نسخهٔ ‏۹ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۷

نه قدیس

نه قِدّیس یا الأولیاء التسعة ( اندونزیایی : Wali Songo یا Wali Sanga ) شخصیت های اسلامی هستند که در جهان مالایی به ویژه در جزیره جاوه اندونزی به دلیل نقش تاریخی در گسترش اسلام در اندونزی مشهور شدند. این افراد در قرن نهم هجری قمری ( قرن پانزدهم میلادی ) ، توانستند دین مردم را از جاوی که برگرفته از هندوئیسم و بودیسم بود به اسلام تبدیل کنند، و اکنون اندونزی دارای بیشترین تعداد مسلمانان در جهان است.^[۱] آنها از نظر عقاید و مکتب شافعی اهل سنت هستند در فقه و تا کنون ، مکتب فکری شافعی هنوز در میان مسلمانان اندونزی ، مالزی و کشورهای اطراف ، حتی فیلیپین ، سیام و جنوب چین غالب است^[۲].

نام گذاری

نام "نه قدیس" نام مستعاری است که برگرفته از عدد شورای مقدسین است که نه نفر بوده اند، قبل از ورود اسلام به سرزمین جاوا، عدد 9 یک عدد مقدس محسوب می شد. و احتمال دیگر اینکه مردم این افراد را به جای خدایگان نه گانه محافظ پذیرفتند. خدایگان 9 گانه ای که بر اساس اعتقاد هندوهای جاوایی، بر تمام جهات و نقاط جهان اشراف داشتند^[۳].

معرفی

این قدیس ها از اولین مبلغین اسلام در جزیره جاوا بودند که مردم آنها معتقد به آیین هندوئیسم و بودیسم بودند. توصیف بزرگی و کرامت های این افراد به صورت شفاهی و پیوسته از نسلی به نسل دیگر منتقل شد، تا زمانی که به طور رسمی به عنوان بخشی از تاریخ سیاست و دین در جاوا توسط شاعران پادشاهی اسلامی ماتارام در نسخه های خطی « تاریخ سرزمین» نوشته شد. بنابراین ، مقبره های آنها بیش از سایر اماکن مقدس ، به محلی برای بازدید تبدیل شده است ، جایی که بازدیدکنندگان مراسم مذهبی را با اهداف و انگیزه های مختلف انجام می دهند. مزار این افراد در جاوه غربی و جاوه مرکزی و جاوه شرقی پراکنده شده اند. در میان مبلغین اسلامی، نه مبلغ مشهورتر از بقیه بودند و اکثر آنها از خاندان سادات آل عظمت خان بودند ، و آنها عبارتند از:^[۴]

سانان گرسیک

سانان آمپل

سانان بونانگ

سانان گیری

سانان دراجات

سانان کالیجاگا

سانان قدوس

سانان موریا

سانان گونونگ جاتی

قدیس های دیگر

علاوه بر این قدیس ها که قبلاً ذکر شد، قدیس های دیگری نیز وجود دارند که در سرزمین اندونزی منتشر شده اند. اما نسبت به نه نفر دیگر کمتر شناخته شده اند:

سانان تیمبایت

سانان کادیلنگو

سانان لمبایونگ

سانان پاکوان

سانان گسنگ

سانان موجو آگونگ

سانان بانکالان

سانان پرپن

سانان دماک

سانان لامونگان

سانان جپارا

سانان پراوتو

سانان نگودونگ

سانان مولیا

سانان آتاس آنگین

سانان بانگکول

سانان دالم

سانان نگرانگ

سانان پادوسان

سانان سندانگ دوور

سانان ویلیس

این عناوین آنها است و به مکانهایی که در آن هستند نسبت داده می شود. و کلمه " Sunen " عنوان افتخاری است که آنها به برخی از پادشاهان و مدافعان بزرگ اسلام در جاوا می دهند^[۵].

دوران آنها

سده های پانزدهم و شانزدهم میلادی عصر طلایی برای دعوت اسلامی در اندونزی بود و عصر انحطاط سیاسی و اجتماعی برای پادشاهی هندو و بودایی بود. توماس آرنولد مستشرق بریتانیایی در کتاب «The Preaching of Islam» "موعظه اسلام " می گوید: اسلام در صلح به اندونزی آمد نه مانند شیوه دولتهای اسپانیا و پرتغالی ها که با اسلحه انجام دادند. اسلام بدون سلاح و تجاوز جنسی و کودتای سیاسی به شرق آسیا وارد شد. اسلام با ظهور اخلاق اسلامی در حالی که به سنت های محلی و ادیان دست ساز بشر احترام می گذارد، به Nusantara رسید^[۶]. مردم اندونزی در زمینه یادگیری اسلام و گسترش پادشاهی اسلامی، ترکیبی از اندیشه دینی و اندیشه های بومی اندونزیایی عمل می کردند. بسیاری از بازرگانان مسلمان از نقاط مختلف جهان اسلام به اندونزی می آمدند ، در حالی که رابطه آنها با جامعه اندونزی بسیار خوب و نزدیک بود. از نظر تاریخی ، اکثر مهاجران عرب به اندونزی، حضرامی های یمن بوده اند و طبق کتاب تاریخ حضرموت ، این مهاجرت بزرگترین مهاجرت در تاریخ حضرمی محسوب می شود.

همچنین شایان ذکر است که به دست این مبلغین، پادشاهی اسلامی " Damak Bintara " در سرزمین جاوا به قدرتمندترین پادشاهی در Nusantara از نظر نظامی و تسلیحاتی بدل گشت. و پایتخت آن در Damak در جاوه مرکزی محور دعوت و گسترش علوم اسلامی بود.^[۷]

آموزه های آنها

اسلامی که این مقدسین به جامعه جاوایی آموختند، اسلام صوفی متمایل به عرفان بود^[۸]. روشهای دعوت اسلامی آنها تا کنون نیز مرسوم است. و آن از طریق تمرین آواز، اشعار، منظومه های مذهبی و خطبه هایی به نام "سرات" و تولید داستانها و عروسک های اسلامی بود. آنها هیچ نوشته ای به عنوان کتاب ندارند ، زیرا ارتباط و تبلیغ در آن زمان با کتاب ها مرسوم نبود. همچنین آنها مشغول تقویت قدرت پادشاهی اسلامی از نظر قانون اساسی و نظامی بودند. هرچند مبلغین از بالاترین جایگاه حکومتی بخوردار بودند، ولی دعوت اسلامی آنها بر اساس احترام به سنت های محلی و اعتقادات مرسوم و قانونی بود^[۹].

بهترین شواهد برای این امر وجود مسجد الاقصی در شهر قدوس در جاوه مرکزی است.، که بر اساس همکاری نزدیک بین مسلمانان و هندوها ساخته شده است ، و به همین دلیل ، این مسجد یک نیمه معبد برای هندوها بود.

بر اساس همین احترام متقابل به دلیل اینکه هندوها گاو را مقدس می شمارند، شیخ جعفر صادق (Sonnen قدوس) به حرام بودن استفاده از گوشت گاو برای ساکنین شهر قدوس فتوا داد و مردم از خوردن گوشت گاو خودداری کردند.

علاوه بر این، رادین سعید (سانن کالیجاگا) ارزشهای اسلامی را به سنتهای محلی وارد کرده بود ، مانند: اضافه کردن اهداء ثواب تلاوت قرآن برای آن میّت، ذکرگویی دسته جمعی و گوش دادن به داستانها و توصیه های دینی به سنتهای "میتو ، یاتوس و ییوو" یعنی مراسمی که برای مردگان با سوزاندن بخور جاوه ای انجام می شد.

بر اساس فرمایش پیامبر(صلی الله علیه و آله): «کار را آسان کنید و آن را سخت نگیرید. »، و همچنین فرمایش دیگر ایشان :« به اندازه عقل مردم صحبت کنید»، این فقها با ذکر آیات قرآنی و احادیث پیامبر، و سخنان علمای بزرگ، فتوای به کفر و شرک و حرام و واجب ندادند. به عنوان مثال برای جا انداختن سنت ذبح در عید قربان رادن سعید گفت: "هرکس می خواهد سوار بر گوسفند یا گاومیش خود وارد بهشت شود ، باید آن را در روز عید قربان ذبح کند ، پس هر کسی که بتواند، این کار را انجام دهد." شخصی از او پرسید: ای شیخ، من یک گاومیش دارم. آیا ممکن است اعضای خانواده من که شش نفر و یک کودک کوچک هستند، در آخرت سوار آن شوند؟ (در فقه شافعی ، یک گاومیش فقط برای شش نفر کافی است). رادین سعید پاسخ داد: "شما باید یک گوسفند را ذبح کنید ، زیرا کودک خردسال به نردبانی نیاز دارد تا بتواند با خانواده شما بر روی گاومیش سوار شود."

به دلیل دعوت این مقدسین ، بسیاری از دانشمندان اندونزیایی به وجود آمدند که برخی از آنها به سطح بین المللی رسیده اند؛

مانند: شیخ نووی البنتنی ، مفتی اعظم شافعی در سرزمین مقدس ، که چندین کتاب از جمله "التفسير المنير" یا "تفسير مراح لبيد" ، و "قامع الطغيان" ، و "نصائح العباد" و آثاری دیگر.

یا شیخ یاسین الفاداني معروف به مسند الدنيا في الحديث وعلومه،

و یا مانند: شیخ محفوظ ترمذی، که کتاب او با نام «منهج ذوي النظر» "، به عنوان کتاب درسی برای دانشجویان کارشناسی ارشد حدیث در الازهر الشریف قاهره و جاهای دیگر انتخاب شد.

منابع

شهاب ، محمد ضیاء؛ عبدالله بن نوح (1400 ق). امام مهاجر . جده ، عربستان سعودی: دارالشروق. صفحه 174

پانویس

↑ Salam, Solichin (1989). Nine Walis in the perspective of history. Jakarta: Kuning Mas.
↑ Mustofa, Bisri (2018). Sejarah Para Wali (باللغة الإندونيسية). Kalam. ISBN 6026197583.
↑ Nasuhi, Hamid (2017). "Shakhṣīyat Sunan Kalijaga fī taqālīd Mataram al-Islāmīyah". Studia Islamika. Vol. 24 no. 1. Republic of Indonesia: Syarif Hidayatullah State Islamic University of Jakarta. صفحات 151–184. ISSN 2355-6145.
↑ "دراسة لمنهج الصوفية في الدعوة إلى الله في عالم الملايو". Ana Ahtaj ila al-ilmi...Aku perlu ilmu...Ask Why. مؤرشف من الأصل في 3 نوفمبر 2019.
↑ Hamka (2020). Dari Pembendaharaan Lama: Menyingkap Sejarah Islam di Nusantara (باللغة الإندونيسية). Jakarta: Gema Insani. ISBN 9786022507338.
↑ Lukens-Bull, Ronald (2005). A Peaceful Jihad: Negotiating Identity and Modernity in Muslim Java. US: Palgrave Macmillan. ISBN 9781403980298. مؤرشف من الأصل في 19 ديسمبر 2020.
↑ Purwadi; Enis Niken (2007). Dakwah Wali Songo: penyebaran Islam berbasis kultural di Tanah Jawa (باللغة الإندونيسية). Yogyakarta: Panji Pustaka.
↑ طبارة, نايلا (2017). الدراسات الإسلامية أمام تحدي التنوع الثقافي في العالم المعاصر. بيروت، لبنان: دار الفارابي.
↑ رمضان, محمد رزقي (2006). أثر الأدب العربي الإسلامي في الأدب الإندونيسي الإسلامي (PDF). الخرطوم، السودان: جامعة إفريقيا العالمية.

[1] Salam, Solichin (1989). Nine Walis in the perspective of history. Jakarta: Kuning Mas.

[2] Mustofa, Bisri (2018). Sejarah Para Wali (باللغة الإندونيسية). Kalam. ISBN 6026197583.

[3] Nasuhi, Hamid (2017). "Shakhṣīyat Sunan Kalijaga fī taqālīd Mataram al-Islāmīyah". Studia Islamika. Vol. 24 no. 1. Republic of Indonesia: Syarif Hidayatullah State Islamic University of Jakarta. صفحات 151–184. ISSN 2355-6145.

[4] "دراسة لمنهج الصوفية في الدعوة إلى الله في عالم الملايو". Ana Ahtaj ila al-ilmi...Aku perlu ilmu...Ask Why. مؤرشف من الأصل في 3 نوفمبر 2019.

[5] Hamka (2020). Dari Pembendaharaan Lama: Menyingkap Sejarah Islam di Nusantara (باللغة الإندونيسية). Jakarta: Gema Insani. ISBN 9786022507338.

[6] Lukens-Bull, Ronald (2005). A Peaceful Jihad: Negotiating Identity and Modernity in Muslim Java. US: Palgrave Macmillan. ISBN 9781403980298. مؤرشف من الأصل في 19 ديسمبر 2020.

[7] Purwadi; Enis Niken (2007). Dakwah Wali Songo: penyebaran Islam berbasis kultural di Tanah Jawa (باللغة الإندونيسية). Yogyakarta: Panji Pustaka.

[8] طبارة, نايلا (2017). الدراسات الإسلامية أمام تحدي التنوع الثقافي في العالم المعاصر. بيروت، لبنان: دار الفارابي.

[9] رمضان, محمد رزقي (2006). أثر الأدب العربي الإسلامي في الأدب الإندونيسي الإسلامي (PDF). الخرطوم، السودان: جامعة إفريقيا العالمية.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۷۸: / خط ۷۸: @@
 =آموزه های آنها=
-اسلامی که این مقدسین به جامعه جاوایی آموختند، اسلام صوفی متمایل به [[عرفان]] بود<ref> طبارة, نايلا (2017). الدراسات الإسلامية أمام تحدي التنوع الثقافي في العالم المعاصر. بيروت، لبنان: دار الفارابي.</ref>. روشهای دعوت اسلامی آنها تا کنون نیز مرسوم است. و آن از طریق تمرین آواز، اشعار، منظومه های مذهبی و خطبه هایی به نام "سرات" و تولید داستانها و عروسک های اسلامی بود. آنها هیچ نوشته ای به عنوان کتاب ندارند ، زیرا ارتباط و تبلیغ در آن زمان با کتاب ها مرسوم نبود. همچنین آنها مشغول تقویت قدرت پادشاهی اسلامی از نظر قانون اساسی و نظامی بودند. هرچند مبلغین از بالاترین جایگاه حکومتی بخوردار بودند، ولی دعوت اسلامی آنها بر اساس احترام به سنت های محلی و اعتقادات مرسوم و قانونی بود.
+اسلامی که این مقدسین به جامعه جاوایی آموختند، اسلام صوفی متمایل به [[عرفان]] بود<ref> طبارة, نايلا (2017). الدراسات الإسلامية أمام تحدي التنوع الثقافي في العالم المعاصر. بيروت، لبنان: دار الفارابي.</ref>. روشهای دعوت اسلامی آنها تا کنون نیز مرسوم است. و آن از طریق تمرین آواز، اشعار، منظومه های مذهبی و خطبه هایی به نام "سرات" و تولید داستانها و عروسک های اسلامی بود. آنها هیچ نوشته ای به عنوان کتاب ندارند ، زیرا ارتباط و تبلیغ در آن زمان با کتاب ها مرسوم نبود. همچنین آنها مشغول تقویت قدرت پادشاهی اسلامی از نظر قانون اساسی و نظامی بودند. هرچند مبلغین از بالاترین جایگاه حکومتی بخوردار بودند، ولی دعوت اسلامی آنها بر اساس احترام به سنت های محلی و اعتقادات مرسوم و قانونی بود<ref> رمضان, محمد رزقي (2006). أثر الأدب العربي الإسلامي في الأدب الإندونيسي الإسلامي (PDF). الخرطوم، السودان: جامعة إفريقيا العالمية.</ref>.
 بهترین شواهد برای این امر وجود مسجد الاقصی در شهر قدوس در جاوه مرکزی است.، که بر اساس همکاری نزدیک بین مسلمانان و هندوها ساخته شده است ، و به همین دلیل ، این مسجد یک نیمه معبد برای هندوها بود.