فضیل بن عیاض: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| | |ابوعلی، شیخ المشایخ | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
'''فضیل بن عیاض''' درگذشته در ۱۸۷ق از دیگر صوفیان خراسانی بود که در آغاز میان ابیورد و سرخس دزدی می‌کرد، اما به دنبال جذبه‌ای الاهی، گام در طریق سلوک نهاد و از سرآمدانِ عصر خود شد. گفته‌اند که «دائم الحزن» بود، چندان‌که به گفتۀ قشیری هنگامی که او رحلت کرد حزن از جهان رخت بربست<ref>قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۶۶، الرسالة القشیریة، قاهره، ۱۳۶۷ق/۱۹۴۸م</ref> فضیل از معاشرت با مردم کراهت داشت و خلوت بی‌تفرقۀ خود را بر تشویش دیدار خلق ترجیح می‌داد<ref>عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۹۶، تذکرةالاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۴۶ش. - تاریخ التصوف الاسلامی، ص۲۶۴-۲۸۰، بدوی، عبدالرحمان، تاریخ التصوف الاسلامی، کویت، ۱۹۷۸م</ref>. | '''فضیل بن عیاض''' درگذشته در ۱۸۷ق از دیگر صوفیان خراسانی بود که در آغاز میان ابیورد و سرخس دزدی می‌کرد، اما به دنبال جذبه‌ای الاهی، گام در طریق سلوک نهاد و از سرآمدانِ عصر خود شد. گفته‌اند که «دائم الحزن» بود، چندان‌که به گفتۀ قشیری هنگامی که او رحلت کرد حزن از جهان رخت بربست<ref>قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۶۶، الرسالة القشیریة، قاهره، ۱۳۶۷ق/۱۹۴۸م</ref> فضیل از معاشرت با مردم کراهت داشت و خلوت بی‌تفرقۀ خود را بر تشویش دیدار خلق ترجیح می‌داد<ref>عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۹۶، تذکرةالاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۴۶ش. - تاریخ التصوف الاسلامی، ص۲۶۴-۲۸۰، بدوی، عبدالرحمان، تاریخ التصوف الاسلامی، کویت، ۱۹۷۸م</ref>. | ||
= | =زندگی‌نامه= | ||
فضیل بن عیاض بن مسعود بن بشر تمیمی یربوعی در ناحیه مرو [[خراسان]] و در روستایی به نام فُندِین به دنیا آمده است. کنیه‌اش ابوعلی است و اصالتاً او را از اهل [[کوفه]] می‌دانند<ref>سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۷</ref> وی در ابتدا در محلی بین ابیورد و سرخس به راهزنی مشغول بود<ref>ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، دارالثقافه، ج۴، ص۴۷</ref> ولی در پی واقعه‌ای توبه کرد و به عبادت و زهد مشغول | فضیل بن عیاض بن مسعود بن بشر تمیمی یربوعی در ناحیه مرو [[خراسان]] و در روستایی به نام فُندِین به دنیا آمده است. کنیه‌اش ابوعلی است و اصالتاً او را از اهل [[کوفه]] می‌دانند<ref>سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۷</ref> وی در ابتدا در محلی بین ابیورد و سرخس به راهزنی مشغول بود<ref>ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، دارالثقافه، ج۴، ص۴۷</ref> ولی در پی واقعه‌ای توبه کرد و به عبادت و زهد مشغول شد و حدیث را از محدثان بزرگ فراگرفت. سپس به [[مکه]] رفت و در آن جا به عبادت پرداخت و از پیشوایان زهّاد گردید. وی شیخ المشایخ صوفیه به حساب می‌آید. | ||
روایتهای مشهور تاریخی درباره داستان توبه فضیل گفته‌اند که شبی وی به نیت یک زن از دیوار خانه‌ای بالا رفته بود صدای کسی را شنید که مشغول خواندن این آیه از قرآن بود: | روایتهای مشهور تاریخی درباره داستان توبه فضیل گفته‌اند که شبی وی به نیت یک زن از دیوار خانه‌ای بالا رفته بود صدای کسی را شنید که مشغول خواندن این آیه از قرآن بود: | ||
«أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللّهِ...» (ترجمه: آیا براى | «أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللّهِ...» (ترجمه: آیا براى کسانى که ایمان آورده‌اند هنگام آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا نرم [و فروتن] گردد.)<ref>سوره حدید–۱۶</ref> و بر این اساس فضیل با شنیدن این کلام دگرگون شد و فریاد برآورد: پروردگارا، اکنون زمانش رسیده است. وی در پی این حادثه به گوشه‌ای رفت و زهد اختیار کرد<ref>ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، دارالثقافه، ج۴، ص۴۷</ref>.داستان توبه او در منبرهای واعظان زیاد یاد می‌شود. | ||
=فضیل از منظر بزرگان= | =فضیل از منظر بزرگان= | ||
عالمان رجال [[شیعه]] از جمله [[نجاشی]]<ref>نجاشی، الرجال، ۱۴۲۴ق، ص۳۱۰</ref> ، [[محمدتقی شوشتری]]<ref>شوشتری، قاموس الرجال، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۴۳۸</ref> و [[سید ابوالقاسم | عالمان رجال [[شیعه]] از جمله [[نجاشی]]<ref>نجاشی، الرجال، ۱۴۲۴ق، ص۳۱۰</ref>، [[محمدتقی شوشتری]]<ref>شوشتری، قاموس الرجال، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۴۳۸</ref> و [[سید ابوالقاسم خوئی]]، فضیل را از رجال [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] معرفی کرده‌اند. از [[وحید بهبهانی]] نقل شده که وی فضیل را شیعه دانسته است<ref>خویی، معجم الرجال، دارالزهرا، ج۱۳، ص۳۳۱-۳۳۲</ref>. | ||
از منظر علمای شیعه فضیل از راویان موثق و قابل اعتماد<ref>نجاشی، الرجال، ص۳۱۰</ref> و از اصحاب [[ | از منظر علمای شیعه فضیل از راویان موثق و قابل اعتماد<ref>نجاشی، الرجال، ص۳۱۰</ref> و از اصحاب [[جعفر بن محمد (صادق)|جعفر بن محمد (صادق)]](ع)است<ref>طوسی، رجال، ۱۴۱۵ق، ص۲۶۹</ref>. | ||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
تاریخ درگذشت فضیل در ماه محرم سال ۱۸۷ق گزارش شده است<ref>سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۸</ref>او در زمان وفات ۸۲ سال از عمر خود را سپری کرده بود. | تاریخ درگذشت فضیل در ماه محرم سال ۱۸۷ق گزارش شده است<ref>سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۸</ref>او در زمان وفات ۸۲ سال از عمر خود را سپری کرده بود. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۹
| نام | فضیل بن عیاض بن مسعود بن بشر تمیمی یربوعی |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابوعلی، شیخ المشایخ |
| درگذشت | 187ق |
فضیل بن عیاض درگذشته در ۱۸۷ق از دیگر صوفیان خراسانی بود که در آغاز میان ابیورد و سرخس دزدی می‌کرد، اما به دنبال جذبه‌ای الاهی، گام در طریق سلوک نهاد و از سرآمدانِ عصر خود شد. گفته‌اند که «دائم الحزن» بود، چندان‌که به گفتۀ قشیری هنگامی که او رحلت کرد حزن از جهان رخت بربست[۱] فضیل از معاشرت با مردم کراهت داشت و خلوت بی‌تفرقۀ خود را بر تشویش دیدار خلق ترجیح می‌داد[۲].
زندگی‌نامه
فضیل بن عیاض بن مسعود بن بشر تمیمی یربوعی در ناحیه مرو خراسان و در روستایی به نام فُندِین به دنیا آمده است. کنیه‌اش ابوعلی است و اصالتاً او را از اهل کوفه می‌دانند[۳] وی در ابتدا در محلی بین ابیورد و سرخس به راهزنی مشغول بود[۴] ولی در پی واقعه‌ای توبه کرد و به عبادت و زهد مشغول شد و حدیث را از محدثان بزرگ فراگرفت. سپس به مکه رفت و در آن جا به عبادت پرداخت و از پیشوایان زهّاد گردید. وی شیخ المشایخ صوفیه به حساب می‌آید.
روایتهای مشهور تاریخی درباره داستان توبه فضیل گفته‌اند که شبی وی به نیت یک زن از دیوار خانه‌ای بالا رفته بود صدای کسی را شنید که مشغول خواندن این آیه از قرآن بود:
«أَلَمْ یأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللّهِ...» (ترجمه: آیا براى کسانى که ایمان آورده‌اند هنگام آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا نرم [و فروتن] گردد.)[۵] و بر این اساس فضیل با شنیدن این کلام دگرگون شد و فریاد برآورد: پروردگارا، اکنون زمانش رسیده است. وی در پی این حادثه به گوشه‌ای رفت و زهد اختیار کرد[۶].داستان توبه او در منبرهای واعظان زیاد یاد می‌شود.
فضیل از منظر بزرگان
عالمان رجال شیعه از جمله نجاشی[۷]، محمدتقی شوشتری[۸] و سید ابوالقاسم خوئی، فضیل را از رجال اهل‌سنت معرفی کرده‌اند. از وحید بهبهانی نقل شده که وی فضیل را شیعه دانسته است[۹].
از منظر علمای شیعه فضیل از راویان موثق و قابل اعتماد[۱۰] و از اصحاب جعفر بن محمد (صادق)(ع)است[۱۱].
درگذشت
تاریخ درگذشت فضیل در ماه محرم سال ۱۸۷ق گزارش شده است[۱۲]او در زمان وفات ۸۲ سال از عمر خود را سپری کرده بود.
پانویس
- ↑ قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۶۶، الرسالة القشیریة، قاهره، ۱۳۶۷ق/۱۹۴۸م
- ↑ عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۹۶، تذکرةالاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۴۶ش. - تاریخ التصوف الاسلامی، ص۲۶۴-۲۸۰، بدوی، عبدالرحمان، تاریخ التصوف الاسلامی، کویت، ۱۹۷۸م
- ↑ سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۷
- ↑ ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، دارالثقافه، ج۴، ص۴۷
- ↑ سوره حدید–۱۶
- ↑ ابن‌خلکان، وفیات الاعیان، دارالثقافه، ج۴، ص۴۷
- ↑ نجاشی، الرجال، ۱۴۲۴ق، ص۳۱۰
- ↑ شوشتری، قاموس الرجال، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۴۳۸
- ↑ خویی، معجم الرجال، دارالزهرا، ج۱۳، ص۳۳۱-۳۳۲
- ↑ نجاشی، الرجال، ص۳۱۰
- ↑ طوسی، رجال، ۱۴۱۵ق، ص۲۶۹
- ↑ سلمی، طبقات الصوفیه، ۱۴۱۸ق، ص۸