محمره: تفاوت میان نسخه‌ها

| عقیده =

برخی از منابع، جدای از آنکه محمّره را از غلاة شیعه به‌حساب نیاوردند، حتی گفته اند که این فرقه [[مسلمان]] هم نیستند. آنان  بر خلاف [[بنی عباس|بنی‌العباس]] که شعار و لباس سیاه داشتند، رنگ قرمز را به عنوان شعار و لباس خود انتخاب کردند و همچنین از نظر عقیدتی مقابل [[خرّمیه]] قرار داشتند، اگر‌چه گاهی نیز با فرقه مذکور همسو می‌شدند<ref>اسفرایینی شهفور؛ التبصیر فی الدین ص 135؛ و نیز مسعودی علی بن حسین؛ التنبیه و الاشراف، ص: 307.</ref>.

این طایفه در هر جایی به لقبی معروف بوده‌اند: در [[اصفهان]] «خرمیه» و در قزوین و [[ری]] «[[مزدکیه]]» و «[[سنباذیه]]» و در دینور و نهاوند «محمّره» و در آذربایجان «قولیه» خوانده می‌‌شدند<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم؛ ص 394 با اصلاح ویرایشی.</ref>. در برخی از منابع، محمّره نام دیگری برای [[اسماعیلیه|اسماعیله]] بیان شده و آمده است: اسماعیلیه را به سبب آنکه به باطن کتاب قائل بودند، باطنیه و به سبب آنکه به حمدان قرمط منسوب بودند، [[قرامطه]] و به سبب آن که محرمات را مباح می‌دانستند،«[[حرمیه]]» و به سبب آن که به هفت شریعت معتقد بودند، ـ شرایع [[آدم]]، [[نوح]]، [[ابراهیم]]، [[موسی]]، [[عیسی]]، محمد و مهدی ـ [[سبعیه]] نامیده می‌شدند. نام دیگر ایشان [[بابکیه]] است به این دلیل که گروهی از ایشان از بابک خرّم‌دین پیروی کردند. ایشان همچنین به محمّره نیز ملقب بودند چرا که در روزگار بابک، لباس سرخ می‌پوشیدند<ref>خوانساری محمد باقر؛ روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات؛ ج8، ص 64.</ref> همچنین آورده‌اند که قسم دوم از خرمیه، [[خرمدینیه]] (به زاء منقوطه) است که در بستر دولت اسلام ظاهر شدند. آنان دو فرقه بابکیه و [[مازیاریه]] بوده و هر دو نیز به محمّره معروف بودند<ref>بغدادی عبد القاهر؛ الفرق بین الفرق، ص: 285.</ref>،<ref>اسفرایینی شهفور؛ التبصیر فی الدین، ص: 136.</ref>.

'''«محمّره'''» معتقد بودند که در هر زمان هفت نفر می‌باشند که باید به آنان اقتدا کرد<ref>خوانساری محمد باقر؛ روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات،  ج 8، ص: 64.</ref>.