حوزه علمیه نجف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حوزه علمیه نجف''' اصطلاحی که بر تمامی متولیان امور مدارس دینی اعم از مراجع مذهبی حوزه علمیه شهر [[نجف]] اشرف اطلاق می‌گردد. وظیفه اساسی این متولیان، آموزش و پرورش طلاب [[علوم اسلامی|علوم دینی]] و نیز جامعه اسلامی و بشری ساکن در [[نجف|نجف اشرف]] و حوالی آن و به صورت کلی در [[عراق]] می‌باشد. این حوزه تا کنون در کنار [[حوزه علمیه قم]] به پرورش بسیاری از [[فقیهان]] و عالمان بزرگ با مبانی [[وحدت اسلامی|وحدت]] آفرین و عملکرد [[تقریب مذاهب اسلامی|تقریب]] مدار پرداخته است و از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشد. از جمله این بزرگان می‌توان به امثال: [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]]، [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]]، [[مرتضی انصاری|شیخ انصاری]]، [[سید ابوالقاسم خوئی]] و [[سید علی حسینی سیستانی]] و [[سید روح الله موسوی خمینی|سید روح‌الله خمینی]]، [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]]، اشاره نمود.

* حضور شخصیت‌های دینی و علمی دیگر در نجف، همچون [[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ صدوق]] و شنیدن حدیث از محمد بن علی بن فضل دهقان<ref>ر. ک: خویی، ج ۱۶، ص۳۳۷</ref> و نیز اقامت برخی نقبای شیعیان همانند [[ابن سدره]]، و اسکان تعدادی از خاندان‌های اهل علم، مثل آل طحّان، در نجف<ref>ابن طاووس، ص۱۴۸؛ بحرالعلوم، ص۱۳ـ۱۴</ref> در زمره مستندات وجود حرکت علمی در نجف، پیش از شیخ الطائفه طوسی، ذکر شده است<ref>برای اطلاع از نقد این آرا رجوع کنید به غروی، ص۱۹ـ۳۰</ref>.

این دوره با حضور شیخ طوسی در نجف (۴۴۸ـ۴۶۰ق) مقارن است. او که از شاگردان [[محمد بن محمد بن نعمان|شیخ مفید]] و [[سید مرتضی|سید مرتضی علم الهدی]] بود، پس از فوت علم الهدی ریاست علمی [[مذهب شیعه|شیعیان]] بغداد را برعهده گرفت. اندکی پس از ورود طغرل سلجوقی به بغداد، ۴۴۹ خانه و کتابخانه او را در حالی که خودش قبلا به نجف مهاجرت کرده بود آتش زدند. مدتی بعد، شیخ فعالیت علمی خود را در این شهر آغاز کرد و حوزه نجف با تلاش‌های او پاگرفت. شیخ توانست اوضاع تحصیلی نجف را نظم بیشتر دهد و حلقه‌های درسی را تشکیل دهد. عده‌ای اندک از کسانی که همراه شیخ از بغداد به نجف رفته یا شهرتش را شنیده بودند، به او پیوستند. کتاب [[امالی (کتاب)|امالی]] یا المجالس شیخ گواهِ انضباطی است که او در حوزه نو تأسیس نجف در انتقال علوم به شاگردانش برقرار کرده بود<ref>نخستین مجلس املا: ۲۶ صفر ۴۵۶ در حرم امیرمؤمنان علیه‌السلام</ref>. طوسی همچنین علما و شاگردان را به [[فقه استدلالی|فقه استدلالی و اجتهادی]] جهت داد.

با همه این احوال، در این دوره نیز حوزه نجف از تکاپوی علمی دور نماند. از ابوعلی طوسی فرزند شیخ طوسی (متوفی ۵۱۵) اثری چون ''المرشد الی سبیل المتعبد'' و ''الامالی'' به جای مانده است. وی نزد علمای شیعه باعنوان مفید ثانی شهرت دارد<ref>ر. ک: منتجب الدین رازی، ص۴۶؛ ابن شهر آشوب، ص۳۲۴</ref> .[[ابن شهرآشوب |ابن شهرآشوب مازندرانی]]، [[فضل بن حسن طبرسی|ابوعلی فضل بن حسن طبرِسی]] مؤلف [[مجمع البیان]] و [[حسین بن احمد بن طحال|ابوعبدالله حسین بن احمدبن طحّال]] مقدادی تربیت یافتگان محضر اویند<ref>بحرالعلوم، ص۴۴ـ۴۵</ref>. همچنین شیخ ابوالوفاء عبدالجبار رازی، شیخ ابومحمدحسن بن بابویه قمی و شیخ ابوعبدالله محمدبن هبةالله طرابلسی معاصران او و جملگی از شاگردان پدرش در حوزه علمیه نجف بوده‌اند<ref>ابن شهر آشوب، ص۴۳</ref>. کتاب شرح کافیه ابن حاجب و شرح قصائد [[ابن ابی الحدید]] از نجم الائمة رضی الدین محمد استرآبادی (متوفی ۶۸۶)<ref>ر. ک: حرّعاملی، قسم ۲، ص۲۵۵</ref> الایماقی فی شرح الایلاقی و شرح تعریب الزبدة در طب از عبدالرحمان بن عتائقی از علمای [[حلّه]] و بعد نجف اشرف<ref>آقابزرگ طهرانی، ج ۲، ص۵۰۹؛ زرکلی، ج ۳، ص۳۳۰</ref> و التنقیح الرایع فی شرح مختصرالشرایع مقداد بن عبداللّه سیوری مشهور به فاضل مقداد (متوفی ۸۲۶)<ref>آقابزرگ طهرانی، ج ۴، ص۴۶۳</ref> از جمله آثار دانشمندانِ این دوره حوزه نجف است.

شیخ انصاری از شاگردان [[سید محمد مجاهد]] و شیخ [[علی کاشف‌الغطاء]] و [[محمد حسن نجفی|شیخ محمدحسن نجفی]] مشهور به صاحب جواهر در نجف بود و پس از وفات صاحب جواهر در ۱۲۶۶ق به مرجعیت [[شیعه]] نایل آمد.<ref>حرزالدین، ج ۲، ص۴۰۲</ref> کتاب [[رسائل (کتاب)|رسائل]] او از برترین نوشته‌های اصولی مذهب شیعه به شمار می‌رود؛ به ویژه طرح ابتکاری او در ساماندهی مباحث «حجّت»، افق‌هایی نو در برابر فقها و [[مجتهدان]] گشوده است. این کتاب از درسنامه‌های مهم حوزه‌های شیعی است که هم در مرتبه سطوح عالی تدریس می‌شود و هم بسیاری از استادان و [[مجتهدان]] حوزه‌های علمیه، دروس اجتهادی خود را در [[اصول فقه|علم اصول]]، بر محور این کتاب ارائه می‌دهند.

مکتب فقهی ـ اصولی شیخ انصاری، با پیگیری جدّی چند تن از شاگردان برجسته او، و در رأس آنان [[میرزای شیرازی|میرزامحمد حسن شیرازی]] استقرار یافت. میرزای شیرازی، پس از شیخ انصاری به [[سامرا]] رفت و در آنجا حوزه درسی تأسیس کرد. به دعوت او شماری از [[مجتهدان]] و فضلای حوزه نجف نیز راهی سامرا شدند و با محوریت میرزای شیرازی، که مرجع علی الاطلاق شیعه بود، در تثبیت و تبیین آرای شیخ انصاری کوشیدند. درواقع، [[حوزه علمیه سامرا|حوزه سامرا]] که نزدیک به نیم قرن پایید، بخشی از حوزه نجف بود و صرفاً با آن فاصله مکانی داشت.

با اینکه دانشمندان دیگری در حوزه نجف، پس از شیخ انصاری، دست به تألیف و تصنیف در علم اصول زدند، ولی هیچ یک به رتبه آخوند [[محمد کاظم خراسانی|ملامحمدکاظم خراسانی]] (متوفی ۱۳۲۹ق) نرسیدند. وی از تربیت شدگان مکتب اصولی شیخ انصاری است، ولی آرای او در همه مباحث با نظریات شیخ انطباق ندارد.<ref>برای بررسی تطبیقی آرای این دو تن رجوع کنید به عنایةالاصول اثر سیدمرتضی فیروزآبادی</ref> پس از شیخ انصاری، او بیشترین تأثیر را بر حوزه‌های علمی شیعی گذاشته است. کتاب [[کفایة الاصول (کتاب)|کفایة الاصول]] او در بردارنده نظریات و بیان‌هایی ابداعی است و چون به طور موجز تألیف شده، شروح و تعلیقات و تقریرات بسیاری بر آن نوشته‌اند. این کتاب نیز به عنوان آخرین متن آموزشی علم اصول در سطح عالی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اغلب [[فقیهان]] برجسته اصولی قرن چهاردهم از پرورش یافتگان مکتب اصولی شیخ انصاری و شمار زیادی از آنان شاگردان آخوند خراسانی بوده‌اند. صدها تن محضر خراسانی را درک کردند و برخی چون شیخ [[محمد جواد بلاغی]] (متوفی ۱۳۵۲)، [[ابوالحسن مشکینی]] (متوفی ۱۳۵۸)، [[محمد حسین نائینی]](متوفی ۱۳۵۶)، [[محمد حسین غروی اصفهانی]] (متوفی ۱۳۶۱)، [[آقا ضیاءالدین عراقی]](متوفی ۱۳۶۱)، [[سید ابوالحسن اصفهانی]] (متوفی ۱۳۶۵)، [[محمد حسین کاشف الغطا|شیخ محمدحسین آل کاشف‌الغطاء]] (متوفی ۱۳۷۳)، سیدعبدالحسین شرف الدین عاملی (متوفی ۱۳۷۷) و [[حسین بروجردی|حاج آقا حسین بروجردی]] (متوفی ۱۳۸۰ق) به بالاترین مدارج [[اجتهاد]] و [[مرجعیت]] نایل آمدند.<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، ج ۱۴، قسم ۲، ص۷۸۹</ref>

از دهه ۱۳۵۰ش فعالیت‌های سیاسی [[سید محمد باقر صدر]]، که در آن زمان یکی از استادان برجسته حوزه نجف بود، بیش از پیش در محافل سیاسی شیعه عراق مورد توجه قرار گرفت.<ref>وایلی، ص۴۸</ref> با افزایش اعتراضات مذهبی که غالباً توسط علمای حوزه نجف سازماندهی می‌شد، سرکوب حزب حاکم بعث نیز شدت می‌یافت. [[انتفاضه صفر]] ۱۳۹۷/ بهمن ۱۳۵۵ دولت عراق را متوجه نقش رهبری علما در نهضت اسلامی‌کرد و به همین جهت محدودیت‌هایی را برای ایشان اعمال داشت<ref>ر. ک:وایلی، ص۵۰ـ۵۱</ref> حامیان آیت اللّه صدر در خرداد ۱۳۵۹ [[انتفاضه رجب]] را در منزل او آغاز کردند ولی این حرکت نیز فرجامی چون اقدامات پیشین یافت<ref>ر. ک:وایلی، ص۵۲</ref> و در پی آن، صدر و خواهرش [[بنت الهدی صدر|بنت الهدی]] دستگیر و اعدام شدند.<ref>ر. ک:وایلی، ص۵۵</ref> [[سید ابوالقاسم خوئی]] در اعتراض به این عمل، درخواست کرد به وی اجازه دهند از عراق خارج شود، ولی دولت علاوه بر رد این درخواست، حساب‌های او را مسدود و برخی از شاگردانش را دستگیر و عده‌ای از آنان را اعدام کرد.<ref>ر. ک:وایلی، ص۵۷</ref> به طور کلی، پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی ایران]]، دولت عراق مشکلات بیشتری برای علما و طلاب علوم دینی حوزه نجف ایجاد کرد و در نتیجه برخی از علمای مبارز حوزه به علت تنگناهای شدید در عراق، ناگزیر از مهاجرت به دیگر کشورها شدند و فعالیت سیاسی خود را در آنجا پی گرفتند.<ref>ر. ک:وایلی، ص۷۸ـ۸۲</ref>

برای تدریس در حوزه علمیه شروط خاصی چون مدرک یا سن مطرح نیست و طلاب آزادانه مدرّسان و استادان خود را برمی‌گزینند. بنابراین، استاد باید از توانایی علمی و قدرت بیان و پیشینه درسی درخور ذکر برخوردار باشد. در برابر تدریس، حقوقی به استادان پرداخت نمی‌شود و نیازهای ضروری زندگی آنان را مراجع تقلید تأمین می‌کنند.<ref>بهادلی، ص۱۰۳ـ۱۰۶</ref> طلاب رکن دیگر حوزه علمیه نجف‌اند که با داشتن برخی شرایط به تحصیل مشغول می‌شوند.<ref>ر. ک: «بحوث شاملة حول اسلوب الدراسة فی النجف»، ص۲۲۳</ref> معیشت طلاب از طریق شهریه مدرسه، کمک‌های مالی مراجع نجف یا مراجع دیگر کشورها، خانواده‌های طلاب، اشخاص حقیقی یا مراکز خیریه یا از محل [[وقف|موقوفات]] مدارس تأمین می‌شود.<ref>آل محبوبه، ج ۱، ص۱۳۲؛ محمد خلیلی، ص۴۰۵؛ جمالی، ص۱۲۰؛ مرتضوی لنگرودی، ص۳۷</ref> بعضاً نیز کمک‌های غیرنقدی و تسهیلاتی چون لوازم التحریر در اختیار طلاب قرار داده می‌شد<ref>جعفریان، ص۴۸</ref> و هر از گاهی در برخی مدارس (نظیر مدرسه قوام) غذا توزیع می‌شد.<ref>آل محبوبه، ج ۱، ص۱۳۰</ref> برخی هم در حوزه نجف ترجیح می‌دادند معاش خویش را از دسترنج خود تأمین کنند.<ref>نجفی قوچانی، ص۵۳۲؛ قاضی، ص۳۸</ref>

اغلب طلاب [[نجف]] غیر بومی بوده و ملیت‌های گوناگونی داشتند؛ پاکستانی، هندی، تبتی، سوری، لبنانی، بحرینی، ترک، ایرانی و غیره؛ و از همه پرشمارتر ایرانیان بودند.<ref>جمالی، ص۱۱۸؛ محمد خلیلی، همانجا</ref> علاوه بر ایرانیان، که همواره یکی از مراکز علمی خود را نجف قرار داده بودند، طلاب علوم دینی [[جبل عامل]] نیز از روزگار [[شهید اول]] (نیمه دوم قرن هشتم) از لبنان به نجف مهاجرت می‌کردند و در روزگار سید جواد عاملی (متوفی ۱۲۲۶ق) بر تعداد آنان در این شهر افزوده شد.<ref>خلیل الزین، ص۱۸۰</ref> مدارس، معمولا ملیت طلبه را ملاک پذیرش قرار نمی‌دادند، ولی برخی از مدارس را بانیان آنها برای ملیت خاصی بنا می‌کردند، مثلا مدرسه عاملیین خاص لبنانی‌ها، مدرسه هندی از آنِ هندیان، و مدرسه ایروانی ویژه ترکان بود.<ref>محمد خلیلی، ص۴۰۶</ref> گاهی نیز اختلافاتی پیش می‌آمد.<ref>ر. ک: آل محبوبه، ج ۱، ص۱۳۲</ref> در سال‌های اخیر، پس از سقوط رژیم بعثی، به تدریج طلاب از کشورهای مختلف برای تحصیل به نجف می‌روند.

|مدرسه آخوند (کبری)||[[محمدکاظم خراسانی|ملا محمد کاظم آخوند خراسانی]]||۱۳۲۷||با نام امام حسن(ع) فعال است.

|مدرسه علمیه آیت‌الله بروجردی (نجف)||[[سید حسین بروجردی]]||۱۳۷۳||به نام مدرسه [[حسین بن علی (سید الشهدا)

(سید الشهدا)]] فعال است.