۲۱٬۵۹۸
ویرایش
خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
=== رشد و گسترش عزاداری === | === رشد و گسترش عزاداری === | ||
با روی کار آمدن [[آلبویه]] فشارها از [[شیعیان]] برداشته شد و در سال ۳۵۲ ق، برای نخستین بار حکومت، روز عاشورا را تعطیل رسمی و عزای عمومی اعلام کرد؛ خرید و فروش ممنوع شد، به قصابان دستور داده شد به احترام این روز ذبح نکنند، آشپزان غذا نپزند و در بازارها خیمه عزا برپا شد. شیعیان دوران آلبویه، مراسم عزاداری را با عنوان مجالس '''«النیاحه»''' یا '''«الرثا»''' برگزار میکردند. مردم با حالتی پریشان و لباس سیاه به کوچهها میآمدند و بر سر و روی خود کاه میریختند و بر سر و سینه میزدند و در حالی که اشعاری در رثای امام حسینبنعلی (علیهالسلام) میخواندند در خیابانها میگشتند<ref> | با روی کار آمدن [[آلبویه]] فشارها از [[شیعیان]] برداشته شد و در سال ۳۵۲ ق، برای نخستین بار حکومت، روز عاشورا را تعطیل رسمی و عزای عمومی اعلام کرد؛ خرید و فروش ممنوع شد، به قصابان دستور داده شد به احترام این روز ذبح نکنند، آشپزان غذا نپزند و در بازارها خیمه عزا برپا شد. شیعیان دوران آلبویه، مراسم عزاداری را با عنوان مجالس '''«النیاحه»''' یا '''«الرثا»''' برگزار میکردند. مردم با حالتی پریشان و لباس سیاه به کوچهها میآمدند و بر سر و روی خود کاه میریختند و بر سر و سینه میزدند و در حالی که اشعاری در رثای امام حسینبنعلی (علیهالسلام) میخواندند در خیابانها میگشتند<ref>البدایه و النهایه؛ ابنکثیر ج ۱۱؛ ص ۲۵۹.</ref>. در دوره تیموریان مداحان به آزادی به منقبتخوانی ائمه میپرداختند و اصطلاح مداحی از این زمان رواج یافت اصطلاح روضهخوان نیز از این دوره به بعد رایج شد و علت آن نگارش کتاب «روضة الشهدا» به دست ''ملاحسین واعظ کاشفی'' و رواج بسیار آن میان مردم بود؛ بهطوری که بسیاری از افراد در مراسم عزاداری به مطالب آن استناد میکردند. کمکم به خوانندگان این کتاب روضهخوان گفتند و بهمرور زمان این اصطلاح به هر کسی که مصیبت امام حسینبنعلی (علیهالسلام) را میخواند اطلاق شد و جای منقبتخوانی را گرفت. اوج گسترش عزاداری برای سیدالشهدا، در زمان صفویه و رسمی شدن مذهب تشیع در ایران در زمان شاه اسماعیل صفوی بود. در این دوره با پشتیانی دولت و حضور شاهان صفوی مراسم نوحهخوانی، سینهزنی و سوگواری برگزار میشد. از این دوره به بعد، تکیهها و حسینیهها و موقوفات مربوط به عزاداری امام حسینبنعلی (علیهالسلام) در ایران شکل گرفت<ref>تاریخ عزاداری برای امام حسین؛ محرمی؛ ص ۲۹۴.</ref>. در دورۀ افشاریه، نادرشاه عزاداری را محدود کرد. شاخصۀ مهم دوران زندیه، شکلگیری اولین نمونههای مجالس تعزیه و شبیهخوانی است. | ||
=== اهلسنت و عزاداری === | === اهلسنت و عزاداری === |