حلاجیه: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - ' جمع آوری' به ' جمعآوری') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حلّاجیه''' پیروان | '''حلّاجیه''' پیروان حسینبنمنصور حلّاج صوفی هستند که ادعاهای غلوآمیزی درباره وی مطرح کردهاند. [[شیخ مفید|شیخمفید]] این گروه را اباحهگر و معتقد به حلول دانسته و آنان را گمراهتر از [[مجوس]] معرفی میکند.<ref>ر. ک. دانش نامه جهان اسلام.</ref> | ||
=موسس= | =موسس= | ||
موسس این فرقه شخصی به نام | موسس این فرقه شخصی به نام حسینبنحلاج معروف به منصورحلاج بود<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 162</ref> | ||
=زندگینامه= | =زندگینامه= | ||
حلاج در حدود سال 244 هجری قمری در قریه طور از قرای | حلاج در حدود سال 244 هجری قمری در قریه طور از قرای بیضایفارس در هفت فرسنگی [[شیراز|شیراز]] زاده شد. جدّ او از [[مجوسیان]] زرتشتی بود. <ref>زرکلی خیرالدین، الاعلام، بیروت، نشر دارالملایین، سال۱۹۸۰ میلادی، ج۲، ص۲۶۰.</ref> <ref>سمعانی عبدالکری، الانساب، بیروت، نشر دار الجنان، چاپ اول، سال ۱۴۰۸ هجری قمری، ج۲، ص۲۹۳</ref>گفته شده که علت ملقب شدن او به حلاج، پنبهزنی و یا فاش نمودن اسرار مردم بوده است<ref>ذهبی محمدبناحمدبنعثمان، العبر فی خبر من غبر، ج۱، ص۱۱۳</ref> <ref>طبقاتالصوفیه، ص۹۰</ref>. وی با پدرش منصور از بیضا به واسط رفت و در آنجا علوم اسلامی را آموخت و در بیستسالگی به [[بصره]] رفت و مرید صوفی آن سامان [[عمرو مکی|عمرو مکی]] شد و به دست او خرقه [[تصوّف]] پوشید و در سال 270 به [[مکّه]] سفر کرد و از آنجا به [[اهواز]] رفت و به دعوت پرداخت. حلّاج برای دعوت به مذهب صوفیانه خود که جنبه «حلولی» داشت به مسافرت میرفت. وی در آغاز خود را رسولِ امام غایب و باب آن حضرت معرفی میکرد و به همین سبب علمای علم رجال شیعه، او را از مدعیان «بابیت» شمردند. حلّاج پس از دعوی بابیت بر آن شد که [[ابو سهل اسماعیل بن علی نوبختی|ابوسهل اسماعیل بن علی نوبختی]] را که از متکلمان [[امامیه|امامیه]] بود در سلک یاران خود در آورد و به تبع او هزاران شیعه امامی را که در قول و فعل تابع او بودند به عقاید حلولی خویش معتقد ساخت. به ویژه آنکه جماعتی از درباریان خلیفه نسبت به حلّاج حسن نظر نشان داده و جانب او را گرفتهاند، ولی ابوسهل که پیری مجرّب بود، نمیتوانست ببیند که داعی صوفی با مقالاتی تازه خود را معارض [[حسین بن روح نوبختی|حسین بن روح نوبختی]] وکیل امام غایب معرفی کند. در این زمان چون فقه امامیه از طرف خلفا به رسمیت شناخته نشده بود، [[شیعیان|شیعیان]] در میان مذاهب [[اهل سنت]]، «مذهب ظاهری» را که مؤسس آن [[ابوبکر محمد بن داوود اصفهانی|ابوبکر محمد بن داوود اصفهانی]] است پذیرفته بودند. | ||
رؤسای امامیه و خاندان نوبختی برای بر انداختن حلّاج، ناچار به محمد بن داوود ظاهری متوسل شده او را به صدور فتوایی که در سال 297 و اندکی پیش از مرگ خود در وجوب قتل حلّاج انتشار داده بود، وادار نمایند. در این هنگام [[ابوالحسن علی بن فرات|ابوالحسن علی بن فرات]]، وزیر شیعی مذهب متقدر خلیفه نیز در تکفیر حلّاج به آل نوبخت کمک کرد. حلّاج در سال 296 به بغداد رفت، و مردم را به طریق خاصی که مبتنی بر نوعی تصوّف آمیخته با گونهای «حلول» بود، دعوت کرد. وزیر ابوالحسن بن فرات وی را تعقیب کرد و ابن داوود فتوای معروف خود را در حلیت خون او صادر نمود. حلّاج از بغداد گریخت و در شوشتر و اهواز به صورت پنهانی زندگی میکرد. وی در سال 301 به دست عمّال خلیفه گرفتار شد و به زندان افتاد و در 24 ذیقعده سال 309 پس از هفت ماه محاکمه، علمای شرع او را مرتد و خارج از دین اسلام شمردند و به فرمان مقتدر خلیفه و وزیر او حامد بن عباس به دار آویخته شد و سپس جسد او را به آتش کشیدند و سرش را بر بالای جسر بغداد آویزان کردند. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 162</ref> | رؤسای امامیه و خاندان نوبختی برای بر انداختن حلّاج، ناچار به محمد بن داوود ظاهری متوسل شده او را به صدور فتوایی که در سال 297 و اندکی پیش از مرگ خود در وجوب قتل حلّاج انتشار داده بود، وادار نمایند. در این هنگام [[ابوالحسن علی بن فرات|ابوالحسن علی بن فرات]]، وزیر شیعی مذهب متقدر خلیفه نیز در تکفیر حلّاج به آل نوبخت کمک کرد. حلّاج در سال 296 به بغداد رفت، و مردم را به طریق خاصی که مبتنی بر نوعی تصوّف آمیخته با گونهای «حلول» بود، دعوت کرد. وزیر ابوالحسن بن فرات وی را تعقیب کرد و ابن داوود فتوای معروف خود را در حلیت خون او صادر نمود. حلّاج از بغداد گریخت و در شوشتر و اهواز به صورت پنهانی زندگی میکرد. وی در سال 301 به دست عمّال خلیفه گرفتار شد و به زندان افتاد و در 24 ذیقعده سال 309 پس از هفت ماه محاکمه، علمای شرع او را مرتد و خارج از دین اسلام شمردند و به فرمان مقتدر خلیفه و وزیر او حامد بن عباس به دار آویخته شد و سپس جسد او را به آتش کشیدند و سرش را بر بالای جسر بغداد آویزان کردند. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 162</ref> | ||
نسخهٔ ۲۹ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۳
حلّاجیه پیروان حسینبنمنصور حلّاج صوفی هستند که ادعاهای غلوآمیزی درباره وی مطرح کردهاند. شیخمفید این گروه را اباحهگر و معتقد به حلول دانسته و آنان را گمراهتر از مجوس معرفی میکند.[۱]
موسس
موسس این فرقه شخصی به نام حسینبنحلاج معروف به منصورحلاج بود[۲]
زندگینامه
حلاج در حدود سال 244 هجری قمری در قریه طور از قرای بیضایفارس در هفت فرسنگی شیراز زاده شد. جدّ او از مجوسیان زرتشتی بود. [۳] [۴]گفته شده که علت ملقب شدن او به حلاج، پنبهزنی و یا فاش نمودن اسرار مردم بوده است[۵] [۶]. وی با پدرش منصور از بیضا به واسط رفت و در آنجا علوم اسلامی را آموخت و در بیستسالگی به بصره رفت و مرید صوفی آن سامان عمرو مکی شد و به دست او خرقه تصوّف پوشید و در سال 270 به مکّه سفر کرد و از آنجا به اهواز رفت و به دعوت پرداخت. حلّاج برای دعوت به مذهب صوفیانه خود که جنبه «حلولی» داشت به مسافرت میرفت. وی در آغاز خود را رسولِ امام غایب و باب آن حضرت معرفی میکرد و به همین سبب علمای علم رجال شیعه، او را از مدعیان «بابیت» شمردند. حلّاج پس از دعوی بابیت بر آن شد که ابوسهل اسماعیل بن علی نوبختی را که از متکلمان امامیه بود در سلک یاران خود در آورد و به تبع او هزاران شیعه امامی را که در قول و فعل تابع او بودند به عقاید حلولی خویش معتقد ساخت. به ویژه آنکه جماعتی از درباریان خلیفه نسبت به حلّاج حسن نظر نشان داده و جانب او را گرفتهاند، ولی ابوسهل که پیری مجرّب بود، نمیتوانست ببیند که داعی صوفی با مقالاتی تازه خود را معارض حسین بن روح نوبختی وکیل امام غایب معرفی کند. در این زمان چون فقه امامیه از طرف خلفا به رسمیت شناخته نشده بود، شیعیان در میان مذاهب اهل سنت، «مذهب ظاهری» را که مؤسس آن ابوبکر محمد بن داوود اصفهانی است پذیرفته بودند. رؤسای امامیه و خاندان نوبختی برای بر انداختن حلّاج، ناچار به محمد بن داوود ظاهری متوسل شده او را به صدور فتوایی که در سال 297 و اندکی پیش از مرگ خود در وجوب قتل حلّاج انتشار داده بود، وادار نمایند. در این هنگام ابوالحسن علی بن فرات، وزیر شیعی مذهب متقدر خلیفه نیز در تکفیر حلّاج به آل نوبخت کمک کرد. حلّاج در سال 296 به بغداد رفت، و مردم را به طریق خاصی که مبتنی بر نوعی تصوّف آمیخته با گونهای «حلول» بود، دعوت کرد. وزیر ابوالحسن بن فرات وی را تعقیب کرد و ابن داوود فتوای معروف خود را در حلیت خون او صادر نمود. حلّاج از بغداد گریخت و در شوشتر و اهواز به صورت پنهانی زندگی میکرد. وی در سال 301 به دست عمّال خلیفه گرفتار شد و به زندان افتاد و در 24 ذیقعده سال 309 پس از هفت ماه محاکمه، علمای شرع او را مرتد و خارج از دین اسلام شمردند و به فرمان مقتدر خلیفه و وزیر او حامد بن عباس به دار آویخته شد و سپس جسد او را به آتش کشیدند و سرش را بر بالای جسر بغداد آویزان کردند. [۷]
ادعای ربوبیت
سال ۲۹۹ هجری قمری به نام سال فتنه حلاج شمرده میشود. او در این سال ادعای ربوبیت نمود و به طور سری افکار خویش را به مریدان خود در مناطق مختلف منتقل میکرد.[۸] از این پس او مورد تعقیب و حبس و تبعید بود. اعمال وی و مریدانش و رخنه نمودن افکار وی به دربار، حکومت عباسی را به خوف و خشم آورد و با جمعآوری مدارک و اعترافات او را محکوم به اعدام نمودند.[۹]
عقاید
حلّاج به ادای فرایض دین اعتقاد نداشت و از نظر کلامی خداوند را منزه از حدود خلق یعنی طول و عرض میدانست و میگفت روح ناطقه غیر مخلوق است و متحد با روح خداوند میباشد و حلول لاهوت در ناسوت است و از این جهت چون قایل به «حلول» روح خداوندی در انسان بود، دعوی انا الحقی میکرد. وی میگفت از طریق «شوق» و «ریاضت» ممکن است که اراده صوفی با اراده خداوند متحد گردد و هر گونه رنج و عذابی را تحمل کند و آن را «عین الجمع» میخواند. او سخنان غریب میگفت و کتابهای عجیب تصنیف کرد که از آن جمله: «طس الازل» و «قرآن القرآن» و «کبریت الاحمر» و اشعاری نیز در «وحدت وجود» از او باقی است. [۱۰]و اما برخی دیگر از عقاید حلاج به فهرست زیر است. نقل شده است که در پنجاه سالگی میگفت که هنوز هیچ مذهبی را بر نگزیدهام اما از هر مذهبی چیزی برگرفته ام. [۱۱]معتقد بود که همه ادیان الهی و غیر الهی بر حق است و ترسا و جهودی و مسلمان و دینهای دیگر؛ فقط لقب و نام است یعنی پوستهای است که مغز همه آنها یکی است و هیچ اختلافی بین آنها وجود ندارد. [۱۲] جملاتی که در پی میآید، عقاید سخیف و کفر گویی او را ثابت میکند. انا الحق، و ما فی الجبه الا الله، به دین خداوند کافر شدم و این کفر نزد من از واجبات است در حالی که نزد مسلمانان قبیح است، در نامهای به دوستش چنین نوشته بود: من الرحمن الرحیم الی فلان بن فلان که در دادگاه بر او عرضه کردند و او منکر نشد. برخی مریدانش او را اینگونه خطاب میکردند: ای حقیقت ذات وای نهایت خواستهها، گواهی میدهم بر اینکه تو همان کسی هستی که در هر زمان به صورتی در میآیی و در زمان ما به صورت حلاج درآمدهای و ما به تو پناه میبریم و به رحمت تو امیدواریم. ای دانای پنهانیها، شخصی به او گفت که ادعای پیامبری داری؟ حلاج گفت اف بر شما باد! که قدر مرا تنزل دادی! کسی که خانه ما را نظافت کند و نماز بخواند و بر او طواف کند و نیز صدقه دهد، از حج بینیاز میشود. معتقد به تناسخ و حلیت فحشاء بوده است[۱۳] [۱۴] [۱۵] [۱۶] [۱۷].
پانویس
- ↑ ر. ک. دانش نامه جهان اسلام.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 162
- ↑ زرکلی خیرالدین، الاعلام، بیروت، نشر دارالملایین، سال۱۹۸۰ میلادی، ج۲، ص۲۶۰.
- ↑ سمعانی عبدالکری، الانساب، بیروت، نشر دار الجنان، چاپ اول، سال ۱۴۰۸ هجری قمری، ج۲، ص۲۹۳
- ↑ ذهبی محمدبناحمدبنعثمان، العبر فی خبر من غبر، ج۱، ص۱۱۳
- ↑ طبقاتالصوفیه، ص۹۰
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 162
- ↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، بیروت، نشر دار صادر، ج۲، ص۱۴۲.
- ↑ بغدادی عبدالقاهربن طاهربن محمد، الفرق بین الفرق و بیان الفرقة الناجیة، بیروت، نشر دارالآفاق الجدیده، سال ۱۹۷۷ میلادی، چاپ دوم، ص۲۴۹.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 163
- ↑ عطار نیشابوری، تذکره الاولیا، ص۵۸۷.
- ↑ ساعی، علی بن انجب، اخبار الحلاج، ص۶۹-۷۰.
- ↑ ر. ک. ذهبی، العبر فی خبر من غبر، ص۱۱۳
- ↑ بغدادی عبدالقاهربن طاهربن محمد، الفرق بین الفرق وبیان الفرقة الناجیة، بیروت، نشر دارالآفاق الجدیده، سال ۱۹۷۷ میلادی، چاپ دوم، ص۲۴۸
- ↑ افغانی ابو عبدالله شمس الدین بن محمد، جهود علماء الحنفیة فی ابطال عقائد القبوریة، نشر دار الصمیعی، چاپ دوم، سال ۱۴۱۶ هجری قمری و ۱۹۹۶ میلادی، ج۳، ص۱۳۳۵
- ↑ شیرازی، روزبهان، شرح شطحیات، انتشارات طهوری، ۱۳۸۵، ص۳۲۴
- ↑ شیرازی، روزبهان، شرح شطحیات، انتشارات طهوری، سال ۱۳۸۵شمسی، ص۳۲۸.