سمیطیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
| عقیده =پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه السلام)، قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. | | عقیده =پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه السلام)، قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. | ||
}} | }} | ||
'''سمیطیه '''شاخه‌ای از فرقه‌های «[[مذهب شیعه|شیعه]]» و پیروان یحیی‌بن‌سمیط بغدادی بودند. این فرقه به جهت اقتباس از نام مؤسسِ فرقه و انتساب به او؛ سمیطیه خوانده می‌شود. در برخی از منابع از این فرقه به نام '''«سمطیه»''' یا '''«شمطیه»''' گزارش شده است. | |||
'''سمیطیه '''شاخه‌ای از فرقه‌های | |||
== مؤسس فرقه == | == مؤسس فرقه == | ||
نام مؤسس این فرقه با اختلاف گزارش شده است. برخی نام او را یحیی‌بن‌شمیط خوانده‌اند و شهرستانی ابن‌ابی‌شمیط و مقریزی، یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی و [[ | نام مؤسس این فرقه با اختلاف گزارش شده است. برخی نام او را یحیی‌بن‌شمیط خوانده‌اند و شهرستانی ابن‌ابی‌شمیط و مقریزی، یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی و [[محمد باقر مجلسی|علامه مجلسی]] در «[[بحار الانوار]]» یحیی‌بن‌ابی‌السبط و از فرقه او به نام«سبطیه» یاد کرده است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 236</ref>. | ||
== شرح حال == | == شرح حال == | ||
نقل شده است که یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی همراه [[مختار ثقفی]] بوده و از فرماندهان سپاه او محسوب می‌شده است و در بصره به دستور مختار امیر سپاه شده است و در برابر [[مصعب‌بن‌زبیر]] جنگید و در سرزمینی به نام مدار، کشته شد | نقل شده است که یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی همراه [[مختار ثقفی]] بوده و از فرماندهان سپاه او محسوب می‌شده است و در بصره به دستور مختار امیر سپاه شده است و در برابر [[مصعب‌بن‌زبیر]] جنگید و در سرزمینی به نام مدار، کشته شد<ref>المقریزی، المواعظ والاعتبار، ج۴، ص۱۸۰.</ref>. | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
سمیطیه پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد ( | سمیطیه پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه‌السّلام) قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. [[شیخ مفید]] می‌گوید که عبدالله پس از اسماعیل بزرگ‌ترین فرزند امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) بود، ولی منزلت و احترامی پیش او نداشت. مامقانی در تنقیح المقال آورده است که یحیی‌بن‌ابی السبط مردی خبیث و در حدیث ضعیف بود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 236</ref><ref>اشعری قمی سعد بن عبدالله، المقالات و الفرق، تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 224.</ref><ref>مامقانی عبدالله، تنقیح المقال فی علم احوال الرجال، نجف اشرف، ج 3، ص 308.</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۳۲
| سمیطیه | |
|---|---|
 | |
| نام | سمیطیه |
| تاریخ شکل گیری | 1 ق، ۱ ش، ۶۲۲ م |
| قرن شکل گیری | قرن اول هجری قمری |
| موسس | یحیی‌بن‌سمیط بغدادی |
| عقیده | پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه السلام)، قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. |
سمیطیه شاخه‌ای از فرقه‌های «شیعه» و پیروان یحیی‌بن‌سمیط بغدادی بودند. این فرقه به جهت اقتباس از نام مؤسسِ فرقه و انتساب به او؛ سمیطیه خوانده می‌شود. در برخی از منابع از این فرقه به نام «سمطیه» یا «شمطیه» گزارش شده است.
مؤسس فرقه
نام مؤسس این فرقه با اختلاف گزارش شده است. برخی نام او را یحیی‌بن‌شمیط خوانده‌اند و شهرستانی ابن‌ابی‌شمیط و مقریزی، یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی و علامه مجلسی در «بحار الانوار» یحیی‌بن‌ابی‌السبط و از فرقه او به نام«سبطیه» یاد کرده است[۱].
شرح حال
نقل شده است که یحیی‌بن‌شمیط الاحمسی همراه مختار ثقفی بوده و از فرماندهان سپاه او محسوب می‌شده است و در بصره به دستور مختار امیر سپاه شده است و در برابر مصعب‌بن‌زبیر جنگید و در سرزمینی به نام مدار، کشته شد[۲].
اعتقادات
سمیطیه پس از رحلت حضرت جعفر بن محمد (علیه‌السّلام) قائل به امامت پسرش عبدالله ملقب به افطح شدند. شیخ مفید می‌گوید که عبدالله پس از اسماعیل بزرگ‌ترین فرزند امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) بود، ولی منزلت و احترامی پیش او نداشت. مامقانی در تنقیح المقال آورده است که یحیی‌بن‌ابی السبط مردی خبیث و در حدیث ضعیف بود[۳][۴][۵].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 236
- ↑ المقریزی، المواعظ والاعتبار، ج۴، ص۱۸۰.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 236
- ↑ اشعری قمی سعد بن عبدالله، المقالات و الفرق، تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 224.
- ↑ مامقانی عبدالله، تنقیح المقال فی علم احوال الرجال، نجف اشرف، ج 3، ص 308.
