محمد بشیر ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۹۰۸ میلادی پدرش از ظلم و ستم فرانسوی‌ها به مدینه منوره هجرت کرد و محمد بشیر در سال ۱۹۱۱ به ایشان پیوست. او در مسیر [[مدینه منوره]] سه ماه در قاهره توقف نمود و با علما و رهبران فکری و ادبی [[مصر]] از جمله: سلیم البشری و محمد بخیت دیدار کرد و در مدرسه دعوت و ارشاد که به دست رشید رضا نویسنده [[تفسیر المنار]] تأسیس شده بود دروس علمی را فراگرفت، همچنین با دو شاعر بزرگ مصر احمد شوقی و حافظ ابراهیم دیدار کرد، پس از آن از طریق دریا به حیفا و از آنجا با قطار به مدینه منوره رفت.  

همچنین می‌گوید: استعمار برای آلوده ساختن الجزایر با شمشیر و صلیب آمده است و تعداد زیادی از کشیش‌ها و معلم‌ها و پزشکان را با خود آورده است، کشیش‌هایشان به نشر عقیده نصرانیت پرداخته و در عقیده مسلمانان تشکیک ایجاد می‌کنند و معلم‌هایشان عقل جوانان را فاسد کرده و امت را از زبانشان دور می‌کنند و تاریخ را تحریف نموده و آن‌ها را از دین دور می‌سازد و پزشکشان یک درد را با چندین درد دیگر درمان می‌کند و یک میکروب را با چندین میکروب از بین می‌برد.

همه‌ این‌ها نشان می‌دهد ابن بادیس و ابراهیمی از بالاترین مهارت‌های برنامه‌ریزی راهبردی برخوردار بودند و همراه با هر طرحی یک طرح جایگزین نیز آماده می‌کردند، فعالیت‌ آن‌ها نه یک واکنش عاطفی، بلکه یک اقدام حساب شده بود، لذا می‌گوید: «حکومت [[فرانسه]] در آن زمان قدرت علمای مسلمان را دست کم می‌گرفت و تصور می‌کرد ما قادر به انجام کارهای بزرگ نیستیم، اما ما موفق شدیم ظن و گمانشان را به نا امیدی تبدیل کنیم»، پس از عهده‌دار شدن جمعیت علما این منهج راهبردی و آینده‌نگری ابراهیمی را با وضوح بیشتری خواهیم دید.

در سال ۱۹۴۰ زمانی که جنگ جهانی دوم رخ داد، ابن بادیس به اجبار در حصر خانگی قرار گرفت و ابراهیمی از آنجایی که حاضر نبود در رادیو به سود فرانسوی‌ها سخنرانی کند به صحرای جنوبی الجزایر در روستای آفلو تبعید شد، از آنجایی که ابن بادیس و ابراهیمی این روزها را پیش بینی می‌کردند در سال ۱۹۳۹میلادی روزنامه‌های جمعیت علما و روزنامه شهاب متعلق به ابن بادیس را متوقف کردند تا اینکه مبادا از سوی فرانسوی‌ها برای نشر اباطیل و اکاذیب تحت فشار قرار بگیرند و معتقد بودند «تعطیل بهتر است از نشر اباطیل».

حتی در تبعید هم ابراهیمی از تعلیم و آموزش مردم دست برنداشت و تا جایی که اجازه داشت برای مردم سخنرانی می‌کرد. نتیجه و دستاورد این سخنان آثار ارزشمندی بود که برخی از آن‌ها تاکنون به زیور طبع آراسته نشده است مانند: دیوان اشعار ۸۸۱ بیتی، دیوان شعر حماسی ۳۶ هزار بیتی و رساله سوسمار.

ابراهیمی برای بار دوم در سال ۱۹۵۲ جهت مشارکت در ششمین دوره مجمع عمومی [[سازمان ملل متحد]] به [[فرانسه]] سفر کرد و با هیئت‌های کشورهای مختلف دیدار و در مقر نمایندگی جمعیت علما در پاریس سران هیئت‌های کشورها را به ضیافت شام میهمان کرده و بحران انسانی الجزایر را برای آن‌ها شرح داد.

ابراهیمی و همراهانش به این نتیجه رسیدند که از کشورهای عربی درخواست کمک نموده و از آن‌های بخواهند الجزایری‌ها را برای تحصیل در کشورهایشان بپذیرند، لذا ایشان برای طرح مشکلات الجزایر در سال ۱۹۵۲ یک سفر طولانی را آغاز کرد وطی سه سال پیاپی از مصر، عربستان سعودی، کویت، عراق و اردن بازدید کرد و از آنجایی که ایشان از قبل برای همه شناخته شده بود در هر کدام از این کشورها مورد استقبال گرم قرار می‌گرفت.

فعالیت‌های ابراهیمی در الجزایر او را از توجه به قضایای مسلمانان باز نداشت، لذا در سال ۱۹۴۸م ایشان همراه با برخی سران [[الجزایر]] به عضویت کمیته کمک به فلسطین درآمدند، وکمک‌های مالی فراوانی برای [[فلسطین]] اشغالی جمع آوری کرده و ۱۰۰ مجاهد را به این کشور اعزام کردند، همچنین ایشان پیام‌های زیادی برای نهادهای بین‌المللی و عربی نوشته و مظلومیت ملت فلسطین را به آن‌ها یادآور شدند، ومقالات زیادی در این رابطه مرقوم داشتند.

ابراهیمی در افتتاح دفتر مغرب عربی جمعیت علما در قاهره که کشورهای تونس، مغرب و الجزایر را دربرمی‌گرفت نقش اساسی داشت و در این دفتر سه کشور تونس، مغرب و [[الجزایر]] را برای مبارزه با استعمار [[فرانسه]] فرا می‌خواند، همچنین ایشان در مصر رادیو صدای الجزایر را راه‌اندازی کرد. اولین پیامی که از این رادیو پخش شد صدای ابراهیمی بود که می‌گفت: «نشنوم که عقب‌نشینی کرده‌اید»، محمد بشیر ابراهیمی زبان انقلاب مردمی در کنفرانس‌های مطبوعاتی، دیدارهای تلویزیونی و گفتگوهای رادیویی شده بود، برای دفاع از انقلاب الجزایر به کشورهای مختلف سفر کرد و با پادشاهان و علما و اندیشمندان مختلف دیدار کرد. در سفر پاکستان با سانحه رانندگی روبرو شد و در نتیجه شکستن ستون فقراتش چند ماه را در بستر بیماری سپری کرد، اما نخواست خبر این حادثه منتشر شود تا مبادا فرانسوی‌ها از این خبر برای تضعیف انقلاب مردم الجزایر سوء استفاده کنند.

از آنجایی که جمعیت علما نقش محوری و اساسی در انقلاب الجزایر داشت، اعضای جمعیت پایه‌گذاران ارتش آزادیبخش این کشور بودند، جمعیت علما در بیانیه‌ای که در مجله بصائر بتاریخ ۷/۱/۱۹۵۶م منتشر کرد رسما از خیزش مردمی الجزایر حمایت کرد، که در نتیجه آن استعمارگران فرانسوی جمعیت علما را منحل کرده و پرونده فعالیت آنرا باطل کردند.

پس از پیروزی انقلاب مردمی الجزایر و اعلام استقلال این کشور، ابراهیمی به میهن بازگشت و اولین خطبه‌ جمعه را در مسجد جامع «کتشاوه» در پایتخت ایراد کرد. مسجدی که استعمارگران فرانسه در راستای سیاست‌های اسلام ستیزانه‌ خود در روز جمعه به آن یورش برده آن را تبدیل به کلیسا کرده بودند. خطبه‌ ابراهیمی در این مسجد اعلام پایان مسیحی‌سازی ملت الجزایر بود، گرچه پروژه‌ مسیحی سازی مردم الجزایر با شکست روبرو شد اما درگیری‌های میان جمعیت علمای مسلمین به رهبری بشیر ابراهیمی و سران جبهه‌ آزادیبخش الجزایر پیرامون هویت این کشور و جایگاه اسلام در قانون اساسی الجزایر همچنان ادامه پیدا کرد.<ref>[https://binesh.cc/archive/116 پرچمداران اصلاح سلفی معاصر: علامه محمد بشیر الابراهیمی]</ref>

پس از پیروزی خیزش مردمی الجزایر اختلافات زیادی میان سران سیاسی این کشور رخ داد و این اختلافات جز با گرایش [[هواری بومدین]] رئیس ستاد مشترک ارتش کشور به آقای [[احمد بن بلا]] و تعیین ایشان بعنوان رئیس جمهور الجزایر خاتمه نیافت. اینجا بود که ابراهیمی بطور کلی رابطه خود با جبهه آزادی‌بخش الجزایر را قطع کرد؛ چرا که بن بلا متأثر از اندیشه‌های اشتراکی چپی بود. ابراهیمی، بن بلا را به نادیده گرفتن اسلام در تصمیمات کشوری متهم می‌کرد و نقش اسلام و اسلامگراها در آزادسازی کشور از استعمارگران را به او یادآور می‌شد. این اختلاف‌ها سبب شد ابراهیمی در حصر خانگی قرار بگیرد و حقوق ماهیانه او قطع شود و تا زمان وفاتش در حصر بماند.

ـ مسلمانان چگونه بدبخت می‌شوند مادامی که قرآنی دارند که سلف و پیشینیان آن‌ها را خوشبخت کرد؟ چگونه متفرق و گمراه می‌شوند در حالی‌که کتابی دارند که سلف و پیشینیان آن‌ها را بر تقوا جمع کرد؟ اگر آن‌ها از [[قرآن]] پیروی می‌کردند و قرآن را در زندگی خود پیاده می‌کردند خوار و ذلیل نمی‌شدند، اما سلف و پیشینیان به آن ایمان آوردند و آن را در زندگی خود پیاده ساختند و در نتیجه به مقامات رفیع دست یافتند و ما به قرآن ایمانی ناقص داریم و پیروی ‌ما از آن نیز دارای خلل و اشکال است و هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت.

ـ بدترین ویژگی دعوتگران بسوی فرهنگ غربی جهالت و نادانی مطلق آن‌ها به حقیقت اسلام است و بدترین ویژگی دعوتگران بسوی فرهنگ اسلامی جهالت و نادانی مطلق آن‌ها به مشکلات عصر است.

خود او و برخی شاگردان و دوستدارانش آثار او را در چهار جلد جمع آوری کرده‌اند، از جمله کتاب عیون البصائر که عبارت است از سرمقاله‌های ابراهیمی در روزنامه البصائر.