ویکی‌وحدت:شیوه ارجاع به منابع

شیوه ارجاع به منابع شیوه‌نامه‌ای است که با موافقت و تصمیم کارشناسان ویکی‌وحدت نگارش و قواعدی را برای ارجاع‌دادن به منابع شامل: «کتاب، مجله، روزنامه و سایت». هم در متن مقالات ( ایجاد پانویس) و هم در بخش منابع پایانی معرفی می‌کند. بنابر این قواعد، باید در پانویس خلاصه‌ای از اطلاعات بیاید و مشخصات کامل اثر (کتاب و ...) در بخش منابع بیاید. مثلا در پانویس فقط نام‌خانوادگی، نام اثر و شماره جلد و صفحه می‌آید. این قواعد با هدف یکدست شدن مقالات و مداخل و فهم و ویرایش آسانِ ارجاعات تصویب شده‌اند. اگر بخواهیم توضیحات بیشتری در پانویس بیاوریم، بهتر است از یادداشت استفاده کرده و از آوردن توضیح اضافه در پانویس و منابع خوداری کنیم. که در ادامه دستورالعمل‌های ویکی‌نویسی و دانشنامه‌نویسی برای یادداشت و ارجاعات در پایان ذکر شده‌اند.

ارجاع به کتاب

در پانویس

از آنجا که مشخصاتِ نشرِ کتاب یا مقاله یا سایت، به شکل کامل در بخش منابعِ مقاله می‌آید، در پانویس باید خلاصه‌ای از این مشخصات بیاید: نام‌خانوادگی (شهرت) نویسنده، نام کتاب، یکی از مؤلفه‌های نشر(اولویت با سال نشر است)، شمارۀ جلد با حرف اختصاری «ج»، شماره صفحه با حرف اختصاری «ص». در ارجاع به فرهنگ‌های لغت و مانند آن به این روش عمل می‌شود: نام‌خانوادگی نویسنده، نام کتاب، ذیل واژه فلان. چند مثال: مطهری، حماسه حسینی، ۱۳۸۵ ش، ج ۱، ص ۵۰ ـ۵۴. ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ ق، ج ۴،‌ ص ۲۹۰. دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه رجوع. نکته: آوردن یکی از مؤلفه‌های نشر به این دلیل است که مقالات ویکی دائماً در حال ویرایش‌اند و ممکن است پانویسی افزوده شود و در آن به اثری ارجاع داده شود که از نظر نشر، متفاوت با اثری است که در بخش منابع آمده است. تفاوت در نشر، معمولاً تفاوت در شماره صفحه را به دنبال دارد. به همین دلیل باید در پانویس مشخص باشد که به کدام اثر ارجاع داده شده است.

در منابع

مشخصات کتاب در بخش منابع به این شیوه می‌آید: فامیلی مؤلف، نام (برای بیشتر از یک نویسنده به مثال‌ها رجوع کنید)، عنوان کتاب، نام مترجم و محقق (مثلاً ترجمهٔ...، به تحقیق...)، نام شهر محل نشر، نام ناشر، نوبت چاپ (مثلاً چاپ سوم)، سال چاپ برای نوبت ذکرشده. مثال برای یک مؤلف: شاملو، احمد، در آستانه، تهران، مؤسسه انتشارات نگاه، چاپ اول، ۱۳۷۶ش. مثال برای دو مؤلف: بودریار، ژان، و احمد مومیایی رازی، سرگشتگی نشانه‌ها، نمونه‌هایی از نقد پسامدرن، ترجمهٔ باب رحمتی، تهران، نشر مرکز، چاپ اول، ۱۳۷۴ش. مثال برای بیش از دو مؤلف: لوگان، جان و دیگران، سه توپ دارم قلقلیه، تهران، نشر بادبادک، ۱۳۷۷ش. نکات: • اگر محل نشرِ کتاب مشخص نبود از علامت اختصاری بی‌جا و اگر ناشر آن مشخص نبود از بی‌نا و اگر تاریخ نشر مشخص نبود، از بی‌تا استفاده می‌شود. مثلاً: مطهری، مرتضی، پیامبر امی، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا. • بین عنوان اصلی و فرعیِ کتاب دونقطه می‌آید. مثال: نجفی، ابوالحسن، غلط ننویسیم: فرهنگ دشواری‌های زبان فارسی،... . • در کتاب‌های چندجلدی که محقق یا چاپ هر جلدشان متفاوت است، در اطلاعات کتاب‌شناسی شماره جلد کتاب نیز آورده می شود. مثال۱: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب‌الاشراف (ج۳)، تحقیق: محمدباقر محمودی، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، ۱۹۷۷ق/۱۳۹۷م. مثال۲: بلاذری، احمد بن یحیی، انساب‌الاشراف (ج۵)، تحقیق: احسان عباس، بیروت، جمعیة المستشرقین الألمانیة، ۱۹۷۹م/۱۴۰۰ق. ارجاع به مقدمه مترجم و مصحح کتاب • پانویس در پانویس برای ارجاع به مقدمه مصحح یا مترجم چنین باید عمل کرد طبسی، «مقدمه»، در ابصار العین، ص۳. • منابع: در بخش منابع اطلاعات کتابشناسی به این شکل می‌آید. طبسی، محمدجعفر، «مقدمه»، در ابصار العین، تألیف محمد سماوی، قم، زمزم هدایت، ۱۳۸۴ش. بنابراین اگر در یک مدخل، هم به مقدمه و هم به متن اصلی کتاب ارجاع بدیم، اطلاعات کتابشناسی دوبار در مدخل ذکر می‌شود.