نجدات: تفاوت میان نسخه‌ها

نجدات از فرق «[[خوارج]]» و پيرو نجده بن عامر حنفى بودند.

نجدة بن عامر بن عبدالله حروري حنفي، از بزرگان خوارج  بود. وي در ابتدا از ياران نافع بن ازرق بود و سپس از [[ازارقه]] جدا گرديده خود فرقه مستقلي را بنا گذارد. خوارج نجدات را [[عاذريه]] نیز گفته اند به اين دليل كه مردم را به خاطر جهل بر [[فروع دين]]، معذور دانسته اند. نجد بن عامر حنفى از [[يمامه]] حركت كرد تا به ازارقه بپيوندد در بين راه دو نفر به نام ابوفديك و عطيه بن اسود كه از نافع بن ازرق جدا شده بودند، به نجدبن عامر حنفی پيوسته و با وى بيعت كردند و او را اميرالمومنين خواندند و این گونه فرقه جديدى پديد آوردند.گفته اند که علت اختلاف نجده و نافع بن ازرق، مسئله [[تقيه]] بوده است . نافع تقيه را حرام، ولی نجده آن را جايز مى دانست.

پیروان این فرقه معتقد بودند1. شناخت خدا و رسولش واجب است. 2. خون مسلمانان محترم است 3.از مکر و حیله باید دوری جست.4. مردم باید با برهان و دلیل به احکام اسلامی آشنا شوند.5.  کسی که مرتکب گناه کبیره شود، مشرک است.6. کسی که زنا و دزدی کند و خمر بیاشامد، ولی اصراری بر انجام این خلاف ها نداشته باشد،از اسلام خارج نمی شود.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 439</ref><ref>شهرستانی عبد الکریم، الملل و النحل، بیروت، نشر دار المعرفه، ج۱، ص۱۲۳</ref> <ref>شهرستانی عبد الکریم، الملل و النحل، بیروت، نشر دار المعرفه، ج۱، ص 143</ref>

7.آن ها اهل خطا در اجتهاد را به سبب جهل شان به احکام معذور می‌دانستند حتی اگر این خطا موجب می شد که شخص کسی را به قتل برساند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 439</ref>  

<ref>شاکری حسین، موسوعه المصطفی والعترة علیهم السلام،قم، نشر الهادی، سال 1417 قمری،چاپ اول، ج۹، ص۵۶۶</ref>

8.از جمله بارزترین عقاید خوارج نجدات، این بود که آن ها امامت را لازم‏ نمی دانستند و معتقد بودند  که مردم اصلا به امام احتیاج ندارند بلکه  باید در میان‏ خودشان عدل و انصاف را رعایت کنند در غیر این صورت، وجود امام‏ لازم می ‏شود. <ref>شهرستانى عبد الکریم، ‏الملل و النحل،‏ قم، نشر الشریف المرتضی،سال 1364 شمسی، چاپ سوم، ‏ج ‏1، ص 141</ref>

9.یکی دیگر از عقاید گروه نجدات این بود که آن ها بر خلاف ازارقه، تخلف کنندگان از هجرت و جهاد با آن ها را [[کافر]] و [[مشرک]] نمی ‏دانستند و هم چنین کشتن‏ اطفال را جایز نمی دانستند.نجدة بن عامر در باره این مسائل، نامه ‏ای به نافع بن‏ ازرق نوشت و با استناد به آیات قرآنی خواست که او را قانع کند، اما نافع قانع‏ نشد.<ref>آمدى سيف الدين، ‏أبكار الأفكار في أصول الدين، قاهره، نشر دارلکتب، سال 1423 قمری، ج ‏5، ص 76</ref>  <ref>شهرستانی عبد الکریم، الملل و النحل، ج 1. ص 141</ref>  

بعد از کشته شدن نجده ابن عامر، فرقه نجدات سه دسته شدند1. گروهى به ابو فديك پيوستند 2. دسته‏ اى او را در كارهايش معذور دانستند.3. عده‏ اى ديگر از يمامه به بصره رفتند و در كار وى درنگ كردند و گفتند ما نمی دانیم که بدعت های نجده راست است یا دروغ.