طه حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
'''طه حسین''' (۱۴ نوامبر ۱۸۸۹ – ۲۸ اکتبر ۱۹۷۳) نویسنده و سخنور مصری و از پیشگامان جنبش نوگرایی در [[مصر]] بود. طاها در اثر عفونت چشم در سن سه سالگی نابینا شد. پس از درس گرفتن از یک آموزگار سنتی در جوانی راهی [[دانشگاه الازهر]] شد و در آنجا در رشته الهیات و ادبیات عرب به تحصیل پرداخت. او از محدودیت اندیشهٔ استادان خود در عذاب بود. | |||
زمانی که دانشگاه ملی [[قاهره]] در سال ۱۹۰۸ تأسیس گشت، حسین با وجود نابینایی و تهیدستی، بزودی جایی برای خود در این دانشگاه باز کرد. او نخستین دانش‌آموختهٔ این دانشگاه بود که به دریافت دکترا نائل آمد. پس از آن در ۱۹۱۴ به سوربن رفت و در [[پاریس]] نیز در ۱۹۱۷ رسالهٔ دکترایی تحت عنوان «فلسفهٔ اجتماعی [[ابن‌خلدون]]» نگاشت. در بازگشت به مصر استاد ادبیات عرب و یکی از بنیادگذاران دانشگاه [[اسکندریه]] شد. | |||
=منبع= | =منبع= | ||
[[رده:تاریخ‌نگاران اهل مصر]] | [[رده:تاریخ‌نگاران اهل مصر]] | ||
[[رده:نویسندگان مسلمان]] | [[رده:نویسندگان مسلمان]] | ||
[[رده:نویسندگان اهل سنت]] | [[رده:نویسندگان اهل سنت]] | ||
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۳
| نام | طه حسین |
|---|---|
| نام‌های دیگر | طه حسین • حسین • طه حسین عبدالعال
Taha Hussein |
| زادهٔ | ۱۴ نوامبر ۱۸۸۹ |
| محل تولد | استان منیا • خدیونشین • مصر |
| ملیت | مصری |
| مذهب | سنی |
| تحصیلات | دکتری از دانشگاه قاهره • سوربن |
| استادان | محمد عبده |
| آثار | المغنی فی أبواب التوحید و العدل•القضاء فی بغداد إبان العصر البویهی (334 - 447 هـ / 945 - 1055م) |
| پیشه | استاد دانشگاه |
| منصب | وزیر فرهنگ مصر(۱۹۵۰-۱۹۵۲م) |
| جوایز | جایزه حقوق بشر سازمان ملل |
| تخصص | فلسفه جدید نظریه ادبی • فلسفه مصری |
| درگذشت | ۲۸ اکتبر ۱۹۷۳ |
| محل فوت | قاهره • مصر |
طه حسین (۱۴ نوامبر ۱۸۸۹ – ۲۸ اکتبر ۱۹۷۳) نویسنده و سخنور مصری و از پیشگامان جنبش نوگرایی در مصر بود. طاها در اثر عفونت چشم در سن سه سالگی نابینا شد. پس از درس گرفتن از یک آموزگار سنتی در جوانی راهی دانشگاه الازهر شد و در آنجا در رشته الهیات و ادبیات عرب به تحصیل پرداخت. او از محدودیت اندیشهٔ استادان خود در عذاب بود.
زمانی که دانشگاه ملی قاهره در سال ۱۹۰۸ تأسیس گشت، حسین با وجود نابینایی و تهیدستی، بزودی جایی برای خود در این دانشگاه باز کرد. او نخستین دانش‌آموختهٔ این دانشگاه بود که به دریافت دکترا نائل آمد. پس از آن در ۱۹۱۴ به سوربن رفت و در پاریس نیز در ۱۹۱۷ رسالهٔ دکترایی تحت عنوان «فلسفهٔ اجتماعی ابن‌خلدون» نگاشت. در بازگشت به مصر استاد ادبیات عرب و یکی از بنیادگذاران دانشگاه اسکندریه شد.