قرارداد 1975 الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها

نیروی دریایی ایران برای آنکه حاکمیت خود را بر این رودخانه تثبیت نماید کشتی ابن سینا را که پرچم ایران بر آن برافراشته شده بود محافظت و مورد حمایت و پشتیبانی خود قرار داد. در مقابل [[عراق]] واکنش نشان داد و به‌سرعت نزدیک به بیست‌هزار ایرانی ساکن [[عراق]] را اخراج کرد. در عین حال، درگیری‌های پراکنده‌ای میان دو طرف رخ داد؛ درگیری‌هایی که در آن ارتش و نیروی دریایی ایران موضع نسبتا برتری داشت. با این حال، همین درگیری‌ها بود که از هر دو طرف تلفاتی برجای گذاشت و شورای امنیت را بر آن داشت تا با میانجی‌گری این چالش منطقه‌ای را حل و فصل نماید. [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]] این کار را با واسطه [[الجزایر]] انجام داد و این کشور تلاش کرد دو طرف را به مذاکره، گفت‌وگو و حل و فصل مسائل فی مابین از طریق دیپلماتیک تشویق نماید<ref>اصغرجعفری‌ ولدانی، اختلافات‌ مرزی‌ ایران و عراق، تهران، دفتر مطالعات‌ سیاسی‌ و بین‌المللی، 1367، ص 35.</ref>.

   

در سال 1353ش بود که در الجزایر گفت‌وگوهای رسمی میان مذاکره‌کنندگان دو طرف به سرانجام رسید و زمینه امضای عهدنامه فراهم گردید. هم‌زمان با مذاکرات دیپلماتیک و آب شدن یخ روابط دو کشور، صدام حسین، نایب رئیس‌جمهور [[عراق]]، در اردیبهشت سال 1354ش همراه با هیئتی بلندپایه به تهران سفر کرد.  

دکتر مرتضى کاخى پس از توافق شاه ایران و معاون وقت رئیس‌جمهور [[عراق]] به دلیل آشنایى با حقوق بین‌الملل از طرف دولت وقت ایران نماینده تام الاختیار در تعیین مرزهاى آبى ایران و [[عراق]] مى شود.