ازارقه

زارقه‏

فرقه‏اى از خوارج هستند كه نام خود را از پيشواى خويش نافع بن ازرق كه ابو راشد كنيه داشت گرفتند و گويند: مخالفان ايشان از اهل قبله مشركند و هر كه به مذهب ايشان در نيايد ريختن خون او و زن و فرزندش جايز است. پس از كشته شدن نافع، پيروان او با عبيد اللّه بن ماحوز بيعت كردند و تا شوال سال 66 ه كه در سلبرى كشته شد پيشواى ايشان بود. پس از كشته شدن زبير بن ماحوز، ازارقه با قطرى بن الفجأه كه از دليران زمان‏

                       فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 44

خويش بود بيعت كردند. بعد از قتل قطرى، ازارقه پراكنده شدند «1». ازارقه سنگسار (رجم) كردن را منكر شدند و خيانت در امانت را روا دانستند و گفتند مخالفان ما مشركند و اداى امانت ايشان جايز نيست و حدّ شرعى را درباره كسى كه قذف مرد زن دار مى‏كرد روا ندانستند، ولى حدّ شرعى را بر كسانى كه قذف زنان شوهردار مى‏نمودند جارى مى‏كردند. دست دزد را در بيش و كم مى‏بريدند و اندازه‏اى در مال دزدى در نظر نمى‏گرفتند. ازارقه چون با نافع بن ازرق بيعت كردند او را امير المؤمنين خواندند و خوارج عمان و يمامه نيز به ايشان پيوستند. حجاج بن يوسف، مهلّب بن ابى صفره را به جنگ ايشان فرستاد و از آنان كشتار بسيار كرد. ازارقه على (ع) را كافر شمردند و عبد الرحمن ملجم را در شهيد كردن آن حضرت بر حق مى‏دانستند. ايشان خوارجى را كه از جنگ با مخالفان خوددارى مى‏كردند كافر شمردند و ريختن خون اطفال و زنان مخالفان را جايز مى‏دانستند و مى‏گفتند كه اطفال مشركان در دوزخند و نيز مى‏گفتند كه جايز است خداوند پيامبرى بفرستد در حالى كه مى‏داند پس از نبوتش كافر خواهد شد و جايز است كه پيغمبرى بفرستد كه پيش از نبوتش كافر بوده و از وى گناهان كبيره و صغيره صادر شده باشد و نيز گويند كه: مرتكبان كبيره جملگى كافرند و با ديگر كفّار به دوزخ اندر افتند.

ص 43