ثقة الاسلامیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ثقة الاسلاميه از فرق «شيخيه» و پيرو «حاج شفيع ثقة الاسلام» تبريزى ( | ثقة الاسلاميه از فرق «شيخيه» و پيرو «حاج میرزا شفيع ثقة الاسلام» تبريزى (در گذشته در سال 1301 ه) هستند. | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
وى از شاگردان سيد کاظم رشتى و هم درس حاج محمد کريم خان کرمانى بود. او | وى از شاگردان [[سيد کاظم رشتى]] و هم درس [[حاج محمد کريم خان کرمانى]] بود. او «[[رکن رابع]]» را که | ||
چهارمین اصل از اصول عقاید شیخیه کرمان و مطرح کننده آن محمد کریم خان کرمانی است <ref>تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری،ج 5، ص 178</ref>انکار کرد و او را لعن نمود.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269</ref> از اين رو آنان را به طور مطلق «شيخيه» یا شيخيه ثقة الاسلاميه می گویند. | چهارمین اصل از اصول عقاید [[شیخیه کرمان]] و مطرح کننده آن محمد کریم خان کرمانی است <ref>تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری،ج 5، ص 178</ref>انکار کرد و او را لعن نمود.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269</ref> از اين رو آنان را به طور مطلق «شيخيه» یا شيخيه ثقة الاسلاميه می گویند. | ||
پس از حاج ميرزا شفيع ثقة الاسلام، پسرش «ميرزا موسى» و پس از او «ميرزا على» معروف به «ثقة الاسلام دوم» يا شهيد که در سال 1330 ه به جرم مشروطه خواهى به دست روسهاى تزارى در تبريز به دار آويخته شد و بعد از وى برادرش «ميرزا محمد» به رياست اين طايفه رسيد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 130 با ویرایش و حذف و اضافات و اصلاح جملات</ref> <ref>دائرة المعارف تشیع، ج10، ص 191</ref> | پس از حاج ميرزا شفيع ثقة الاسلام، پسرش «ميرزا موسى» و پس از او «ميرزا على» معروف به «ثقة الاسلام دوم» يا شهيد که در سال 1330 ه به جرم مشروطه خواهى به دست روسهاى تزارى در تبريز به دار آويخته شد و بعد از وى برادرش «ميرزا محمد» به رياست اين طايفه رسيد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 130 با ویرایش و حذف و اضافات و اصلاح جملات</ref> <ref>دائرة المعارف تشیع، ج10، ص 191</ref> | ||
==معنای رکن رابع== | ==معنای رکن رابع== | ||
رکن رابع یکی از اصول عقایدی شیخیه کرمان است. بر اساس این اعتقاد، در هر دوره‌ای انسان کاملی وجود دارد که واسطه میان انسان‌ها و امام زمان(عج) است. به باور آنان، رکن رابع احکام شرعی را بدون واسطه از امام زمان دریافت | رکن رابع یکی از اصول عقایدی شیخیه کرمان است. بر اساس این اعتقاد، در هر دوره‌ای انسان کاملی وجود دارد که واسطه میان انسان‌ها و [[امام زمان(عج)]] است. به باور آنان، رکن رابع احکام شرعی را بدون واسطه از امام زمان دریافت می کند و در اختیار مردم قرار می‌دهد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269</ref> <ref>تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری،ج 5، ص 178</ref> | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۴۰
ثقة الاسلاميه از فرق «شيخيه» و پيرو «حاج میرزا شفيع ثقة الاسلام» تبريزى (در گذشته در سال 1301 ه) هستند.
تاریخچه
وى از شاگردان سيد کاظم رشتى و هم درس حاج محمد کريم خان کرمانى بود. او «رکن رابع» را که چهارمین اصل از اصول عقاید شیخیه کرمان و مطرح کننده آن محمد کریم خان کرمانی است [۱]انکار کرد و او را لعن نمود.[۲] از اين رو آنان را به طور مطلق «شيخيه» یا شيخيه ثقة الاسلاميه می گویند. پس از حاج ميرزا شفيع ثقة الاسلام، پسرش «ميرزا موسى» و پس از او «ميرزا على» معروف به «ثقة الاسلام دوم» يا شهيد که در سال 1330 ه به جرم مشروطه خواهى به دست روسهاى تزارى در تبريز به دار آويخته شد و بعد از وى برادرش «ميرزا محمد» به رياست اين طايفه رسيد. [۳] [۴]
معنای رکن رابع
رکن رابع یکی از اصول عقایدی شیخیه کرمان است. بر اساس این اعتقاد، در هر دوره‌ای انسان کاملی وجود دارد که واسطه میان انسان‌ها و امام زمان(عج) است. به باور آنان، رکن رابع احکام شرعی را بدون واسطه از امام زمان دریافت می کند و در اختیار مردم قرار می‌دهد. [۵] [۶]
پانویس
- ↑ تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری،ج 5، ص 178
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 130 با ویرایش و حذف و اضافات و اصلاح جملات
- ↑ دائرة المعارف تشیع، ج10، ص 191
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269
- ↑ تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری،ج 5، ص 178