ارزش‌های انسانی مشترک و نقش آنها در تحکیم همبستگی ملت‌ها (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین شكرگزاری و سپاس از كسی كه نعمتی را به ما ارزانی داشته است.

و مثال مجموعة دوم ارزشها: ”صیانت نفس“، ”حفظ كرامت انسانی“، همكاری و همیاری، دفاع از مستضعفان، صلح و امنیّت، بهبود شرایط زندگی، مهر و محبت، ایثار و فداكاری، امانت داری و... است.

ممكن است گاه راستی و صداقت به دلیل پیامدهایش ستمگری باشد نه عدالت. همچنانكه صلح نیز گاهی چه بسا منجر به جرأت متجاوزان در دست‌اندازی به حرمتهای انسانی گردد؛ اگر عدالت یك ارزش مطلق و همیشگی است، صلح ارزشی نسبی است كه تنها زمانی در راه تحقق آن گام برمی‌داریم كه به مثابة یكی از ابعاد عدالت، جلوه كند و آنگاه كه به ستم بینجامد آن را رد می‌كنیم. ولی به هرحال پرسش اصلی این است: معیارهای عدالت كدامند؟ و چگونه می‌توان نسبت به تحقق آنها، مطمئن گشت؟

برای اطمینان از این امر نیز می‌توان این پرسش را در برابر هر كسی قرار داد: آیا  فلان رفتار  را رفتاری انسانی قلمداد می‌كنی یا حیوانی؟ و به عنوان مثال می‌توان روی كشتار یتیمان سالخوردگان و مستضعفان با انگیزة سرگرمی و تفنن، انگشت گذاشت؛ مسلماً و بدون هیچ تردیدی، چنین رفتاری از سوی هر كسی كه صورت گیرد، رفتاری وحشیانه است. قرآن كریم نیز وقتی می فرماید: «احل لكم الطیبات» <ref>مائده : 5.</ref>(چیزهای پاكیزه بر شما حلال است) بدنبال سوق دادن انسان به تأملات وجدانی و باورهای فطری خویش است و تعیین مصداق طیبات (چیزهای پاكیزه) را به خودش وامی‌گذارد و نیز وقتی می فرماید: «انما حرّم ربی الفواحش»<ref>اعراف:33 .</ref>  پروردگارم زشتكاری‌های ناروا را حرام كرده است) یا آنجا كه خروج از حالت انسانی را فسق و انحراف از طبیعت، تلقی می‌كند و می‌گوید: «نسوا الله فانساهم انفسهم اولئك هم الفاسقون» <ref>حشر:19.</ref> (خداوند را فراموش كردند پس خداوند نیز آنان را از یاد خودشان برد آنان نافرمانند.)

و بدین ترتیب به این حقیقت می‌رسیم كه ادیان، به فطرت انسانی ایمان دارند این فطرت خود مقرر می‌دارد كه عدالت، بطور مطلق، ارزش مطلوبی است و صلح، در صورتی خواستنی و مطلوب است كه از مصداقهای عدالت و تجلی آن باشد؛ تأكید بر ”صلح عادلانه“ نیز تأكیدی انسانی و درست است.

==صلحی جهانی==  

ما با توجه به اینكه فطرت معیار اجمالی تمامی حقوق انسانی است و حمایت از امنیت او  را در جهت تحقق اهداف بزرگش، دیكته می‌كند، جز در چارچوب خود مسئلة تكامل بشری، نمی‌توانیم حد و مرزی برای  حمایت از صلح و امنیت، در نظر گیریم. و در این صورت نیز امنیّت جز به هنگامی كه از وظیفه حیاتی خود خارج شود و تبدیل به عنصری ضد امنیّت گردد محدودیتی نمی‌شناسد. وگرنه چگونه می‌توان فطرتی را به تصور آورد كه ضمن اعلام نیاز به امنیّت، به كسی اجازه دهد كه به امنیّت خود یا دیگران و بالاتر از آن امنیّت حركت بشری، بی‌هیچ رادع و مانعی تجاوز كند؟

=ابعاد و گستره گفتگوی ادیان=

این حقیقت را كه همواره با بشریّت جاری  است و مرتباً جایگاه راسختری نیز می‌یابد یعنی هم‌پیوندی سودمند آبادانی زمین و ساكنان آن در همة سطوح را نیز باید افزود. این هم پیوندی بیانگر آرزوها و اهداف ادیان جهانی و فاتحان بزرگ تاریخ از دورترین زمانها تاكنون است. تا آنجا كه جهان را به دهكدة كوچكی تشبیه می‌كنیم. در حالیكه جهان در واقع كوچك نشده ولی هم پیوندی‌های آن و همجوشی میان اجزای گوناگونش چنان تشدید یافته كه ما را به چنان نتیجه‌ای رهنمون شده است.

اینك هیچ كشور یا دولتی نمی‌تواند به تنهایی و بر كنار از آنچه كه در جهان اتفاق می‌افتد برای محیط زیست، انرژی، قوانین دریایی و هوایی، حمل و نقل، مخابرات و حتی آموزش و پرورش، فرهنگ،  اقتصاد، نهضت و دفاع خود، برنامه‌ریزی كند.

از اینجاست كه سمت‌گیری به سوی جهانی شدن را سمت‌گیریی طبیعی‌ می‌دانیم كه مقاومت در برابر آن، معنایی ندارد بلكه چنین جهانی شدنی را باید تشویق و حمایت هم كرد. وقتی در برابر جهانی‌سازی موضع می‌گیریم و آنرا چالش خطرناكی تلقی می‌كنیم به این دلیل است كه آن را تفسیر یا برداشت ویژه‌ای از این جریان می‌دانیم كه تنها تأمین كننده منافع یك ابرقدرت و به عبارت دیگر به مفهوم بسط سلطه و كنترل این حركت و جهت‌دهی آن به سود یك ملت به هر بهایی و آمریكایی كردن روابط سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و غیره با  استفاده از وسایل مختلف و راههای گوناگون سركوب است، لذاست كه به جهانی سازی وحشیانه و دیوانه وار توصیف شده و شعار آن نیز (یا بخور یا خورده می‌شوی) و امثال آن است.

12 ـ نیل به راهكارهای عملی مشخص به منظور تحكیم همبستگی و تعمیم مسؤولیت‌های انسانی نسبت به روند صلح و گسترش عدالت.

==تلاش برای تعمیم منطق گفتگو==