انازله: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
انازله یکی از شاخه ها‏ مربوط به [[غلاه شیعه]] است.
انازله یکی از شاخه ها‏ مربوط به [[غلاة]] شیعه است.


==اعتقادات==
==اعتقادات==
در باره ایشان نوشته اند که [[ابن ملجم]]  قاتل[[حضرت علی علیه السلام]] نبود، بلکه او  دیو یا هیولایی را کشت که خود را به صورت حضرت در آورده بود. در حالی که حضرت علی علیه السلام به آسمان رفت و روزی فرود خواهد آمد و از دشمنان اسلام انتقام خواهد گرفت. همچنین اضافه کرده اند که رعد آسمان، صدای حضرت علی علیه السلام است و برق آسمان تازیانه اوست. پس هنگام شنیدن صدای رعد بگویید:عليك السلام يا [[امير المؤمنين]].<ref>با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 76</ref>
در باره ایشان نوشته اند که [[ابن ملجم]]  قاتل [[امام علی|حضرت علی علیه السلام]] نبود، بلکه او  دیو یا هیولایی را کشت که خود را به صورت حضرت در آورده بود. در حالی که حضرت علی علیه السلام به آسمان رفت و روزی فرود خواهد آمد و از دشمنان اسلام انتقام خواهد گرفت. همچنین اضافه کرده اند که رعد آسمان صدای حضرت علی علیه السلام است و برق آسمان تازیانه اوست. پس هنگام شنیدن صدای رعد بگویید: علیك السلام یا امیر المؤمنین.<ref>با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 76</ref>


==پانویس==
==پانویس==
خط ۹: خط ۹:
[[رده: فرقه های غلاه ]]
[[رده: فرقه های غلاه ]]
[[رده: مذاهب کلامی ]]
[[رده: مذاهب کلامی ]]
<references />

نسخهٔ ‏۲ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۴۵

انازله یکی از شاخه ها‏ مربوط به غلاة شیعه است.

اعتقادات

در باره ایشان نوشته اند که ابن ملجم قاتل حضرت علی علیه السلام نبود، بلکه او دیو یا هیولایی را کشت که خود را به صورت حضرت در آورده بود. در حالی که حضرت علی علیه السلام به آسمان رفت و روزی فرود خواهد آمد و از دشمنان اسلام انتقام خواهد گرفت. همچنین اضافه کرده اند که رعد آسمان صدای حضرت علی علیه السلام است و برق آسمان تازیانه اوست. پس هنگام شنیدن صدای رعد بگویید: علیك السلام یا امیر المؤمنین.[۱]

پانویس

  1. با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 76