عبدالله بن علوی الحداد: تفاوت میان نسخه‌ها

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

!عنوان مقاله

  |-

|زبان مقاله

عبد الله (یا عبدالله) یکشنبه شب ، پنجم صفر ، 1044 هجری قمری (1634 میلادی) در الصبیر ، روستایی در حومه طارم در حضرموت به دنیا آمد. پدرش علوی بن محمد الحداد ، متقی تقوی از قوم خدا بود. مادر بزرگ پدری امام الحداد ، سلما ، نیز به عنوان یک زن معتقد و مقدس شناخته می شد. مادرش سلما بنت ایدروس بن احمد الحبشی بود. پدربزرگ مادریش ، احمد حبشی ، قبل از اینکه پدر امام حداد مادر امام حداد را بشناسد ، با پدر امام حداد ملاقات کرد و او به پدر امام حداد گفت: "فرزندان شما فرزندان من هستند ، و نعمتی در آنها " به عنوان یک سید ، تقدس و تجربه مستقیم او از خدا به وضوح در نوشته های او منعکس شده است که شامل چندین کتاب ، مجموعه ای از حروف صوفیانه و یک حجم شعر عرفانی است.

از جمله مستعارهای امام حداد ، محور دعوت و هدایت معنوی بود (القطب و داوطی وال ایرشاد). وی همچنین به آهنگر قلب (حدادالقلوب) معروف بود. معنای احتمالی این امر این است که آنها یک قطعه فلزی زنگ زده یا خورده را برداشته و آن را به یک قطعه فلزی خوش شکل تبدیل می کنند.

مام حداد در دوران "دوران افول" اسلام زندگی می کرد ، که به نظر می رسد نیروهای قدرت و زیبایی آن تمام شده است. در طول زندگی او ، انگلیسی ها قبلاً به تجارت در یمن عادت کرده بودند و پرتغالی ها جزیره سوکوترا را در 350 کیلومتری ساحل تصرف کرده بودند. گسترش مسلمانان عملاً متوقف شده بود. علاوه بر این ، منطقه حضرموت در طول زندگی خود شاهد یک دوره ویرانگر بود. وقتی امام حداد بیست و پنج ساله بود ، حضرموت توسط قصیمی زیدیه یمن علیا فتح شد. حضرامی ها آزادی خود را در 1715 م. امام هشتاد و یک ساله بود.

از امام حداد شش پسر به یادگار ماند. اولین پسر وی زین العابدین بود ، پسر دوم حسن بود که در سال 1188 هجری قمری در طارم درگذشت ، سومین فرزند سلیم بود ، چهارمی محمد بود ، و فرزندان وی در طارم هستند ، پنجمین پسر علوی در مکه درگذشت. 1153 هجری قمری و فرزندانش در طارم زندگی می کنند و آخرین آن حسین است که در طارم طاهون در 1136 هجری قمری درگذشت در حالی که فرزندانش در گجرات زندگی می کردند.

امام حداد نزد بسیاری از علمای زمان خود در حضرموت تحصیل کرد ، یکی از آنها پدر خود اوست. قبل از رسیدن به سن 15 سالگی ، پدرش توصیه کرد كه كتابی به نام الارشاد را حفظ كند ، كاری كه در فقه شافعی بسیار خلاصه شده است ، اما بعداً درخواست كرد كه ترجیح دهد به جای مطالعه كتاب بیعت الهیدایه (آغاز هدایت) مطالعه كند. تمرکز بر فقه حبیب القطب عمر بن عبدالرحمان العطاس از جمله معلمان دیگر او بود. ایماژ عبدالرحمان العطاس معلمی است که به او اجازه داد تا بخشی از گشایش معنوی خود را در دوران دانشجویی توسعه دهد. وی همچنین در نزد چندین علمای دیگر علوی صداوسیما تحصیل کرد ، مانند حبیب عاقل بن عبدالرحمان السگاف ، حبیب العالمه عبدالرحمان بن شیخ ایدید ، حبیب العلمه سهل بن احمد بحسین آل- حدیلی بعلاوی و دانشمند بزرگ مکه ، حبیب محمد بن العوی السگاف و چند علمای دیگر.

برخی از شاگردان امام حداد پسرانش ، حسن و حسین الحداد و همچنین حبیب احمد بن زین الحبشی بودند. حبیب احمد بن زین حبشی جانشین امام حداد در رهبری تصوف پس از مرگ وی شد.

زندگی خود را از طریق مزارع تحت مالکیت خود تأمین می کرد ، زندگی خود را وقف تدریس و نوشتن کرد. امام حداد مدت کوتاهی پس از ورود به خلوا (خلوت) شروع به تدریس کرد. از جمله کتابهایی که او تدریس کرد ، عوارف المعارف بود که اثری کلاسیک در تاسوعا توسط ابوحفص عمر سهروردی است. او این کار را تقریباً به مدت 11 سال تا سال 1072 هجری قمری (1661 میلادی) انجام داد. حتی سلاطین عصر او نامه های پند و اندرز از وی دریافت کردند. او بیشتر عمر خود را در حضرموت گذراند و در آنجا به تدریس فقه اسلامی و تصوف کلاسیک طبق دستور صوفی باعلویه (طریقه) پرداخت.

او چندین کتاب در زمینه تصوف و همچنین کتابهای ذکر مانند راتیب الحداد (عربی: راتب الحداد ، معروف به "گادات" در گویش محلی) و ورد اللطیف (عربی: الورد اللطيف) تألیف کرده است. ) او همچنین کتابهایی مانند مجموعه ده جلدی از رساله های کوتاه خود ، حجم شعر او ، مجموعه ای از سخنان وی ، رسالت الموانه (کتاب کمک) ، نسایih الدینیiy والوسایaya اللّه را تألیف کرده است. ایمانیه (توصیه های مذهبی و توصیه های مبتنی بر ایمان)

امام حداد دوشنبه شب هفتم یا هشتم ذی القعده سال 1132 هجری قمری (1720 میلادی) در منزل خود در الحاوی ، طارم درگذشت و در قبرستان زنبل [1] در طارم به خاک سپرده شد. قبر او یکی از مقاصد اصلی است که بسیاری از مردم هنگام انجام یک سفر مذهبی به حضرموت از آن دیدن کردند.

الروحیب ، خالد (08-07-2015). تاریخ فکری اسلامی در قرن هفدهم. انتشارات دانشگاه کمبریج. پ. 248.