confirmed، مدیران
۳۷٬۴۴۵
ویرایش
←معرفی
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←معرفی) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
'''احمد بن سهل بلخی شامستیانی'''، مشهور به «ابوزید بلخی». ادیب، [[فیلسوف]]، [[متکلم]]، اخترشناس، پزشک و جغرافیدان شیعی ایرانی. در سال 234هجری در یکی از روستاهای [[بلخ]] به نام «شامستیان» دیده به جهان گشود. مدتی تربیت اطفال را برعهده داشت از اینرو به وی لقب «معلم الصبیان» دادهاند. در محضر اساتید و فلاسفه بغداد به فراگیری [[فلسفه]]، اخترشناسی، پزشکی و طبیعیات پرداخت. وی در علوم فلسفه، نجوم، طب، اقلیم شناسی و ادبیات عرب کاملاً تسلط داشته است. [[ابن ندیم]] شمار تألیفات او را 34 و [[یاقوت]] 56 کتاب یاد کرده است. | '''احمد بن سهل بلخی شامستیانی'''، مشهور به «ابوزید بلخی». ادیب، [[فیلسوف]]، [[متکلم]]، اخترشناس، پزشک و جغرافیدان شیعی ایرانی. در سال 234هجری در یکی از روستاهای [[بلخ]] به نام «شامستیان» دیده به جهان گشود. مدتی تربیت اطفال را برعهده داشت از اینرو به وی لقب «معلم الصبیان» دادهاند. در محضر اساتید و فلاسفه بغداد به فراگیری [[فلسفه]]، اخترشناسی، پزشکی و طبیعیات پرداخت. وی در علوم فلسفه، نجوم، طب، اقلیم شناسی و ادبیات عرب کاملاً تسلط داشته است. [[ابن ندیم]] شمار تألیفات او را 34 و [[یاقوت]] 56 کتاب یاد کرده است. | ||
== | == زندگی‌نامه == | ||
احمد بن سهل بلخی شامستیانی، مشهور به «ابوزید بلخی». ادیب، فیلسوف، متکلم، اخترشناس، پزشک و جغرافیدان شیعی ایرانی. در سال 234هجری در یکی از روستاهای بلخ به نام «شامستیان» دیده به جهان گشود، و پس از 88 سال زندگی عال‌مانه در سال 322هجری در همان‌جا وفات کرد. پدرش از مردم [[سیستان]] بود و به تعلیم کارآموزان دستگاه سامانی اشتغال داشت. وی نیز همانند پدر مدتی تربیت اطفال را برعهده داشت از اینرو به وی لقب «معلم الصبیان» دادهاند. وی در سالهای جوانی، [[شیعه]] امامی بود و برای جستجوی [[امام علیه‌السلام]]، با کاروان [[حج]]، از [[خراسان]] عازم [[عراق]] گردید و هشت سال در | احمد بن سهل بلخی شامستیانی، مشهور به «ابوزید بلخی». ادیب، فیلسوف، متکلم، اخترشناس، پزشک و جغرافیدان [[مذهب شیعه|شیعی]] ایرانی. در سال 234هجری در یکی از روستاهای [[بلخ]] به نام «شامستیان» دیده به جهان گشود، و پس از 88 سال زندگی عال‌مانه در سال 322هجری در همان‌جا وفات کرد. پدرش از مردم [[سیستان]] بود و به تعلیم کارآموزان دستگاه سامانی اشتغال داشت. وی نیز همانند پدر مدتی تربیت اطفال را برعهده داشت از اینرو به وی لقب «معلم الصبیان» دادهاند. وی در سالهای جوانی، [[شیعه]] امامی بود و برای جستجوی [[امام (علیه‌السلام)]]، با کاروان [[حج]]، از [[خراسان]] عازم [[عراق]] گردید و هشت سال در آنجا اقامت گزید. در این مدت با همبحثان خود نظیر «ابومعشر بلخی»، «ابوالقاسم عبدالله بن احمدبن محمود کعبی»، «احمدبن طیب سرخسی» و [[ابونصر فارابی]] در محضر اساتید و فلاسفه [[بغداد]] به فراگیری فلسفه، اخترشناسی، پزشکی و طبیعیات پرداخت. | ||
پس از آن به خراسان بازگشت و با [[ابوعبدالله محمدبن احمد جیهانی]] | پس از آن به خراسان بازگشت و با [[ابوعبدالله محمدبن احمد جیهانی]] وزیر [[نصربن احمد سامانی]] و «حسین بن علی مرورودی» سپه‌سالار [[سامانیان]] که هر دو گرایشهای شیعی اسماعیلی داشتند، پیوستگی یافت و از صلات و تشویقهای ایشان برخوردار شد. اما پس از چندی پشتیبانی وزیر و سپه‌سالار را از دست داد و مشاهرهای(شهریه ماهیانه) که از ایشان میگرفت بریده شد. برخی احتمال دادهاند علت این بریدگی از آن روی است که وی مدتی، [[اسماعیلیه|مذهب اسماعیلی]] داشت و پس از روی‌گردانی او از این [[مذهب]] بود که [[جیهانی]] و [[مرورودی]] حمایت از او را رها کردند. اما معلوم نیست که وی پس از پشت کردن به مذهب اسماعیلیه به کدامیک از مذاهب روی آورد. با توجه به اینکه در آن روزگار، [[تشیع]] مذهب آزاد اندیشان بوده و او نیز مردی فیلسوف و آزاداندیش بود، احتمال پیوستن وی به مذهب شیعه بیش از هر مذهب دیگری است به ویژه که در این مذهب سابقه نیز داشته است، به طوریکه حتی بعضی از همبحثان او (مانند کعبی) به دلیل ارتباطش با وی، منسوب به تشیع گشته است. گواه شیعی بودن او آن است که وی در قصیده نونیه‌اش آنجا که در کنار قبر [[ابومحمد حسن بن حسین علوی]] در بلخ مرثیه می‌خواند، نام [[پنج تن آل عبا]] را به ترتیب می‌برد و اینطور می‌سراید: | ||
{{شعر}}{{ب |یا قبر إن الذی ضمنت جثته |من عصبه ساده لیسوا ذوی أفن }}{{پایان شعر}} | |||
}}{{پایان شعر}}محمد و علی ثم زوجته |ثم الحسین إبنه و المرتضی الحسن }}{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}}{{ب |صلی الإله علیهم و الملائکه |ال المقربون طوال الدهر و الزمن }}{{پایان شعر}} | |||
اما نسبت [[ارتداد]] که در برخی از منابع [[اهلسنت]] به چشم میخورد به واسطه علاقه او به فلسفه و گرایش به شک و استدلال بوده است، لکن میتواند به دلیل تمایلات شیعی وی نیز باشد زیرا در آن روزگار سنیان قشری، فلاسفه شیعه را به ارتداد و الحاد متهم میکردند و آنها را [[رافضه|رافضی]] میخواندند. از نوشتهها و تألیفات او پیداست که وی در علوم فلسفه، نجوم، طب، اقلیم شناسی و ادبیات عرب کاملاً تسلط داشته است. | اما نسبت [[ارتداد]] که در برخی از منابع [[اهلسنت]] به چشم میخورد به واسطه علاقه او به فلسفه و گرایش به شک و استدلال بوده است، لکن میتواند به دلیل تمایلات شیعی وی نیز باشد زیرا در آن روزگار سنیان قشری، فلاسفه شیعه را به ارتداد و الحاد متهم میکردند و آنها را [[رافضه|رافضی]] میخواندند. از نوشتهها و تألیفات او پیداست که وی در علوم فلسفه، نجوم، طب، اقلیم شناسی و ادبیات عرب کاملاً تسلط داشته است. | ||