ائمه: تفاوت میان نسخه‌ها

امام به این معنا، دارای ولایت مطلقه در امور دین و دنیا و معصوم از گناه و مصون از هر گونه لغزش، اشتباه و فراموشی و حجتبر خلق و خلیفه خداوند در زمین است. <ref>ص/سوره۳۸، آیه۲۶. </ref> <ref>انبیاء/سوره۲۱، آیه۷۳. </ref>

۱) [[امام علی(ع)|ابوالحسن، علی بن ابی‌طالب، امیر مؤمنان]].

۲) [[امام حسن مجتبی(ع)|ابومحمد، حسن بن علی، المجتبی]].

۳) [[امام حسین(ع)|ابوعبدالله، حسین بن علی، سید الشهدا]].

۴) [[ابومحمد، علی بن حسین، زین‌العابدین]].

۵) [[امام باقر(ع)|ابوجعفر، محمد بن علی، باقر العلوم]].

۶) [[امام جعفر صادق(ع)|ابوعبدالله، جعفر بن محمد، الصادق]].

۷) [[امام کاظم|ابوالحسن، موسی بن جعفر، الکاظم.]]

۸) [[امام رضا ‌علیه‌السلام|ابوالحسن، علی بن موسی، الرضا.]]

۹) [[امام جواد ‌علیه‌السلام|ابوجعفر، محمد بن علی، التقی الجواد.]]

۱۰) [[ابوالحسن، علی بن محمد، الهادی]].

۱۱) [[ابومحمد، حسن بن علی، العسکری]].

۱۲) [[امام مهدی|امام مهدی منتظر، حجة بن الحسن.]]

از آن جا که صلوات بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ملازم با صلوات بر خاندان آن حضرت است، هر جا که صلوات بر آن حضرت واجب باشد (مانند خطبه نماز جمعه (صلوات بر آل او نیز به تبع، واجب است) و مانند هنگام ذکر نام آن حضرت) صلوات بر آل او نیز مستحب می‌باشد.

آیات و روایات بسیاری بر عظمت و جلالت اهل بیت (علیهم‌السلام) تصریح دارد و فقها بر اساس آن فروعی را در باب‌های مختلف ذکر کرده‌اند، از قبیل:

آباد کردن مشاهد أئمه با ساختن، تعمیر و تجدید بنای آنها <ref>نجفی، محمدحسن، نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴، ص۳۴۱. </ref> <ref>مکی العاملی، محمد بن جمال‌الدین، الدروس، ج۱، ص۱۱۶.</ref> <ref>ملکی تبریزی، میرزا جواد، مصباح الفقیه، ج۵، ص۴۲۸.</ref> و ذکر و نشر فضائل ایشان مستحب است. <ref>حلی، ابن إدریس، السرائر، ج۳، ص۶۲۵.</ref>

توسل به أئمه (علیهم‌السلام) به نص آیه شریفه «وَ ابتَغُوا اِلَیهِ الوَسِیلَةَ» <ref>مائده/سوره۵، آیه۳۵. </ref> که به درخواست وسیله برای توجه به سوی خداوند امر شده است، امری راجح و مطلوب است.

در فقه به مواردی از تبرک اشاره شده است؛ از جمله:

دشنام دادن به امامان (علیهم‌السلام)، حرام و کشتن دشنام دهنده در صورت امکان، واجب است، <ref>جبعی عاملی، علی، مسالک الافهام، ج۳، ص۷۵. </ref> <ref>جبعی عاملی، علی، مسالک الافهام، ج۳، ص۹۴. </ref> <ref>مسالک جبعی عاملی، علی، الافهام، ج۱۴، ص۴۵۲. </ref> <ref>خویی، ابوالقاسم، مبانی تکملة المنهاج، ج۱، ص۲۶۴. </ref> لیکن در این که نفس ناسزاگویی هر چند منشأ آن نصب نباشد، موجب ارتداد و نجاست می‌شود یا در صورتی که نشأت گرفته از دشمنی باشد، اختلاف است. <ref>کاشف‌الغطاء، جعفر بن خضر، کشف الغطاء، ج۲، ص۳۵۵. </ref> <ref>نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۶، ص۵۵-۵۶. </ref> <ref>خویی، ابوالقاسم، التنقیح (الطهارة)، ج۲، ص۸۷. </ref>