confirmed، مدیران
۳۴٬۳۰۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲۵: | خط ۱۲۵: | ||
دوم این که او را شفیع و واسطه خود قرار ده که معناى وسیله بودن و توسل نیز همین است یعنى چون رسول خدا وسیله توست باید او را قبله خود قرار دهى و روبه روى او قرارگیرى و او را شفیع و واسطه قرار دهى و به او توسل بجویى . | دوم این که او را شفیع و واسطه خود قرار ده که معناى وسیله بودن و توسل نیز همین است یعنى چون رسول خدا وسیله توست باید او را قبله خود قرار دهى و روبه روى او قرارگیرى و او را شفیع و واسطه قرار دهى و به او توسل بجویى . | ||
6ـ کلام مالک بن انس صریح است در این که طلب شفاعت از پیامبر(ص) در [[عالم برزخ]] و پس از مرگ امرى مطلوب است و به خلاف آن چه وهابى ها گفته اند که شفاعت خواهى [[حرام]] یا [[شرک]] است مالک مى گوید او وسیله و واسطه توست و جمله: «استشفع به» هم معناش همین است و توسل به پیامبر در عالم برزخ نسبت به امور دنیا نیز از این مکالمه مالک کاملاً استفاده مى گردد. چه این که وقتى جایز است براى گناهان و امور آخرت او را شفیع و واسطه قرار دهیم در امور دنیا و حاجت هاى آن به طریق اولى جایز است. | 6ـ کلام مالک بن انس صریح است در این که طلب شفاعت از پیامبر(ص) در [[عالم برزخ]] و پس از مرگ امرى مطلوب است و به خلاف آن چه وهابى ها گفته اند که شفاعت خواهى [[حرام]]<ref>ر.ک:مقاله حرام</ref> یا [[شرک]] است مالک مى گوید او وسیله و واسطه توست و جمله: «استشفع به» هم معناش همین است و توسل به پیامبر در عالم برزخ نسبت به امور دنیا نیز از این مکالمه مالک کاملاً استفاده مى گردد. چه این که وقتى جایز است براى گناهان و امور آخرت او را شفیع و واسطه قرار دهیم در امور دنیا و حاجت هاى آن به طریق اولى جایز است. | ||
7ـ سخن مالک صراحت دارد که مسلمان ها هنگام [[دعا]] در حرم پیامبر رو به روی قبر قرار مى گرفتند و دعا مى گردند و اگر چنین نبود مالک با این صراحت به خلیفه عباسى نمى گفت: رو به قبر بایست، بر خلاف گفته ابن تیمیه که میگوید: هر گاه اصحاب وتابعین و پیروان آنها نزد قبر پیامبر(ص) مى آمدند فقط بر او سلام مى نمودند و اگر مى خواستند دعا کنند رو به طرف قبله مى کردند و از قبر منحرف مى شدند. <ref>کتاب: دعا و توسل، آیه الله سید حسن طاهری خرم آبادی، موسسه بوستان کتاب، چاپ دوم، ص 65 تا 62</ref> | 7ـ سخن مالک صراحت دارد که مسلمان ها هنگام [[دعا]] در حرم پیامبر رو به روی قبر قرار مى گرفتند و دعا مى گردند و اگر چنین نبود مالک با این صراحت به خلیفه عباسى نمى گفت: رو به قبر بایست، بر خلاف گفته ابن تیمیه که میگوید: هر گاه اصحاب وتابعین و پیروان آنها نزد قبر پیامبر(ص) مى آمدند فقط بر او سلام مى نمودند و اگر مى خواستند دعا کنند رو به طرف قبله مى کردند و از قبر منحرف مى شدند. <ref>کتاب: دعا و توسل، آیه الله سید حسن طاهری خرم آبادی، موسسه بوستان کتاب، چاپ دوم، ص 65 تا 62</ref> | ||