اوزاعیه: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
موسس این مذهب شخصی به نام امام ابو عمرو و عبد الرحمن بن عمرو اوزاعى است که در سال 88 هجرى در [[بعلبک]] به دنیا آمد و و در سال 158 هجری قمری در شهر [[بیروت|بیروت]] در گذشت.<ref>محمد | موسس این مذهب شخصی به نام امام ابو عمرو و عبد الرحمن بن عمرو اوزاعى است که در سال 88 هجرى در [[بعلبک]] به دنیا آمد و و در سال 158 هجری قمری در شهر [[بیروت|بیروت]] در گذشت.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77</ref> | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
اوزاعیه در زمان محمد بن احمد شمسالدین المقدسی در [[مسجد جامع دمشق]] مجلس داشته اند. اما شروع این مذهب از [[آندلس]] بوده است.<ref>ر.ک، | اوزاعیه در زمان محمد بن احمد شمسالدین المقدسی در [[مسجد جامع دمشق]] مجلس داشته اند. اما شروع این مذهب از [[آندلس]] بوده است.<ref>ر.ک، مقدسی محمد،احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، ص153</ref> <ref>ر.ک، ابو ریده عبد الهادی، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری او عصر النهضة فی الاسلام، ج1، ص388</ref> <ref>ر.ک، کرد علی محمد، خطط الشام، ج6، ص252</ref> <ref>ر.ک، بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص 338</ref> عبدالقاهر بغدادی از اوزاعیه به عنوان یکی از فرقه های ناجیه نام می برد و می نویسد که اصحاب مالک بن انس و نیز شافعی و اوزاعی را باید از این جماعت بر شمرد.<ref> بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص338</ref> | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
پیروان این مذهب از قیاس و رای بیزاری می جستند.<ref>محمد | پیروان این مذهب از قیاس و رای بیزاری می جستند.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77</ref> و علاوه مطابق با آرای اهل حدیث عمل می کردند.<ref>ر.ک، مقدسی محمد، احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، ص153</ref> <ref>ر.ک. ابو ریده عبد الهادی، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری او عصر النهضة فی الاسلام، ج1، ص388</ref> <ref>ر.ک، کردعلی محمد، خطط الشام، ج6، ص252</ref> <ref>ر.ک، بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص 338</ref> | ||
==سر انجام== | ==سر انجام== | ||
نقل شده است که اوزاعی در زمان خود پیشوای شام بود و سپس مذهب فقهى او به اندلس راه یافت و پس از قرن دوم هجرى از میان رفت.<ref>محمد | نقل شده است که اوزاعی در زمان خود پیشوای شام بود و سپس مذهب فقهى او به اندلس راه یافت و پس از قرن دوم هجرى از میان رفت.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== |
نسخهٔ ۱۰ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۴۱
اوزاعیه یکی از قدیمی ترین مذاهب مطابق با فقه اهل حدیث است. ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب اَوْزَاعی را به فتح الف، سکون واو و فتح زاء ضبط کرده است.
موسس
موسس این مذهب شخصی به نام امام ابو عمرو و عبد الرحمن بن عمرو اوزاعى است که در سال 88 هجرى در بعلبک به دنیا آمد و و در سال 158 هجری قمری در شهر بیروت در گذشت.[۱]
تاریخچه
اوزاعیه در زمان محمد بن احمد شمسالدین المقدسی در مسجد جامع دمشق مجلس داشته اند. اما شروع این مذهب از آندلس بوده است.[۲] [۳] [۴] [۵] عبدالقاهر بغدادی از اوزاعیه به عنوان یکی از فرقه های ناجیه نام می برد و می نویسد که اصحاب مالک بن انس و نیز شافعی و اوزاعی را باید از این جماعت بر شمرد.[۶]
عقاید
پیروان این مذهب از قیاس و رای بیزاری می جستند.[۷] و علاوه مطابق با آرای اهل حدیث عمل می کردند.[۸] [۹] [۱۰] [۱۱]
سر انجام
نقل شده است که اوزاعی در زمان خود پیشوای شام بود و سپس مذهب فقهى او به اندلس راه یافت و پس از قرن دوم هجرى از میان رفت.[۱۲]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77
- ↑ ر.ک، مقدسی محمد،احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، ص153
- ↑ ر.ک، ابو ریده عبد الهادی، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری او عصر النهضة فی الاسلام، ج1، ص388
- ↑ ر.ک، کرد علی محمد، خطط الشام، ج6، ص252
- ↑ ر.ک، بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص 338
- ↑ بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص338
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77
- ↑ ر.ک، مقدسی محمد، احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم، ص153
- ↑ ر.ک. ابو ریده عبد الهادی، الحضارة الاسلامیة فی القرن الرابع الهجری او عصر النهضة فی الاسلام، ج1، ص388
- ↑ ر.ک، کردعلی محمد، خطط الشام، ج6، ص252
- ↑ ر.ک، بغدادی عبد القاهر، الفرق بین الفرق، ص 338
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77