ائمه: تفاوت میان نسخه‌ها

۱) [[امام علی(ع)|ابوالحسن، علی بن ابی‌طالب، امیر مؤمنان]].

۲) [[امام حسن مجتبی(ع)|ابومحمد، حسن بن علی، المجتبی]].

۳) [[امام حسین(ع)|ابوعبدالله، حسین بن علی، سید الشهدا]].

۴) [[ابومحمد، علی بن حسین، زین‌العابدین]].

۵) [[امام باقر(ع)|ابوجعفر، محمد بن علی، باقر العلوم]].

۶) [[امام جعفر صادق(ع)|ابوعبدالله، جعفر بن محمد، الصادق]].

۷) [[امام کاظم|ابوالحسن، موسی بن جعفر، الکاظم.]]

۸) [[امام رضا ‌علیه‌السلام|ابوالحسن، علی بن موسی، الرضا.]]

۹) [[امام جواد ‌علیه‌السلام|ابوجعفر، محمد بن علی، التقی الجواد.]]

۱۰) [[ابوالحسن، علی بن محمد، الهادی]].

۱۱) [[ابومحمد، حسن بن علی، العسکری]].

۱۲) [[امام مهدی|امام مهدی منتظر، حجة بن الحسن.]]

توسل به أئمه (علیهم‌السلام) به نص آیه شریفه «وَ ابتَغُوا اِلَیهِ الوَسِیلَةَ» <ref>مائده/سوره۵، آیه۳۵. </ref> که به درخواست وسیله برای توجه به سوی خداوند امر شده است، امری راجح و مطلوب است.

در فقه به مواردی از تبرک اشاره شده است؛ از جمله:

دشنام دادن به امامان (علیهم‌السلام)، حرام و کشتن دشنام دهنده در صورت امکان، واجب است، <ref>جبعی عاملی، علی، مسالک الافهام، ج۳، ص۷۵. </ref> <ref>جبعی عاملی، علی، مسالک الافهام، ج۳، ص۹۴. </ref> <ref>مسالک جبعی عاملی، علی، الافهام، ج۱۴، ص۴۵۲. </ref> <ref>خویی، ابوالقاسم، مبانی تکملة المنهاج، ج۱، ص۲۶۴. </ref> لیکن در این که نفس ناسزاگویی هر چند منشأ آن نصب نباشد، موجب ارتداد و نجاست می‌شود یا در صورتی که نشأت گرفته از دشمنی باشد، اختلاف است. <ref>کاشف‌الغطاء، جعفر بن خضر، کشف الغطاء، ج۲، ص۳۵۵. </ref> <ref>نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۶، ص۵۵-۵۶. </ref> <ref>خویی، ابوالقاسم، التنقیح (الطهارة)، ج۲، ص۸۷. </ref>