سعید العمودی: تفاوت میان نسخه‌ها

شیخ سعید طریقه شعیب أبو مدین المغربیة را آموخت. یکی از راه‌های صوفیه از فرستاده شیخ شعیب ابی مدین تلمسانی به حضرموت یعنی شیخ عبدالله الصالح مغربی گرفته شده است و او از کسانی شد که سلسله سند منسوب به رسول خدا صلی الله علیه و آله را از او اخذ می‌کردند و روش علمی اخذ شده از او که (روش عمودی) شهرت داشت یکی از روشهای معروف حضرمی است که به بیست و سه روشی که عبدالرحمن بن عبدالله بلفقیه در کتاب «رفع الأستار» از آن یاد کرده است او نیز مؤسس (المنصبة العمودیة) است که ظاهر و قداست خود را دارد و تا امروز باقی است<ref>باکثیر, عبدالله بن محمد (1405 هـ). رحلة الأشواق القویة إلی مواطن السادة العلویة. صفحة 134 - 136</ref> و از کسانی که از شیخ الصالح مراکشی طریقت را آموختند سید محمد بن علی بعلوی، «فقیه المقدم» مؤلف «الطریقة العلویه» در شهر تریم بود.

وی از معاصران شیخ سعید بود که در شهر تریم نزد وی رفت و با وی در تصمیم شکستن شمشیر به عنوان نمادی از دگرگونی از جنبه های زندگی اجتماعی حاکم بر آن عصر موافقت کرد.

«به پوشیدن مصیبت زرهی و گوشه گیری و ردای حرمت و شلوار عفت و حیا، مشاهده و عصای امانت و چراغ پایداری و صبر و عصای یقین را بگیر و گوشه ای را بگیر و از علم بنوش، در پایان به درگاه پادشاه قدوس می رسی او دارای صفاتی است که با آن شناخته می‌شود، اگر می‌دانستند که از آب نازکتر است و از آسمان بالاتر. او از تابستان بارورتر و نیتش از شمشیر زیباتر است.

گفتار او از ظلم و ستم دوری می‌کند، مانند دریایی که فرد خود را در آن می‌شوید و از ماهی آن می خورد. درونش از خستگی دوری مسافت آرام نمی‌گیرد

اگر راست بگوید او را از ترس نجات می‌دهد، و اگر راست گو باشد، عدالت را در حق خود به جا می آورد و حق خود را از او ننمی‌گیرد (کنایه از لطف).

هر چه خداوند به او نعمت داده است راضی و خشنود است و به هیچ یک از مخلوقات خدا ستم نمی کند و اگر به او ستم شود صبر و گذشت دارد.»

«فکر متحرک بودن، تفکر بنیادی، دعوای زیبا، کرم همیشگی، آرزوی بزرگ، علم بسیار، سینه گشاد، نفس مطیع، صحبت با تبسم و کسی را ذکر نکند بغبه، به دور از خیانت، نه غافل از جهل او، خشنود از آنان که نزد او آمدند، کمک به مسلمانان در هر امر خوار کننده، پدر یتیم. برای ضعیفان، محزون دلش، خوش به خدایش، دریغ نکن و شتاب مکن، پیروز نمی‌شود و از کسی که او را آزار می‌دهد، عصبانی نمی‌شود، بلکه چشم می پوشد و عفو می کند و به چیزی که مربوط به او نیست نمی پردازد، اگر به او دشنام داده شود، دشنام نمی‌دهد، و اگر از او خواسته شود، مانع نمی‌شود، و اگر مانع شود، اذیت نمی‌شود، و کسی که نزد من مهجور است، شر و اهلش خشمگین نمی‌شوند، مگر به عدالت خود و علم به اصول و فروع دین».

وی با دختر شیخ احمد بن سعید بلوعار العفیفی ازدواج کرد و صاحب دو پسر به نام های محمد و علی شد.