناعشر(علیهم السلام) را امامان و پیشوایان خود مى‌دانیم و چون بنى امیه را قبول نداریم و ... به ما علوى مى‌گویند و گمان مى کنند ما على(علیه السلام) را از پیامبر(صلى الله علیه وآله) برتر مى‌دانیم، در صورتى که چنین نیست» (آلبانى، دیار فراموش شده، همان، ص89و90).
    تسلط عثمانی‌ها در تاریخ آلبانی طولانی‌ترین دوران استیلای حکومت خارجی بر این سرزمین است که از سال 1382 آغاز شد و تا سال 1912 به طول انجامید. پس از رومی‌ها، حکومت عثمانی یکی از اثرگذارترین قدرت‌های ادوار تاریخ بر آلبانی است. تا قرن چهاردهم که هیچ کشوری نتوانسته بود به لحاظ کوهستانی بودن برخی از مناطق مسکونی سرزمین اقوام آلبانیایی بر آنها سیطره و نفوذ کند، عثمانی‌ها موفق شده بودند بر آن مناطق دست یابند و یک حکومت مرکزی مورد علاقه خود را مستقر سازند که کاملا با آداب و رسوم قبیله‌ای مردم مغایرت داشت.<br>
    اکنون بکتاشیه‌ها مهم ترین و با نفوذترین تشکیلات دینى در آلبانى شمرده مى‌شوند. بکتاشى‌ها بین تحصیلکرده‌ها، مقام‌هاى دولتى و رهبران سیاسى و عموم مردم جایگاه خاصى دارند. مراسم ویژه بکتاشى در روز عاشورا از تلویزیون آلبانى پخش مى‌شود که به طور عمده رئیس جمهورى و مقام‌هاى عالیرتبه در آن شرکت مى‌کنند.  
    در تحولات فرهنگی آلبانی باید به عامل برقراری ارتباط آسان با قدرت‌های بزرگ از طریق دریای مدیترانه اشاره داشت که در خلال ادوار تاریخی هر یک از امپراتوری‌های بزرگ علاقه شدیدی به این سرزمین داشتند. تسلط پنجاه ساله کمونیست‌ها بر آلبانی و متعاقب آن ویرانی مساجد و آثار اسلامی به گونه‌ای به مورد اجرا درآمد که بار دیگر فرهنگ غیر بومی و غیر اسلامی بر کشور حاکم شد. با سرنگونی رژیم کمونیستی و برقراری فضای باز سیاسی افسار گسیختگی خاصی در عرصه فرهنگی این کشور پدید آمد. در فضای جدید زمینه حضور و ترویج فرهنگی‌های بیگانه به ویژه غربی آن بیش از پیش مورد توجه در معرض افکار عمومی مردم قرار دارد. ورود و استفاده بی حد از آنتن‌های ماهواره‌ای تلاش جدی برای تغییر بنیادی فرهنگ مردم و جذب آنان به سوی فرهنگ بیگانه است.<ref>نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد 1373.</ref><br>
    قبل از نفوذ بکتاشى‌ها در آلبانى، نیمى از مسلمانان آلبانى علوى بودند. علوى‌ها در این کشور به فرقه‌هایى اطلاق مى‌شود که به لحاظ فقهى سنى باشند؛ ولى در سیر و سلوک خود را پیرو حضرت على(علیه السلام) بدانند. گفته مى‌شود که اکثر این فرقه‌ها دوازده امام شیعیان را قبول دارند و به آنان احترام مى‌گذارند. علوى‌ها در آلبانى به فرقه‌هاى مختلف خلوتیه، قادریه، رفاعیه، سعیدیه، نقشبندیه، تیجانیه اطلاق مى‌گردد که هر یک از آنان به طور خلاصه به شرح ذیل بیان مى‌شود.  
    ==2ـ13. خلوتیه==
    این فرقه بعد از بکتاشیه بیشترین سابقه و طرفدار را در آلبانى دارد. رهبر فعلى این فرقه شخصى تحصیل کرده و براى پیروان خود قابل احترام است.
    این فرقه به طور مستقیم خود را به حسن بصرى منصوب مى‌کنند و عقیده دارند که فرقه‌هاى دیگر، شاخه‌اى از این فرقه هستند. این فرقه در حال حاضر خود را دوازدهمین نسل از اجداد خود مى‌دانند و معتقدند که از شیخ حسن راضى منشعب شده‌اند. رهبرى این فرقه، سایر فرقه‌ها مانند سعدى، حیاتى، ملاحى و رفاعى را زیرنظر خود مى‌داند. پیروان این فرقه معتقدند که حضرت على(علیه السلام) رهبر روحى و معنوى حسن بصرى است. حسن بصرى در سال 110 قمرى، عبدالقادر گیلانى در سال 540قمرى،سید احمد رفاعى در سال 580 قمرى، سعدالدین جباوى و سرانجام بکتاشى مأمور به هدایت و رهبرى مردم شدند؛ بدین جهت، این فرقه بر سایر فرقه‌ها سبقت دارد و در حقیقت اساس و مبلغ همه فرقه‌ها است.


    ==3ـ13. قادریه==
    == تأثیر و تأثر فرهنگی ==
    این فرقه بعد از فرقه خلوتیه نفوذ بسیارى دارد. رهبر آن فردى به نام دکتر بوجار خراسانى است که در حال حاضر طبابت مى‌کند. وى معتقد است اجدادش چهار قرن پیش، از ایران به آلبانى هجرت کردند. این فرقه پیش تر ده تکیه در تیرانا بنا کرد که زمان کمونیست‌ها نابود شدند. اکنون فقط یک تکیه از این فرقه در مرکز شهر تیرانا باقى مانده است. پیروان این فرقه علاقه وافرى به ایران دارند و خواستار گسترش روابط دو جانبه ایران و آلبانى هستند.
    با نگاهی به تاریخ گذشته آلبانی باید ادغان کرد که سیطره ادواری فرهنگی متفاوت در آلبانی توانست نقش بسزایی در تغییر بنیاد فرهنگی و ایجاد مسائل فرهنگی نو در این کشور ایفا کند؛ برای نمونه، فرهنگ و تمدن روم شرقی در قرون وسطا توانست به صورت فرهنگ غالب در منطقه بر آثار تاریخی، فرهنگی و حتی سبک معماری کشور آلبانی اثر مستقیم بگذارد. <br>
    پس از رومی‌ها حضور پانصد ساله حکومت عثمانی‌ها در بالکان و به ویژه در آلبانی نه تنها باعث تغییرات فرهنگی، ادبی و هنری شد؛ بلکه موفق شد بر اندیشه و تفکر مذهبی مردم تأثیر بسزایی بگذارد و مردم معتقد به دین مسیحیت را به دین اسلام جلب کند. آلبانیایی‌هایی که با تمایل و علاقه خود به اسلام روی آوردند، پذیرای فرهنگ و سنن اسلامی شدند. بر این اساس، فرهنگ عام آلبانیایی‌ها به ویژه در رده کهنسالان صبغه شرقی و ترکی دارد و لایه‌هایی از فرهنگ ترک‌های عثمانی در پوشش موسیقی، معماری، سرودهای محلی و دیگر نمودهای فرهنگ دیده می‌شود. واژه‌های بسیاری از زبان ترکی قدیم در واژگان آلبانیایی یافت می‌شود. وجود واژه‌های فراوان و حتی گاه اصطلاحات و ترکیبات فارسی در این زبان از نشانه‌های ارتباط فراوان زبان آلبانیایی و زبان ترکی است؛ البته بخشی از واژه‌های فارسی به ویژه اصطلاحات دینی مانند «شاه شهیدان دشت کربلا»، «دوازده امام»، «پیغمبر پاک» از طریق فرقه‌ها و طریقت فرقه‌های صوفی وارد زبان آلبانیایی شده‌اند.<ref>آلبانی دیار فراموش شده، همان، ص 68.</ref><br>
    همزمان با نفوذ فرهنگی ایران در بالکان و نیز سفر بسیاری از مشایخ ایرانی به این کشور، فرقه‌های گوناگون صوفی‌گری در این کشور رواج یافت. فرهنگ کنونی مردم آلبانی که در سنت و دین اسلام ریشه دارد، کنار خود دارای بقایایی از فرهنگ و تمدن و زبان و ادبیات رومی و مسیحیت نیز هست. جهان مسیحیت هم اکنون در صدد احیا و همگانی کردن چنین فرهنگی در سراسر آلبانی است.
    دوام و زوال ناپذیری فرهنگ ملی هر کشوری به عوامل گوناگونی بستگی دارد. در آلبانی تجلیات فرهنگ به مفهوم واقعی ریشه دار بودن آن در جامعه است. حذف یا محو آن طی قرن‌ها مشکل خواهد بود؛ امّا می‌تواند از آداب و سنن بیگانه یا فرهنگ مهاجم متأثر باشد که در آن صورت آمیختگی فرهنگی شکل می‌گیرد.
    عنصر اساسی اصالت فرهنگی در این کشور از آن فرهنگ اسلامی است. فرهنگ ملی و میهنی آلبانی که در تمدن اسلامی ریشه دارد، خود دارای قدمت طولانی است و توانست نزدیک به 70 درصد جامعه را دربرگیرد. اکنون در فضای جدید و مناسب تبلیغاتی در این کشور، تلاش می‌شود تا فرهنگ‌های غیر بومی بهویژه غربی آن با سست کردن فرهنگ ملی و میهنی مردم برای خود جایگاه ویژه‌ای بیابند. در این جهت کشورهای غربی، ارگان‌ها و سازمان‌های غیر دولتی بین‌المللی و کلیساها با طرح و برنامه‌ریزی‌های کلان فعالیت چشمگیری را آغاز کردند.


    ==4ـ13. رفاعیه==
    == خصایص ویژه اجتماعی ==
    این فرقه از طرفداران احمد رفاعى هستند. فرقه رفاعیه دراویش هستند که به خود کارد مى‌زنند. بعد از فرقه قادریه، این فرقه طرفداران بسیارى در آلبانى دارد. رهبر این فرقه مذهبى، شخصى به نام حاج رمضان لیمانى است.
    مردم آلبانی با توجه به فرهنگ و تمدن‌های متفاوتی که در ادوار گذشته تاریخ بر این کشور غالب شد، روحیه انعطاف پذیری ویژه‌ای دارند. خصلت صلح‌طلبی، راحت طلبی عشق به خانواده، همیاری و همکاری به همنوعان از عمده‌ترین خصایص ویژه اجتماعی مردم آلبانی به شمار می‌آید که در فرهنگ و تمدن کهن آنان ریشه دارد. در جامعه آلبانی و در چارچوب خانواده، حاکمیت روانی و مدیریت منزل با خانم‌ها است. احترام به حفظ نظام خانواده، وجود صمیمیت خاص بین اعضای خانواده، احترام به پدر و مادر، نقش کلیدی پدر در تصمیم گیری‌های زندگی، از بارزترین خصایص فرهنگی مردم آلبانی است.


    5ـ13. نقشبندیه و خلوتیه
    == روابط عاطفی و روانی مردم با یکدیگر ==
    این فرقه چون فرقه سعیدیه تحت پوشش خلوتیه فعالیت دارد. در حال حاضر در جامعه آلبانى به لحاظ سیطره بکتاشیه، فرقه‌هاى علوى بسیار ضعیف شدند؛ به طورى که فقط نامى از آن‌ها باقى مانده است. باید اذعان داشت که امروزه تمسک به اسلام و آداب و سنن مذهبى هم بکتاشیه و هم علوى‌ها بسیار ضعیف شده است. پس از تحولات اخیر و ایجاد فضاى مناسب، هر یک از مذاهب مى‌کوشد به ترویج مذهب خود بپردازد. در این میان وهابى‌ها در آلبانى در تبلیغات خود ضد شیعیان، علوى‌ها را خارج از اسلام مى‌دانند. وهابى‌ها در مشوه ساختن چهره تشیع و جمهورى اسلامى ایران حتى آیین و آداب و سنن علوى‌ها را به آیین تشیع نسبت مى‌دهند.  
    تشکل و زندگی مردم در خانواده، چون گذشته شکل سنتی و قدیم خود را دارد. فرزندان پسر پس از ازدواج موظف به نگهداری مادر در خانه خود هستند. این روش زندگی باعث شد تا مردم رفت و آمد بیشتری با هم داشته باشند و در کمک و همیاری به همنوع خویش دریغ نورزند. گردهمایی مردان در قهوه خانه‌ها و رستوران‌ها و نیز بازی دسته جمعی کودکان شواهد ظاهری وجود روابط عاطفی و روانی خوب بین مردم این کشور کوچک اروپایی است. خانواده در آلبانی استحکام و قدرت انسجام خوبی دارد. این روابط عاطفی توانسته است در پیوند خانوادگی مؤثر واقع شود تا جایی که در آلبانی میزان طلاق در مقایسه با کشورهای دیگر اروپایی بسیار پایین باشد.


    =14. حوزه‌هاى دینى و رهبران مذهبى=
    == مراکز فرهنگی ==
    حوزه‌هاى دینى به صورت معمول کشورهاى اسلامى در آلبانى وجود ندارد؛ اما طرفداران فرقه‌هاى مختلف دراویش در تکایاى خود به انجام فرایض مذهبى مى‌پردازند. این کشور فاقد حوزه‌هاى دینى است. قبل از انقلاب فرهنگى انور خوجه، بیش از 1500 تکیه مربوط به شیعیان بکتاشیه در آلبانى وجود داشت که همه آن‌ها نابود شدند.  
    === مرکز جامعه اسلامی تیرانا ===
    حسن صبری حافظ کوجویک، رئیس مرکز جامعه اسلامی که زمان حکومت کمونیست‌ها مدت 25 سال در زندان به سر برد، با فروپاشی کمونیسم کوشید با برقراری روابط نزدیک با کشورهای اسلامی نظیر عربستان به تبلیغ و گسترش اسلام کمک کند. بدین لحاظ تمایلی به همکاری روشنفکران و آگاهان اسلامی در آلبانی و مقدونیه از خود نشان نداد. شاید بتوان گفت که وی در واقع مسبب ورود نیروهای این کشور به آلبانی شده باشد؛ زیرا وضعیت وی از درون متزلزل بود و دولت و مسلمانان آلبانی درباره او نظر مساعدی نداشتند. این مؤسسه یگانه مرکز قوی و دارای تشکیلات اسلامی آلبانی است که برای اعزام دانش‌آموزان به کشورهای گوناگون جهت یادگیری علوم اسلامی اعزام شدند. این مرکز در 10 نقطه کشور 10 مدرسه اسلامی تأسیس کرد. بر اساس قوانین و مقررات آن، شاگردان این مدارس سال دوم، علوم دینی را در این مراکز می‌گذرانند.<ref>آلبانی، همان، ص 35.</ref><br>


    =15. روند تأثیر تبلیغ و ترویج مذاهب=
    ===  سازمان روشنفکران مسلمان ===
    درباره تبلیغات مذهبى و تأثیر آن بر جامعه باید گفت: آلبانى به رغم داشتن 70 درصد جمعیت مسلمان به لحاظ این که بیش از پنج دهه تحت سلطه تبلیغات غیرمذهبى و ملحدانه کمونیستى قرار داشت، در واقع فاقد معلومات درست از آیین اسلام است. اکنون دولت آلبانى فضاى بهترى را براى آزادى بیان و مذهب و ادیان فراهم کرده؛ اما خط و مشى حاکمیت تبلیغ جدایى دین از سیاست است؛ آنچه امروز در جوامع اروپایى مطرح مى‌شود.
    آقای دکتر منتور صمدی چیوکه، رئیس مرکز آگاهی اسلامی رم و سردبیر نشریه اسلام و تاریخ تمدن اسلامی که در زمان حکومت انور خوجه حدود چهل سال پیش آلبانی را ترک گفت و در خارج از کشور به فعالیت پرداخت، اکنون عهده‌دار این سازمان روشنفکری است. در این سازمان روشنفکران مسلمان متشکل از استادان، مهندسان، فرهنگیان حضور دارند. پنج کمیته در این سازمان فعال است که هر کدام وظایف گوناگونی را درباره کشورهای اسلامی انجام می‌دهند. آقای چیوکه بکتاشی است.<ref>نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، ص9.</ref>
    در حال حاضر به علت مشکلات اقتصادى و فقر، مسلمانان آلبانى تحت تبلیغات منسجم و گسترده فرهنگ بیگانه قرار دارند. واتیکان نظر به رقابت قومى و نزدیکى و همجوارى اش با آلبانى مى‌کوشد قشرهاى گوناگون به ویژه جوان این کشور را به خود جذب کند. واتیکان با هزینه‌هاى سنگین مشغول فعالیت و آموزش است. دولت آلبانى خود هیچ برنامه مدونى براى حمایت یا ممانعت ظاهرى از رشد آگاهى‌هاى مذهبى مردم ندارد؛ اما به طور اصولى از اشاعه فرهنگ غالب مردم که مسلمان هستند، حمایت و جانبدارى نمى کند (آلبانى، همان، ص 18 ـ 22).


    =16. سیر تحولات فرهنگى=
    == آثار مهم فرهنگی و تاریخی ==
    آثار به جاى مانده از دوران روم شرقى و سبک معمارى دالماسیاى لاتین و همچنین دیوارهاى ویران شده با ابهت شهرها و کتیبه‌هاى سنگى روى قبرها که قدمت آن‌ها به دوران ایلیرى‌ها مى‌رسد، به حضور فرهنگ باشکوه و تزیینى آلبانى در قرون وسطا گواهى مى دهد.
    آمار دقیقی از تعداد مراکز مهم فرهنگی و تاریخی آلبانی وجود ندارد. یگانه اثر برجسته و تاریخی این کشور، مسجد جامع شهر تیرانا است که قدمت آن به دوران حاکمیت عثمانی برمی‌گردد. به رغم نابودی کلیه مساجد و مراکز فرهنگی و کلیساها به وسیله دولت انورخوجه، مسجد جامع تیرانا به لحاظ حفظ آثار فرهنگی کشور توانست از تخریب و نابودی مصون بماند. همچنین در شهر بندری دروس بقایای قلعه‌ای قدیم باقی مانده که به سال‌های سلطه رومی‌ها در این سرزمین مربوط است.
    در عهده ایلیرى‌ها سرزمین آلبانى براى مدت طولانى زیر نفوذ امپراتورى روم شرقى قرار داشت. بدین لحاظ به نظر مى‌رسد که آن‌ها فقط در شهرها و جلگه‌ها به ویژه در جنوب کشور تأثیر گذاشتند. در خلال تاخت و تازهاى اوایل قرون وسطاى اسلاوها،بخشى از ایلیرى‌ها که تحت نفوذ روم شرقى بودند، با افراد تازه وارد اختلاط کردند و تغییرات قوى بزرگى را باعث شدند. بناهاى برخى از کلیساهاى روستایى و صومعه‌ها و ساختمان‌هاى سلطنتى از دوران حکومت رومى‌هاى شرقى که سلطه آن‌ها با قدرى وقفه تا اواسط قرن چهاردهم میلادى ادامه داشت، مبین حضور فرهنگ روم شرقى در آلبانى است (نگاهى به فرهنگ و تمدن آلبانى (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى)، روزنامه جمهورى اسلامى، مرداد1373).
    ساختار فرهنگى آلبانى با ورود عثمانى‌ها به این کشور به هویت اسلامى تغییر شکل داد. آثار باقیمانده از عثمانى‌ها در سراسر این کشور نظیر مساجد، مراکز فرهنگى ـ تاریخى پل‌ها و ساختمان‌ها همگى مؤید قدمت قوى و طولانى فرهنگ اسلامى در این کشور است.
    تسلط عثمانى‌ها در تاریخ آلبانى طولانى ترین دوران استیلاى حکومت خارجى بر این سرزمین است که از سال 1382 آغاز شد و تا سال 1912 به طول انجامید. پس از رومى‌ها، حکومت عثمانى یکى از اثرگذارترین قدرت‌هاى ادوار تاریخ بر آلبانى است. تا قرن چهاردهم که هیچ کشورى نتوانسته بود به لحاظ کوهستانى بودن برخى از مناطق مسکونى سرزمین اقوام آلبانیایى بر آن‌ها سیطره و نفوذ کند، عثمانى‌ها موفق شده بودند بر آن مناطق دست یابند و یک حکومت مرکزى مورد علاقه خود را مستقر سازند که کاملا با آداب و رسوم قبیله‌اى مردم مغایرت داشت.
    در تحولات فرهنگى آلبانى باید به عامل برقرارى ارتباط آسان با قدرت‌هاى بزرگ از طریق دریاى مدیترانه اشاره داشت که در خلال ادوار تاریخى هر یک از امپراتورى‌هاى بزرگ علاقه شدیدى به این سرزمین داشتند. تسلط پنجاه ساله کمونیست‌ها بر آلبانى و متعاقب آن ویرانى مساجد و آثار اسلامى به گونه‌اى به مورد اجرا درآمد که بار دیگر فرهنگ غیر بومى و غیر اسلامى بر کشور حاکم شد. با سرنگونى رژیم کمونیستى و برقرارى فضاى باز سیاسى افسار گسیختگى خاصى در عرصه فرهنگى این کشور پدید آمد. در فضاى جدید زمینه حضور و ترویج فرهنگى‌هاى بیگانه به ویژه غربى آن بیش از پیش مورد توجه در معرض افکار عمومى مردم قرار دارد. ورود و استفاده بى حد از آنتن‌هاى ماهواره‌اى تلاش جدى براى تغییر بنیادى فرهنگ مردم و جذب آنان به سوى فرهنگ بیگانه است (نگاهى به فرهنگ و تمدن آلبانى (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى)، روزنامه جمهورى اسلامى، مرداد 1373).
    =17. تأثیر و تأثر فرهنگى =
    با نگاهى به تاریخ گذشته آلبانى باید ادغان کرد که سیطره ادوارى فرهنگى متفاوت در آلبانى توانست نقش بسزایى در تغییر بنیاد فرهنگى و ایجاد مسائل فرهنگى نو در این کشور ایفا کند؛ براى نمونه، فرهنگ و تمدن روم شرقى در قرون وسطا توانست به صورت فرهنگ غالب در منطقه بر آثار تاریخى، فرهنگى و حتى سبک معمارى کشور آلبانى اثر مستقیم بگذارد.
    پس از رومى‌ها حضور پانصد ساله حکومت عثمانى‌ها در بالکان و به ویژه در آلبانى نه تنها باعث تغییرات فرهنگى، ادبى و هنرى شد؛ بلکه موفق شد بر اندیشه و تفکر مذهبى مردم تأثیر بسزایى بگذارد و مردم معتقد به دین مسیحیت را به دین اسلام جلب کند. آلبانیایى‌هایى که با تمایل و علاقه خود به اسلام روى آوردند، پذیراى فرهنگ و سنن اسلامى شدند. بر این اساس، فرهنگ عام آلبانیایى‌ها به ویژه در رده کهنسالان صبغه شرقى و ترکى دارد و لایه‌هایى از فرهنگ ترک‌هاى عثمانى در پوشش موسیقى، معمارى، سرودهاى محلى و دیگر نمودهاى فرهنگ دیده مى‌شود. واژه‌هاى بسیارى از زبان ترکى قدیم در واژگان آلبانیایى یافت مى‌شود. وجود واژه‌هاى فراوان و حتى گاه اصطلاحات و ترکیبات فارسى در این زبان از نشانه‌هاى ارتباط فراوان زبان آلبانیایى و زبان ترکى است؛ البته بخشى از واژه‌هاى فارسى به ویژه اصطلاحات دینى مانند «شاه شهیدان دشت کربلا»، «دوازده امام»، «پیغمبر پاک» از طریق فرقه‌ها و طریقت فرقه‌هاى صوفى وارد زبان آلبانیایى شده‌اند (آلبانى دیار فراموش شده، همان، ص 68).
    همزمان با نفوذ فرهنگى ایران در بالکان و نیز سفر بسیارى از مشایخ ایرانى به این کشور، فرقه‌هاى گوناگون صوفى گرى در این کشور رواج یافت. فرهنگ کنونى مردم آلبانى که در سنت و دین اسلام ریشه دارد، کنار خود داراى بقایایى از فرهنگ و تمدن و زبان و ادبیات رومى و مسیحیت نیز هست. جهان مسیحیت هم اکنون در صدد احیا و همگانى کردن چنین فرهنگى در سراسر آلبانى است.
    دوام و زوال ناپذیرى فرهنگ ملى هر کشورى به عوامل گوناگونى بستگى دارد. در آلبانى تجلیات فرهنگ به مفهوم واقعى ریشه دار بودن آن در جامعه است. حذف یا محو آن طى قرن‌ها مشکل خواهد بود؛ امّا مى‌تواند از آداب و سنن بیگانه یا فرهنگ مهاجم متأثر باشد که در آن صورت آمیختگى فرهنگى شکل مى‌گیرد.
    عنصر اساسى اصالت فرهنگى در این کشور از آن فرهنگ اسلامى است. فرهنگ ملى و میهنى آلبانى که در تمدن اسلامى ریشه دارد، خود داراى قدمت طولانى است و توانست نزدیک به 70 درصد جامعه را دربرگیرد. اکنون در فضاى جدید و مناسب تبلیغاتى در این کشور، تلاش مى‌شود تا فرهنگ‌هاى غیر بومى بهویژه غربى آن با سست کردن فرهنگ ملى و میهنى مردم براى خود جایگاه ویژه‌اى بیابند. در این جهت کشورهاى غربى، ارگان‌ها و سازمان‌هاى غیر دولتى بین المللى و کلیساها با طرح و برنامه ریزى‌هاى کلان فعالیت چشمگیرى را آغاز کردند.


    =18. خصایص ویژه اجتماعى=
    == مؤسسات فرهنگی خارجی و فعالیت آنها ==
    مردم آلبانى با توجه به فرهنگ و تمدن‌هاى متفاوتى که در ادوار گذشته تاریخ بر این کشور غالب شد، روحیه انعطاف پذیرى ویژه‌اى دارند. خصلت صلح طلبى، راحت طلبى عشق به خانواده، همیارى و همکارى به همنوعان از عمده ترین خصایص ویژه اجتماعى مردم آلبانى به شمار مى‌آید که در فرهنگ و تمدن کهن آنان ریشه دارد. در جامعه آلبانى و در چارچوب خانواده، حاکمیت روانى و مدیریت منزل با خانم‌ها است. احترام به حفظ نظام خانواده، وجود صمیمیت خاص بین اعضاى خانواده، احترام به پدر و مادر، نقش کلیدى پدر در تصمیم گیرى‌هاى زندگى، از بارزترین خصایص فرهنگى مردم آلبانى است.
    زمان حکومت انور خوجه و در مقاطع گوناگون جز کشورهای شوروی پیشین، چین و چند کشور اروپای شرقی سابق، سایر کشورها فاقد مراکز فرهنگی در آلبانی بودند. پس از سرنگونی دولت و آغاز تحولات سیاسی در این کشور، سفارتخانه‌های خارجی از جمله آمریکا به تأسیس مؤسسات فرهنگی اقدام کردند. آمریکایی‌ها حتی در شهر بندری دروس نیز مرکز فرهنگی تأسیس کردند. اکنون سایر کشورهای غربی مثل ایتالیا، فرانسه در آلبانی دارای مراکز فرهنگی هستند و این تمایل برای ایجاد مراکز فرهنگی از سوی سایر کشورهای غربی افزایش یافته است. مراکز فرهنگی کشورها متضمن آموزش زبان‌های خارجی به طور عمده با ایجاد کتابخانه‌های مختلف در شهرهای کوچک و بزرگ و توزیع انواع کتاب‌ها درصدد جلب جوانان آلبانی هستند.<br>
    کشورهای بلغارستان، چین، کوبا، جمهوری چک، مصر، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایتالیا، کره شمالی، مقدونیه، لیبی، لهستان، رومانی، روسیه، اسلواک، سوئیس، ترکیه، آمریکا، ویتنام، یوگسلاوی سابق، فلسطین و جمهوری اسلامی ایران در تیرانا دارای سفارتخانه هستند.<ref>کتاب سال1966، کشور آلبانی، موضوع نمایندگان دیپلماتیک، ص321.</ref><br>


    =19. روابط عاطفى و روانى مردم با یک دیگر=
    == روابط فرهنگی ==
    تشکل و زندگى مردم در خانواده، چون گذشته شکل سنتى و قدیم خود را دارد. فرزندان پسر پس از ازدواج موظف به نگهدارى مادر در خانه خود هستند. این روش زندگى باعث شد تا مردم رفت و آمد بیشترى با هم داشته باشند و در کمک و همیارى به همنوع خویش دریغ نورزند. گردهمایى مردان در قهوه خانه‌ها و رستوران‌ها و نیز بازى دسته جمعى کودکان شواهد ظاهرى وجود روابط عاطفى و روانى خوب بین مردم این کشور کوچک اروپایى است. خانواده در آلبانى استحکام و قدرت انسجام خوبى دارد. این روابط عاطفى توانسته است در پیوند خانوادگى مؤثر واقع شود تا جایى که در آلبانى میزان طلاق در مقایسه با کشورهاى دیگر اروپایى بسیار پایین باشد.
    قدمت طولانی حضور عثمانی‌ها در آلبانی از سال 1382 تا1912 میلادی توانست در تأثیرگذاری فرهنگی و انتقال ارزش‌های اسلامی نقش ایفا کند. حضور پانصد ساله اسلام در آلبانی به طور طبیعی در انتقال برخی از فرهنگ‌ها و آداب و سنن ایرانی به این کشور سهم بسزایی داشت که این امر باعث شد تا مشترکات فرهنگی فراوانی بین دو کشور پدید آید.<br>
    شجاع الدین شفا در جلد اول کتاب جهان ایرانشناسی با اشاره به سابقه مناسبات فرهنگی دو کشور ایران و آلبانی می‌نویسد: «سابقه فرهنگی ایران در آلبانی بر اثر نفوذ ممتد حکومت عثمانی در این کشور زیاد است؛ زیرا در دوران عثمانی، آشنایی با زبان و ادبیات فارسی برای اهل ادب و اعضای حکومت و خانواده‌های اشرافی ضروری بود. رواج آیین اسلام نیز که تا قبل از رژیم کمونیستی این کشور را به صورت تنها کشور مسلمان اروپا درآورده بود، به آشنایی مردم این سرزمین با ایران کمک کرد. بسیاری از سیاحان خارجی در سفرنامه‌های خود از رواج اشعار مولوی و حافظ در این مملکت سخن گفته‌اند».<ref>شفا، ج 1.آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی، ص73.</ref><br>
    نظریه حضور تاریخی فرهنگ و تمدن اسلامی در آلبانی، وجود فرقه‌های گوناگون صوفی و شیعه مذهب در این کشور، سفر تعدادی از شیوخ صوفی ایرانی به آلبانی و نیز علاقه‌مندی مردم به اسلام و به ویژه اهل بیت(علیهم‌السلام) زمینه‌های فعالیت فرهنگی در این کشور بیش از سایر کشورهای اروپایی مسلمان نشین وجود دارد.  


    =20. مراکز فرهنگى =
    === زبان فارسی ===
    ==أ. مرکز جامعه اسلامى تیرانا==
    رشد و گسترش فرهنگ و زبان و ادبیات و شعر فارسی به ویژه رباعیات عمر خیام و اشعار سعدی و حافظ و فردوسی سبب شد تا بسیاری از مردم آلبانی با فرهنگ ایرانی آشنا باشند. گفتنی است که آلبانیایی‌ها ترجمه رباعیات خیام به زبان خودشان را از جمله بهترین برگردان‌های اثر عمر خیام می‌دانند؛ بنابراین، حضور و قدمت تاریخی اسلام و تمدن ایرانی در این کشور کوچک اروپایی می‌تواند بستر اصلی تلاش‌های فرهنگی و نزدیکی دو ملت به یک‌دیگر باشد.<br>
    حسن صبرى حافظ کوجویک، رئیس مرکز جامعه اسلامى که زمان حکومت کمونیست‌ها مدت 25 سال در زندان به سر برد، با فروپاشى کمونیسم کوشید با برقرارى روابط نزدیک با کشورهاى اسلامى نظیر عربستان به تبلیغ و گسترش اسلام کمک کند. بدین لحاظ تمایلى به همکارى روشنفکران و آگاهان اسلامى در آلبانى و مقدونیه از خود نشان نداد. شاید بتوان گفت که وى در واقع مسبب ورود نیروهاى این کشور به آلبانى شده باشد؛ زیرا وضعیت وى از درون متزلزل بود و دولت و مسلمانان آلبانى درباره او نظر مساعدى نداشتند. این مؤسسه یگانه مرکز قوى و داراى تشکیلات اسلامى آلبانى است که براى اعزام دانش آموزان به کشورهاى گوناگون جهت یادگیرى علوم اسلامى اعزام شدند. این مرکز در 10 نقطه کشور 10 مدرسه اسلامى تأسیس کرد. بر اساس قوانین و مقررات آن، شاگردان این مدارس سال دوم، علوم دینى را در این مراکز مى‌گذرانند (آلبانى، همان، ص 35).
    در مکتبخانه‌های قدیم که هنوز هم در نقاط کوهستانی این کشور وجود دارند، غالب معلمان مکتب قدیم با زبان فارسی آشنایی دارند. «اتوره روسی» (Ettore Rossi) خاورشناس و ایرانشناس برجسته ایتالیایی که مؤلف فهرست معروف نسخه‌های خطی فارسی کتابخانه واتیکان است و در جنگ دوم، مدتی در آلبانی انجام وظیفه می‌کرد، می‌نویسد که شخصا در بسیاری از کتابخانه‌های مردم این کشور و در کاخ‌های قدیم آن کتاب‌های خطی متعدد فارسی دیده است».<ref>همان، ص74.</ref> بنا به اظهارات مسؤولان آلبانیایی، بیش از 550 لغت که دارای ریشه فارسی هستند، در گویش آلبانیایی مورد استفاده واقع می‌شود. اکنون بیش از پانصد لغت زبان فارسی میان مردم این کشور رواج دارد که برخی از آنها ریشه اسلامی دارند؛ مانند انشاءالله، مسجد، فقرا، امام، یتیم، ناموس، طریقت، درویش، شیطان، باباجان، تمام ساعت، رسمی، امضا، مثلا، گناه، گلیم، جواهر، حمام، دعا، به درک، باشگاه، مسافر، چشم، تکیه، تربت، بابابزرگ، دستمال، مناره، سجاده، چادر، یورش، یواش یواش، چکمه، حلوا، باقلوا، سلطانی، قطعه، نفت، پنجره، باغچه، شیشه، پرتقال، بدون زحمت، نیست... .<br>
    کتابخانه ملی تیرانا که در سال 1922 تأسیس شده، دارای 000/500 جلد کتاب است. این کتابخانه مجموعه‌ای از نسخ خط فارسی و ترکی و عربی دارد که یادگار دوران عثمانی است. از این مجموعه و از قسمت فارسی آن تاکنون فهرست مستقلی تنظیم نشده است.<ref>شفا، ج 1، آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی، ص 74.</ref><br>


    ==ب. سازمان روشنفکران مسلمان ==
    === فرهنگ خانوادگی و اجتماعی ===
    آقاى دکتر منتور صمدى چیوکه، رئیس مرکز آگاهى اسلامى رم و سردبیر نشریه اسلام و تاریخ تمدن اسلامى که در زمان حکومت انور خوجه حدود چهل سال پیش آلبانى را ترک گفت و در خارج از کشور به فعالیت پرداخت، اکنون عهده دار این سازمان روشنفکرى است. در این سازمان روشنفکران مسلمان متشکل از استادان، مهندسان، فرهنگیان حضور دارند. پنج کمیته در این سازمان فعال است که هر کدام وظایف گوناگونى را درباره کشورهاى اسلامى انجام مى‌دهند. آقاى چیوکه بکتاشى است (نگاهى به آلبانى، وزارت امور خارجه، ص9).
    در آلبانی پیوند خانوادگی بسیار محکم است و اختلاف خانوادگی به ندرت پیدا می‌شود. آمار طلاق بسیار پایین است و این عمل در جامعه بسیار وقیح تلقی می‌شود. اختلاف سنی بین زن و مرد برای ازدواج 10سال است. خانواده‌ها یک یا دو فرزند دارند و در روستاها این رقم تا سه نفر افزایش می‌یابد. خواستگاری از سوی والدین مرد از والدین زن صورت می‌گیرد. مردم آلبانی درباره ناموس خود بسیار حساس هستند. روابط اجتماعی بسیار قوی است و دوستان و آشنایان در ملاقات و نیز زمان خداحافظی با یک دیگر روبوسی می‌کنند. افراد در کارها به یک دیگر کمک می‌کنند. مردم اول ژانویه و اول بهار را به صورت سال نو جشن می‌گیرند و در میهمانی‌ها مانند ایرانی‌ها به پذیرایی مشغول شده، اصرار دارند که میهمان حتماً میوه و تنقلات تناول کند.


    =21. آثار مهم فرهنگى و تاریخى=
    === فعّالیت‌های فرهنگی ===
    آمار دقیقى از تعداد مراکز مهم فرهنگى و تاریخى آلبانى وجود ندارد. یگانه اثر برجسته و تاریخى این کشور، مسجد جامع شهر تیرانا است که قدمت آن به دوران حاکمیت عثمانى برمى گردد. به رغم نابودى کلیه مساجد و مراکز فرهنگى و کلیساها به وسیله دولت انورخوجه، مسجد جامع تیرانا به لحاظ حفظ آثار فرهنگى کشور توانست از تخریب و نابودى مصون بماند. همچنین  در شهر بندرى دروس بقایاى قلعه‌اى قدیم باقى مانده که به سال‌هاى سلطه رومى‌ها در این سرزمین مربوط است.
    عناوین فعّالیت فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و آلبانی به شرح ذیل است:


    =22. مؤسسات فرهنگى خارجى و فعالیت آن‌ها=
    # تبادل هیأت‌های فرهنگی هنری؛
    زمان حکومت انور خوجه و در مقاطع گوناگون جز کشورهاى شوروى پیشین، چین و چند کشور اروپاى شرقى سابق، سایر کشورها فاقد مراکز فرهنگى در آلبانى بودند. پس از سرنگونى دولت و آغاز تحولات سیاسى در این کشور، سفارتخانه‌هاى خارجى از جمله امریکا به تأسیس مؤسسات فرهنگى اقدام کردند. امریکایى‌ها حتى در شهر بندرى دروس نیز مرکز فرهنگى تأسیس کردند. اکنون سایر کشورهاى غربى مثل ایتالیا، فرانسه در آلبانى داراى مراکز فرهنگى هستند و این تمایل براى ایجاد مراکز فرهنگى از سوى سایر کشورهاى غربى افزایش یافته است. مراکز فرهنگى کشورها متضمن آموزش زبان‌هاى خارجى به طور عمده با ایجاد کتابخانه‌هاى مختلف در شهرهاى کوچک و بزرگ و توزیع انواع کتاب‌ها درصدد جلب جوانان آلبانى هستند.
    # برگزاری هفته‌های فیلم، کتاب، عکس و نقاشی ایران؛
    کشورهاى بلغارستان، چین، کوبا، جمهورى چک، مصر، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایتالیا، کره شمالى، مقدونیه، لیبى، لهستان، رومانى، روسیه، اسلواک، سوئیس، ترکیه، امریکا، ویتنام، یوگسلاوى سابق، فلسطین و جمهورى اسلامى ایران در تیرانا داراى سفارتخانه هستند (کتاب سال1966، کشور آلبانى، موضوع نمایندگان دیپلماتیک، ص321).
    # تبادل برنامه‌های رادیویی و تلویزونی؛
    # رفت و آمد بین عالمان و روحانیان مذهبی؛
    # برقراری ارتباطات فرهنگی بین مراکز دینی، فرهنگی دو کشور؛
    # همکاری در بازسازی مساجد ومراکز دینی.


    =23. روابط فرهنگى=
    با توجه به مشترکات فرهنگی و مذهبی بین دو کشور و قدمت طولانی فرهنگ‌های اسلامی و ایرانی در آلبانی، زمینه فعالیت‌های فرهنگی برای توسعه و گسترش مناسبات دو جانبه وجود دارد که اهم آن را می‌توان به شرح ذیل خلاصه کرد:
    قدمت طولانى حضور عثمانى‌ها در آلبانى از سال 1382 تا1912 میلادى توانست در تأثیرگذارى فرهنگى و انتقال ارزش‌هاى اسلامى نقش ایفا کند. حضور پانصد ساله اسلام در آلبانى به طور طبیعى در انتقال برخى از فرهنگ‌ها و آداب و سنن ایرانى به این کشور سهم بسزایى داشت که این امر باعث شد تا مشترکات فرهنگى فراوانى بین دو کشور پدید آید.
    شجاع الدین شفا در جلد اول کتاب جهان ایرانشناسى با اشاره به سابقه مناسبات فرهنگى دو کشور ایران و آلبانى مى‌نویسد: «سابقه فرهنگى ایران در آلبانى بر اثر نفوذ ممتد حکومت عثمانى در این کشور زیاد است؛ زیرا در دوران عثمانى، آشنایى با زبان و ادبیات فارسى براى اهل ادب و اعضاى حکومت و خانواده‌هاى اشرافى ضرورى بود. رواج آیین اسلام نیز که تا قبل از رژیم کمونیستى این کشور را به صورت تنها کشور مسلمان اروپا درآورده بود، به آشنایى مردم این سرزمین با ایران کمک کرد. بسیارى از سیاحان خارجى در سفرنامه‌هاى خود از رواج اشعار مولوى و حافظ در این مملکت سخن گفته‌اند» (شفا، ج 1 (آرژانتین، آلبانى، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروى)، ص73).
    نظریه حضور تاریخى فرهنگ و تمدن اسلامى در آلبانى، وجود فرقه‌هاى گوناگون صوفى و شیعه مذهب در این کشور، سفر تعدادى از شیوخ صوفى ایرانى به آلبانى و نیز علاقه مندى مردم به اسلام و به ویژه اهل بیت(علیهم السلام) زمینه‌هاى فعالیت فرهنگى در این کشور بیش از سایر کشورهاى اروپایى مسلمان نشین وجود دارد.


    ==1ـ23. زبان فارسى==
    # تبادل استاد و دانشجو در بخش‌های گوناگون علوم انسانی بهویژه در زمینه ادبیات فارسی، هنر و حقوق؛
    رشد و گسترش فرهنگ و زبان و ادبیات و شعر فارسى به ویژه رباعیات عمر خیام و اشعار سعدى و حافظ و فردوسى سبب شد تا بسیارى از مردم آلبانى با فرهنگ ایرانى آشنا باشند. گفتنى است که آلبانیایى‌ها ترجمه رباعیات خیام به زبان خودشان را از جمله بهترین برگردان‌هاى اثر عمر خیام مى‌دانند؛ بنابراین، حضور و قدمت تاریخى اسلام و تمدن ایرانى در این کشور کوچک اروپایى مى‌تواند بستر اصلى تلاش‌هاى فرهنگى و نزدیکى دو ملت به یک دیگر باشد.
    # تشویق و ترغیب در اشاعه فرهنگ ایرانی از طریق داستان‌های کودکان و نوجوانان، فیلم، سریال تلویزونی و نیز معرفی آداب و رسوم ایرانی از طریق وسایل ارتباط جمعی؛
    در مکتبخانه‌هاى قدیم که هنوز هم در نقاط کوهستانى این کشور وجود دارند، غالب معلمان مکتب قدیم با زبان فارسى آشنایى دارند. «اتوره روسى» (Ettore Rossi) خاورشناس و ایرانشناس برجسته ایتالیایى که مؤلف فهرست معروف نسخه‌هاى خطى فارسى کتابخانه واتیکان است و در جنگ دوم، مدتى در آلبانى انجام وظیفه مى‌کرد، مى‌نویسد که شخصا در بسیارى از کتابخانه‌هاى مردم این کشور و در کاخ‌هاى قدیم آن کتاب‌هاى خطى متعدد فارسى دیده است» (همان، ص74). بنا به اظهارات مسؤولان آلبانیایى، بیش از 550 لغت که داراى ریشه فارسى هستند، در گویش آلبانیایى مورد استفاده واقع مى‌شود. اکنون بیش از پانصد لغت زبان فارسى میان مردم این کشور رواج دارد که برخى از آن‌ها ریشه اسلامى دارند؛ مانند انشاءالله، مسجد، فقرا، امام، یتیم، ناموس، طریقت، درویش، شیطان، باباجان، تمام ساعت، رسمى، امضا، مثلا، گناه، گلیم، جواهر، حمام، دعا، به درک، باشگاه، مسافر، چشم، تکیه، تربت، بابابزرگ، دستمال، مناره، سجاده، چادر، یورش، یواش یواش، چکمه، حلوا، باقلوا، سلطانى، قطعه، نفت، پنجره، باغچه، شیشه، پرتقال، بدون زحمت، نیست... .
    # برپایی کرسی زبان فارسی در دانشگاه تیرانا و اعطای امتیازاتی برای دانشجویان آلبانیایی علاقه‌مند به زبان فارسی؛
    کتابخانه ملى تیرانا که در سال 1922 تأسیس شده، داراى 000/500 جلد کتاب است. این کتابخانه مجموعه‌اى از نسخ خط فارسى و ترکى و عربى دارد که یادگار دوران عثمانى است. از این مجموعه و از قسمت فارسى آن تاکنون فهرست مستقلى تنظیم نشده است (شفا، ج 1، آرژانتین، آلبانى، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروى، ص 74).
    # افتتاح کرسی زبان آلبانی در ایران؛
    # مشارکت گسترده در نمایشگاه‌های بین‌المللی آلبانی به ویژه در نمایشگاه‌های کتاب فیلم صنایع دستی، خط، موسیقی و نقاشی؛
    # تشکیل انجمن دوستی ایران و آلبانی؛
    # ایجاد گروه دوستی پارلمانی بین دو کشور.


    ==2ـ23. فرهنگ خانوادگى و اجتماعى==
    مسلمان بودن بیش از هفتاد درصد از مردم آلبانی، مهم‌ترین عامل مؤثر در همکاری‌های فرهنگی بین دو کشور، و صاحب نقش برجسته‌ای است؛ امری که خود با ظرافت‌های ویژه به برنامه‌ریزی و جدیت بیشتری نیاز دارد. آلبانی، همان، ص 132 ـ 136).<br>
    در آلبانى پیوند خانوادگى بسیار محکم است و اختلاف خانوادگى به ندرت پیدا مى‌شود. آمار طلاق بسیار پایین است و این عمل در جامعه بسیار وقیح تلقى مى‌شود. اختلاف سنى بین زن و مرد براى ازدواج 10سال است. خانواده‌ها یک یا دو فرزند دارند و در روستاها این رقم تا سه نفر افزایش مى‌یابد. خواستگارى از سوى والدین مرد از والدین زن صورت مى‌گیرد. مردم آلبانى درباره ناموس خود بسیار حساس هستند. روابط اجتماعى بسیار قوى است و دوستان و آشنایان در ملاقات و نیز زمان خداحافظى با یک دیگر روبوسى مى‌کنند. افراد در کارها به یک دیگر کمک مى‌کنند. مردم اول ژانویه و اول بهار را به صورت سال نو جشن مى‌گیرند و در میهمانى‌ها مانند ایرانى‌ها به پذیرایى مشغول شده، اصرار دارند که میهمان حتماً میوه و تنقلات تناول کند.
    ==3ـ23. فعّالیت‌هاى فرهنگى==
    عناوین فعّالیت فرهنگى جمهورى اسلامى ایران و آلبانى به شرح ذیل است:
    1. تبادل هیأت‌هاى فرهنگى هنرى؛
    2. برگزارى هفته‌هاى فیلم، کتاب، عکس و نقاشى ایران؛
    3. تبادل برنامه‌هاى رادیویى و تلویزونى؛
    4. رفت و آمد بین عالمان و روحانیان مذهبى؛
    5. برقرارى ارتباطات فرهنگى بین مراکز دینى، فرهنگى دو کشور؛
    6. همکارى در بازسازى مساجد ومراکز دینى.
    با توجه به مشترکات فرهنگى و مذهبى بین دو کشور و قدمت طولانى فرهنگ‌هاى اسلامى و ایرانى در آلبانى، زمینه فعالیت‌هاى فرهنگى براى توسعه و گسترش مناسبات دو جانبه وجود دارد که اهم آن را مى‌توان به شرح ذیل خلاصه کرد:
    1. تبادل استاد و دانشجو در بخش‌هاى گوناگون علوم انسانى بهویژه در زمینه ادبیات فارسى، هنر و حقوق؛
    2. تشویق و ترغیب در اشاعه فرهنگ ایرانى از طریق داستان‌هاى کودکان و نوجوانان، فیلم، سریال تلویزونى و نیز معرفى آداب و رسوم ایرانى از طریق وسایل ارتباط جمعى؛
    3. برپایى کرسى زبان فارسى در دانشگاه تیرانا و اعطاى امتیازاتى براى دانشجویان آلبانیایى علاقه مند به زبان فارسى؛
    4. افتتاح کرسى زبان آلبانى در ایران؛
    5. مشارکت گسترده در نمایشگاه‌هاى بین المللى آلبانى به ویژه در نمایشگاه‌هاى کتاب فیلم صنایع دستى، خط، موسیقى و نقاشى؛
    6. تشکیل انجمن دوستى ایران و آلبانى؛
    7. ایجاد گروه دوستى پارلمانى بین دو کشور.
    مسلمان بودن بیش از هفتاد درصد از مردم آلبانى، مهم ترین عامل مؤثر در همکارى‌هاى فرهنگى بین دو کشور، و صاحب نقش برجسته‌اى است؛ امرى که خود با ظرافت‌هاى ویژه به برنامه ریزى و جدیت بیشترى نیاز دارد (آلبانى، همان، ص 132 ـ 136).


    =منابع و مآخذ=
    == پانویس ==
    # آخرین تحولات آلبانى، وزارت امور خارجه، مهرماه 1371ش.
    {{پانویس}}
    # آلبانى تحرک صمیمانه تر به سوى جهان اسلام، وزارت امور خارجه.
     
    == منابع ==
    # آخرین تحولات آلبانی، وزارت امور خارجه، مهرماه 1371ش.
    # آلبانی تحرک صمیمانه تر به سوی جهان اسلام، وزارت امور خارجه.
    # احمد حامد، دخل الاسلام 36 دولة، دار و مکتبة هلال، 2002 م، بیروت، لبنان.
    # احمد حامد، دخل الاسلام 36 دولة، دار و مکتبة هلال، 2002 م، بیروت، لبنان.
    # دائرة المعارف تشیع، جلد دوم، بخش بکتاشیه.
    # دائرة المعارف تشیع، جلد دوم، بخش بکتاشیه.
    # رویوران، حسن، آلبانى دیار فراموش شده، سازمان حوزه‌ها و مدارس خارج از کشور.
    # رویوران، حسن، آلبانی دیار فراموش شده، سازمان حوزه‌ها و مدارس خارج از کشور.
    # شجاع الدین شفا، جهان ایرانشاسى، ج1، آرژانتین، آلبانى، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروى.
    # شجاع الدین شفا، جهان ایرانشاسی، ج1، آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی.
    # کتاب سال 1966، کشور آلبانى، موضوع نمایندگان دیپلماتیک.
    # کتاب سال 1966، کشور آلبانی، موضوع نمایندگان دیپلماتیک.
    # کتاب سال (Year Book) 1994، کشور آلبانى.
    # کتاب سال (Year Book) 1994، کشور آلبانی.
    # کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهورى توده‌اى سوسیالیستى آلبانى، اداره دوم سیاسى، مرداد 1360ش.
    # کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهوری توده‌ای سوسیالیستی آلبانی، اداره دوم سیاسی، مرداد 1360ش.
    # مرورى اجمالى بر تاریخ سیاسى آلبانى، جهاد سازندگى آلبانى، مترجم على اصغر کلباسى، مهرماه 1373ش.
    # مروری اجمالی بر تاریخ سیاسی آلبانی، جهاد سازندگی آلبانی، مترجم علی اصغر کلباسی، مهرماه 1373ش.
    # موسوى بجنوردى، کاظم، دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 1، تهران، 1367ش.
    # موسوی بجنوردی، کاظم، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 1، تهران، 1367ش.
    # نگاهى به آلبانى، وزارت امور خارجه، سال 1370.
    # نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، سال 1370.
    # نگاهى به فرهنگ و تمدن آلبانى (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى)، روزنامه جمهورى اسلامى، مرداد 1373ش.
    # نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد 1373ش.
    # Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45.
    #Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45.
     




    =پانویس=
    [[رده:مقاله‌ها]]
    [[رده: مقالات]]
    [[رده:فصلنامه اندیشه تقریب]]
    [[رده: مجله ها]]
    [[رده:منشورات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]
    [[رده: فصلنامه اندیشه تقریب]]
    [[رده:آلبانی]]
    [[رده: منشورات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۴

    فصلنامه اندیشه تقریب شماره 5
    فصلنامه اندیشه تقریب
    اطلاعات نشر سال دوم/ شماره پنجم/زمستان 1384
    عنوان مقاله آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی
    نویسنده دکترعزّالدین رضانژاد امیردهی[۱]
    تعداد صفحات 23
    بخش اندیشه
    زبان فارسی

    آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی عنوان مقاله‌ای از بخش سرزمین‌های جهان اسلام فصلنامه اندیشه تقریب در شماره پنجم می‌باشد که به قلم دکترعزّالدین رضانژاد امیردهی[۲] و به اهتمام مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی تدوین و منتشر شده است. این مقاله در فصل زمستان سال 1384 منتشر شده است.

    چکیده

    آلبانی یگانه کشور مسلمان اروپایی است که بیش از هفتاد درصد از جمعیت آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند. با برخورداری از موقعیت جغرافیایی، اقتصادی و سیاسی ویژه، مورد توجه قدرت‌های گوناگون استعماری و کشورهای بزرگ بوده است. سابقه تاریخی تشکیل جمعیت در آن به بیش از چهار هزار سال می‌گذرد که اقوام و نژادهای مختلف در شبه جزیره بالکان کنار یک دیگر به خوبی زندگی می‌کرده، و با هم روابط حسنه‌ای داشته‌اند. وجود اتحاد ملّی در آلبانی، مایه آن شد که دین اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر بین مردم رواج داشته باشد و از این طریق، اختلاف‌های شدیدی پدید نیامد؛ اما در قرون اخیر، به سبب روی کار آمدن حزب کمونیست آلبانی، اسلام از مذهب رسمی بودن کشور آلبانی حذف شد؛ البته اکثر مردم با آداب و رسوم اسلامی زندگی می‌کنند و به تشکیلات مذهبی پایبندند. از سوی دیگر تحوّلات فرهنگی و تأثیر و تأثرهای صورت گرفته، گرچه در زندگی فرهنگی و اجتماعی مردم اثر داشته، روابط عاطفی و روانی مردم با یک دیگر همچنان باقی است. این مقاله در صدد است به اختصار برخی از ویژگی‌های کشور آلبانی را بازگوید تا گوشه‌ای از فعّالیت‌های مسلمانان را در مناطق اروپایی نشان دهد.

    موقعیت جغرافیایی

    جمهوری آلبانی[۳] با 28748 کیلومتر مربع مساحت برابر با 111000 میل مربع، صدوچهلمین کشور جهان و کوچک‌‌ترین کشور بالکان است که در جنوب غربیِ غرب شبه جزیره بالکان[۴] کنار دریای آدریاتیک (Adriatic) قرار گرفته است. این کشور از شمال و شرق به جمهوری صربستان (کوزوو و مونته نگرو) و مقدونیه، از جنوب به یونان، و از غرب به دریای آدریاتیک و با ساحلی حدود 420 کیلومتر و دریای آیونی (Ionian Seas) (بخشی از دریای مدیترانه) و تنگه اوترانتو (Strait ofOtranto) محدود می‌شود.

    شهرهای مهم

    پایتخت آلبانی تیرانا است که تقریباً در مرکز کشور واقع شده. مساحت این شهر 1238 کیلومتر مربع است. تیرانا که در دامنه «کوه دایتی» واقع شده، در سال 1614 از سوی سلیمان بارگینی فئودال محلی بنیان گذاشته شد. در سال 1920 کنگره لوشینا این شهر را پایتخت آلبانی تعیین کرد. در تابستان، هوای این شهر گرم و آفتابی، و در پاییز معتدل است. در اطراف شهر دریاچه‌های مصنوعی وجود دارند که زیباترین آن پشت دانشگاه مرکزی قرار دارد. میدان معروف اسکندربیگ و همچنین مسجد بسیار قدیم و تاریخی ادهم بیگ که در سال 1789 ساخته شده است، در مرکز شهر واقع شده‌اند. گفتنی است که موزه مردم‌شناسی، موزه تمدن، گالری هنرهای زیبا، و موزه علوم طبیعی، مهم‌ترین مراکز دیدنی پایتخت آلبانی هستند.
    براساس آمار سرشماری سال 1988 جمعیت شهر تیرانا بالغ در 363 هزار نفر است. دیگر شهرهای پرجمعیت آلبانی به شرح ذیل هستند:

    شهر جمعیت وسعت
    دروس 242500 847
    فیری 239700 1175
    آلباسا 238600 1481
    اشکودرا 233000 2528
    کورچا 213200 2181
    فلوره 174000 1609

    شهرهای فیبر به لحاظ نفت و گاز، پگرارس و لیبراژد به لحاظ نیکل، آهن، شهر برات به لحاظ صنایع نساجی و شهر کورچا به لحاظ کارخانه قند و شکر، جزو با اهمیت‌ترین شهرهای صنعتی آلبانی هستند.
    شهرهای بایرام، سوری، کوکس، اشکوذر، پیشکوپی، کرویا، دروس، الباسان، پاگرادس، کورچا، قیبر، ولورا، جیرو کاستر و ساراندارا به لحاظ سیاحتی اهمیت دارند.


    سابقه تاریخی تشکیل جمعیت

    مردم آلبانی از قدیم‌ترین نژادهای شبه جزیره بالکان هستند. مطالعات و بررسی‌های متخصصان تاریخ نشان می‌دهد که این مردم حدود دو هزار سال قبل از میلاد تحت عنوان قبیله ایلیرین (Illyrian) در شبه جزیره بالکان مستقر شده‌اند. کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهوری توده‌ای سوسیالیستی آلبانی، اداره دوم سیاسی، 1360، ص 2). ایلیریایی‌ها، از گروه‌های متعلق به قبایل هند و اروپایی بودند و در هزاره دوم قبل از میلاد برای اقامت از حوزه دانوب به منطقه بالکان آمدند. آثار به دست آمده از تمدن این قوم، به پیش از برنز مربوط می‌شود. ایلیریایی‌ها یگانه مردم غیریونانی منطقه هستند که تا امروز از نظر نژادی به صورتی نسبتاً خالص باقی مانده‌اند.[۵]
    نژاد ایلیری در بعضی از بخش‌های شبه جزیره آپنتن و آسیای صغیر اسکان دارند. آنها در وقایع سیاسی مهمی که در روزگار باستان در بخش مدیترانه رخ داد، نقش مؤثری داشتند. جنگ‌های متوالی، قبایل ایلیری را واداشت تا با یک دیگر متحد شوند و مهم‌ترین آن، اتحادیه تاولانتس یا ایلیری‌ها بود که در قرن پنجم قبل از میلاد آنان را به ایالت قدرتمندی تبدیل کرد. رشد سریع قدرت پادشاهی ایلیری‌ها توجه ایالت‌های یونانی و رومی را به خود جلب کرد. رم قصد داشت دریای آدریاتیک را تحت کنترل خود داشته باشد؛ بنابراین، جنگ رومی‌ها با ایلیری‌ها در سال 229 قبل از میلاد آغاز شد و در سال 176 قبل از میلاد با پیروزی رومی‌ها پایان پذیرفت و ایلیری‌ها به مدت پنج و نیم قرن در محاصره رومی‌ها قرار گرفتند.[۶]

    اقوام و نژادها و روابط آنها

    مردم آلبانی از قدیم‌ترین اقوام و نژادهای شبه جزیره بالکان، بیش از 96 درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. سایر قومیت‌ها متشکل از اقوام یونانی، مقدونی، صربی و کروات هستند که فقط پنج درصد باقی مانده جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. از کل جمعیت کشور آلبانی تعداد یونانی‌ها 58758 نفر، مقدونی‌ها 4697 نفر و نیز تعداد بلغاری، رومانیایی، صرب‌ها و کروات‌ها 100 نفر هستند.[۷]

    زبان و خط

    زبان مردم آلبانی، آلبانیایی است که از شاخه‌های هند ـ اروپایی (Indo _ Earopean) شمرده می‌شود و با دیگر زبان‌های رایج در منطقه بالکان تفاوت دارد. زبان آلبانیایی تحت تأثیر زبان‌های دیگر مانند بالکان یونانی، لاتین، ایتالیایی، اسلاو و طی پنج قرن اخیر ترکی و فارسی قرار گرفته است. لهجه‌های اصلی آلبانی جهه(Gegh) و توسک (Tosk) است. در بخش شمالی رودخانه اشکومبینی (Shkumbini) لهجه جهه و در مناطق جنوبی کشور، لهجه توسک رواج دارد. در سال 1908 به دنبال تعویض الفبای آلبانیایی از عربی به لاتین در کنگره مانستار (Manastir)، لهجه توسک برای کل کشور آلبانی برگزیده شد. زبان آلبانی دارای 36 حرف است که 7 حرف آن صدادار است.[۸]

    اهمّیت جغرافیایی آلبانی

    واقع شدن آلبانی در منتها الیه جنوبی قاره اروپا و نیز در همسایگی با کشور ایتالیا و داشتن سواحلی طولانی و عریض کنار دریای آدریاتیک بر اهمیت ژئوپلتیک این کشور افزوده است. آلبانی به لحاظ همین موقعیت حساس جغرافیایی در زمان رژیم کمونیستی، حساسیت ویژه‌ای نزد کشورهای اروپای غربی و آمریکا و ناتو داشت. آلبانی به لحاظ برقراری روابط سیاسی و نظامی نزدیک با اتحاد جماهیر شوروی پیشین در دهه پنجاه، و چین در دهه شصت به پایگاه اردوگاه شرق تبدیل شد. پس از فروپاشی کمونیسم در شوروی پیشین، اروپای شرقی و در آلبانی، از موقعیت استراتژیک این کشور کاسته نشد و بر عکس با شروع بحران بالکان و جنگ در بوسنی هرزگوین براهمیت ژئوپلتیک آلبانی به سبب هم مرز بودن با یوگسلاوی پیشین افزوده شد. شبه جزیره بالکان، که آلبانی نیز شامل آن می‌شود، از طریق خاک آلبانی به مهم‌ترین دریای منطقه یعنی دریای آدریاتیک متصل می‌شود. موقعیت جغرافیایی می‌تواند در برقراری راه ارتباطی و توسعه مناسبات بازرگانی و تجاری بین کشورهای حوزه بالکان ایفای نقش کند. این امر خود بر اهمیت راهبردی کشور آلبانی می‌افزاید. عضویت آلبانی در پیمان ورشو در سال 1955 توانست دامنه نفوذ اتحاد شوروی پیشین را تا دریای آدریاتیک و در محدوده همسایگی یکی از اعضا و پایگاه مهم‌پیمان ناتو یعنی ایتالیا گسترش دهد. همکاری‌های مشترک دو کشور آلبانی - شوروی در ابعاد گوناگون سیاسی ـ نظامی متأثر از عنصر جغرافیایی مؤثر بر سیاست خارجی بود. خروج آلبانی از پیمان ورشو و نزدیکی روابط پکن - تیرانا، خود مؤید اهمیت جغرافیایی آلبانی نزد رهبران پکن بود که چینی‌ها کوشیدند با توجه به اختلاف‌های عقیدتی با روسیه، جای آنها را در آلبانی پر کنند.

    اهمّیت سیاسی ـ اقتصادی آلبانی

    حزب کمونیست آلبانی که از سال 1948 میلادی «حزب کار آلبانی» خوانده شد، از اواخر دهه 1950 هر چه بیشتر به اتحاد شوروی نزدیک شده بود؛ اما این نزدیکی دیری نپایید؛ چه این که انور خوجه از حدود 1960 در کشمکش‌های احزاب کمونیست دو کشور شوروی و چین با سیاست خروشچف به مخالفت برخاست و در گردهمایی بخارست در 1960 و پس از آن در کنفرانس 1960 مسکو، از حزب کمونیست چین حمایت کرد و بدین ترتیب، روابط دو کشور آلبانی و اتحاد شوروی به تیرگی گرایید و از 1961 به طور کامل قطع شد. حکومت آلبانی، به پیروی از انقلاب فرهنگی چین، در 1967 تمام مساجد و کلیساها را بست و 1968 این کشور به جهت اعتراض به ورود نیروهای نظامی پیمان ورشو به چکسلواکی، از پیمان خارج شد.[۹]
    آنچه بر اهمیت جغرافیای سیاسی آلبانی می‌افزود، تلاش قدرت‌های بزرگ جهانی برای نزدیکی بیشتر با این کشور به منظور حضور در سواحل طولانی دریای آدریاتیک بود. این موقعیت جغرافیای سیاسی آلبانی همچنان توانست جایگاه خود را حفظ کند؛ به طوری که پس از آغاز بحران بالکان در سال 1992 و اعلان استقلال بوسنی - هرزگوین و آغاز جنگ در این کشور بر اهمیت و حساسیت نقش آلبانی در تحولات منطقه‌ای بالکان افزود. در حال حاضر، آمریکا به منظور کنترل اوضاع و ایفای نقش بیشتر در تحولات بوسنی - هرزگوین، بهترین مناسبات سیاسی نظامی با تیرانا را برقرار کرده است. درباره عوامل جغرافیایی و تأثیر آن بر موقعیت جغرافیای سیاسی کشور باید گفت که آلبانی به دلیل داشتن آب و هوای مدیترانه‌ای در سراسر کشور دارای بارندگی مستمر و منابع آبی فراوان است.
    میزان بارش کافی در این کشور سبب شد تا این کشور از نظر تأمین مواد غذایی و کشاورزی به حد خودکفایی برسد؛ گرچه به لحاظ سلطه چندین ساله رژیم کمونیستی بر این کشور، سرمایه‌گذاری خارجی در بخش‌های گوناگون کشاورزی، دامپروری رشد قابل ملاحظه‌ای نداشت؛ اما به لحاظ بارندگی‌های مداوم از حیث جنگل داری دارای موقعیت خوبی برای صادرات انواع مختلف چوب بوده است. چندین رود بزرگ نظیر رودهای درینی، ماتی و ایزی که برخی از آنها به دریای آدریاتیک می‌ریزند، این کشور را به لحاظ منابع آبی ممتاز ساخته است. آلبانی دارای منابع عظیم کرومیت، زغال سنگ و مس است و بدین لحاظ آلبانی سومین کشور تولید کننده کرومیت در جهان به شمار می‌آید. کرومیت یکی از منابع مهم تأمین درآمد ارزی کشور است. پس از کرومیت، زغال سنگ و مس و نیکل به ترتیب مهم‌ترین منبع درآمد ارزی کشور به شمار می‌روند. نفت که تا قبل از سال 1990 کلیه نیازهای داخلی را تأمین می‌کرد، اکنون به علت ورود هزاران وسیله نقلیه جدید کفایت مصرف داخلی را ندارد و دولت به خرید فراورده‌های نفتی از خارج مجبور است. دسترس مستقیم آلبانی به آب‌های آزاد و بهره‌برداری از معادن و منابع زیردریایی خود می‌تواند بر کاهش واردات کالاهای مصرفی داخلی که اخیراً واردات آن افزایش یافته است، مؤثر واقع شود.

    تاریخچه رشد هر یک از ادیان و مذاهب

    قبل از هر توضیحی باید یادآور شد که اتحاد ملی در آلبانی پیوسته در طول زمان مانع از برخوردهای ناشی از اختلاف‌های مذهبی بوده است؛ از این رو، اسلام و مسیحیت سال‌ها کنار یک دیگر میان مردم رواج داشته است.

    اسلام در آلبانی

    از قرن هفتم تا شانزده میلادی کشورهای اسلامی نه تنها کشورهایی بودند که تمدن باستانی همچون بابلی، مصری، چینی، یونانی و رومی را به اروپا انتقال دادند بلکه با رشد بی سابقه‌ای در زمینه‌های اندیشه فلسفی، علمی، تحقیقی و فرهنگی، جهان را رهبری کردند.
    انتشار اسلام در آلبانی بدون هیچ گونه تحمیل خارجی صورت گرفته و به تدریج، فراوان و از سوی مردم پذیرفته شده است.
    آلبانی چون سایر کشورهای اسلامی حدود پانصد سال در چارچوب امپراتوری عثمانی به سر برد. ترکان عثمانی در دوره استیلای خود، بسیاری از مردم سرزمین‌های آسیایی را به بالکان انتقال دادند؛ از جمله در زمان مقاومت اسکندر بیگ، گروه‌های ترکمن که از آسیای صغیر آمده بودند، در بخش‌هایی از آلبانی استقرار یافتند که ضمن اختلاط با جمعیت آلبانیایی، پایه اولیه جمعیت مسلمان این کشور را بنا نهادند.[۱۰]
    حکومت عثمانی از طریق مبلغان اسلامی خواسته است مردم را به مسائل مذهبی وابسته کند و بدین ترتیب، نفوذ فرهنگ و آداب و سنن اسلامی به این قسمت از اروپا منتقل شد. همگام با نفوذ فرهنگ اسلامی، بسیاری از لغات عربی و فارسی و ترکی وارد زبان آلبانی شدند و بسیاری از آداب و رسوم آنان با کشورهای اسلامی مشترک شد.
    دوران نفوذ اسلام در آلبانی به سال 1382 میلادی یعنی آغاز تسلط عثمانی‌ها بر این کشور باز می‌گردد. در آن زمان اسلام به سرعت در این کشور پیشروی کرد و طولی نکشید که بیش از سه چهارم مردم آلبانی مسلط شدند. فعالیت مذهبی در آلبانی با آغاز جنگ جهانی دوم و روی کار آمدن حکومت کمونیستی ممنوع، و اختناق مذهبی و حذف چهره‌های شاخص اسلامی آغاز شد. بسیاری از آثار اسلامی و مساجد و تکایا که قدمت چندین ساله داشتند، یا ویران شدند و یا به دلیل عدم اجازه مرمت، رو به اضمحلال گذاشتند. این جریان تا زمان نابودی کمونیسم جهانی که فروپاشی نظام استالینیستی آلبانی را نیز به دنبال داشت، ادامه یافت.[۱۱]
    امروزه فرهنگ مسلمانان در موسیقی، معماری، شیوه لباس پوشیدن و آشپزی بر آلبانیایی‌ها اثر گذاشته است. تا قبل از سال 1967 میلادی، اسلام مذهب رسمی کشور آلبانی بود. از 1967 دولت آلبانی به طور رسمی خود را دولتی غیرمذهبی اعلام کرد. در همین سال تمام مسجدها و کلیساها بسته، و هر گونه فعالیت علمی مذهبی موقوف شد. بر اساس حدسیات، در آن زمان، در آلبانی 2/1 میلیون مسلمان و 000/200 نفر مسیحی ارتدکس و 000/100 نفر مسیحی کاتولیک زندگی می‌کردند.[۱۲] در بیشتر شهرها و روستاها مناره‌ها و گلدسته‌های مساجد به چشم می‌خورد؛ اما در زمان حکومت کمونیست‌ها به ویژه از سال 1967 با تغییر قانون اساسی هیچ مذهبی به رسمیت شناخته نشد و انتخاب اسامی اسلامی برای مردم ممنوع شد. کلیه مساجد، یا از بین رفته یا تحت عنوان مراکز علمی فرهنگی قرار گرفتند. بر اساس اعلام رسمی تا زمان انقلاب فرهنگی انور خوجه دیکتاتور کمونیست، آلبانی دارای یک هزار و پانصد مسجد و یک هزار تکیه مربوط به بکتاشی‌های شیعه بود. در خلال انقلاب فرهنگی کمونیست‌ها، این بناهای مذهبی یا نابود و یا به خانه فرهنگ و غیره تبدیل شدند. از زمان کمونیست‌ها فقط یک مسجد آن هم به صورت بنای فرهنگی و قدیم حفظ شده است.
    بکتاشی‌ها که به ظاهر همراه سپاه سلطان مراد دوم و سلطان بایزید برای تبلیغ اسلام میان ترکان ساکن این کشور و نیز آلبانیایی‌ها به این سرزمین رفته بودند، در گسترش اسلام در آلبانی بی تأثیر نبوده‌اند.
    بکتاشی‌ها در آلبانی اکثریت مسلمانان را تشکیل می‌دهند و شیعه دوازده امامی و پیرو فرقه حاجی ولی هستند. بکتاش یک ایرانی از اهالی نیشابور بوده و انور خوجه خود بکتاشی بود.[۱۳]
    پس از سرنگونی رژیم مارکسیستی و به قدرت رسیدن نیروهای دمکراتیک، بار دیگر فضای سرزمین آلبانی برای فعالیت مذهبی مسلمانان و مسیحیان کشور مساعد شد. در این میان کشورهای گوناگون اسلامی کوشیدند با گروه‌های مختلف اسلامی این کشور رابطه برقرار سازند. مفتی‌های الازهر نخستین مبلغانی بودند که وارد آلبانی شدند. سعودی‌ها نیز طبق معمول برای احداث مساجد جدید یا تعمیر مساجد قدیم حمایت مالی کردند. کویتی‌ها وعده کمک مالی در احیای مساجد را دادند. نقش و اقدام ترکیه در این خصوص قابل ملاحظه است. ترکیه که خود را همواره حامی مسلمانان بالکان می‌داند، توجه خود را به شدت معطوف مسائل سیاسی دو کشور کرد و تا آن جا پیش رفت که پیمان اتحاد نظامی با آلبانی را امضا کرد.
    بر اساس واپسین آمار، هفتاد درصد مردم آلبانی مسلمانانند و حدود 20 درصد از جمعیت، ارتدکس و بقیه کاتولیک رومی هستند؛ بنابر‌این، آلبانی یگانه کشور اروپایی است که اکثریت جمعیت آن مسلمان و غیرمسیحی است. به رغم سیطره چند دهه رژیم دیکتاتوری کمونیستی، رسوم اسلامی بین مردم آلبانی حفظ شده است.[۱۴]

    کاتولیک

    تعداد پیروان حضرت مسیح(علیه‌السلام) در آلبانی سی درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. ده درصد مسیحیان کاتولیک هستند که در شمال این کشور مستقر هستند. در عهد ایلیری‌ها، سرزمین‌های آلبانی (شامل آلبانی جدید و بخش‌هایی از یوگسلاوی پیشین و یونان) برای مدت طولانی زیر نفوذ امپراتوری روم شرقی بود. امپراتوری روم شرقی فقط در شهرها و جلگه‌ها، به ویژه در جنوب کشور تأثیر داشت. در خلال تاخت و تازهای اسلاوها در اوایل قرون وسطا، بخشی از ایلیری‌ها که تحت نفوذ و تأثیر روم شرقی بودند، با افراد تازه‌وارد اختلاط کردند و تغییرات قومی بزرگی را باعث شدند. در قرن نهم و دهم سرزمین آلبانی در نخستین امپراتوری بلغارستان ادغام شد؛ اما طولی نکشید که رومی‌ها این سرزمین را پس از سال 1018 از امپراتوری بلغار جدا کردند. بنای برخی از کلیساهای روستایی و صومعه‌ها و ساختمان‌های سلطنتی از دوره دوم حکومت رومی‌های شرقی که سلطه آنها با قدری وقفه تا اواسط قرن چهاردهم ادامه داشت، تاکنون حفظ شده است. قسمت شمالی آلبانی که در قرون وسطا اکثریت جمعیت آن کاتولیک بودند، به لحاظ سیاسی تحت سلطه صربستان قرار داشت. پس از فتح ایلیریا به وسیله رومی‌ها، حکومتی کوچک به نام آرین با شهر افسانه‌ای «آلبانوپولیس» به صورت پایتخت آن در قرن‌های دوازده و سیزدهم ظاهر شد.
    آلبانیایی‌ها به عمد در قرون وسطا از مذهب ارتدوکس به مذهب کاتولیک روی آوردند. اختلاف بین کاتولیک‌های شمالی که به لهجه «جهه» صحبت می‌کردند و ارتدوکس‌های جنوبی که به زبان «توسک» تکلم می‌کردند، تا زمان سلطه عثمانی ادامه داشت. روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مرداد ماه 1373). بعد از سرنگونی رژیم کمونیستی در آلبانی و آزادی فعالیت‌های مذهبی، کلیساهای کاتولیک واتیکان برای احیای مسیحیت در این کشور به اقدام‌های گسترده‌ای دست زدند. کلیسای «جرج مقدس» که مانند سایر کلیساهای دیگر از سال 1967 تعطیل شده بود، بازگشایی شد.
    پس از نوامبر 1990 تعداد پنج هزار نفر کاتولیک در «اشکودرا» (شمال آلبانی) فعالیت دینی خود را با حضور در مراسم گوناگون نشان دادند. در سپتامبر 1991 واتیکان روابط دیپلماتیک خود را با آلبانی از سرگرفت. ترویج مذهب کاتولیک به سبب کمبود کشیش چون گذشته متوقف بود؛ اما از اواسط سال 1993، تعداد 65 کشیش فعالیت خود را در آلبانی آغاز کردند. اقدام‌های گسترده‌ای از سوی واتیکان برای سفر پاپ به آلبانی صورت گرفت و رهبر کاتولیک‌های جهان در سال 1993 از آلبانی دیدن کرد. پاپ جان پل دوم در این بازدید رسمی، از شهر تیرانا و اشکودرا دیدن کرد. چهار اسقف به منظور بازسازی یک کلیسای قدیم در آلبانی از سوی پاپ مأمور شدند در این کشور بمانند. پاپ در شهر اشکودرا کلنگ زیارتگاه قدیم مسیحی که عثمانی‌ها و بعد کمونیست‌ها آن را خراب کرده بودند، بر زمین زد. در حال حاضر در شهرهای اشکودرا و بندر دروس اسقف اعظم فعالیت دارند.
    کاتولیک‌ها در جهت فعالیت و سرمایه‌گذاری گسترده در آلبانی به چاپ و ارسال هزاران کتاب مذهبی مسیحی به زبان آلبانیایی، اعزام تعدادی کشیش و خواهر روحانی و ایجاد حوزه‌هایی برای تربیت کشیش در کشوری که اقلیت ناچیز مسیحی دارد، اقدام کردند.
    واتیکان از همان ابتدای فروپاشی نظام کمونیستی در آلبانی و با شناخت از تفاوت وضعیت فرهنگی آلبانی با دیگر کشورهای اروپایی شرقی به ویژه با توجه به نفوذ فرهنگ و تمدن ایتالیا تلاش خود را برای احیای مسیحیت آغاز کرد.

    ارتدوکس

    ارتدوکس‌ها بیست درصد از جمعیت آلبانی را تشکیل می‌دهند. آنها به طور عمده ارتدوکس‌های یونانی اند که به علت هم مرز بودن با یونان در جنوب این کشور سکونت دارند. در سال 1924 مردم آلبانی یک کشیش ارتدوکس به نام فان استفان نولی را در جایگاه رئیس‌جمهوری کشور برگزیدند. وی پس از شش ماه حکومت، به وسیله ارتدوکس دیگر به نام نیکلا پاشیچ از قدرت خلع شد.
    پس از تحولات اخیر آلبانی، نخستین حرکت از سوی رهبران کلیسای ارتدوکس یونان برای تبلیغ مسیحیت به وسیله شخص اسقف اعظم و رهبر دینی ارتدوکس‌ها در استانبول صورت گرفت. وی نماینده و مبلّغ تام الاختیار خود را برای رهبری اقلیت بین 2 تا 5 درصد مردم یونانی زبان آلبانی عازم این کشور کرد. نماینده اسقف اعظم که سالیان سال وظیفه تبلیغ و ارشاد ارتدوکس‌ها را در آفریقا به عهده داشت، در انجام وظایف خود فوق‌العاده دارای تجربه و مهارت لازم بود و آنچنان در سازماندهی ارتدوکس‌ها کوشید که باعث نگرانی حزب حاکم این کشور شد. وی سرانجام پس از دو سال با تیرگی روابط سیاسی یونان، آلبانی، از این کشور اخراج شد. در سال 1992 حداقل تعداد 10 کلیسای ارتدوکس موفق شدند مراسم مذهبی خود را در 10 شهر برقرار سازند. در این جهت کلیسای «میرویلیس» و «تاناس مقدس» در مرکز شهر بازگشایی شدند. گفتنی است که کلیسای ارتدوکس استانبول، اسقف اعظم را برای آلبانی برمی گزیند.[۱۵]

    نفوذ ادیان در اوضاع سیاسی و فرهنگی جامعه

    گرچه 70 درصد جامعه آلبانی را مسلمانان و 30 درصد آن را مسیحیان تشکیل می‌دهند، ادیان در اوضاع سیاسی و گرایش‌های کلی دولت، چنان که باید و شاید ایفای نقش نمی‌کند.
    رهبران حاکم آلبانی می‌کوشند با تفکیک دین از سیاست، هدایت و رهبری کشور را در اختیار داشته باشند. گرچه آقای سالی بریشا رئیس‌جمهوری کنونی آلبانی مسلمان و از فرقه بکتاشیه، و نخست‌وزیر وی آقای الکساندر مکسی مسیحی ارتدوکس و آقای آلفرد سریچی وزیر خارجه مسیحی کاتولیک هستند، این گزینش نمی‌تواند حکایت از نفوذ ادیان در سیاست کشور داشته باشد؛ بلکه این شکل گیری کابینه آلبانی می‌تواند به منظور برخورداری از توانمندی افراد در جهت منافع ملی و کمرنگ کردن نفوذ بالقوه مسلمانان در صحنه سیاسی در قبال حساسیت‌های غرب باشد. این حرکت خود، مبین تلاش پنهان گروه‌های مسیحی است که در سطح گسترده‌ای به فعالیت‌های مذهبی دست زده‌اند.

    سیاست مذهبی حکومت

    قبل از سال 1967 میلادی، اسلام مذهب رسمی کشور آلبانی بود. انور خوجه رهبر حزب کمونیست آلبانی با اتخاذ سیاست ضد مذهبی و تصویب قانون اساسی جدید در سال 1967 فعالیت‌های دینی و مذهبی در این کشور را ممنوع کرد.
    طبق ماده 37 قانون اساسی سال 1967، آلبانی هیچ مذهبی را به رسمیت نمی‌شناخت واز تبلیغات ملحدانه حمایت می‌کرد؛ بدین سبب، کلیه پیروان ادیان هیچ گونه حقی برای برپایی مراسم مذهبی نداشتند. کمونیست‌ها کتاب‌های مذهبی و دینی را از بین می‌بردند. زمان سلطه کمونیست‌ها خواندن قرآن در سراسر کشور ممنوع بود.
    از سال 1990 در پی تحولات سیاسی اجتماعی در آلبانی و برقراری آزادی نسبی سیاسی - مذهبی، دولت تیرانا کوشید از حضور گروه‌های مذهبی گوناگون مسلمان و مسیحی در امر بازسازی و توسعه اقتصادی آلبانی بهره‌مند شوند؛ پس موضع دولت آلبانی را باید جدا از این تحلیل کرد. آنچه این کشور به دشت به آن نیاز دارد، کمک‌های اقتصادی و مالی است که رهبران این کشور در صحنه سیاست خارجی در جستوجوی کسب منابع مالی برای تأمین این نیازها هستند.
    آقای سالی بریشا رئیس‌جمهوری آلبانی با آگاهی و شناخت از عدم تمایل افکار عمومی داخلی و نیز مخالفت احزاب و گروه‌های سیاسی، به طور رسمی کشورش را به جرگه کشورهای اسلامی و به عضویت سازمان کنفرانس اسلامی درآورد. این اقدام دولت آلبانی به منظور کسب حمایت سیاسی از کشورهای اسلامی در زمینه بحران کوزوو و نیز جذب دلارهای نفتی کشورهای اسلامی بهویژه کشورهای عربی حوزه خلیج فارس برای بازسازی کشورش صورت گرفت؛ اما موفق نشد به کلیه اهداف اقتصادی اش دست یابد. برای اطلاع بیشتر و نیز اهداف به عضویت در آمدن آلبانی، به سازمان کنفرانس اسلامی، [۱۶]
    دولت آلبانی، عضویت در سازمان کنفرانس اسلامی را کامیابی سیاسی تلقّی کرد. مقام‌های دولت آلبانی معتقدند که عضویت در سازمان کنفرانس اسلامی نه تنها در تأمین مالی طرح‌های صنعتی کشور از طریق بانک توسعه اسلامی را فراهم آورد، بلکه حمایت سیاسی سازمان در قبال موضوع اقلیت آلبانی تبار در کوزوو را به دنبال خواهد داشت. تصمیم دولت آلبانی در عضویت سازمان کنفرانس اسلامی نه تنها اقدام راهبردی در جهت وضعیت بد اقتصادی کشور تعبیر می‌شود، بلکه خود مانور جغرافیای سیاسی در افزایش حمایت بین‌المللی موضع آلبانی در صورت رویارویی‌های بیشتر در یوگسلاوی پیشین است.
    عضویت آلبانی در سازمان کنفرانس اسلامی به عکس‌العمل‌های گوناگونی از سوی احزاب مخالف دولت انجامید. احزاب مخالف معتقدند: آلبانی متعلق به اروپا است و با عضویت در سازمان اسلامی، روند اروپایی شدن کشور و نیز الحاق به سازمان‌های اروپایی با مشکلات فراوانی مواجه خواهد شد. از این طریق آنها عدم موافقت شدید خود را با فرصت‌های راهبردی و سیاسی دولت بیان داشتند.[۱۷]

    روابط پیروان ادیان و مذاهب مختلف با یک دیگر

    در آلبانی، مسلمانان و مسیحیان روابط نزدیکی با هم دارند. در گذشته روابط آنان چنان خوب و مستحکم بود که مسیحیان نیز برای احترام به مسلمانان در ماه مبارک رمضان روزه می‌گرفتند.
    باید اذعان داشت که همزیستی میان پیروان مذاهب گوناگون در آلبانی خوب و عالی بود. ویژگی عمومی مردم، فقدان تعصب‌های مذهبی و نیز عدم وجود شرایطی برای دامن زدن به اختلاف‌های مذهبی، خود در بقای نوعی همزیستی بین ادیان مؤثر واقع افتاد. سالی بریشا رئیس‌جمهوری آلبانی درباره روابط مسلمانان و مسیحیان گفته است: «امروزه بسیاری از مسلمانان در این کشور آشکارا توجهات خود را به خدمات کلیساهای کاتولیک معطوف داشته‌اند؛ زیرا آنان را با تمدن غرب که آنها می‌کوشند بخشی از آن باشند معاشر می‌سازد؛ اما این روند می‌تواند سریعاً تغییر کند. آلبانی تحرک صمیمانه تر به سوی جهان اسلام، وزارت امور خارجه، ص 4)؛ ولی پس از تحولات اخیر به ویژه بعد از فروپاشی نظام کمونیستی در آلبانی وضعیتی فراهم آمد که به طور عمده جو مناسب همزیستی ادیان گوناگون را خدشه وارد کرد. به همین دلیل روابط خود ادیان متحمل تغییرات ملحوظی شد که در درازمدت می‌تواند آثار نامطلوبی بر جای گذارد.

    آداب و سنن مذهب و میزان پایبندی مردم به آن

    زمان رژیم انور خوجه، تمسک به آیین‌های مذهبی و دینی خلاف قانون اساسی و منافع ملی کشور تعبیر می‌شد. دولت با تغییر قانون اساسی در سال 1967 و بستن و تخریب کلیه مساجد و کلیساها، اقدام‌های گسترده‌ای در ترویج افکار غیر مذهبی و ملحدانه برای تزلزل در پایبندی مذهبی مردم آغاز کرد. بسیاری از رهبران مذهبی تحت فشار دستگاه دولتی قرار گرفتند و تعدادی نیز زندانی شدند. این وضع جدید، آثار نامطلوبی بر میزان پایبندی مردم به ویژه جوانان به آداب و سنن مذهبی گذاشت. پس از فروپاشی کمونیسم، تحرک و فعالیت نویی به منظور بازگشت به اصل خویشتن آغاز شد. اکنون این حرکت که مورد حمایت رهبران سنتی و مذهبی آلبانی قرار دارد، مراحل بسیار مهم و حساس خود را می‌پیماید؛ زیرا در این فضای جدید، کوشش‌هایی برای جذب جوانان به فرهنگ‌های غیربومی و غربی شدت بیشتری به خود گرفت.
    اقدام‌های گسترده و برنامه‌ریزی شده از سوی ارگان‌ها و سازمان‌های مذهبی غربی برای دور نگه داشتن جوانان مردم این کشور به آداب و سنن اصیل، عملاً زمینه‌های بروز جنگ فرهنگی را فراهم آورده است. تردیدی وجود ندارد که عالمان و روحانیان مسلمان که حتی بیش از بیست سال از عمر خود را در زندان‌های رژیم کمونیستی گذراندند در حال حاضر بیش از دیگران در حفظ و پایبندی به ارزش‌های اسلامی و سنتی خود اصرار جدی دارند. بین مذاهب و ادیان مختلف در آلبانی، اهل تسنن آلبانی در تدوین و رعایت آداب و سنن مذهبی گوی سبقت را از دیگران ربودند.

    تشکیلات مذهبی

    هفتاد درصد (و به قولی هفتادوپنج درصد).[۱۸] جمعیت آلبانی مسلمانان هستند. مسلمانان آلبانی شامل سه گروه اهل تسنن، بکتاشی‌ها و علوی‌هایند. در این میان حدود 55 درصد از مسلمانان آلبانی را حنفی‌ها و 45 درصد آنها را فرقه‌های گوناگون صوفیه تشکیل می‌دهند.
    گرچه اکثر فرقه‌های صوفیه احکام فقهی خود را بر اساس فقه حنفی انجام می‌دهند، از جهت اعتقادات مذهبی، با دیگر مسلمانان آلبانی تفاوت فراوان دارند. این فرقه‌ها خود را شیعه و وابسته به اهل بیت(علیهم‌السلام) می‌دانند و برای امامان اطهار(علیهم‌السلام)علاقه و احترام ویژه‌ای قائل هستند. همان، ص 87). این فرقه‌ها قبل از استیلای کمونیست‌های افراطی در آلبانی، فعالیت گسترده‌ای داشتند. قدمت تکایا و خانقاه‌های فراوان بکتاشیه دلیل روشنی بر این مدعا است. فرقه‌ها و تشکیلات مذهبی آلبانی به شرح ذیل خلاصه می‌شوند.[۱۹]

    بکتاشیه

    این فرقه پیرو شخصی به نام «حاج بکتاش»[۲۰] پیشوای طریقه‌های مذهبی و تصوفی هستند. طریقه بکتاشیه در قرن 16 میلادی در آناتولی یعنی آسیای صغیر رواج فراوان یافت.
    در سال 1922 زمان جنگ ضدمذهبی در ترکیه، فردی به نام سالی نیازدهده آلبانیایی که رهبری این فرقه را به عهده داشت، به آلبانی گریخت و از آن زمان این فرقه در آلبانی نیز گسترش یافت. (غالب) طرفداران این فرقه به رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دوازده امام(علیهم‌السلام) شیعیان معتقد بوده، به ظهور حضرت مهدی ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ ایمان دارند. مراسم نذری دادن در روز عاشورا و اعلان تمایل قلبی به اهل بیت(علیهم‌السلام) به صورت آشکار و ... از جمله مراسم مذهبی آنها است؛ اما به علت مجاورت در سرزمین‌های مسیحی، اعتقاد باطلی از جمله حلّیت شرب خمر و برگزاری مراسم عشای ربانی که از برخی باورهای مسیحی متأثر است، بین آنها رواج دارد. با این وصف، یکی از رهبران بکتاشیه در جلسه‌ای اظهار داشت: «بر خلاف تهمت‌هایی که به ما می‌زنند، ما مسلمانیم و قرآن را کاملا قبول داریم. پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را پیامبر خود و ائمه اثناعشر(علیهم‌السلام) را امامان و پیشوایان خود می‌دانیم و چون بنی‌امیه را قبول نداریم و ... به ما علوی می‌گویند و گمان می‌کنند ما علی(علیه‌السلام) را از پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) برتر می‌دانیم، در صورتی که چنین نیست».[۲۱]
    اکنون بکتاشیه‌ها مهم‌ترین و با نفوذترین تشکیلات دینی در آلبانی شمرده می‌شوند. بکتاشی‌ها بین تحصیلکرده‌ها، مقام‌های دولتی و رهبران سیاسی و عموم مردم جایگاه خاصی دارند. مراسم ویژه بکتاشی در روز عاشورا از تلویزیون آلبانی پخش می‌شود که به طور عمده رئیس‌جمهوری و مقام‌های عالی‌رتبه در آن شرکت می‌کنند.
    قبل از نفوذ بکتاشی‌ها در آلبانی، نیمی از مسلمانان آلبانی علوی بودند. علوی‌ها در این کشور به فرقه‌هایی اطلاق می‌شود که به لحاظ فقهی سنی باشند؛ ولی در سیر و سلوک خود را پیرو حضرت علی(علیه‌السلام) بدانند. گفته می‌شود که اکثر این فرقه‌ها دوازده امام شیعیان را قبول دارند و به آنان احترام می‌گذارند. علوی‌ها در آلبانی به فرقه‌های مختلف خلوتیه، قادریه، رفاعیه، سعیدیه، نقشبندیه، تیجانیه اطلاق می‌گردد که هر یک از آنان به طور خلاصه به شرح ذیل بیان می‌شود.

    خلوتیه

    این فرقه بعد از بکتاشیه بیشترین سابقه و طرفدار را در آلبانی دارد. رهبر فعلی این فرقه شخصی تحصیل کرده و برای پیروان خود قابل احترام است.
    این فرقه به طور مستقیم خود را به حسن بصری منصوب می‌کنند و عقیده دارند که فرقه‌های دیگر، شاخه‌ای از این فرقه هستند. این فرقه در حال حاضر خود را دوازدهمین نسل از اجداد خود می‌دانند و معتقدند که از شیخ حسن راضی منشعب شده‌اند. رهبری این فرقه، سایر فرقه‌ها مانند سعدی، حیاتی، ملاحی و رفاعی را زیرنظر خود می‌داند. پیروان این فرقه معتقدند که حضرت علی(علیه‌السلام) رهبر روحی و معنوی حسن بصری است. حسن بصری در سال 110 قمری، عبدالقادر گیلانی در سال 540قمری، سید احمد رفاعی در سال 580 قمری، سعدالدین جباوی و سرانجام بکتاشی مأمور به هدایت و رهبری مردم شدند؛ بدین جهت، این فرقه بر سایر فرقه‌ها سبقت دارد و در حقیقت اساس و مبلغ همه فرقه‌ها است.

    قادریه

    این فرقه بعد از فرقه خلوتیه نفوذ بسیاری دارد. رهبر آن فردی به نام دکتر بوجار خراسانی است که در حال حاضر طبابت می‌کند. وی معتقد است اجدادش چهار قرن پیش، از ایران به آلبانی هجرت کردند. این فرقه پیش تر ده تکیه در تیرانا بنا کرد که زمان کمونیست‌ها نابود شدند. اکنون فقط یک تکیه از این فرقه در مرکز شهر تیرانا باقی مانده است. پیروان این فرقه علاقه وافری به ایران دارند و خواستار گسترش روابط دو جانبه ایران و آلبانی هستند.

    رفاعیه

    این فرقه از طرفداران احمد رفاعی هستند. فرقه رفاعیه دراویش هستند که به خود کارد می‌زنند. بعد از فرقه قادریه، این فرقه طرفداران بسیاری در آلبانی دارد. رهبر این فرقه مذهبی، شخصی به نام حاج رمضان لیمانی است.

    نقشبندیه و خلوتیه

    این فرقه چون فرقه سعیدیه تحت پوشش خلوتیه فعالیت دارد. در حال حاضر در جامعه آلبانی به لحاظ سیطره بکتاشیه، فرقه‌های علوی بسیار ضعیف شدند؛ به طوری که فقط نامی از آنها باقی مانده است. باید اذعان داشت که امروزه تمسک به اسلام و آداب و سنن مذهبی هم بکتاشیه و هم علوی‌ها بسیار ضعیف شده است. پس از تحولات اخیر و ایجاد فضای مناسب، هر یک از مذاهب می‌کوشد به ترویج مذهب خود بپردازد. در این میان وهابی‌ها در آلبانی در تبلیغات خود ضد شیعیان، علوی‌ها را خارج از اسلام می‌دانند. وهابی‌ها در مشوه ساختن چهره تشیع و جمهوری اسلامی ایران حتی آیین و آداب و سنن علوی‌ها را به آیین تشیع نسبت می‌دهند.

    حوزه‌های دینی و رهبران مذهبی

    حوزه‌های دینی به صورت معمول کشورهای اسلامی در آلبانی وجود ندارد؛ اما طرفداران فرقه‌های مختلف دراویش در تکایای خود به انجام فرایض مذهبی می‌پردازند. این کشور فاقد حوزه‌های دینی است. قبل از انقلاب فرهنگی انور خوجه، بیش از 1500 تکیه مربوط به شیعیان بکتاشیه در آلبانی وجود داشت که همه آنها نابود شدند.

    روند تأثیر تبلیغ و ترویج مذاهب

    درباره تبلیغات مذهبی و تأثیر آن بر جامعه باید گفت: آلبانی به رغم داشتن 70 درصد جمعیت مسلمان به لحاظ این که بیش از پنج دهه تحت سلطه تبلیغات غیرمذهبی و ملحدانه کمونیستی قرار داشت، در واقع فاقد معلومات درست از آیین اسلام است. اکنون دولت آلبانی فضای بهتری را برای آزادی بیان و مذهب و ادیان فراهم کرده؛ اما خط و مشی حاکمیت تبلیغ جدایی دین از سیاست است؛ آنچه امروز در جوامع اروپایی مطرح می‌شود.
    در حال حاضر به علت مشکلات اقتصادی و فقر، مسلمانان آلبانی تحت تبلیغات منسجم و گسترده فرهنگ بیگانه قرار دارند. واتیکان نظر به رقابت قومی و نزدیکی و همجواری اش با آلبانی می‌کوشد قشرهای گوناگون به ویژه جوان این کشور را به خود جذب کند. واتیکان با هزینه‌های سنگین مشغول فعالیت و آموزش است. دولت آلبانی خود هیچ برنامه مدونی برای حمایت یا ممانعت ظاهری از رشد آگاهی‌های مذهبی مردم ندارد؛ اما به طور اصولی از اشاعه فرهنگ غالب مردم که مسلمان هستند، حمایت و جانب‌داری نمی‌کند.[۲۲]

    سیر تحولات فرهنگی

    آثار به جای مانده از دوران روم شرقی و سبک معماری دالماسیای لاتین و همچنین دیوارهای ویران شده با ابهت شهرها و کتیبه‌های سنگی روی قبرها که قدمت آنها به دوران ایلیری‌ها می‌رسد، به حضور فرهنگ باشکوه و تزیینی آلبانی در قرون وسطا گواهی می‌دهد.
    در عهده ایلیری‌ها سرزمین آلبانی برای مدت طولانی زیر نفوذ امپراتوری روم شرقی قرار داشت. بدین لحاظ به نظر می‌رسد که آنها فقط در شهرها و جلگه‌ها به ویژه در جنوب کشور تأثیر گذاشتند. در خلال تاخت و تازهای اوایل قرون وسطای اسلاوها، بخشی از ایلیری‌ها که تحت نفوذ روم شرقی بودند، با افراد تازه‌وارد اختلاط کردند و تغییرات قوی بزرگی را باعث شدند. بناهای برخی از کلیساهای روستایی و صومعه‌ها و ساختمان‌های سلطنتی از دوران حکومت رومی‌های شرقی که سلطه آنها با قدری وقفه تا اواسط قرن چهاردهم میلادی ادامه داشت، مبین حضور فرهنگ روم شرقی در آلبانی است.[۲۳] ساختار فرهنگی آلبانی با ورود عثمانی‌ها به این کشور به هویت اسلامی تغییر شکل داد. آثار باقیمانده از عثمانی‌ها در سراسر این کشور نظیر مساجد، مراکز فرهنگی ـ تاریخی پل‌ها و ساختمان‌ها همگی مؤید قدمت قوی و طولانی فرهنگ اسلامی در این کشور است.
    تسلط عثمانی‌ها در تاریخ آلبانی طولانی‌ترین دوران استیلای حکومت خارجی بر این سرزمین است که از سال 1382 آغاز شد و تا سال 1912 به طول انجامید. پس از رومی‌ها، حکومت عثمانی یکی از اثرگذارترین قدرت‌های ادوار تاریخ بر آلبانی است. تا قرن چهاردهم که هیچ کشوری نتوانسته بود به لحاظ کوهستانی بودن برخی از مناطق مسکونی سرزمین اقوام آلبانیایی بر آنها سیطره و نفوذ کند، عثمانی‌ها موفق شده بودند بر آن مناطق دست یابند و یک حکومت مرکزی مورد علاقه خود را مستقر سازند که کاملا با آداب و رسوم قبیله‌ای مردم مغایرت داشت.
    در تحولات فرهنگی آلبانی باید به عامل برقراری ارتباط آسان با قدرت‌های بزرگ از طریق دریای مدیترانه اشاره داشت که در خلال ادوار تاریخی هر یک از امپراتوری‌های بزرگ علاقه شدیدی به این سرزمین داشتند. تسلط پنجاه ساله کمونیست‌ها بر آلبانی و متعاقب آن ویرانی مساجد و آثار اسلامی به گونه‌ای به مورد اجرا درآمد که بار دیگر فرهنگ غیر بومی و غیر اسلامی بر کشور حاکم شد. با سرنگونی رژیم کمونیستی و برقراری فضای باز سیاسی افسار گسیختگی خاصی در عرصه فرهنگی این کشور پدید آمد. در فضای جدید زمینه حضور و ترویج فرهنگی‌های بیگانه به ویژه غربی آن بیش از پیش مورد توجه در معرض افکار عمومی مردم قرار دارد. ورود و استفاده بی حد از آنتن‌های ماهواره‌ای تلاش جدی برای تغییر بنیادی فرهنگ مردم و جذب آنان به سوی فرهنگ بیگانه است.[۲۴]

    تأثیر و تأثر فرهنگی

    با نگاهی به تاریخ گذشته آلبانی باید ادغان کرد که سیطره ادواری فرهنگی متفاوت در آلبانی توانست نقش بسزایی در تغییر بنیاد فرهنگی و ایجاد مسائل فرهنگی نو در این کشور ایفا کند؛ برای نمونه، فرهنگ و تمدن روم شرقی در قرون وسطا توانست به صورت فرهنگ غالب در منطقه بر آثار تاریخی، فرهنگی و حتی سبک معماری کشور آلبانی اثر مستقیم بگذارد.
    پس از رومی‌ها حضور پانصد ساله حکومت عثمانی‌ها در بالکان و به ویژه در آلبانی نه تنها باعث تغییرات فرهنگی، ادبی و هنری شد؛ بلکه موفق شد بر اندیشه و تفکر مذهبی مردم تأثیر بسزایی بگذارد و مردم معتقد به دین مسیحیت را به دین اسلام جلب کند. آلبانیایی‌هایی که با تمایل و علاقه خود به اسلام روی آوردند، پذیرای فرهنگ و سنن اسلامی شدند. بر این اساس، فرهنگ عام آلبانیایی‌ها به ویژه در رده کهنسالان صبغه شرقی و ترکی دارد و لایه‌هایی از فرهنگ ترک‌های عثمانی در پوشش موسیقی، معماری، سرودهای محلی و دیگر نمودهای فرهنگ دیده می‌شود. واژه‌های بسیاری از زبان ترکی قدیم در واژگان آلبانیایی یافت می‌شود. وجود واژه‌های فراوان و حتی گاه اصطلاحات و ترکیبات فارسی در این زبان از نشانه‌های ارتباط فراوان زبان آلبانیایی و زبان ترکی است؛ البته بخشی از واژه‌های فارسی به ویژه اصطلاحات دینی مانند «شاه شهیدان دشت کربلا»، «دوازده امام»، «پیغمبر پاک» از طریق فرقه‌ها و طریقت فرقه‌های صوفی وارد زبان آلبانیایی شده‌اند.[۲۵]
    همزمان با نفوذ فرهنگی ایران در بالکان و نیز سفر بسیاری از مشایخ ایرانی به این کشور، فرقه‌های گوناگون صوفی‌گری در این کشور رواج یافت. فرهنگ کنونی مردم آلبانی که در سنت و دین اسلام ریشه دارد، کنار خود دارای بقایایی از فرهنگ و تمدن و زبان و ادبیات رومی و مسیحیت نیز هست. جهان مسیحیت هم اکنون در صدد احیا و همگانی کردن چنین فرهنگی در سراسر آلبانی است. دوام و زوال ناپذیری فرهنگ ملی هر کشوری به عوامل گوناگونی بستگی دارد. در آلبانی تجلیات فرهنگ به مفهوم واقعی ریشه دار بودن آن در جامعه است. حذف یا محو آن طی قرن‌ها مشکل خواهد بود؛ امّا می‌تواند از آداب و سنن بیگانه یا فرهنگ مهاجم متأثر باشد که در آن صورت آمیختگی فرهنگی شکل می‌گیرد. عنصر اساسی اصالت فرهنگی در این کشور از آن فرهنگ اسلامی است. فرهنگ ملی و میهنی آلبانی که در تمدن اسلامی ریشه دارد، خود دارای قدمت طولانی است و توانست نزدیک به 70 درصد جامعه را دربرگیرد. اکنون در فضای جدید و مناسب تبلیغاتی در این کشور، تلاش می‌شود تا فرهنگ‌های غیر بومی بهویژه غربی آن با سست کردن فرهنگ ملی و میهنی مردم برای خود جایگاه ویژه‌ای بیابند. در این جهت کشورهای غربی، ارگان‌ها و سازمان‌های غیر دولتی بین‌المللی و کلیساها با طرح و برنامه‌ریزی‌های کلان فعالیت چشمگیری را آغاز کردند.

    خصایص ویژه اجتماعی

    مردم آلبانی با توجه به فرهنگ و تمدن‌های متفاوتی که در ادوار گذشته تاریخ بر این کشور غالب شد، روحیه انعطاف پذیری ویژه‌ای دارند. خصلت صلح‌طلبی، راحت طلبی عشق به خانواده، همیاری و همکاری به همنوعان از عمده‌ترین خصایص ویژه اجتماعی مردم آلبانی به شمار می‌آید که در فرهنگ و تمدن کهن آنان ریشه دارد. در جامعه آلبانی و در چارچوب خانواده، حاکمیت روانی و مدیریت منزل با خانم‌ها است. احترام به حفظ نظام خانواده، وجود صمیمیت خاص بین اعضای خانواده، احترام به پدر و مادر، نقش کلیدی پدر در تصمیم گیری‌های زندگی، از بارزترین خصایص فرهنگی مردم آلبانی است.

    روابط عاطفی و روانی مردم با یکدیگر

    تشکل و زندگی مردم در خانواده، چون گذشته شکل سنتی و قدیم خود را دارد. فرزندان پسر پس از ازدواج موظف به نگهداری مادر در خانه خود هستند. این روش زندگی باعث شد تا مردم رفت و آمد بیشتری با هم داشته باشند و در کمک و همیاری به همنوع خویش دریغ نورزند. گردهمایی مردان در قهوه خانه‌ها و رستوران‌ها و نیز بازی دسته جمعی کودکان شواهد ظاهری وجود روابط عاطفی و روانی خوب بین مردم این کشور کوچک اروپایی است. خانواده در آلبانی استحکام و قدرت انسجام خوبی دارد. این روابط عاطفی توانسته است در پیوند خانوادگی مؤثر واقع شود تا جایی که در آلبانی میزان طلاق در مقایسه با کشورهای دیگر اروپایی بسیار پایین باشد.

    مراکز فرهنگی

    مرکز جامعه اسلامی تیرانا

    حسن صبری حافظ کوجویک، رئیس مرکز جامعه اسلامی که زمان حکومت کمونیست‌ها مدت 25 سال در زندان به سر برد، با فروپاشی کمونیسم کوشید با برقراری روابط نزدیک با کشورهای اسلامی نظیر عربستان به تبلیغ و گسترش اسلام کمک کند. بدین لحاظ تمایلی به همکاری روشنفکران و آگاهان اسلامی در آلبانی و مقدونیه از خود نشان نداد. شاید بتوان گفت که وی در واقع مسبب ورود نیروهای این کشور به آلبانی شده باشد؛ زیرا وضعیت وی از درون متزلزل بود و دولت و مسلمانان آلبانی درباره او نظر مساعدی نداشتند. این مؤسسه یگانه مرکز قوی و دارای تشکیلات اسلامی آلبانی است که برای اعزام دانش‌آموزان به کشورهای گوناگون جهت یادگیری علوم اسلامی اعزام شدند. این مرکز در 10 نقطه کشور 10 مدرسه اسلامی تأسیس کرد. بر اساس قوانین و مقررات آن، شاگردان این مدارس سال دوم، علوم دینی را در این مراکز می‌گذرانند.[۲۶]

    سازمان روشنفکران مسلمان

    آقای دکتر منتور صمدی چیوکه، رئیس مرکز آگاهی اسلامی رم و سردبیر نشریه اسلام و تاریخ تمدن اسلامی که در زمان حکومت انور خوجه حدود چهل سال پیش آلبانی را ترک گفت و در خارج از کشور به فعالیت پرداخت، اکنون عهده‌دار این سازمان روشنفکری است. در این سازمان روشنفکران مسلمان متشکل از استادان، مهندسان، فرهنگیان حضور دارند. پنج کمیته در این سازمان فعال است که هر کدام وظایف گوناگونی را درباره کشورهای اسلامی انجام می‌دهند. آقای چیوکه بکتاشی است.[۲۷]

    آثار مهم فرهنگی و تاریخی

    آمار دقیقی از تعداد مراکز مهم فرهنگی و تاریخی آلبانی وجود ندارد. یگانه اثر برجسته و تاریخی این کشور، مسجد جامع شهر تیرانا است که قدمت آن به دوران حاکمیت عثمانی برمی‌گردد. به رغم نابودی کلیه مساجد و مراکز فرهنگی و کلیساها به وسیله دولت انورخوجه، مسجد جامع تیرانا به لحاظ حفظ آثار فرهنگی کشور توانست از تخریب و نابودی مصون بماند. همچنین در شهر بندری دروس بقایای قلعه‌ای قدیم باقی مانده که به سال‌های سلطه رومی‌ها در این سرزمین مربوط است.

    مؤسسات فرهنگی خارجی و فعالیت آنها

    زمان حکومت انور خوجه و در مقاطع گوناگون جز کشورهای شوروی پیشین، چین و چند کشور اروپای شرقی سابق، سایر کشورها فاقد مراکز فرهنگی در آلبانی بودند. پس از سرنگونی دولت و آغاز تحولات سیاسی در این کشور، سفارتخانه‌های خارجی از جمله آمریکا به تأسیس مؤسسات فرهنگی اقدام کردند. آمریکایی‌ها حتی در شهر بندری دروس نیز مرکز فرهنگی تأسیس کردند. اکنون سایر کشورهای غربی مثل ایتالیا، فرانسه در آلبانی دارای مراکز فرهنگی هستند و این تمایل برای ایجاد مراکز فرهنگی از سوی سایر کشورهای غربی افزایش یافته است. مراکز فرهنگی کشورها متضمن آموزش زبان‌های خارجی به طور عمده با ایجاد کتابخانه‌های مختلف در شهرهای کوچک و بزرگ و توزیع انواع کتاب‌ها درصدد جلب جوانان آلبانی هستند.
    کشورهای بلغارستان، چین، کوبا، جمهوری چک، مصر، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایتالیا، کره شمالی، مقدونیه، لیبی، لهستان، رومانی، روسیه، اسلواک، سوئیس، ترکیه، آمریکا، ویتنام، یوگسلاوی سابق، فلسطین و جمهوری اسلامی ایران در تیرانا دارای سفارتخانه هستند.[۲۸]

    روابط فرهنگی

    قدمت طولانی حضور عثمانی‌ها در آلبانی از سال 1382 تا1912 میلادی توانست در تأثیرگذاری فرهنگی و انتقال ارزش‌های اسلامی نقش ایفا کند. حضور پانصد ساله اسلام در آلبانی به طور طبیعی در انتقال برخی از فرهنگ‌ها و آداب و سنن ایرانی به این کشور سهم بسزایی داشت که این امر باعث شد تا مشترکات فرهنگی فراوانی بین دو کشور پدید آید.
    شجاع الدین شفا در جلد اول کتاب جهان ایرانشناسی با اشاره به سابقه مناسبات فرهنگی دو کشور ایران و آلبانی می‌نویسد: «سابقه فرهنگی ایران در آلبانی بر اثر نفوذ ممتد حکومت عثمانی در این کشور زیاد است؛ زیرا در دوران عثمانی، آشنایی با زبان و ادبیات فارسی برای اهل ادب و اعضای حکومت و خانواده‌های اشرافی ضروری بود. رواج آیین اسلام نیز که تا قبل از رژیم کمونیستی این کشور را به صورت تنها کشور مسلمان اروپا درآورده بود، به آشنایی مردم این سرزمین با ایران کمک کرد. بسیاری از سیاحان خارجی در سفرنامه‌های خود از رواج اشعار مولوی و حافظ در این مملکت سخن گفته‌اند».[۲۹]
    نظریه حضور تاریخی فرهنگ و تمدن اسلامی در آلبانی، وجود فرقه‌های گوناگون صوفی و شیعه مذهب در این کشور، سفر تعدادی از شیوخ صوفی ایرانی به آلبانی و نیز علاقه‌مندی مردم به اسلام و به ویژه اهل بیت(علیهم‌السلام) زمینه‌های فعالیت فرهنگی در این کشور بیش از سایر کشورهای اروپایی مسلمان نشین وجود دارد.

    زبان فارسی

    رشد و گسترش فرهنگ و زبان و ادبیات و شعر فارسی به ویژه رباعیات عمر خیام و اشعار سعدی و حافظ و فردوسی سبب شد تا بسیاری از مردم آلبانی با فرهنگ ایرانی آشنا باشند. گفتنی است که آلبانیایی‌ها ترجمه رباعیات خیام به زبان خودشان را از جمله بهترین برگردان‌های اثر عمر خیام می‌دانند؛ بنابراین، حضور و قدمت تاریخی اسلام و تمدن ایرانی در این کشور کوچک اروپایی می‌تواند بستر اصلی تلاش‌های فرهنگی و نزدیکی دو ملت به یک‌دیگر باشد.
    در مکتبخانه‌های قدیم که هنوز هم در نقاط کوهستانی این کشور وجود دارند، غالب معلمان مکتب قدیم با زبان فارسی آشنایی دارند. «اتوره روسی» (Ettore Rossi) خاورشناس و ایرانشناس برجسته ایتالیایی که مؤلف فهرست معروف نسخه‌های خطی فارسی کتابخانه واتیکان است و در جنگ دوم، مدتی در آلبانی انجام وظیفه می‌کرد، می‌نویسد که شخصا در بسیاری از کتابخانه‌های مردم این کشور و در کاخ‌های قدیم آن کتاب‌های خطی متعدد فارسی دیده است».[۳۰] بنا به اظهارات مسؤولان آلبانیایی، بیش از 550 لغت که دارای ریشه فارسی هستند، در گویش آلبانیایی مورد استفاده واقع می‌شود. اکنون بیش از پانصد لغت زبان فارسی میان مردم این کشور رواج دارد که برخی از آنها ریشه اسلامی دارند؛ مانند انشاءالله، مسجد، فقرا، امام، یتیم، ناموس، طریقت، درویش، شیطان، باباجان، تمام ساعت، رسمی، امضا، مثلا، گناه، گلیم، جواهر، حمام، دعا، به درک، باشگاه، مسافر، چشم، تکیه، تربت، بابابزرگ، دستمال، مناره، سجاده، چادر، یورش، یواش یواش، چکمه، حلوا، باقلوا، سلطانی، قطعه، نفت، پنجره، باغچه، شیشه، پرتقال، بدون زحمت، نیست... .
    کتابخانه ملی تیرانا که در سال 1922 تأسیس شده، دارای 000/500 جلد کتاب است. این کتابخانه مجموعه‌ای از نسخ خط فارسی و ترکی و عربی دارد که یادگار دوران عثمانی است. از این مجموعه و از قسمت فارسی آن تاکنون فهرست مستقلی تنظیم نشده است.[۳۱]

    فرهنگ خانوادگی و اجتماعی

    در آلبانی پیوند خانوادگی بسیار محکم است و اختلاف خانوادگی به ندرت پیدا می‌شود. آمار طلاق بسیار پایین است و این عمل در جامعه بسیار وقیح تلقی می‌شود. اختلاف سنی بین زن و مرد برای ازدواج 10سال است. خانواده‌ها یک یا دو فرزند دارند و در روستاها این رقم تا سه نفر افزایش می‌یابد. خواستگاری از سوی والدین مرد از والدین زن صورت می‌گیرد. مردم آلبانی درباره ناموس خود بسیار حساس هستند. روابط اجتماعی بسیار قوی است و دوستان و آشنایان در ملاقات و نیز زمان خداحافظی با یک دیگر روبوسی می‌کنند. افراد در کارها به یک دیگر کمک می‌کنند. مردم اول ژانویه و اول بهار را به صورت سال نو جشن می‌گیرند و در میهمانی‌ها مانند ایرانی‌ها به پذیرایی مشغول شده، اصرار دارند که میهمان حتماً میوه و تنقلات تناول کند.

    فعّالیت‌های فرهنگی

    عناوین فعّالیت فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و آلبانی به شرح ذیل است:

    1. تبادل هیأت‌های فرهنگی هنری؛
    2. برگزاری هفته‌های فیلم، کتاب، عکس و نقاشی ایران؛
    3. تبادل برنامه‌های رادیویی و تلویزونی؛
    4. رفت و آمد بین عالمان و روحانیان مذهبی؛
    5. برقراری ارتباطات فرهنگی بین مراکز دینی، فرهنگی دو کشور؛
    6. همکاری در بازسازی مساجد ومراکز دینی.

    با توجه به مشترکات فرهنگی و مذهبی بین دو کشور و قدمت طولانی فرهنگ‌های اسلامی و ایرانی در آلبانی، زمینه فعالیت‌های فرهنگی برای توسعه و گسترش مناسبات دو جانبه وجود دارد که اهم آن را می‌توان به شرح ذیل خلاصه کرد:

    1. تبادل استاد و دانشجو در بخش‌های گوناگون علوم انسانی بهویژه در زمینه ادبیات فارسی، هنر و حقوق؛
    2. تشویق و ترغیب در اشاعه فرهنگ ایرانی از طریق داستان‌های کودکان و نوجوانان، فیلم، سریال تلویزونی و نیز معرفی آداب و رسوم ایرانی از طریق وسایل ارتباط جمعی؛
    3. برپایی کرسی زبان فارسی در دانشگاه تیرانا و اعطای امتیازاتی برای دانشجویان آلبانیایی علاقه‌مند به زبان فارسی؛
    4. افتتاح کرسی زبان آلبانی در ایران؛
    5. مشارکت گسترده در نمایشگاه‌های بین‌المللی آلبانی به ویژه در نمایشگاه‌های کتاب فیلم صنایع دستی، خط، موسیقی و نقاشی؛
    6. تشکیل انجمن دوستی ایران و آلبانی؛
    7. ایجاد گروه دوستی پارلمانی بین دو کشور.

    مسلمان بودن بیش از هفتاد درصد از مردم آلبانی، مهم‌ترین عامل مؤثر در همکاری‌های فرهنگی بین دو کشور، و صاحب نقش برجسته‌ای است؛ امری که خود با ظرافت‌های ویژه به برنامه‌ریزی و جدیت بیشتری نیاز دارد. آلبانی، همان، ص 132 ـ 136).

    پانویس

    1. ↑ دانشیار جامعة المصطفی العالمیة
    2. ↑ دانشیار جامعة المصطفی العالمیة
    3. ↑ آلبانی از ریشه کلمه آلبوس (Albus) به معنای سفید است. آلبانی به سرزمین کوه‌های سفید شهرت یافته، و نام محلی کشور، شکیپنی یا شکیپری و نام بین الملل آن آلبانی است.
    4. ↑ شبه جزیره بالکان 000/505 کیلومتر مربع مساحت دارد. بیشترین طول آن از مغرب به مشرق 1260کیلومتر و بیشترین عرض آن از شمال به جنوب 950کیلومتر است. از مغرب به دریای آدریاتیک و دریای یونان و از مشرق به دریای سیاه و دریای مرمره و بوسفور و داردانل و دریای اژه محدود می‌شود. بلغارستان، یوگوسلاوی (سابق)، آلبانی، یونان، نواحی جنوب رومانی، مناطق غربی ترکیه و بخش کوچکی از ناحیه شمالِ شرقیِ ایتالیا در شبه جزیره بالکانواقع شده‌اند.
    5. ↑ موسوی بجنوری، 1367 ش، ج 1، ص 580و581.
    6. ↑ مروری اجمالی بر تاریخ سیاسی آلبانی، جهاد سازندگی آلبانی، مترجم علی اصغر کلباسی، 1373.
    7. ↑ کتاب سال (Year Book) 1994، ص 106.
    8. ↑ آلبانی، همان؛ رویوران، ص26.
    9. ↑ ر. ک: دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص582.
    10. ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.
    11. ↑ روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مرداد ماه سال 1373.
    12. ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.
    13. ↑ روزنامه جمهوری اسلامی - بیست و پنجم مردادماه 1373)
    14. ↑ آلبانی، همان، ص 12؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، همان، ج 1، ص 583.
    15. ↑ آلبانی، همان، ص 13 ـ 15.
    16. ↑ ر. ک: «آخرین تحوّلات آلبانی»، وزارت امور خارجه، مهرماه سال 1371.
    17. ↑ Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45.
    18. ↑ آلبانی، دیار فراموش شده، همان، ص 87؛ احمد حامد، 2002م، ص 117.
    19. ↑ نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، 1370، ص 11.
    20. ↑ نام اصلی حاج بکتاش سید محمد رضوی است و از سادات رضوی محسوب می‌شود. نسبت وی به امام هشتم(علیه‌السلام)می‌رسد. وی پس از مهاجرت به ترکیه در دربار اورخان، دومین فرمانروای عثمانی منزلت خاصی یافت. وی گرچه اظهار تسنن می‌کرد، قلباً به تشیع متمایل بود. (دائرة المعارف تشیع، ج 2، بخش بکتاشیه).
    21. ↑ آلبانی، دیار فراموش شده، همان، ص89و90.
    22. ↑ آلبانی، همان، ص 18 ـ 22.
    23. ↑ نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد1373.
    24. ↑ نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد 1373.
    25. ↑ آلبانی دیار فراموش شده، همان، ص 68.
    26. ↑ آلبانی، همان، ص 35.
    27. ↑ نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، ص9.
    28. ↑ کتاب سال1966، کشور آلبانی، موضوع نمایندگان دیپلماتیک، ص321.
    29. ↑ شفا، ج 1.آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی، ص73.
    30. ↑ همان، ص74.
    31. ↑ شفا، ج 1، آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی، ص 74.

    منابع

    1. آخرین تحولات آلبانی، وزارت امور خارجه، مهرماه 1371ش.
    2. آلبانی تحرک صمیمانه تر به سوی جهان اسلام، وزارت امور خارجه.
    3. احمد حامد، دخل الاسلام 36 دولة، دار و مکتبة هلال، 2002 م، بیروت، لبنان.
    4. دائرة المعارف تشیع، جلد دوم، بخش بکتاشیه.
    5. رویوران، حسن، آلبانی دیار فراموش شده، سازمان حوزه‌ها و مدارس خارج از کشور.
    6. شجاع الدین شفا، جهان ایرانشاسی، ج1، آرژانتین، آلبانی، آلمان، اتریش، اتحاد جماهیر شوروی.
    7. کتاب سال 1966، کشور آلبانی، موضوع نمایندگان دیپلماتیک.
    8. کتاب سال (Year Book) 1994، کشور آلبانی.
    9. کتاب سبز وزارت امور خارجه، جمهوری توده‌ای سوسیالیستی آلبانی، اداره دوم سیاسی، مرداد 1360ش.
    10. مروری اجمالی بر تاریخ سیاسی آلبانی، جهاد سازندگی آلبانی، مترجم علی اصغر کلباسی، مهرماه 1373ش.
    11. موسوی بجنوردی، کاظم، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 1، تهران، 1367ش.
    12. نگاهی به آلبانی، وزارت امور خارجه، سال 1370.
    13. نگاهی به فرهنگ و تمدن آلبانی (از بولتن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، روزنامه جمهوری اسلامی، مرداد 1373ش.
    14. Balkan Unit - Bulgaria, Romania, Albaniz - NO 1/8/1993 - Page 45.
    برگرفته از «https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=آلبانی_یگانه_کشور_مسلمان_اروپایی_(مقاله)&oldid=161513»