احمد رفاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد رِفاعی''' که کنیه‌اش ابوالعباس و معروف به ابن‌ رفاعی، از عرفای شافعی قرن ششم و مؤسس [[طریقت رفاعیه در مصر|طریقت رفاعیه]] می‌باشد.

برخی تذکره‌ها<ref>ابن‌ خلکان، وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۷۱</ref><ref>عبدالوهاب شعرانی، الطبقات الکبری، ج۱، ص۱۴۰، بیروت ۱۴۰۸ /۱۹۸۸</ref> او را عربی‌الاصل و از قبیله بنی‌رفاعه و برخی دیگر<ref>صلاح‌الدین صفدی، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۱۹</ref><ref>ابن‌ ملقن، طبقات الاولیاء، ج۱، ص۹۴، تحقیق نورالدین شریبه، بیروت. ۱۴۰۶ /۱۹۸۶</ref> وی را مغربی‌الاصل معرفی کرده‌اند.

نسب احمد از جانب پدر به امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌رسد و از طرف مادر، انصاری است<ref>ابن‌ ملقن، طبقات الاولیاء، ج۱، ص۹۳، تحقیق نورالدین شریبه، بیروت ۱۴۰۶ /۱۹۸۶</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۶، بغداد</ref>.

رفاعی در سال ۵۰۰ یا ۵۱۲ در قریۀ حسن (از توابع شهر واسط در [[عراق]]) به‌دنیا آمد<ref>عبدالوهاب‌ بن علی سبکی، طبقات الشافعیه الکبری، ج۶، ص۲۴، به اهتمام عبدالفتاح محمدالحلو و محمود محمد طناحی، ۱۳۸۸/ ۱۹۶۸</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۲۱۷، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref>. در کودکی پدرش او را برای فراگیری و حفظ [[قرآن]] به عبدالسمیع حربونی سپرد.

پس از درگذشت پدر رفاعی در ۵۱۹، منصور بطائحی، دایی رفاعی، تربیت و کفالت او را برعهده گرفت و او را به همراه خانواده‌اش به واسط برد، سپس وی را نزد ابوالفضل علی واسطی، عارف و محدّث و از شیوخ [[شافعی]] و دایی دیگرش [[ابوبکر واسطی]] فرستاد تا به تحصیل بپردازد<ref>تاریخ الاسلام ذهبی، ج۲۱، ص۷۸</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۲۱۷، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۹، بغداد</ref>.

علاوه بر این، رفاعی از بندار بن بختیار واسطی، احمد بن عبداللّه آمدی واسطی، ابوغالب عبداللّه ‌بن منصور، ابوالفتح محمد بن عبدالباقی و محمد بن عبدالسمیع عباسی حدیث شنید<ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، ج۱، ص۸ـ۱۱</ref><ref>بوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، ج۱، ص۱۶</ref><ref>الکلیات الاحمدیه، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴. یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۹ـ۱۰، بغداد</ref>. برخی <ref>نورالدین شطنوفی، بهجه الاسرار و معدن الانوار، ج۱، ص۲۸ـ۲۹، قاهره ۱۴۲۱/۲۰۰۱</ref><ref>غلام سرور لاهوری، خزینة الاصفیاء، ج۱، ص۱۰۱، نولشکور، ۱۳۸۷/۱۹۲۹</ref> معتقدند رفاعی با [[عبدالقادر گیلانی|عبدالقادر گیلانی]] ملاقات کرده و از شاگردان او به شمار می‌رفته، اما خود رفاعی در مجلس سال ۵۷۸ در سلسلۀ مشایخ خویش از عبدالقادر نام نبرده است.

رفاعی از ابوالفضل واسطی اجازۀ جامع در شریعت و طریقت دریافت کرد و از منصور بطائحی خرقه گرفت<ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۱۰</ref><ref>ترمینگام، ص ۳۷</ref> که گفته ابوالفضل واسطی شیخ صحبت رفاعی و اولین کسی بود که به رفاعی خرقه پوشاند منصور بطائحی، دائی رفاعی، شیخ یک انجمن دینی بود. او احمد رفاعی را مکلف کرد که در روستای ام‌عبیده بماند و به ارشاد مریدان بپردازد.

پس از منصور، احمد رفاعی در رهبری آن انجمن را برعهده گرفت و از آن پس، آن انجمن را رفاعیه نامید<ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۲۱۸ـ۲۱۹، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref>. از دیگر اسامی طریقت رفاعیه، احمدیه و بطائحیه است<ref>ابن‌ خلکان، وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۷۱</ref><ref>ابوالفدا الحافظ ابن‌ کثیر، البدایه و النهایه، بیروت ۱۴۰۷ /۱۹۸۷</ref><ref>ابن‌ ملقن، طبقات الاولیاء، ج۱، ص۹۴، تحقیق نورالدین شریبه، بیروت ۱۴۰۶ /۱۹۸۶</ref>. سلسله مشایخ طریقت احمد را به چند واسطه به [[شبلی]] و [[جنید بغدادی|جنید]] و [[سری سقطی|سری‌سقطی]] و مشایخ پیش از اینان می‌رساند<ref>غلام سرور لاهوری، خزینة الاصفیاء، ج۱، ص۱۰۱، نولشکور، ۱۳۸۷/۱۹۲۹</ref>. برخی<ref>یوسف‌ بن الیاس سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیه و المعربه، ج۱، ص۹۴۸، ج ۱، قم ۱۴۱۰</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۳۱، بغداد</ref> گزارش‌های غلوآمیز درباره تعداد خلفای رفاعی در زمان حیات او نقل کرده‌اند.

از شاگردان رفاعی می‌توان به ابوالفتح واسطی، عبدالسلام قلیبی و عبداللّه بلتاجی اشاره کرد<ref>عبدالرئوف مناوی، الکواکب الدریه، ج ۲، ص ۴۳۱؛عبدالرئوف مناوی، الکواکب الدریه، ج ۲، ص۴۴۲ـ۴۴۳،بیروت ۱۹۹۹</ref><ref>عبدالرئوف مناوی، الکواکب الدریه، ج ۴، ص ۱۶۶</ref>.

رفاعی نه فقط به ارشاد مریدانش بلکه به ارشاد طبقات گوناگون از جمله [[خلیفه]] عصر خویش المستنجد باللّه عباسی نیز همت گماشت<ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۱۹۱، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۳۲ـ۳۳، بغداد</ref>.

رفاعی از [[ائمه|ائمه معصومین علیهم‌السلام]] با احترام خاصی یاد کرده، چنان‌که از [[حضرت علی|حضرت علی علیه‌السلام]] به امام جلیل، از [[امام حسین]] علیه‌السلام به مظلوم شهید و از امام رضا علیه‌السلام به [[امام رضا]] امام اعظم و امام رضا قبلۀ اهل باطن یاد کرده و با ذکر برخی مصائب امام زین‌العابدین و [[امام کاظم|امام موسی‌کاظم]] علیه‌السلام آنها را صاحب مقام رضا معرفی کرده است<ref>احمد رفاعی، حکم الامام الرفاعی، ج۱، ص۷۶ـ۷۷، به‌اهتمام محمد حسنی مصطفی، حلب ۱۴۲۲/ ۲۰۰۲</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۱۶، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، ج۱ص ۱۵۰-۱۵۸ الکلیات الاحمدیه، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref>.

احمد رفاعی با نظریۀ [[وحدت]] وجود به شدت مخالف بود و شطحیات عرفا را نوعی [[کفر]] تلقی می‌کرد<ref>احمد رفاعی، حکم الامام الرفاعی، ج۱ص۱۵، به‌اهتمام محمد حسنی مصطفی، حلب ۱۴۲۲/ ۲۰۰۲</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۱۲۶، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref> وی مبالغه و بزرگ‌نمایی شخصیت مشایخ را تا آن‌جا که آنها را معصوم انگاشته و واسطۀ بین خدا و بنده قرار دهند مردود می‌شمرد<ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۱۳۵، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref>.

رفاعی کتاب و [[سنّت]] را دو میزان می‌دانست که همۀ اقوال، افعال و احوال عارف باید با آن سنجیده شود. ازاین‌رو رفاعی هرگونه مخالفت با شریعت را کفر می‌دانست<ref>احمد رفاعی، حکم الامام الرفاعی، ج۱، ص۶۷، به‌اهتمام محمد حسنی مصطفی، حلب ۱۴۲۲/ ۲۰۰۲</ref><ref>ابوالهدیل افندی الصیادی الرفاعی الحسینی، الکلیات الاحمدیه، ج۱، ص۱۲۶، قاهره ۱۴۲۵ /۲۰۰۴</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی ج۱، ص۱۲ حیاته ـ آثاره، بغداد</ref>.

رفاعی در ۵۷۸ در ام‌عبیده درگذشت<ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۱۱، ص۴۹۲</ref><ref>ابن‌ خلکان، وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۷۲</ref> و چون فرزندی نداشت، برادرزاده‌هایش جانشین او شدند<ref>ابن‌ خلکان، وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۷۱</ref><ref>صلاح‌الدین صفدی، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۱۹</ref>.

در منابع متأخر<ref>یوسف‌ بن الیاس سرکیس، ج۱، ص۹۴۸، معجم‌المطبوعات العربیه و المعربه، قم۱۴۱۰</ref><ref>یونس ابراهیم سامرایی، السید احمد الرفاعی حیاته ـ آثاره، ج۱، ص۴۴ـ۴۵، بغداد</ref> آثاری را از رفاعی دانسته‌اند که از آن جمله‌اند: